All Chapters of เหนือหัวใจภาคี: Chapter 111 - Chapter 120

เสียงแก็งสุนัขเห่าหอนเคล้าดังมาพร้อมกับเสียงเด็ก ๆ สามสี่คน ทำให้คนที่นอนมุดอยู่ใต้ผ้าห่มพยายามดึงตัวขึ้นแล้วเดินไปดูต้นเสียงที่นอกระเบียงห้อง เหนือฟ้าชะโงกหน้าลงไปดูที่สนามหญ้าเห็นครอบครัวของเธอ ครอบครัวสามีและครอบครัวของมะแป่มกำลังจัดโต๊ะอาหารเช้า ส่วนพวกตัวแสบทั้งหลายกำลังวิ่งเล่นอยู่กับสุนัขโกลเด้นทั้งสี่ตัว ขณะที่หอมบั่วกับลูกชุบที่เริ่มอายุมากขึ้นทำเพียงเฝ้ามองดูอยู่ใกล้กับแปลงดอกดาวกระจาย"ไม่นอนต่ออีกหน่อยเหรอ" เสียงเข้มกระซิบแว่วดังมาจากประตูห้อง สาวอวบหมุนกายกลับแล้วตรงเข้าไปสวมกอดพ่อครัวผ้ากันเปื้อนสีหวาน เดี๋ยวนี้เขาไม่เข้าไปคุมงานในไร่เสียแล้วแต่กลับมาคุมครัวที่บ้านแทน"พี่คีคะพรุ่งนี้เหนือก็ประกวดแล้ว ซ้อมแค่วันเดียวจะพอเหรอคะ เหนือไม่ค่อยมั่นใจเลย" เจ้าของวงแขนเจ้าเนื้อโอบรัดรอบแผ่นหลังกว้าง ภาคีโอบกอดกลับซุกใบหน้าลงข้างซอกคอกลิ่นหอม"แต่พี่มั่นใจในตัวเหนือนะ อีกอย่างเรื่องแพ้ชนะพี่ไม่ได้กังวลเลย พี่ก็แค่อยากอวดเมียให้ทุกคนเห็น" เขาชมแล้วเคลื่อนริมฝีปากมาตามขมับแล้วขยับต่ำลงมาถึงสันจมูก"พี่คีปากหวานอีกแล้ว เดี๋ยวเหนือไม่กินมื้อเช้านะคะ เพราะเหนือจะกินพี่คีแทน" เธอบอกแล

ช่วงหัวค่ำเหนือฟ้านั่งเป่าผมอยู่บนเตียงนอนภาคีที่เพิ่งกลับมาจากตรวจความเรียบร้อยภายในงานลอยกระทงจึงโผเข้าสวมกอดจากด้านหลัง เนื้อตัวของเขาหอมกลิ่นหอมนุ่มผสมผสานกับกลิ่นความสดชื่นของผลไม้ เดาได้เลยว่านี่เป็นแป้งของนิ่มฟ้า เพราะถ้ากลิ่นของบะแต๋งกับน่านฟ้าจะเป็นกลิ่นนมน้ำผึ้ง"ไปอาบน้ำที่ไหนมาคะ แถมยังไปเอาแป้งของลูกมาใช้อีก" เหนือฟ้าถามแต่ไม่ได้หมุนตัวกลับไปหาคนด้านหลัง"อาบข้างล่างครับ พี่เห็นแป้งลูกตั้งอยู่ในห้องน้ำก็เลยโรยมาเต็มตัวเลย เผื่อจะปลุกอารมณ์เหนือได้บ้าง" เขาว่าแล้วถอดกางเกงผ้าฝ้ายของตัวเอง ถอดทุกอย่างจนเหลือเพียงผิวกายขาวเหลืองเกรียมแดด"ปลุกอารมณ์อะ...โอ้ว" ดวงตากลมลุกวาวเมื่อภาพสะท้อนในกระจกข้างเตียงโชว์เรือนร่างกำยำตั้งแต่หัวถึงกลางลำตัวที่ปูดบวม"พี่กะว่าจะเติมพลังให้ ถ้าเหนือได้พลังจากพี่ต้องชนะขาดลอยแน่นอน" เขาบอกแล้วทรุดตัวนั่งประกบอยู่ด้านหลัง กางขาออกกว้างแล้วขนาบช่วงสะโพกของเธอ"พี่คีหลงตัวเองเกินไปแล้ว" เจ้าของพวงแก้มขาวเอนหลังลงไปซบกับแผ่นอก ยินยอมพร้อมให้เติมด้วยความเต็มใจ"ใช่ พี่หลงตัวเองแล้วก็หลงเหนือด้วย" สิ้นคำหวานริมฝีปากหยักคมก็ระดมจูบไปตามลำคอ มือไม้เคล

