All Chapters of เมื่อฉันเข้าสู่ร่างนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 17

ฉันให้ออโรล่า ลงไปในกล่องแล้วเอาพรมปิดรีบนั่งเบาะอย่าง นิ่งเฉยจากนั้นมีคนใช้เท้าถีบประตูเปิดเข้ามาดึงแขนทั้งสองมัดมืออุ้มฉันขึ้นรถม้าไปความหนาวยะเยือกคืบคลานเข้ามาในใจคนที่จับฉันมามีผู้ชายสองคนพยายามทบทวนความเป็นไปได้ในสถานการณ์ต่างๆ ฉันไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจอีกล่ะเนี่ยเดี๋ยวก่อนนะไลล่าเหรอทั้งสีหน้าท่าทางเป็นฝีมือของเธอไม่ผิดแน่น ที่ฉันจะแต่งงานกับฝ่าบาทแย่แล้วฉันดันเจอศัตรูตัวฉกาจเข้าให้แล้ว"พี่ชายสุดหล่อ จะพาฉันไปไหนงั้นเหรอ?""บอกหน่อยน่า พี่ชายทั้งสองคนที่แสนดี""เลดี้พวกข้าไม่หลงกลมารยาเรียบๆ แบบนี้หรอกนะตัดใจซะเถอะ"อะไรกัน! ไม่ได้ผลเหมือนในละครเหรอโถ่ คนเขาอุสาจำมาไหนใช้ไม่ได้ซะงั้นเพียงไม่กี่นาทีรถม้าก็จอดลากฉันลงจากรถม้าเดินไปข้างฉันที่เดินก้มหน้าก้มตาขาก็หยุดเดินเลยเงยหน้าขึ้นเจอผู้ชายอีกคนทั้งสองก้มทำความเคารพ"ลูกพี่พวกผมพาตัวมาแล้วครับ""ดี พาไปลงทะเลสาบมัดไว้กับเสากลางแม่น้ำนั้นซะ"ดวงตาฉันเบิกกว้างใช้ตัวกะแทรกให้สองคนนั้นล้มลงฉันพยายามวิ่งจนสะดุ้งล้มเข่าปักหินทำให้เลือดที่เข่าไหลชายสองคนก็เข้ามาจับลากฉันไปลงทะเลสาบฉันดิ้นจนหัวหน้าของมันเดินเข้ามาต่อยเข้าที่หน้าท้องฉัน

สองสัปดาห์ผ่านไป...ไลล่าที่เดินมายังกระท่อมทั้งเปลี่ยวและป่าไม้เต็มไปหมดใกล้กับภูเขาฉันที่แอบตามเธอมาตั้งหลายวันอย่างกับโจรก็ตามแต่ฉันต้องการแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจริงหรือไม่จริงการที่ไลล่าต้องการจะฆ่าฉันเพราะฉันรู้เรื่องของเธอแน่นอนพอไลล่าเข้าไปในบ้านหลังนั้นฉันเลยค่อยๆ ย่องชะเง้อดูว่าใครกันที่ร่วมมือกับไลล่าพอเห็นแล้วถึงกับตกใจมีเอิร์ลวาดอนและบารอนซีลอน คนพวกนี้เป็นสภาที่ฝ่าบาทมอร์ฟรานให้ทำการค้าขายแต่พวกเขาลอบขายเพชรปลอมที่ทำมาจากหินอ่อนที่ค้นพบในเหมืองคล้ายกับเพชรจริงส่วนเอิร์ลวาดอน มีกิจการหลายอย่างเช่นการพนัน การค้าขายของเถื่อนใช้ผู้หญิงไปเป็นทาสในการประมูลนับว่าเป็นขุนนางที่น่ารังเกียจคนหนึ่งเลย"นางเซเรน่ายังไม่ตาย แทบฝ่าบาทพามารักษาถึงพระราชวังในห้องนอนของเขา!""ใจเย็นก่อนเลดี้!!" บารอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอาชา มาวางบนโต๊ะ"ท่านบารอนจะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไงในเมื่อฝ่าบาทให้นางขึ้นมาเป็นจักรพรรดินีทั้งที่จริงตรงนั้นต้องเป็นฉันสิ!!"สายตาอาฆาตเปี่ยมด้วยไอสังหารแววตาของไลล่าฉายชัดถึงความรังเกียจเข้ากระดูกดำ"งั้นก็วางพิษนางเลยเอาให้ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย""หรือจะจ้างนักฆ่ามืออาชีพ

ฉันที่ใช้มือทั้งสองผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเขาดันดึงมือของฉันให้ใบหน้าชิดกับแผ่นอกมืออีกข้างเข้ามาโอบเอวไว้แน่นมือหนาดันปลายคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขาพอเงยหน้ามองดวงตาอันเย็นชากลับไปมองมุมปากที่อยู่ตรงหน้านั้นก็ยกขึ้น ผิดกับที่คาดเดาเอาไว้"คนที่เจ้าควรจะมองคือข้าในสายตาของเจ้าควรมีแค่ข้า ห้ามมีชายใดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม"น้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยการวางอำนาจผ่านการกระทำและแววตาใบหน้าของเขาว่าเย็นชาแล้วหากแต่น้ำเสียงของเขากลับเย็นชายิ่งกว่า"ฝ่าบาทกำลังตกหลุมรักหม่อมฉันหรือเพคะ""พูดอะไรของเจ้าข้าจะไปตกหลุมรักเจ้าได้ยังไง คิดอะไรไม่เข้าท่า ข้าไม่มีวันชอบเจ้า"ฉันลูบมือไล้ปลายคางพินิจพิเคราะห์หรี่ตามองอย่างจับผิดสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ยกเว้นใบหูที่ขึ้นสีจางๆ มันทำให้ฉันยิ้มออกมาอยากดีใจที่เขาเริ่มเปิดใจให้ฉันเล็กน้อยเดี๋ยวไหนฉันถึงมายิ้มละเนี่ย"ก็ดีเพคะ อย่ามาตกหลุมรักหม่อมฉันเลย เดี๋ยวหม่อมฉันจะฝันร้ายเปล่าๆ""ทำไม ถ้าข้าเผลอชอบเจ้ามันจะทำให้เจ้าถึงขั้นนอนไม่หลับเลยหรือไง""ประมาณนั้นเพคะ"เขาเดินมาคว้าที่มือของฉันเอาไปหนีบแขนเขาแล้วเดินอย่างเร็ว"โอ๊ย! ฝ่าบาทจะรีบเดินไปไหนเพ