All Chapters of สามีของข้าเป็นนายท่านได้หรือไม่: Chapter 11 - Chapter 20

จนการดำเนินการประมูลมาถึงคิวของหลิวอันอัน นางก็เดินเยื้องย่างออกไปด้วยมาดดังนางหงส์ การแต่งตัวงดงามแต่นางก็ยิ่งทำให้ตนเองดูโดดเด่นขึ้นมาได้อย่างมืออาชีพสมกับเป็นอดีตนางแบบ จนมีผู้แย่งกันประมูลกันเกือบสิบคนเข้าไปแล้ว มีทั้งท่านอ๋องวัยกลางคนๆหนึ่ง รองแม่ทัพเว่ย ขุนนางอีกสองสามคน และพ่อค้าอีกหลายๆคน รวมถึงบุตรชายคนรองของคหบดีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองนี้ ขณะนั้นมีการสู้ราคาประมูลตัวของอันอันไปถึงห้าร้อยตำลึงแล้ว และที่สุดบุตรชายคนรองของคหบดีจางที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองก็ตัดสินใจร้องบอกว่าเขาต้องการประมูลค่าตัวของหลิวอันอันแปดร้อยตำลึง และหลังจากนั้นก็ยังไม่มีใครเสนอจะให้มากกว่านี้ ทุกคนนิ่งเงียบ อันอันจ้องมองไปที่บุรุษที่เสนอราคาประมูลเธอสูงที่สุดและเธอคงจะได้ไปกับชายคนนี้แล้ว เขาอายุน่าจะประมาณยี่สิบกว่าปี ก็ยังอ่อนกว่าเธอในอดีต สวมอาภรณ์หรูหราดูสง่าและใบหน้าก็หล่อเหลาไม่น้อย อันอันครุ่นคิดขณะที่จับจ้องมองใบหน้าของเขาและเขาเองก็มองสบตาของเธอเช่นกัน เขายิ้มน้อยๆให้เธอ และคงจะมั่นใจแล้วว่าเขาจะได้ตัวของเธออย่างแน่นอน แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากประตูหน้าของหอคณิกา“ ข้าจะประมูลหลิวอ

ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนขึ้นไปประกบจูบนางอีกครั้ง อันอันที่บัดนี้หัวสมองขาวโพลน ร้องครวญครางเสียงกระเส่าอย่างเสียวซ่าน นางลืมเลือนไปทุกสิ่ง ปากจิ้มลิ้มอ้าปากรับลิ้นสากของเขาอย่างเต็มใจ สติของนางนั้นหลุดลอยไปจนสิ้นบัดนี้ความเสียวซ่านรุมเร้าจนเกินจะทนนางต้องการเพียงร่างแกร่งที่แนบชิดนี้ช่วยปลดปล่อยความทรมานที่เขานั้นเป็นผู้ก่อให้จนสิ้นลง นางรู้ว่าเขาช่วยนางได้ ทั้งสองบดจูบกันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน นายท่านหนุ่มนั้นจูบนางดุดัน เขาจูบนางเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ ริมฝีปากของอันอันนั้นบวมเจ่อจากการบดจูบอย่างเร่าร้อนของนายท่านหนุ่ม เขาทั้งดูดลิ้นเล็กของนางและจูบจนนางแทบจะขาดอากาศหายใจ ขณะที่หลิวอันอันเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เร่าร้อนของนายท่านหนุ่มที่มีเรื่องแค้นเคืองกับเธออยู่ ที่อันเอ๋อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องนั้นร่างเดิมได้ก่อเอาไว้จริงหรือไม่ นิ้วแกร่งของเขาค่อยๆสอดเข้าไปในร่องอวบของนางทีละนิด ขณะที่ริมฝีปากหนาของเขาปล่อยปากอวบอิ่มของนางเป็นอิสระแล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาโจมตีอกอวบใหญ่ที่แนบชิดแผ่นอกแข็งแกร่งของเขาไปมา ผลอิงเถาเล็กๆสองผลนั้นถูไถไปมาบนอกแกร่งที่บัดนี้สาปเสื้ออ้าออกเพราะมือบางของอั

“ ข้ายินดีจะไปทันทีเจ้าค่ะ จะไปเก็บของแล้วรีบไปจากที่นี่ในตอนนี้เลย ” เมื่อได้โอกาสแล้ว อันอันรีบเอ่ยกับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าอย่างดีใจยิ่งนัก “ ข้าขออภัยนะเจ้าคะ ข้าจะไปจากที่นี่และจะไม่กลับมาให้พวกท่านเห็นหน้าอีกเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ” แล้วอันอันก็รีบเดินอย่างรีบเร่งออกมาจากเรือนหลังนั้น โดยที่ไม่ได้รอคำตอบจากผู้ใดด้วยซ้ำ เพราะนางกลัวว่าจะไม่ได้ไปจากที่นี่ แม้ลึกๆในใจจะมีบ้างที่นางรู้สึกหวั่นไหวไปกับนายท่านผู้นั้น แม้ปากจะบอกว่าไม่ได้แคร์ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เขาก็เป็นชายคนแรกของนาง ชายคนแรกที่ปล้นจููบแรกและความสาวไป แต่อันอันไม่อยากจะอยู่ในสภาพเช่นนี้อีกแล้ว ชายคนนั้นไม่ได้ใยดีนางสักเท่าใดหรอก เขาแค่ต้องการให้นางเป็นนางบำเรอเท่านั้น ไม่มีทางจะยกย่องหรือรับผิดชอบแต่งงงานกับนางดังเช่นในละครหรอก อีกอย่างเขามีผู้หญิงที่แม่ของเขาหามาให้แล้ว และกำลังจะแต่งงานกัน นางไม่อยากจะอยู่เป็นของเล่นของผู้ชายของคนอื่นอีกแล้ว นางไม่ได้กลับไปที่เรือนแถวเพื่อเก็บข้าวของด้วยซ้ำเพราะกลัวจะเสียเวลา และกลัวเจ้าบุรุษหน้าตายนั่นจะขัดขวางนางไม่ให้ไปจากที่นี่ นางเดินอย่างเร่งรีบออกมาจากเรือนหลั

