ตอนที่ 14 ลูกหว้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว คนตัวโตกว่าก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของเธอแล้ว และนั่นกลับทำให้เธอรู้สึกกลัวและประหม่ามากยิ่งขึ้น เพราะคนอย่างเขานึกจะทำอะไรก็ทำโดยที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยสักนิด “ขะ คุณ จะทำอะไร อะออกไปจากตัวหนูนะ!!” เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างยากลำบากเหมือนมีก้อนอะไรเหนียวๆจุกอยู่ในลำคอ “เธอเป็นคนพูดเองนะสาวน้อย ว่าฉันอยากจะทำอะไรก็เชิญ และนี่ละ…คือสิ่งที่ฉันอยากทำมันตอนนี้” พูดจบประโยคใบหน้าคมสันก็โน้มลงมาหาเธอทันที มือเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาดันใบหน้าของเขาเอาไว้ เธอพยายามปัดป้องไม่ให้เขาก้มหน้าเข้ามาหาเธอได้ “อื้อ ถะ ถอยไปนะ นี่มันโรงพยาบาลนะคะและหนูก็กำลังป่วยอยู่ด้วย” “ฉันไม่สนว่าที่นี่มันจะเป็นที่ไหน ทุกที่ที่ฉันอยากจะเอา ฉันก็จะเอา!” “อื้อออ ปล่อย อื้อออ!!” พูดเพียงแค่นั้นใบหน้าคมคายก็โน้มลงมาซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอทันทีโดยไม่ได้สนใจคำทักท้วงของอีกฝ่าย เขาพรมจูบบดเบียดริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธออย่างหนักหน่วงและเร่าร้อนรุนแรง มือปลาหมึกของเขาก็ไม่หยุดนิ่ง บีบขยำหน้าอกอวบใหญ่เต่งตึงที่มันช่างเต็มไม้เต็มมือของเขาดีนัก ลูกหว้าพยายามใช้มือเ
ตอนที่15 รถสปอร์ตสุดหรูวิ่งฉิวเข้ามาในผับของเพื่อนสนิทด้วยความเร็วตามอารมณ์โมโหของตัวเองที่กำลังพุ่งสูง เอี๊ยดดดดดด!!!! เขาเหยียบเบรกลากยาวเสียงดังก่อนร่างสูงโปร่งกำยำจะก้าวขาลงจากรถด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูถมึงทึง ก่อนจะรีบเดินปรี่ขึ้นไปข้างบนของผับซึ่งเป็นห้องทำงานของผู้เป็นเจ้าของผับแห่งนี้ อีกทั้งยังเป็นห้องที่ใช้สนทนาและสังสรรค์กันระหว่างเพื่อนสนิทอย่างพวกเขาเพียงเท่านั้น “ไงไอ้เสือ ถึงเร็วกว่าที่คิดนะ เหาะมาหรือไง!!” คีตภัทรพูดขึ้นทักทายเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีได้เดินเข้ามาภายในห้อง “ของที่กูสั่งล่ะ” “ถ้าไม่ได้กระแทกตอนนี้มึงจะลงแดงตายเลยหรือไงวะ” อาชาพูดแทรกขึ้นบ้าง “เออ!” เจไดตอบด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น เพราะอารมณ์ของเขาตอนนี้พุ่งสูงสุดขีด ถ้าหากเขาไม่ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดออกมาตอนนี้เขาคงจะต้องอารมณ์ค้างตายแน่ๆ “อยู่ห้องเดิม มึงเข้าไปรอเตรียมกระแทกได้เลย!!” คีตภัทรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนเจไดจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงปิดประตูดัง ปัง!! ตามหลัง
ตอนที่16 เจไดเดินเข้ามาหาคีตภัทรและอาชาเพื่อนสนิทของเขาอีกครั้งด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเบื่อๆเซ็งๆ และไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ก่อนเขาจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงตรงโซฟาราคาแพง และยกแก้วเหล้าเพียวๆขึ้นมากระดกลงคอไปกรึบหนึ่งพร้อมวางแก้วลงกระแทกกับพื้นโต๊ะกระจกใสเสียงดัง ปึก!! “รอบนี้ทำไมกระแทกเสร็จเร็วจังวะ” คีตภัทรพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนที่ดูเบื่อหน่ายอะไรสักอย่างสุดชีวิต ซึ่งบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังเซ็งขั้นสุด “……” “อย่าบอกนะว่าไม่ถึงใจมึง” อาชาตั้งคำถามขึ้นนมาอีกคน “……” “นี่ตัวท๊อปเลยนะโว้ย!! ยังไม่ถึงใจมึงอีกหรอวะ??” คีตภัทรแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กที่ตนเองจัดหามาให้เพื่อนรักจะบริการเพื่อนตัวเองไม่ได้เรื่อง เพราะแต่ละรายที่เขาเป็นคนจัดหามาให้ล้วนแล้วแต่เป็นตัวท๊อปทั้งนั้น สวยเซ็กซี่ขยี้ตับไตขนาดนี้แล้วยังไม่ถึงใจเพื่อนรักของเขาอีก แทบจะเป็นไปได้ยาก “คนที่กูอยากจะเอาเขาแทบตายแต่แม่งเขาเสือกไม่ให้กูเอานี่สิ หึ!!” