บททั้งหมดของ กรงสวาทคุณหมอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

       พอเสร็จงานภีร์ก็รีบถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วกุญแจรถยนต์พร้อมจะไปหาคนตัวเล็กที่รอตนเอง พอเดินออกมานอกห้องก็เจอกับไรอันยืนอยู่หน้าห้องทำงานของตนเอง ใบหน้าเปื้อนยิ้มเปลี่ยนเป็นบึ้งขึ้นมาทันที พอจะเดินผ่าน ไรอันก็เรียกรั้งไว้       “คุยกันหน่อยสิ”       “ไม่ว่าง”       “เลิกงานแล้วนี่ ทำไมจะคุยไม่ได้” ไรอันยืนขวางไม่ยอมปล่อยให้ภีร์ไป       “เวลาของฉันไม่ได้มีไว้ให้นาย ถ้าจะมาคุยเรื่องแม่เลี้ยงนายก็ไม่ต้องมาพูด เพราะฉันไม่มีอะไรจะคุย” แล้วภีร์ก็เดินผ่านไรอันไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ไรอันก็ยังคงเดินตามไปไม่ยอมทิ้งความพยายามของตนเอง       “นายใจดำกับคุณแม่มากไปแล้วนะภีร์”       เงียบ!  &n

       “อะ...อื้อ หมอภีร์”อ้อมดาวร้องคราง ริมฝีปากบุรุษเคลื่อนไล้มาจูบเนินอกอวบอิ่มพร้อมขบเม้มและมือใหญ่ทั้งสองก็กอบกุมหน้าอกเคล้นคลึง       “อือ...ก็น่ารักแบบนี้ไง ฉันถึงหายใจเข้าออกก็อยาก ‘ฉีด’ ยาให้แค่เธอคนเดียวดาว อ่า... ‘เข็ม’ ของฉันมันเป็นของเธอและมันจะ ‘ฉีด’ ให้เธอคนเดียวจนกว่ามันจะไม่ไหวเด็กน้อย”เขาลูบจับมือน้อยที่โอบกอดลำคอตนเองมาลูบคลึงเป้าของตนเองบ่งบอกว่าตอนนี้มันกำลัง ‘หิว’ กระหายในตัวของสาวเจ้า       “อือ...หมอภีร์”       “ทำให้หน่อยนะ อยากให้ปากของดาวรีดยาในเข็ม”       “ดาวปฏิเสธได้ด้วยเหรอคะ”       “ไม่ได้ไง ทำให้นะ&rdquo

ญาดาเจ็บเมื่อลูกชายที่อุ้มท้องเก้าเดือนและเบ่งคลอดเขาออกมามองตนเองเป็นคนนอก แต่ก็ไม่ได้โกรธ เกลียดแต่เสียใจ เสียใจที่ในวันนั้นตนเองจากไปแบบนั้นจนทำให้ลูกชายทั้งสองเข้าใจผิด ถ้าวันนั้นอธิบาย ภีร์กับธีร์คงไม่เข้าใจผิดเกลียดชังตนเองกับอดีตสามีหรืออาจจะเกลียด แต่ก็ไม่ได้มากเท่านี้ แต่เวลานี้แม้แต่หน้าของนาง ลูกชายยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ“แล้วจัดงานแต่งงานกันรึยัง” ภพถามลูกชาย เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์จะขัดขวางความ ‘รัก’ ของลูก ตัวเขาดีใจ หวังให้ลูกชายมีครอบครัวที่ ‘สมบูรณ์’ อย่าให้เดินตามรอยของตนเองและแม่ของเขา“ยังครับ ผมจะรอให้ดาวเรียนจบก่อน แต่เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” ภีร์เอ่ย“อือ...งั้นวันนี้ก็อยู่ทานข้าวด้วยกัน ถือว่าเป็นการเลี้ยงฉลองให้กับชีวิตคู่ของแก” คนเป็นพ่อเอ่ย“นะลูก อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันนะภีร์” เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน ไม่ควรออกความคิดเรื่องส่วนตัวของลูกชายให้เกลียดชังตนไปมากกว่านี้ แต่ก็อดจะเอ่ยชวนภีร์อยู่ทาน

       ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!       ภีร์เพิ่งถอดชุดกาวน์จะออกเวรกลับไปหาอ้อมดาวก็ต้องหยุดมือที่กำลังจะหยิบจับโทรศัพท์ค้างกลางอากาศแล้วอนุญาตเจ้าของเสียงเคาะประตูหน้าห้อง       “เชิญครับ” แล้วเขาก็นั่งลงเก้าอี้ทำงานของตนเองเหมือนเดิม       “ภีร์เลิกงานแล้วเหรอ?”       “เมย์” เขาเรียกชื่อผู้หญิงที่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของตนเองอย่างไม่เชื่อสายตาว่าอดีตคู่จิ้นสมัยเรียนของตนเองจะมาอยู่ตรงหน้าตนเอง       “เมย์เองค่ะ เมย์ย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้ได้สองวันแล้วว่าจะมาทักภีร์ตั้งแต่เมื่อวาน แต่เมื่อวานภีร์หยุด” หล่อนดึงลากเก้าอี้ตรงข้ามกับนายแพทย์หนุ่มออกนั่งโดยไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต       “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน นึกว่าจะทำงานที่อเม’กาไม่กลับมาเมืองไทยซะแล้ว”

“อือ...หมอภีร์เดี๋ยวดาวตกค่ะ”เธอถือแปรงสีฟันแล้วกอดคอหนาแน่นด้วยกลัวว่าตนเองจะพลัดตกหลุดจากอ้อมกอดแข็งแรง แม้รู้ว่าเขาไม่ปล่อยให้ตนมีอันตรายแน่นอน“มีฉันอยู่ไม่ตกหรอก อีกอย่างฉันอุ้มเพราะฉันดีใจ พรุ่งนี้ไปฝากท้องกันนะ แล้วฉันจะไปส่งดาวที่มหา’ลัย”“ค่ะ หมอภีร์”“น่ารัก มีแค่เธอที่ตามใจฉันแบบไม่มีข้อแม้และข้อสงสัยเด็กน้อย” แล้วภีร์ก็ปล่อยคนตัวเล็กยืนเอง“หมอภีร์ออกไปข้างนอกได้แล้วค่ะ ถ้าไม่แปรงฟัน ดาวจะแปรงฟันแล้วรีบนอน”“คืนนี้ขอหน้ากระจกนี้ได้ไหม อยากให้ดาวเห็นหน้าตัวเองตอนโดนฉัน ‘เอา’ น่ะ...นะเด็กดี” เขาลูบผมยาวสลวยคนตัวเล็กตรงหน้าแล้วจับขึ้นมาดมแล้วก้มหน้าซุกไซ้ซอกคอระหงคนยืนหันหลังให้ตัวเองแล้วย่อตัวคุกเข่ากับพื้นแล้วถอดกางเกงนอนตัวบางของอ้อมดาว“อือ...หมอภีร์ ดาวยังไม่ได้อนุญาตเลยนะคะ”“ฉันรู้ว่าลึกๆ แล้วดาวก็อยากลองตรงนี้และอยากเห็นหน้าตัวเองตอนหื่นด้วยใช่ไหมล่ะ”“หมอหื่น