บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 161 - บทที่ 170

90 : นางเป็นลมไปเมื่อครู่เพราะหิว พอออกจากวัดฝูอันมาได้ราวสองลี้ รถม้าก็หยุดกะทันหันลง ซีจงมองผู้ลี้ภัยที่ยืนอยู่กลางถนน บนหลังของเขามีเด็กอยู่คนหนึ่ง “หลีกทางไป !” ซีจงชักดาบออกมาจากเอว “นายท่านได้โปรดช่วยลูกสาวของข้าด้วย นางไข้ขึ้นสูงข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ไปที่ไห

91 : ข้าสังหรณ์ใจว่าหนึ่งลี้ข้างหน้า จะมีพวกคนร้ายซุ่มโจมตีข้าอยู่ ภายในรถม้าหลี่เมิ่งเหยามองเสี่ยวหยวนสองคน ด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย พื้นที่น้อยมันเลือกแปลงกายเป็นคนตัวเล็ก โทษมันไม่ได้ด้วยสิ เสี่ยวหยวนปิดปากน้อย ๆ ของตนเอาไว้ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไอหยา ข้านี่นา”

92 : อยากทำลายโฉมของข้างั้นรึ นางวิ่งเลียบเคียงไปตามแนวระเบียงจวน ไม่ช้าก็ถึงเรือนของฮู่อวิ้นเซียน พุ่งตัวขึ้นไปบนหลังคาห้องของนาง พื้นกระเบื้องลื่นเพราะหิมะ นางเกือบเสียหลักล้มลง แต่ยังดีดตัวขึ้นไปได้อย่างปลอดภัย บ้าจริง หิมะจับตัวกันเป็นก้อน เปิดกระเบื้องหลังคาออกไม่ได้ ต้อ

93 : วันนี้ข้าถึงต้องมากับนางด้วย “มีคนในจวนเอาออกมาพูดเอง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ปิดไม่มิดหรอก อีกทั้งจวนราชครูฮู่เหมือนน้ำบ่อลึก เรือนหลังก็ดูซับซ้อนวุ่นวาย ใช่ว่าสตรีนางนั้นจะเป็นที่รักของทุกคนเสียเมื่อไหร่” เขาใช้คำว่าสตรีนางนั้น เพราะไม่อยากเอ่ยชื่อของนาง หลี่เมิ่ง

94 : ไม่ใช่ขอรับ เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือข้า ทั้งคู่เดินไปยังจุดแจกอาหาร สองแม่ลูกมีเรื่องคุยกับหลี่เมิ่งเหยา จึงให้สาวใช้ไปแจกอาหารแทนก่อน ทว่าเรื่องที่คุยนั้นคงไม่พ้นเรื่องของฮู่อวิ้นเซียน “พี่เมิ่งเหยาท่านได้ยินข่าวนางไหม” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางที่ว่านั้นหมายถึงใคร