All Chapters of มือปืนเกิดใหม่ในร่างทาสผู้ตํ่าต้อย: Chapter 31 - Chapter 40

"คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดคุณหนูถึงได้หนีออกมาเช่นนี้เจ้าคะ มิหนําซํ้า...""จางลี่...สิ่งที่เข่อซิงพูด เจ้าไม่ได้ยินเช่นนั้นรึ" อี้เฉินถามสาวรับใช้คนสนิทด้วยนํ้าเสียงที่หงุดหงิด ในขณะที่ตอนนี้พวกเธอมาถึงบ้านเช่าแล้ว"สิ่งที่เข่อซิงพูด ข้าไม่เข้าใจเจ้าค่ะ พ่อบ้านหยุนเป็นผู้เฆี่ยนเข่อซิงก็จริง แต่จ้างฆ่า...""เจ้าเงียบ แล้วเก็บของกลับหย่งอาน เจ้าอย่าได้มองหน้าของข้าเช่นนั้น ข้าสั่งให้เจ้าเก็บของ เราจะกลับกันคืนนี้" อี้เฉินบอกกับจางลี่เสียงเข้มจนออกดุ"แต่คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูต้องการที่จะกำจัดแม่นางเฟยหง...""ข้าสั่งให้เจ้าเงียบแล้วเก็บของสะ เจ้าอย่าได้ถามสิ่งใดให้มากความ" อี้เฉินบอกกับสาวรับใช้คนสนิท ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งบนเตียงอย่างอารมณ์เสีย ที่เธอรีบเดินหนีออกมาจากเข่อซิง เพราะถ้าเข่อซิงพูดออกมาขนาดนี้ คุณชายหลี่คงรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว และน่าจะเป็นคุณชายหลี่เอง ที่ช่วยเข่อซิงให้รอดพ้นจากการถูกฆ่า แล้วเธอจะอยู่ต่อให้เข่อซิงกับคุณชายหลี่หัวเราะเธอทำไมเล่า ถ้าอู๋ห่างจับตัวชายสองคน ที่พ่อบ้านหยุนจ้างให้ไปฆ่าเข่อซิงจริง ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะต้องอยู่ที่เหอเป่ย์อีก เพราะว่าถ้าเธอยิ่งสืบสาวหา

"เข่อซิง...เจ้า!! สิ่งที่เจ้าพูด มันเป็นไปไม่ได้ เจ้าอย่าได้พูดเช่นนี้อีก ข้าเป็นชาย และเจ้าเองก็เป็นชาย จะอยู่ครองเรือนกันได้อย่างไรเล่า ข้าเข้าใจที่เจ้ารู้สึก ว่าเจ้ารักข้า เพราะว่าข้าช่วยเหลือเจ้า เจ้าเพียงแค่หลงผิด ข้าเองก็เอ็นดูเจ้ากับลู่จิวมาก" หลี่หยางพูดเสียงเรียบ เขาไม่ได้โกรธเคืองเข่อซิง เพราะเขาคิดว่าเข่อซิงอาจจะรักและเทิดทูนเขา ที่เขาช่วยเหลือ ทำให้เข่อซิงเข้าใจผิด คิดว่ารักของเจ้าตัว คือรักที่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป"ขอรับ ข้ารักคุณชายหลี่ เพราะว่าคุณชายหลี่ช่วยเหลือข้า" ชัดพยักหน้ารับคำ โดยที่ไม่พูดอะไรอีก ก็ดีเหมือนกัน ที่คุณชายหลี่หาทางออกให้เขาได้ เขากับคุณชายหลี่จะได้อยู่ด้วยกันต่อไป และเขาจะได้มองหน้าของคุณชายหลี่ติด"ท่างป้อ ข้าขายเปาแย้ว ท่างป้อข้าขายเปาแย้วนะ" ลู่จิวพูดพร้อมกับลงจากเก้าอี้ หลังจากที่เขากินข้าวอิ่มแล้ว เขารีบกินเพราะว่าเขาจะได้รีบออกไปขายซาลาเปา"ช้าก่อนลู่จิว พ่อขอถามเจ้าได้หรือไม่" หลี่หยางรีบจับตัวของลู่จิวเอาไว้ ก่อนที่ลู่จิวจะวิ่งออกไปจากห้อง"คุณชายหลี่อยากคุยกับลู่จิวตามลำพังหรือไม่ขอรับ ข้าอิ่มข้าวพอ...""เจ้าเป็นพ่อของลู่จิว เจ้าก็ต้องอยู่ฟ