วันนี้มะแป่มต้องเดินทางกลับบ้านกับครอบครัว น่านฟ้าจึงตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่เตรียมอาหารเช้า เด็กชายตัวน้อยเลือกที่จะทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งแต่งด้วยวิปครีมและมีองุ่นไซมัสคัสกับองุ่นแดงฝานบาง ๆ ตกแต่งเป็นพร๊อพเสริมข้างจาน"เอาส้มกับพวกราสเบอร์รี่ไหมครับ แม่ซื้อผลไม้มาตุนไว้เต็มตู้เย็นเลย" เหนือฟ้ายื่นกล่องผลไม้นอกที่สั่งเดลิเวอรี่มา"น่านไม่เอาคร้าบ น้องซอบกิ๋นหงุ่น" น่านฟ้ารู้ดีว่าน้องชอบกินอะไร เพราะน้าแซมมี่แอบกระซิบบอกว่าองุ่นคือผลไม้โปรดของมะแป่ม"รู้ใจน้องด้วยเหรอเรา" เหนือฟ้าหยิบจานแพนเค้กจิ๋วที่ตกแต่งกับลูกชายจนเสร็จเรียบร้อยไปวางที่โต๊ะอาหาร ส่วนบะแต๋งอาสาปั่นจักรยานไปเด็ดยอดใบมันมังกรหยกให้แม่กับอินเหลาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดีฟากเดียวกันภายในห้องของเด็กหญิงที่ตกแต่งสไตล์ป่าดงดิบ นิ่มฟ้าค่อย ๆ ลุกขึ้นพิงกับพนักเตียงไม้หมุนสวิตซ์เปิดโคมไฟดอกไม้ที่หัวเตียง เนื่องด้วยบรรยากาศด้านนอกยังมืดครึ้มเต็มด้วยไอหมอกสีขาว บรรยากาศในห้องจึงมืดสลัวดูวังเวงจนหนูน้อยรู้สึกหวาดระแวง"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเย็นวาบกระซิบผ่านใบหูเล็ก"ไผ๋น่ะ ปี๋ ปี๋แน่ ๆ" นิ่มฟ้ามุดกลับเข้าไปในผ้าห่ม ตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว

