บททั้งหมดของ ภรรยาในนาม Ss2: บทที่ 21 - บทที่ 30

"โอ๊ย!" ด้วยแรงที่เขากระชาก ทำให้น้ำหนาวกระเด็นตามลงไปทับบนร่างหนาของรชต "นายทำบ้าอะไร!""เมื่อกี้ยังเรียกรุ่นพี่อยู่เลย ปีนเกลียวแล้วเหรอ""ขอโทษค่ะรุ่นพี่ ปล่อยนะคะ!" หญิงสาวพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ถูกมือของเขาโอบรัดร่างไว้แน่น "ตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่ ปล่อยฉันนะ!" หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียง"ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน" สายตาคมมองประสานดวงตางามคู่นั้น"เป็นอะไร!""ก็เป็น.." เขายังคงมองเธอแบบเจ้าเล่ห์จริงด้วยลืมไปเลยว่าเป็นอะไรกับเขา หรือว่าเขาคิดจะทำแบบนั้นกับเรา.."ไม่นะ" มือเรียวทุบอกคนที่นอนอยู่ด้านล่างรัวๆ แต่เหมือนไม่ได้ทุบแบบจริงจัง"หลับตาทำไม""ห๊า?" หญิงสาวรีบลืมตาขึ้นเผลอหลับตาให้เขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย "ปล่อย!" อายตอนนี้ยังทันอยู่ไหมเรา"รู้ว่าตัวเองดื่มไม่ได้แล้วไปดื่มทำไม" แค่นี้เขาก็มองออกแล้วว่าเธอยังคงถูกแอลกอฮอล์กระตุ้นอยู่"ดื่มไม่ดื่มมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยสิ!""ไม่ปล่อย แล้วจะทำไม" เขาพูดด้วยสีหน้าที่ท้าทาย"แน่ใจนะว่าจะไม่ปล่อย" จบประโยคคำพูดใบหน้างามก็โน้มลงมากัดเข้าให้ที่ปลายคาง"โอ๊ย! ชาติก่อนเป็นหมาหรือไงชอบกัดจัง" ขณะที่พูดเขาก็นึกคำของแม่เธอขึ้นมาได้

"อวดเก่ง!" มีอยู่คนเดียวในที่นี้ ที่ไม่ได้ชื่นชมสิ่งที่น้ำหนาวทำ พอพูดจบนาเดียก็เดินกระแทกเท้าหนีไป เพราะทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่เชื่อหรอกว่าคนอะไรจะเก่งได้ซะทุกอย่างแบบนี้น้ำหนาวว่ายน้ำไปหนึ่งรอบแล้วก็ว่ายกลับมาที่เดิมในเวลาที่รวดเร็ว สายตาทุกคนเอาแต่จับจ้องสิ่งที่เธอทำ เพราะไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ถ้าไม่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และน้ำหนาวไม่ได้คิดว่าจะทำให้คนเห็นว่าเธอเก่ง ที่ทำไปเพราะเผลอ บวกกับความโมโหที่เห็นนาเดียทำเป็นสนิทสนมกับเขาพอว่ายน้ำเพื่อระบายอารมณ์เสร็จ เธอก็ได้ขึ้นมาจากน้ำ แต่ตอนนี้ไม่เห็นรชตอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่ไม่เห็นแค่เขา เธอยังไม่เห็นเพื่อนผู้หญิงของเขาคนนั้นด้วย ..หรือว่าพวกเขาจะไปด้วยกัน"เธอเคยเรียนว่ายน้ำมาเหรอ" ข้าวฟ่างถามทันทีที่น้ำหนาวเดินกลับมา"ก็เคยฝึกบ้าง" ขณะที่พูดเธอยังพยายามมองหาเขา เพราะคิดว่าอาจจะอยู่แถวนี้ แต่ก็ไม่เจอ "ฉันกลับก่อนนะ" หญิงสาวหยิบเอาผ้าคลุมมาสวมใส่แล้วก็ขอตัวกลับห้องก่อน"ทำไมมึงกลับเข้าห้องเร็วจังวะ" คอปเตอร์มาเอาของเห็นว่ารชตนอนอยู่ในห้องแล้ว"เซ็ง""มึงเซ็งอะไร""เซ็งหน้ามึงนั่นแหละ""เอ้าไอ้นี่""ดูแลรุ่นน้องให้ดีด้วย กูจะนอนแล้ว

ขณะที่เดินออกมาหน้ามหาวิทยาลัย ก็เห็นว่าเพื่อนหลายคนต่างก็ยืนรอรถอยู่น้ำหนาวเห็นว่าเพื่อนมองมาที่เธอ หญิงสาวก็เลยยิ้มให้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าสายตาที่มองมา ไม่ได้มองแบบอยากทักทายเลยเห็นแท็กซี่มาแต่ไกล เธอก็เลยกวักมือเรียก แต่ถูกเรียกดักหน้าก่อน ถึงแม้แท็กซี่จะมาจอดตรงหน้าของเธอ แต่น้ำหนาวก็ปล่อยให้เพื่อนอีกคนขึ้นไปก่อนจะนั่งรถเมล์ก็ไม่เคยนั่ง และไม่รู้ด้วยว่าสายไหนวิ่งผ่านคอนโดรอรถจนปวดขา เธอก็เลยคิดว่าเดินเล่นไปดีกว่า เพราะยืนอยู่ตรงนี้มันรู้สึกแปลกๆ[คอนโดหรู]กว่าจะมีรถกลับมาที่คอนโด ก็มืดค่ำแล้ว"วันนี้เขากลับไปนอนบ้านเหรอ" พอเข้ามาเธอก็ตรงไปเปิดไฟ4 ปีเราจะอยู่ยังไงเนี่ย นี่เพิ่งเข้าปีแรกนะ ยังเจอศึกหนักขนาดนี้ ..เพื่อนที่คิดว่าจะคบกันไปจนตลอดระยะเวลาที่เรียนอยู่ที่นี่ หรือบางทีอาจจะคบกันไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ แต่พวกเขากลับตีตัวออกห่าง โดยไม่บอกเหตุผลว่าทำไมหญิงสาวยืนมองทอดออกไปนอกกระจกบานใหญ่ของคอนโด ..แม่น้ำเจ้าพระยาถึงแม้จะดูสวยงาม แต่ก็ยังซ่อนไว้ด้วยความว้าเหว่ ไม่ต่างจากเธอในเวลาเลยอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เมื่อคิดถึงท้องทะเลที่บ้านเกิด อยากกลับไปซบอกพ่อแม่ แต่เธอก็ต้องโตได้แล้วห