"เข่อซิง เข่อซิง เจ้าหลับจริงๆเช่นนั้นรึ" หลี่หยางถามเข่อซิงพร้อมกับเขย่าตัวของเข่อซิงไปด้วยเบาๆ เมื่อเขารู้สึกว่าเข่อซิงทิ้งนํ้าหนักตัวมาที่เขาทั้งหมด หลังจากที่พวกเขาเดินทางออกมาจากหัวเมืองเหอเป่ย์ได้ไม่นาน"อื้อ...คุณชายหลี่ ท่านอย่าเขย่าตัวข้า ข้ากำลังนอนหลับสบายเลยขอรับ" ชัดบอกกับคุณชายหลี่ทั้งที่เขายังหลับตาอยู่ พร้อมกับขยับตัวเบียดคุณชายหลี่เข้าไปอีก เบียดชนิดที่ว่าถ้าสิงได้เขาคงสิงไปแล้ว"เข่อซิง!! เจ้า...""คุณชายหลี่ขอรับ ข้าสงสัยว่าข้างหน้าจะมีกองโจรซุ่มอยู่ขอรับ ถึงข้าจะมองเห็นไม่ชัดนัก แต่ข้าค่อนข้างที่จะมั่นใจ ว่ามีท่อนไม้ถูกซุกซ่อนเอาอยู่ข้างทางด้านหน้า และมีใบไม้เคลื่อนไหวเป็นบางจุดขอรับ ถ้าพวกเราผ่านไป ข้าเกรงว่าท่อนไม้พวกนั้น มันจะถูกโยนออกมาขวางทางม้า เพื่อให้ม้าตกใจ แล้วเราไปต่อไม่ได้ขอรับ" ซิงเยียนควบม้ากลับมาบอกกับคุณชายหลี่ เมื่อเขาเห็นว่าทางข้างหน้าดูไม่น่าไว้ใจ"หือ...มีกองโจรซุ่มอยู่เช่นนั้นหรือ คุณชายหลี่ ข้าไม่มีสิ่งใดป้องกันตัวเลยขอรับ ข้าต้องการมีดสั้น" ชัดดีดตัวขึ้นมาจากการพิงที่หน้าอกของคุณชายหลี่โดยอัตโนมัติ ในขณะที่คุณชายหลี่กับซิงเยียนมองมาที่เขาด้วย

"หมดแรงแล้วใช่หรือไม่ไอ้เด็กน้อย เจ้าเตรียมตัวตายตามท่านอี้เจ๋อกับท่านไฉ่หงสะเถิด" หนึ่งในกองโจรที่ปิดหน้าอยู่ เดินเข้าไปหาชายตัวเล็กที่เริ่มหมดแรง ที่จะเก็บก้อนหินปาใส่พวกเขาแล้ว หลังจากที่สหายของเขาหัวแตกกันแทบจะทุกคนแล้ว ในขณะที่สหายของชายตัวเล็กผู้นี้ กำลังต่อสู้กับสหายของพวกเขาอยู่อีกด้าน"เข้ามาเลย ข้ารอพวกเจ้าอยู่" ชัดกวักมือเรียกพวกโจรยิกๆ ทั้งที่เขาเหนื่อยจนใจแทบจะขาดแล้ว โดยที่มืออีกข้างหนึ่งเขากำก้อนหินเอาไว้แน่น เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวครั้งสุดท้าย เพราะว่าเขาไม่มีโอกาสได้ก้มลงไปเก็บก้อนหินอีก พวกโจรมันล้อมเขาเอาไว้ในระยะประชิดตัวแล้ว แต่เขาก็ทำหน้าว่ามีไพ่ที่เหนือกว่า จนพวกโจรมันลังเลไม่มั่นใจ ว่าทำไมเขาตัวเปล่า ถึงไม่ท่าทีว่ากลัวพวกมันเลย"เข่อซิง!!" หลี่หยางมองไปที่เข่อซิงด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าเข่อซิงไม่มีอาวุธอะไรในมือเลย แต่เขายังไปช่วยไม่ได้ เพราะพวกโจรก็รุมเขาอยู่ไม่ต่างจากซิงเยียนและเข่อซิงเลย "ฆ่ามันสิ พวกเจ้ารอสิ่งใดอยู่เล่า!!" หนึ่งในกองโจรที่ล้อมคนตัวเล็กเอาไว้อยู่สั่งขึ้น เมื่อไม่มีใครเข้าไปฆ่าผู้ชายตัวเล็กที่กวักมือเรียกพวกเขาอยู่สักที"ไม่เปิดกันใช่ไหม งั้น

"เลี่ยงเฟิ่ง อาการของเข่อซิงเป็นเช่นไรบ้าง" หลี่หยางเดินเข้ามาในห้องรักษา ในช่วงคํ่าของวัน หลังจากที่เขาได้นอนพักเต็มอิ่มแล้ว"อาการของเข่อซิงยังคงที่ขอรับ โชคดีที่ไม่มีอาการตัวร้อนเป็นไข้ ข้าคอยเช็ดตัวแล้วก็คอยหยดยาต้มสมุนไพร ให้เข่อซิงกินทีละหยดขอรับ อย่างน้อยก็เป็นยาช่วยสมานแผล ในยามที่เข่อซิงไม่ได้สติอยู่เช่นนี้ และยาสมุนไพรตัวนี้ แก้ไข้ได้ด้วยขอรับ" เลี่ยงเฟิ่งตอบคำถาม พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดตามตัวให้กับเข่อซิงไปด้วย"เลี่ยงเฟิ่ง เจ้าคิดว่า เออ...เข่อซิงจะรอดพ้นคืนนี้ได้หรือไม่" หลี่หยางถามเสียงเบา เมื่อเขาเห็นสภาพเข่อซิงนอนตัวขาวซีด กว่าตอนก่อนที่เขาจะขึ้นไปนอนพักเสียอีก สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกหน่วงที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดที่เข่อซิงชอบบอกกับเขา มันเข้ามาในความรู้สึกของเขาตอนนี้ ว่าชีวิตของคนเรามันไม่ได้ยืนยาว แต่มันก็ไม่ควรที่จะสั้นขนาดนี้ไม่ใช่หรือ"ข้าตอบไม่ได้ขอรับ แต่ก็มีเรื่องดีอยู่นะขอรับ ที่เข่อซิงไม่มีอาการไข้ตัวร้อน นั่นหมายความว่า แผลที่ท้องของเข่อซิงไม่เกิดการติดเชื้อด้านในขอรับ" เลี่ยงเฟิ่งพูดปลอบใจคนถาม เพราะว่าตอนนี้ใบหน้าของคุณชายหลี่ดูเป็นกังวล จนเ