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับแค่นหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ “อะไรนะ!! อย่างมึงนี่เหรอวะมีคนปฏิเสธ ปกติแม่งเห
ตอนที่17 02:15น. ตึ่ก ตึ่ก ตึ่ก…. เสียงฝีเท้าหนักๆของคนตัวโตเดินเข้ามาภายในห้องพักคนไข้ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ ซึ่งตอนนี้คนตัวเล็กกำลังหลับลึก อาจจะเป็นเพราะพิษไข้และอ่อนเพลียจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา “ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันก็คงไม่ต้องใช้กำลังกับเธอแบบนี้” โทนเสียงทุ้มต่ำพูดคนเดียวเบาๆ มือหนายกขึ้นมาลูบไล้พวงแก้มนุ่มนิ่มอย่างอ่อนโยน ทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงจำต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ “ขะ คุณ!! คุณกลับมาที่นี่ทำไมอีกคะ??!” เธอถามขึ้นมาเสียงสั่น ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวที่ต้องเจอเขาอีกครั้ง “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะอยู่เฝ้าเธอแทนเพื่อนของเธอเอง แล้วฉันจะทิ้งให้เธอนอนอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ” “ตะ แต่หนูนอนคนเดียวได้” “เธอไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก เพราะตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำเรื่องอย่างว่าแล้ว เธอนอนต่อเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันเองก็ง่วงและก็เพลียเหมือนกัน” พูดจบเขาก็เอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่ร่นไปอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้เธออย่างเบามือ ก่อนเขาจะเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟา
ตอนที่18 เจไดขับรถมาส่งลูกหว้าที่หอพักของเธอหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในระหว่างทางที่อยู่บนรถทั้งสองต่างคนก็ต่างนั่งเงียบ จนในที่สุดเขาจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น “ฉันอยากให้เธอลาออกจากที่ทำงานของไอ้หมอนั่นซะ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ทำไมหนูต้องลาออกด้วยล่ะคะ ถ้าหนูไม่ทำงานแล้วหนูจะเอาเงินที่ไหนเรียนต่อ ครอบครัวหนูไม่ได้ร่ำรวยเหมือนพวกคุณนะคะ หนูไม่อยากเป็นภาระให้แม่หนูหรอก แค่ลำพังแม่ทำงานรับจ้างจ้างทั่วไปแถวๆบ้านก็ได้วันละไม่กี่ร้อย ไหนจะน้องของหนูที่กำลังเรียนอยู่อีก ตั้งแต่พ่อเสียแม่หนูต้องทำงานหนักมากแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาให้หนูกับน้องไปโรงเรียนได้ในแต่ละวัน และตอนนี้ถ้าหนูไม่ทำงานคนรวยอย่างพวกคุณคงนึกภาพไม่ออกหรอกค่ะว่าต้องใช้ชีวิตยังไงและต้องเจอกับอะไรบ้าง เงินสดที่หนูมีติดตัวอยู่ตอนนี้หนูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้ถึงวันที่เงินเดือนออกหรือเปล่า” ลูกหว้าระบายออกมายาวเหยียดกับสิ่งที่เธอต้องเจอและเคยประสบมา กว่าแม่เธอจะส่งเธอให้เรียนจบมัธยมปลายมาได้ แม่ของเธอต้องลำบากรับจ้างมากมายขนาดไหน ตอนนี้เธอจบม.6แล้วเธอก็ต้องขวนขวายดั้นด้นส่งเสียตัวเองเรียนต่อในระ
