บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 141 - บทที่ 150

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ” ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองว่าเสี่ยวหยวนมีความสามารถถึงหรือไม่ ทำไงได้นางไม่เคยสอบวัดระดับความรู้เขาเปรียบเทียบกับผู้อื่น เน้นให้เขาได้กินได้เล่นอย่างเต็มที่ ขณะที่พวกเขาเดินทางไปสำนักศึกษา ขบวนรถม้าของหัวหน้าอู๋ ได้ผ่านด่านประตูเมืองหลวงผิงอานออกไป จี้ชิวหรงยังไม่ลืมเรื่อง

“เอ่อ พ่ะย่ะค่ะ” ใบหูของเซี่ยโหวหานเฟิงค่อย ๆ แดงระเรื่อขึ้นมา ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยเรื่องงานแต่งออกมา “ข้าไปส่งท่านเอง” เกรงว่ามารดาจะเอ่ยคำพูดเหลวไหลออกมาอีก หลี่เมิ่งเหยาจึงรีบลุกขึ้น เดินนำหน้าเขาออกจากห้องโถงไป “กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยโหวหานเฟิงแทบจะวิ

แม่ทัพเซี่ยโหวถอนหายใจเบา ๆ “อย่าเพิ่งเอ่ยถึงวันข้างหน้าเลย ยามนี้ข้าเองก็มืดแปดด้านเหมือนกัน ทำได้เพียงให้คนออกไปสืบข่าวดู ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หานเฟิงเจ้าไม่ต้องคิดมาก เตรียมตัวแต่งงานของเจ้าไปเถอะ” เซี่ยโหวหานเฟิงแทบยิ้มไม่ออก “ท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงาน ทั้งที่อนาคตของท่า

ประสบการณ์ที่ผ่านมาซ่งฉีโหย่ง บอกว่าเรื่องราวชั่วร้ายเหล่านี้ สตรีวังหลังนำมาใช้ปองร้ายสตรีด้วยกันนับครั้งไม่ถ้วน “ข้าต้องไปอด ๆ อยาก ๆ รึ” หลี่เมิ่งเหยาหน้างอขึ้นมา “ต้องอดทนไว้พ่ะย่ะค่ะ” “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพวกท่านมากที่เป็นห่วง ข้าจะระวังตัวให้มากที่สุด เอาล่ะ

หลี่เมิ่งเหยาจำใจต้องเอ่ย “ได้เจ้าค่ะท่านป้า เช่นนั้นท่านก็เรียกข้าว่าเมิ่งเหยาก็พอ” ซุนหลิงเหมิงขานรับด้วยรอยยิ้ม “พวกเราไปกันเถอะพี่เมิ่งเหยา เดี๋ยวจะไปไม่ทันงานเลี้ยง” “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” นางคำนับให้ว่าที่แม่สามีในอนาคต “เดินทางดี ๆ ล่ะ”