บททั้งหมดของ เสือร้ายพ่ายรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 12 หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงกันเสร็จเรียบร้อยแล้วสองครอบครัวต่างนั่งพูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไป จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของเจไดดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของทุกคน ครืด ครืด ครืด ~~ เจได : (ว่าไง) พยัคฆ์ : (ตอนนี้เพื่อนสนิทของเด็กคนนั้นเธอกลับไปแล้วครับนายน้อย) เจได : (เพื่อนเธอกลับไปแล้ว แล้วมันยังไง?) พยัคฆ์ : (เอ่อ…แต่ผู้ชายคนที่น่าจะเป็นเจ้าของร้านคาเฟ่ที่เธอทำงานอยู่ คือ เอ่อ…ยังอยู่เฝ้าเธอที่ห้องครับ) เจได : (อะไรนะ!) เขาพูดกดเสียงต่ำ หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันราวกับผูกโบว์ พยัคฆ์ : (ครับ ตอนนี้อยู่กันตามลำพังสองต่อสองในห้องพักคนป่วย ขะ ครับ…) ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!! เขากดวางสายทันทีในขณะที่พยัคฆ์ลูกน้องคนสนิทยังพูดไม่จบประโยค “ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีธุระด่วน” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะสาวเท้ายาวๆเดินออกไปอย่างรีบร้อน “พี่เจไดคะ!!” ณิชาเรียกชื่อเขาขึ้น แต่เจไดไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง “เจ้าลูกคนนี้หนิ ธุระอะไรสำคัญนักหนา” คุณหญิงสุดารัตน์บ่นตามหลังลูกชายอย่างเอือมระอาให้กับความไม่ไว้หน้าแขก เจ

ตอนที่ 14 ลูกหว้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว คนตัวโตกว่าก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของเธอแล้ว และนั่นกลับทำให้เธอรู้สึกกลัวและประหม่ามากยิ่งขึ้น เพราะคนอย่างเขานึกจะทำอะไรก็ทำโดยที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยสักนิด “ขะ คุณ จะทำอะไร อะออกไปจากตัวหนูนะ!!” เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างยากลำบากเหมือนมีก้อนอะไรเหนียวๆจุกอยู่ในลำคอ “เธอเป็นคนพูดเองนะสาวน้อย ว่าฉันอยากจะทำอะไรก็เชิญ และนี่ละ…คือสิ่งที่ฉันอยากทำมันตอนนี้” พูดจบประโยคใบหน้าคมสันก็โน้มลงมาหาเธอทันที มือเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาดันใบหน้าของเขาเอาไว้ เธอพยายามปัดป้องไม่ให้เขาก้มหน้าเข้ามาหาเธอได้ “อื้อ ถะ ถอยไปนะ นี่มันโรงพยาบาลนะคะและหนูก็กำลังป่วยอยู่ด้วย” “ฉันไม่สนว่าที่นี่มันจะเป็นที่ไหน ทุกที่ที่ฉันอยากจะเอา ฉันก็จะเอา!” “อื้อออ ปล่อย อื้อออ!!” พูดเพียงแค่นั้นใบหน้าคมคายก็โน้มลงมาซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอทันทีโดยไม่ได้สนใจคำทักท้วงของอีกฝ่าย เขาพรมจูบบดเบียดริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธออย่างหนักหน่วงและเร่าร้อนรุนแรง มือปลาหมึกของเขาก็ไม่หยุดนิ่ง บีบขยำหน้าอกอวบใหญ่เต่งตึงที่มันช่างเต็มไม้เต็มมือของเขาดีนัก ลูกหว้าพยายามใช้มือเ

ตอนที่16 เจไดเดินเข้ามาหาคีตภัทรและอาชาเพื่อนสนิทของเขาอีกครั้งด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเบื่อๆเซ็งๆ และไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ก่อนเขาจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงตรงโซฟาราคาแพง และยกแก้วเหล้าเพียวๆขึ้นมากระดกลงคอไปกรึบหนึ่งพร้อมวางแก้วลงกระแทกกับพื้นโต๊ะกระจกใสเสียงดัง ปึก!! “รอบนี้ทำไมกระแทกเสร็จเร็วจังวะ” คีตภัทรพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนที่ดูเบื่อหน่ายอะไรสักอย่างสุดชีวิต ซึ่งบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังเซ็งขั้นสุด “……” “อย่าบอกนะว่าไม่ถึงใจมึง” อาชาตั้งคำถามขึ้นนมาอีกคน “……” “นี่ตัวท๊อปเลยนะโว้ย!! ยังไม่ถึงใจมึงอีกหรอวะ??” คีตภัทรแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กที่ตนเองจัดหามาให้เพื่อนรักจะบริการเพื่อนตัวเองไม่ได้เรื่อง เพราะแต่ละรายที่เขาเป็นคนจัดหามาให้ล้วนแล้วแต่เป็นตัวท๊อปทั้งนั้น สวยเซ็กซี่ขยี้ตับไตขนาดนี้แล้วยังไม่ถึงใจเพื่อนรักของเขาอีก แทบจะเป็นไปได้ยาก “คนที่กูอยากจะเอาเขาแทบตายแต่แม่งเขาเสือกไม่ให้กูเอานี่สิ หึ!!” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับแค่นหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ “อะไรนะ!! อย่างมึงนี่เหรอวะมีคนปฏิเสธ ปกติแม่งเห