หลังวันต่อมาคุณชายจางก็ส่งรถม้ามารับหลิวอันอันที่หน้าร้านขายอาภรณ์เพื่อส่งนางไปยังร้านอาภรณ์อีกสาขาหนึ่งของเขาที่เมืองฉางอันดังที่รับปากนางเอาไว้ เพราะเขาให้คนไปสืบมาแล้ว และได้รู้ว่าคุณชายฮั่วเจ้าของหอคณิกาและกิจการใต้ดินอีกหลายอย่างนั้นกำลังค้นหานางแทบจะพลิกเมือง แสดงว่าอันอันนั้นมีความสำคัญกับเขามากหากเป็นแค่หญิงคณิกาเพียงคนเดียวคงจะไม่ค้นหากันวุ่นวายเช่นนี้ แต่เขารู้ว่าคนของคุณชายฮั่วยังไม่รู้ว่าหลิวอันอันหลบอยู่ที่ร้านขายอาภรณ์ของเขา นับว่านางก็ฉลาดไม่น้อยที่ไม่เคยออกมาจากร้านเลย ทำให้คนได้พบตัวของนางนั้นน้อยมาก เลยไม่ค่อยมีเบาะแสให้ตามนางนางนัก อันอันขึ้นไปบนรถม้าแล้วถอนหายใจออกมา นางเอ่ยลาเสี่ยวหลินในใจ หลายวันมานี้หลายจากหายตกใจแล้วก็พลันนึกถึงอดีตเพื่อนร่วมห้องที่หอคณิกาได้ ป่านนี้นางจะเป็นเช่นไรบ้าง แต่ก็คงไม่มีอะไรเพราะเสี่ยวหลินอยู่ที่นั่นมาก่อนนาง และไม่ได้เกี่ยวข้องกับอันอันเสียทีเดียว แค่เป็นสาวใช้ที่พักห้องเดียวกันเท่านั้น ขณะที่รถม้าแล่นผ้ามาตามถนนในเมืองนี้ อันอันไม่กล้าเปิดผ้าม่านเพื่อมองออกไปเพื่อจะดูบ้านเมืองที่นางยังไม่ทันได้เห็นมันอย่างทั่วถึงเพราะมัวแต่ซ

กู้เหม่ยอิงกลับออกมาจากร้านอาภรณ์ที่พบนังหลิวอันอันด้วยใบหน้าหม่นหมองดวงตาแดงก่ำ นางเฝ้ารอพี่ฟู่เฉิงมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจะจัดการเรื่องแต่งงานเสียที ผัดผ่อนมาตลอด ทุกครั้งก็จะบอกว่าไม่มีเวลาเพราะกิจการค้ายุ่งมาก ทำให้นางต้องเฝ้ารอตลอดจนท่านป้าพานางไปหาเขาที่เรือนก็ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า นางจะไม่รออีกต่อไปแล้ว นางจะลงมือให้พี่ฟู่เฉิงเป็นของนางเสียที และเขาก็จำจะต้องแต่งงานกับนางหากมีอะไรกันแล้ว ไม่มีทางจะหลบเลี่ยงได้อีก จะทนเป็นสตรีในห้องหอที่ดีไปทำไมกัน เมื่อผู้หญิงหยำฉ่ามาแย่งว่าที่สามีไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ เมื่อเป็นหญิงร่านแล้วได้ดีเช่นนังหลิวอันอันนั่น ข้าก็จะทำตัวเช่นเดียวกับมันบ้าง ให้มันรู้กันไปว่าท่านพี่จะหนีข้าพ้นอีกไหม จากนั้นนางก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้า แล้วออกคำสั่งกับสาวใช้คนสนิท“ ซิ่วเอ๋อ เจ้าไปซื้อยาปลุกกำหนัดมาให้ข้า กระซิบบอกกับหลงจู้ที่ร้านขายยาให้จัดให้บอกว่าท่านพ่อสั่งมาก็แล้วกัน ขอเป็นชนิดที่ร้ายแรงที่สุด บอกเขาว่าท่านพ่อกำชับมาว่าอย่างให้มีอะไรผิดพลาด ” ซิ่วเอ๋อพยักหน้า แล้วก็รีบลงไปจากรถม้าไปจัดการตามคำสั่งของนายของตนเอง หลังจากสาวใช้จากไปแล้ว เหม่ย