All Chapters of นางร้ายอย่างข้าขอลาไปก่อน: Chapter 11 - Chapter 20

มือหนาเข้าขยำเนินอวบเบาๆ แล้วสอดนิ้วหนาเข้าไปในช่องทางรัก ค่อยๆจนสุดปลายนิ้ว แล้วขยับเข้าออกช้าๆ จนสะโพกอวบส่ายไปมาอย่างร่านร้อน เสียงหวานครวญครางขึ้นเบาๆ มือหนาขยับเข้าออกแรงๆ เร่งความเร็วขึ้นจนร่างอวบกระตุกเกร็งเสร็จสมไปในที่สุด แม่ทัพตงเหวินลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกช้าๆ ระหว่างนั้นมองดวงตาหยาดเยิ้มนั้นอย่างเสน่หา ลำกายแกร่งแข็งชันขึ้นมาทันที จากนั้นลดตัวลงคล่อมรางอวบ และสอดลำกายเข้าไปในร่องสวยช้าๆ จนสุดลำกายแกร่ง จากนั้นขยับเข้าสุดออกสุด เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆจน “อ๊าย อ๊ะอ๊ะ อาเหวิน อาเหวิน ข้าไม่ไหวแล้ว ”ร่างบางกระตุกเกร็งเสร็จสมไปอีกครั้ง จากนั้นร่างหนาขยับโยกบั้นเอวหมุนคว้าน และเร่งตอกลำกายอย่างแรง กระแทกกายแกร่งเข้าออกจนร่างบางกรีดร้องสุดเสียงอย่างซาบซ่าน“เรียกข้าว่าท่านพี่ ตอนนี้ข้าเป็นผัวของเจ้าแล้ว โอ้วววว โอ้วววว โอ้วววว เมียจ๋า ผัวไม่ไหวแล้ว ” จากนั้นทั้งสองร้องครวญครางผสานกันดังก้อง จนกระตุกเกร็งเสร็จสมไปพร้อมกัน ร่างหนาปลดปล่อยน้ำรักอุ่นเข้าไปในร่องอวบของนางจนหมดทุกหยาดหยด ช่วงสายวันต่อมา แม่ทัพตงเหวินพาเพ่ยอิงไปเดินชมข้าวของที่ตลาดด้วยกันสองคน เมื่อไปถ

ฝ่ายแม่ทัพตงเหวินจูงมือจงเพ่ยอิง เดินเข้าไปนั่งประจำที่ตำแหน่งของเขาที่ในงานจัดไว้ให้ เขานั่งเคียงข้างนางดูเหมาะสมกันมาก เมื่อแขกทั้งงานเห็นดังนั้น ต่างนึกว่าท่านแม่ทัพน่าจะประกาศกลายๆว่าจะตบแต่งจงเพ่ยอิงแน่นอนแล้ว ถ้าอย่างนั้นจะไม่กล้าจับจูงมือกัน และนั่งเคียงข้างกันในที่นั่งประจำตำแหน่งของท่านแม่ทัพตงหยวน ฝ่ายบิดาท่านแม่ทัพตงฮั่ว และฮูหยินใหญ่เหม่ยเซียง ได้มองบุตรชายตัวเองจับจูงมือ จงเพ่ยอิงเดินเข้ามานั่งประจำที่นั้น ฝ่ายท่านแม่ทัพตงฮั่วมีความเอ็นดูเพ่ยอิงมาตั้งแต่เด็กจึงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ฮูหยินใหญ่เหม่ยเซียง แม้จะเอ็นดูนางอยู่บ้างเพราะเคยเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แต่มีตำหนิในตัวของนางก็คือผ่านการแต่งงานมาแล้ว เป็นแม่หม้ายจะคู่ควรกับแม่ทัพอนาคตไกลอย่างตงเหวินได้อย่างไร เรื่องนี้ทำนางขุ่นใจเล็กน้อย แต่ยังไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา ได้แต่เฝ้ามองทั้งสองเงียบๆ เพื่อดูว่าแม่ทัพตงเหวินบุตรชายแสดงท่าทีกับจงเพ่ยอิงอย่างไรบ้าง ในงานนี้นอกจากแขกเหรื่อกังขาในความสัมพันธ์ของท่านแม่ทัพตงเหวินและจงเพ่ยอิง ยังมีฟางถิงถิงอีกหนึ่งคน ซึ่งนางถือเป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝ่ายมารดาของแม่ทัพตงเหวิน ซึ่งฮูหยินใหญ่เหม่

ท่านแม่ทัพตงฮั่วส่งแม่สื่อไปทาบทามสู่ขอจงเพ่ยอิง และได้ส่งสินสอดไปที่จวนเสนาบดีจงแล้ว จากนั้นเหลือเพียงแค่หาฤกษ์ที่ดีตบแต่งนางให้บุตรชายของเขา เมื่อเขาและฮูหยินได้พูดคุยกับแม่ทัพตงเหวินแล้ว เขาไม่ยินยอมที่จะเลิกคบหากับจงเพ่ยอิงเพราะเขานั้นหลงรักนางนานมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีเวลาเกี้ยวนางมาเป็นภรรยา เลยทำให้นางหลุดลอยไปเป็นของคนอื่น จนเมื่อได้โอกาสที่นางจะหย่าร้างเขาถึงกับขอราชโองการเพื่อให้นางหย่าร้างโดยสมบูรณ์เพื่อจะได้นางมาเป็นภรรยา แถมยังสารภาพว่าได้เสียกับนางแล้วในวันที่ขออนุญาติท่านเสนาบดีพานางออกไปเที่ยว เขาสารภาพว่าตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ เขากลัวนางหลุดลอยไปอีก เมื่อท่านแม่ทัพได้ยินเช่นนั้นแล้ว จึงบังคับบุตรชายไม่ลงเพราะเขามุ่งมั่นทำขนาดนี้คงจะรักนางมากจริงๆ เพราะเขารู้จักลูกชายตัวเองดี หากต้องการสิ่งใดมักจะมุ่งมั่นทำสิ่งนั้นให้สำเร็จให้จงได้ จึงได้จัดการสู่ขอนางให้บุตรชาย เมื่อได้ฤกษ์ที่ดีแล้ว จึงจัดพิธีแต่งงานใหญ่โตให้บุตรชายทันที เมื่อถึงวันแต่งงาน เกี้ยวมารับเจ้าสาวที่หน้าประตูจวน เจ้าบ่าวขี้ม้ามารับเจ้าสาวด้วยตัวเอง คงไม่ต้องถามว่าอยากจะแต่งงานมากเพียงใดหน้าเจ้าบ่าวบ