ตอนที่18 เจไดขับรถมาส่งลูกหว้าที่หอพักของเธอหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในระหว่างทางที่อยู่บนรถทั้งสองต่างคนก็ต่างนั่งเงียบ จนในที่สุดเขาจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น “ฉันอยากให้เธอลาออกจากที่ทำงานของไอ้หมอนั่นซะ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ทำไมหนูต้องลาออกด้วยล่ะคะ ถ้าหนูไม่ทำงานแล้วหนูจะเอาเงินที่ไหนเรียนต่อ ครอบครัวหนูไม่ได้ร่ำรวยเหมือนพวกคุณนะคะ หนูไม่อยากเป็นภาระให้แม่หนูหรอก แค่ลำพังแม่ทำงานรับจ้างจ้างทั่วไปแถวๆบ้านก็ได้วันละไม่กี่ร้อย ไหนจะน้องของหนูที่กำลังเรียนอยู่อีก ตั้งแต่พ่อเสียแม่หนูต้องทำงานหนักมากแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาให้หนูกับน้องไปโรงเรียนได้ในแต่ละวัน และตอนนี้ถ้าหนูไม่ทำงานคนรวยอย่างพวกคุณคงนึกภาพไม่ออกหรอกค่ะว่าต้องใช้ชีวิตยังไงและต้องเจอกับอะไรบ้าง เงินสดที่หนูมีติดตัวอยู่ตอนนี้หนูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้ถึงวันที่เงินเดือนออกหรือเปล่า” ลูกหว้าระบายออกมายาวเหยียดกับสิ่งที่เธอต้องเจอและเคยประสบมา กว่าแม่เธอจะส่งเธอให้เรียนจบมัธยมปลายมาได้ แม่ของเธอต้องลำบากรับจ้างมากมายขนาดไหน ตอนนี้เธอจบม.6แล้วเธอก็ต้องขวนขวายดั้นด้นส่งเสียตัวเองเรียนต่อในระ

ตอนที่20 เจ้าของร่างเล็กเดินมาขึ้นรถซึ่งจอดรอเธออยู่ก่อนแล้ว ผู้ชายที่มารับเธอในวันนี้เป็นคนเดียวกันที่มาส่งเธอในวันนั้น “สวัสดีค่ะ” มือเรียวเล็กยกขึ้นไหว้ผู้ชายชุดดำซึ่งอายุเยอะกว่าเธออย่างนอบน้อม ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะดูนิ่งขรึมไม่ค่อยพูด อีกทั้งท่าทางของเขายังดูน่ากลัวเพราะชอบใส่แต่เสื้อผ้าสีดำเลยอาจจะทำให้เขาดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น แต่ลูกหว้ากลับรู้สึกได้ว่าลึกๆแล้วเขาเป็นคนใจดีคนหนึ่ง “คุณไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ครับ!” “ทำไมละคะ คุณอายุเยอะกว่าหนูอีก ไม่เห็นจะเป็นไรเลยค่ะ” เธอพูดด้วยความจริงใจ “เพราะต่อจากนี้ไปคุณก็จะเป็นเจ้านายของผมอีกคนครับ” พยัคฆ์พูดขึ้นมาอย่างสุภาพและก้มหัวให้เธออย่างเคารพก่อนจะเปิดประตูรถให้กับเธอ หลังจากนั้นเขาจึงเดินอ้อมขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนจะขับเคลื่อนมุ่งหน้าไปที่คอนโดสุดหรูใจกลางเมืองทันที หนึ่งชั่วโมงผ่านไป… ติ๊ง!! “เชิญครับ” พยัคฆ์เอ่ยเชิญเธอให้เข้ามาภายในห้อง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาอีกทีเธอก็ยืนอยู่ภายในห้องใหญ่โตโอ่อ่านี้แล้ว เกิดมาเธอก็เพิ่งจะเคยเห็นว่าห้องพักสุดหรูหราของพวกคนมีเงินนั้นม