All Chapters of พลาดรักคนเลว: Chapter 11 - Chapter 20

ฉันกับพี่เคเดนได้เดินทางมาที่ผับ. ก็เหมือนเดิน ที่สาว ๆ พนักงานเสิร์ฟหรือ พีอาร์ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดเจ้าของผับ ในขณะที่ฉันเดินตามหลังมาติด ๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกมีอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจสาว ๆ พวกนั้นขึ้นมา เพราะว่าฉันกับพี่เคเดน ไม่ใช่แค่ลูกน้องกับเจ้านาย แต่ฉันกับเขามีอะไรมากกว่านั้น และตัวของพี่เคเดนก็บอกด้วยว่า ฉันเป็นเมียเขา ในขณะที่พวกสาว ๆ ดักหน้าดักหลัง พูดคุย ทักทายพี่เคเดนอยู่นั้น ฉันก็เดินเบียดออกมาก่อนอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วขึ้นไปรอเขาที่บนออฟฟิศ ฉันนั่งรอพี่เคเดนขึ้นมาด้วยใจที่รุ่มร้อน บอกตามตรงฉันหึง และหวงเขา จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ในออฟฟิศก็ดังขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานพี่เคเดนซึ่งมีโทรศัพท์ตั้งไว้อยู่ กริ๊ง กริ๊ง..ฉันมองซ้าย มองขวา ไม่เห็นมีใคร จึงตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ ทาบที่หู (พี่เคเดน ทำไมต้องปิดเครื่อง นิลคิดถึงพี่จะแย่แล้ว ทำไมถึงใจร้ายกับนิลแบบนี้ )นั้นเป็นเสียงที่เข้ามาในสาย ทำเอาหัวใจฉันเกิดเต้นแรงมาก (ฮือ ฮึก..พี่จะทิ้งนิลแล้วใช่ไหม..ฮือ)ฉันไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ผู้หญิงในสายก็ร้องไห้ และยังคงพูดไม่หยุด แกร๊ก...เสียงประตูเปิดเข้ามา ฉันจึงรีบหันไปมอง ก็เป็

พอมาถึงที่ผับ พี่เคเดนลงจากรถแล้วไปเปิดประตูให้กับหญิงสาวที่นั่งมาด้วยชื่อว่า ว่าน ส่วนตัวของฉันก็เปิดลงเอง "ขึ้นไปทำงานก่อนเลยนะเส้นด้าย"พี่เคเดนพูดกับฉัน ขณะที่พี่ว่านกำลังลงมาจากรถ"ค่ะ"ฉันตอบรับแล้วหันหลังเดินเข้าไป ด้วยหัวใจที่เต้นแรง ความรู้สึกมันตีกันไปหมด ทั้งน้อยใจ ทั้งหึง และหวง แต่ฉันไม่กล้าที่จะพูดหรือแสดงอาการนั้นออกมาเลย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม กลัว? กลัวว่าพี่เคเดนจะไม่พอใจ กลัวเขาจะโกรธ กลัวเขาจะไม่รักฉัน..ฉันเข้ามาในห้องแล้วทำงานที่ค้างไว้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน พี่เคเดนก็ยังไม่ขึ้นมา จนฉันรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำ ก็เดินออกมา แล้วก็เห็นพี่เคเดนนั่งดื่มอยู่กับพี่ว่าน ผู้หญิงคนนั้น อย่างสนิทสนม ราวกับคนรู้จักกันมาก่อน พี่เคเดนยิ้มให้เธอบ่อยมาก ฉันเห็นแล้วรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะพวกเขา "มีอะไรหรือเปล่าเส้นด้าย"พี่เคเดนหันมาเอ่ยถามฉัน เมื่อเห็นฉันเดินมายืนข้าง ๆ เขา "พี่ช่วยขึ้นไปตรวจงานให้หน่อยสิค่ะ"ฉันเอาเรื่องงานมาอ้างเพื่อให้เขาแยกตัวออกมาจากผู้หญิงคนนี้ที่จ้องมองฉันอยู่ "ถ้าเคเดนไปว่านจะนั่งกับใครล่ะคะ"เธอเอ่ยขึ้นแล้วหันมายกยิ้มมุมปากให

"ผม..ออสตินครับ"ชายหนุ่มแนะนำตัวเองแล้วคลี่ยิ้มให้ "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ฉันเอ่ยแล้วยิ้มกลับไป ผู้ชายคนนี้ดูสุภาพดีจัง "คุณกำลังจะไปไหนเหรอ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม ท่าทางคุณดูไม่ดีเลย""ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโอเคแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"ฉันพูดจบแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน ฉันก็ดีขึ้นแล้วล่ะ "งั้นถ้าคุณโอเคแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นตาม"ค่ะ"ฉันตอบรับกลับไป ชายหนุ่มที่ชื่อออสตินก็ได้เดินไป ราวกับนัดกับใครไว้ เพราะเห็นเขายกแขนขึ้นมองที่นาฬิกาข้อมือแล้วเดินไปแบบรีบ ๆ รู้สึกเกรงใจเขาจัง.พอเขาเดินไปจนลับตาฉันก็เดินเข้าไปด้านในห้าง เพื่อทำธุระที่ตั้งใจไว้ คือนำเงินไปเข้าในบัญชี หลังจากเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย ระหว่างที่รอชำระเงิน สายตาฉันก็เหลือบเห็นใครบางคนที่ฉันคุ้นเคย นั้นก็คือพี่เคเดน ฉันกำลังจะยกมือโบกเรียกเขา แต่ก็ต้องชะงัก เพราะพี่เคเดนไม่ได้มาคนเดียว เขาเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง"พี่ว่าน"ผู้หญิงที่มากับพี่เคเดนคือพี่ว่าน คนที่รถเสียอยู่ที่ทางเข้าผับคืนนั้น ฉันได้แต่ยืนมองพวกเขาเดินคุยกัน ท่าทางดูมีความสุข อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมา ฉันรีบยกมือขึ้นป