การเดินทางกลับบ้านที่แม่ฮ่องสอนครั้งนี้เสมือนเป็นการพบปะสังสรรค์ระหว่างครอบครัวเพื่อฉลองข่าวดีที่สารคดีรายการเชฟสองสัญชาติได้รับการต่อสัญญาให้ถ่ายทำถึงต่ออีกหลายซีซั่น"วันนี้จะทำอะไรกินเหรอเตียว" ภาคีจูงมือนิ่มฟ้าออกมาจากบ้านตรงเข้ามาถามน้องชายที่กำลังก่อไฟอยู่หน้าเตาก่ออิฐแดง"ซุปกระดูกหมูบัวหิมะกับไก่ผัดมู่กวาครับ" เชฟหนุ่มเผยเมนูมื้อเช้าที่เขาจะทำให้ทุกคนกิน"มู่คะวากืออะหยังอาเตี๋ยว" นิ่มฟ้าช่างซักเริ่มสงสัย"หน้าตามันคล้ายมะละกอผลเป็นสีเหลืองมีรสเปรี้ยว เอามาทำอาหารอร่อยมากครับ" เตียวหุยพยายามย่อยสาระให้หลานสาวเข้าใจ"ว้าวแซ่บซี้ดแน่ นิ่งอยากกิ๋นแล้ว" เด็กหญิงกลืนน้ำลาย“อ้อแล้วให้พี่ช่วยอะไรไหม เตียวมีบัวหิมะหรือยัง” เขามองหาบัวหิมะรอบตัวน้องชาย“เฮ้อลืมซะสนิท งั้นพี่คีไปขุดให้ได้ก่อ” เตียวหุยโบ้ยหน้าที่ให้พี่ชาย“นิ่งชาไปขุดให้อาเตี๋ยวเองจ้าว” นิ่มฟ้ารับอาสาแล้วพุ่งตัวไปยังเนินเขาโดยไม่รอพ่อ“เดี๋ยว ๆ ก่อนลูก โอ้ยแม่คนนี้” ภาคีซอยเท้าตามลูกสาวจอมซนลงไปถึงตีนเขาแล้วรีบช้อนตัวลูกขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน“ฮ่า ๆ ป้อขี้ไม่ทันนิ่ง แล้วหมู่เหาชาไปเข็บงัวหิมะตี้ไหน ต้องเลิ้วซ้ายหรือว่าเลิ้ว

เนื่องจากพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปสวนผลไม้ยาบุตั้งแต่ช่วงเช้าทุกคนจึงรีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ ราวเที่ยงคืนเด็กหญิงรู้สึกอยากปัสสาวะ ตอนที่นิ่มฟ้าลืมตาขึ้นกวาดมองไปรอบห้องพักเงียบสงัด เธอเห็นพ่อกำลังพยุงแม่ออกมาจากห้องน้ำ หนูน้อยฉีกยิ้มแป้นที่พ่อกับแม่รักและดูแลกันดี แต่ก็อดสงสารแม่ไม่ได้ที่ต้องมีถุงหน้าท้องอันมหึมาเพราะข้างในมีน้องของเธอถึงสามคน"นิ่งชาไม่ยบควนป้อขี้กับหนุนน้อย" นิ่มฟ้าแสนกลัวแต่ก็ยอมลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง เด็กหญิงเดินย่องออกไปนอกห้องนอนตรงไปที่ห้องน้ำซึ่งเปิดไฟสีส้มสลัวริบหรี่ ดวงตากลมแป๋วเหลือบมองเพดาน มองหน้ามองหลังด้วยอาการหวาดกลัว กลัวว่าจะเจอผีญี่ปุ่นผมยาวที่เธอเคยเห็นในภาพยนต์"ไม่เข้าซะทีล่ะ" เสียงเย็นวาบเป่ารดอยู่ข้างหู แม้จะรู้ดีว่าเป็นเสียงของเทวดาคนโปรด แต่เธอก็ยังตกใจจนต้องถอยหลังกรูดอยู่ดี"เต๋วะดามายี่ปุ่งได้โตยก๊ะ" นิ่มฟ้ายืนตัวลีบติดผนังห้อง"ไปได้ทุกที่บนโลกนั่นแหละ ถ้ามีพลังมากพอ" เทพมาสเอ่ยพลางเดินไปหยุดหน้าห้องน้ำผายมือเชิญให้นิ่มฟ้าเข้าไประบายทุกข์"ห้ำหายตั๋วไปตี้ไหนเน้อ นิ่งว่านิ่งปวดอึ๊ นิ่งต้องเข้านานแน่ ๆ" นิ่มฟ้าเดินมาประจันหน้ากับเทวกุมารยื่