เพ่ยอิงตื่นขึ้นแต่เช้า เหลือบตามองสามีเห็นยังไม่รู้สึกตัวจึงค่อยๆยกแขนล่ำสันนั้นออกจากเอวบางของนาง และค่อยๆขยับกายลงจากเตียงขึ้นช้าๆ จึงเข้าไปอาบน้ำและเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย จากนั้นให้ใช่ใช่เกล้าผมให้นาง เลือกปักปิ่นน่ารักอันเล็กๆ สีเขียวสดใส แค่อันเดียว กับต่างหูเข้าชุดกัน เมื่อแต่งกายเสร็จเรียบร้อยก็ออกไปดูสามีเห็นยังนอนอยู่จึงค่อยๆขยับกายออกไปเงียบๆ เดินออกไปที่โรงครัวเพื่อดูอาหารที่จะนำมาขึ้นโต๊ะให้สามีเช้านี้ ในโรงครัวกำลังตระเตรียมอาหารเช้าอยู่ บ่าวไพร่ในโรงครัวเมื่อเห็นฮูหยินน้อย ต่างทำความเคารพฮูหยินน้อยคนใหม่ เพ่ยอิงเข้าไปดูอาหารว่ามีอะไรบ้าง เห็นผัดผักสองอย่าง น้ำแกงปลา ขาหมูต้มเค็ม ปลานึ่งซีอี๊วก็พึงพอใจจึงคิดว่าไม่ต้องทำอย่างอื่นเพิ่มแล้วจึงให้นำอาหารขึ้นโต๊ะเพียงเท่านี้ จากนั้นถามถึงหัวหน้าคนครัว คนชื่ออี้ชวนบอกว่าเขาคือหัวหน้าที่ควบคุมเรื่องในโรงครัวทั้งหมด นางจึงทำความรู้จักเขาไว้และชมว่าอาหารที่จวนนี้อร่อยมาก อี้ชวนยิ้มปลื้มใจ นางสอบถามว่าจวนนี้ตั้งอาหารเวลาเท่าไหร่ จากนั้นก็เดินกลับไปเรือนของตนเองเพื่อปลุกสามีไปรับอาหารเช้าพร้อมท่านพ่อท่านแม่ของสามี เมื่อถึงเรือนต

ฟางถิงถิงอึ้งงันไป "หลานจะขอให้ท่านป้าช่วยหลานเรื่องหนึ่งจะได้หรือไม่เจ้าคะ " ฮูหยินใหญ่เงยหน้ามองหลานสาว "จะให้ป้าช่วยอะไร " ถิงถิงยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่หูของท่านป้า เมื่อได้ฟังเรื่องราวจบลงแล้วนั้น นางเอามือทาบอก ทำหน้าตกใจกึ่งประหลาดใจในแผนการณ์ของถิงถิง" เจ้าจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้จริงหรือ หากว่ามีอะไรผิดพลาดเจ้าจะอับอายมากนะ จะแต่งให้ใครอื่นอีกจะได้หรือ " ถิงถิง จับมือท่านป้าอ้อนวอนน้ำตาคลอ หลานรักปักใจเพียงท่านพี่มามาเนิ่นนานแล้ว แม้หลานจะรู้ว่าท่านพี่ไม่มีใจให้หลาน แต่หลานไม่มีวิธีการใดอีกที่หลานจะสมหวังกับท่านพี่ จึงต้องทำเช่นนี้ ขอท่านป้าได้โปรดเห็นใจหลานด้วยเจ้าค่ะ" ฮูหยินใหผ่นิ่งงันไปครู่ใหญ่ มองใบหน้านองน้ำตาอย่างเห็นใจ " เอาละป้าจะช่วยเจ้าอีกครั้งหนึ่ง หากสำเร็จเจ้าก็จะสมหวัง ตงเหวินคงต้องรับผิดชอบเจ้า ป้าก็คิดว่าหากจะทำทางอื่นคงไม่สำเร็จเพราะตงเหวินไม่ยินยอมรับใครมาเป็นเมียรองอย่างแน่นอนๆ ถิงถิงเช็ดน้ำตาป้อยๆ เหมือนเด็กๆ"เจ้าค่ะ" หลายวันผ่านไป วันนั้นเพ่ยอิงกลับจวนไปเยี่ยมท่านเสนาบดีจง เมื่อฮูหยินใหญ่และถิงถิงเห็นเป็นโอกาสที่เฝ้ารอกันมาหลายๆวัน อีกทั้งท่านแม่ทัพตงฮั