ฉันร้องไห้ออกมาเบา ๆ ขณะที่มุกก็บ่นกวางลูกพี่ลูกน้องของเธอ (ยัยนั้นก็ร่านซะจริง..ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ เฮ้อ..ถ้าไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกับฉันนะ ตัดหางปล่อยวัดซะเลย)"...."ฉันพยายามกลั้นไม่ให้เสียงร้องไห้เล็ดลอดให้มุกได้ยิน (แก..แก เป็นอะไรหรือเปล่า)"มะ ไม่เป็นไร"ฉันฝืนพูดกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ (แกร้องไห้เหรอ)"ปะ เปล่าฉันไม่ค่อยสบายน่ะ น้ำมูกก็เลยไหล"ฉันโกหกเพื่อนไปเพราะไม่อยากให้เธอรับรู้(แล้วไปหาหมอหรือยัง ให้ฉันพาไปไหม)"ฉันไม่เป็นอะไรมาก นอนพักเดี๋ยวก็หาย"ฉันปฎิเสธกลับไป เพราะฉันไม่ได้เป็นหวัดหรือไม่สบาย ฉันเสียใจ บวกกับอาการแพ้ท้อง (งั้นฉันไม่กวนล่ะ พักผ่อนเถอะ อีกสองวันเจอกันที่มหาลัย)"อืม"ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ มุกก็กดวางสายไป ฉันก็ร้องไห้โฮออกมาทันที มันรู้สึกแย่จัง สับสนไปหมด กลุ้มใจเรื่องเรียน ถ้าฉันไปเรียนตอนนี้คงจะไม่ไหว หรือถ้าไปไหว ท้องก็ต้องใหญ่ขึ้นแน่คงไม่สะดวกถ้าจะต้องไปเรียน ฉันคิดว่าควรจะต้องดรอปไว้ก่อน ยายรู้ท่านจะรู้สึกอย่างไรนะ เรียนยังไม่จบก็ท้องเสียแล้ว เฮ้อ..ตอนนี้ฉันทั้งปวดหัว และเวียนหัวไปหมด ฉันตัดสินใจดรอปเรียนไว้ก่อน เพราะแม้ว่าท้องยังไม่ใหญ่ แต่

ระหว่างทางที่จะไปขนส่ง.."แล้วด้ายจะไปกี่วัน"ฉันหันไปที่พี่ออสติน..เมื่อเขาเอ่ยถาม "เอ่อ...ยังไม่รู้เลยค่ะ"ฉันตอบพี่เขาไม่ถูกว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ คงต้องรอคลอดลูก และให้ลูกโตก่อนละมั้งฉันถึงจะได้กลับมาเรียนและทำงานต่อ "...."พี่ออสตินหันมาจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย "...."ฉันก็หลบสายตาเขาโดยก้มหน้าลงแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากัน "แล้วไม่เรียน หรือย้ายมหาลัย?"พี่ออสตินเอ่ยถามอีกครั้ง "...."ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหัว "หมายความว่าไง..ที่ส่ายหัวเนี่ย""ด้ายดรอปเรียนไว้ก่อนน่ะค่ะ""ทำไมถึงดรอป"พี่ออสตินถามออกมาทันที "มีปัญหานิดหน่อย"ฉันตอบส่ง ๆ ไปเพราะไม่อยากพูดมาก "...."ยังดีที่พี่ออสตินไม่ได้ถามฉันต่อ เขาหันกลับไปมองถนนข้างหน้า "แล้วแฟนด้ายล่ะ"พอสิ้นเสียง ฉันหันขวับไปที่พี่ออสติน ขณะที่สายตาเขายังคงจ้องมองอยู่ที่ถนน"...."ฉันนิ่งไม่พูดอะไร เขาจึงหันมาทางฉัน "แฟนด้ายยอมให้ด้ายกลับ?"พี่ออสตินถาม "เอ่อ...เราเลิกกันแล้วค่ะ"ฉันตอบกลับไปแล้วก้มหน้าลง รู้สึกเจ็บปวดที่นึกถึงผู้ชายคนนั้น "พี่จะไม่ถามนะ ว่าเลิกกันเพราะอะไร แต่พี่จะเอาใจช่วยด้ายให้มูฟออนไว ๆ นะ"พี่ออสตินพูดแล้วหันมา