"รุ่นพี่วางฉันลงได้แล้ว" เดินขึ้นมายังไม่ถึงห้องเรียนเลยด้วยซ้ำ น้ำหนาวก็รีบบอกให้เขาวาง แต่รชตไม่ยอม เขายังอุ้มเธอเดินต่อไป "ฉันบอกให้ปล่อยไง" หญิงสาวใช้กำปั้นทุบเข้าที่ไหล่กว้าง เพื่อหยุดเขาไว้"ไหนบอกจะให้ไปส่งที่ห้องเรียน""ไม่รู้หรือไงว่าฉันแค่แกล้งมารยา" เธอยอมบอกเขาไปตรงๆ แล้วแต่จะโกรธสิ"ดี..ถ้างั้นก็แกล้งบ่อยๆ นะ" ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าเธออยากทำประชด เพื่อนๆ ของเขา"เอ้าา!" เธอยังถูกเขาอุ้มมาจนถึงห้องเรียน "วางได้หรือยังคะ!""เดี๋ยวไปส่งที่โต๊ะนั่ง" ว่าแล้วคนร่างสูงก็อุ้มเธอเดินตรงมาวางลงเก้าอี้ที่นั่งประจำ"รุ่นพี่รู้ได้ยังไงว่าฉันนั่งตรงนี้""แล้วมันจะยากตรงไหน เอาขามาดูก่อน" ชายหนุ่มนั่งยองๆ ลงต่อหน้าเธอ เพื่อจะดูขาตรงถลอก"ไม่เจ็บแล้ว" ในขณะที่พูด หญิงสาวก็ได้มองไปหาเพื่อน ..ไม่ใช่สิ เพราะพวกเขาไม่ได้ถือว่าเป็นเพื่อนเธออีกแล้ว"ตอนเย็นไม่ต้องเดินลงไปเอง เดี๋ยวจะมารับ" เห็นว่าขาของเธอไม่เป็นอะไรมาก เขาก็เลยออกจากห้องไปน้ำหนาวยังทำตัวปกติ โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่มองมา ที่จริงเธอไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น แต่จะอ่อนแอไปเพื่ออะไร เพื่อให้คนอื่นหัวเราะเยาะอย่างนั้นเหรอ เสียใจด้วยพ่อกับ

ข้าวฟ่างก้าวขึ้นรถได้ก็ออกตัวแบบทะมัดทะแมง"แม่เจ้าประคุณเอ๊ย คิดว่าเธอคนนั้นสุดยอดแล้ว เธอคนนี้ก็ไม่แพ้กันเลยว่ะ""กูขอต่ออีกรอบนะเว้ย" ว่าแล้วเต้าหู้และแต๊งกิ้วก้าวขึ้นรถแล้วออกตัวตามรถคันนั้นไป"มึงจะไปไหนวะ เพิ่งขับได้แค่รอบเดียวเอง" คอปเตอร์เห็นว่าเพื่อนเลี้ยวรถกลับทางออก"พวกมึงสนุกกันเถอะกูพอแล้ว""เพราะรุ่นน้องคนนั้นใช่ไหม""มึงไม่ต้องรู้หรอก" รชตรู้สึกแปลกๆ ก็เลยขอกลับดีกว่าพอออกจากสนามเขาก็ต้องไปเปลี่ยนรถที่คอนโดรชตรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่อยู่ข้างบน ถ้าพ่อกับแม่ของเธอไม่กลับ เขาก็เลยไม่รู้จะขึ้นไปทำไม ..ชายหนุ่มขับรถสปอร์ตคันหรูกลับมาที่บ้าน"หลานรักของย่า ย่ากำลังคิดถึงอยู่เลย""มีอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย" ถ้าคุณย่าคิดถึงแบบนี้แสดงว่าต้องมีงานเข้าอีกแน่"ก็คืนพรุ่งนี้น่ะสิมีงานเลี้ยงที่โรงแรมของป้ากัลยา อย่าลืมแต่งตัวหล่อๆ นะ""งานไหนบ้างที่ผมไม่หล่อครับคุณย่า"รรรรรรได้แต่มองสบตาสามี เพราะคุณย่าโอ๋หลานชายคนนี้มาก"งานเลี้ยงอะไรอีกล่ะครับแม่ บ่อยไปแล้วนะช่วงนี้""งานนี้เราต้องไปด้วยนะ เพราะเป็นงานครบรอบโรงแรม""ผมไม่ไปหรอกครับแม่" งานครบรอบก็จัดมันทุกปีอยู่แล้ว"คฑา!""ไปก็ไ