ตอนที่19 หลังจากเหตุการณ์ปะทะคารมณ์ผ่านไปเขาก็เอาแต่นั่งเครียด สองมือหนากุมขมับคิดไม่ตกกับเรื่องของว่าที่คู่หมั้น “ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็คงต้องยอมรับสินะ เฮ้อ!” เขานั่งถอนหายใจให้กับความเอาแต่ใจของพ่อแม่อยู่แบบนั้นซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจนับได้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก!! “ขออนุญาตค่ะ” อุษา เลขาสาวสวยของเจไดเดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟร้อนๆส่งกลิ่นหอมกรุ่นเพื่อมาเสิร์ฟให้กับเจ้านายหนุ่มสุดหล่อ “กาแฟค่ะคุณเจได” “อืม ขอบใจ! เอ่อ…คุณช่วยไปจัดการเรื่องโต๊ะทำงานให้คุณณิชาเขาด้วยนะ พรุ่งนี้เธอจะมาทำงานที่นี่” เขาเอ่ยออกคำสั่งกับเลขา “แล้วคุณเจไดจะให้อุษาจัดโต๊ะทำงานของคุณณิชาไว้ตรงไหนคะ” “ข้างๆโต๊ะของคุณนั่นแหละ” “รับทราบค่ะ” “อ้อ พรุ่งนี้ผมจะเข้าบริษัทช่วงสายๆนะ ถ้าไม่มีธุระอะไรด่วนจริงๆ ไม่ต้องโทรตามผม” “รับทราบค่ะ” หลังจากรับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านายเสร็จ เลขาสาวก็รีบไปดำเนินการตามที่ผู้เป็นเจ้านายสั่งทันที ครืด ครืด ครืด… เสียงโทรศัพท์มือถือของลูกหว้าดังขึ้น ในขณะที่เธอกำลังนอนพั
ตอนที่20 เจ้าของร่างเล็กเดินมาขึ้นรถซึ่งจอดรอเธออยู่ก่อนแล้ว ผู้ชายที่มารับเธอในวันนี้เป็นคนเดียวกันที่มาส่งเธอในวันนั้น “สวัสดีค่ะ” มือเรียวเล็กยกขึ้นไหว้ผู้ชายชุดดำซึ่งอายุเยอะกว่าเธออย่างนอบน้อม ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะดูนิ่งขรึมไม่ค่อยพูด อีกทั้งท่าทางของเขายังดูน่ากลัวเพราะชอบใส่แต่เสื้อผ้าสีดำเลยอาจจะทำให้เขาดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น แต่ลูกหว้ากลับรู้สึกได้ว่าลึกๆแล้วเขาเป็นคนใจดีคนหนึ่ง “คุณไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ครับ!” “ทำไมละคะ คุณอายุเยอะกว่าหนูอีก ไม่เห็นจะเป็นไรเลยค่ะ” เธอพูดด้วยความจริงใจ “เพราะต่อจากนี้ไปคุณก็จะเป็นเจ้านายของผมอีกคนครับ” พยัคฆ์พูดขึ้นมาอย่างสุภาพและก้มหัวให้เธออย่างเคารพก่อนจะเปิดประตูรถให้กับเธอ หลังจากนั้นเขาจึงเดินอ้อมขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนจะขับเคลื่อนมุ่งหน้าไปที่คอนโดสุดหรูใจกลางเมืองทันที หนึ่งชั่วโมงผ่านไป… ติ๊ง!! “เชิญครับ” พยัคฆ์เอ่ยเชิญเธอให้เข้ามาภายในห้อง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาอีกทีเธอก็ยืนอยู่ภายในห้องใหญ่โตโอ่อ่านี้แล้ว เกิดมาเธอก็เพิ่งจะเคยเห็นว่าห้องพักสุดหรูหราของพวกคนมีเงินนั้นม
ตอนที่21 จมูกโด่งคมซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น เขากดจูบแผ่วเบาโลมเลียทั้งปากทั้งจมูกตรงที่เดิมซ้ำๆ ลูกหว้าหลับตาพริ้มแหงนใบหน้าเอียงไปอีกด้านอย่างยินยอมให้เขาสัมผัส เสียงครางเบาๆในลำคอหลุดออกมาให้เขาได้ยินหลายต่อหลายครั้ง ทำให้คนกระทำพออกพอใจเป็นอย่างมากที่ทำให้คนตัวเล็กคล้อยตาม เขาแทบจะอดใจไม่ไหวจนอยากจะทำรุนแรงกับเธอให้หนำใจจะแย่อยู่แล้ว แต่เขาก็ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้และค่อยเป็นค่อยไป มือใหญ่ร้อนผ่าวซุกซนสอดแทรกเข้าไปภายใต้ชายเสื้อชุดนอนของเธอ ก่อนมือปลาหมึกจะลากไล้ขึ้นไปกอบกุมบีบขยำปทุมอันอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ มันช่างเต่งตึงและดีดเด้งสู้มือเขาดีเหลือเกิน ดวงตากลมโตสีนิลไหวระริกจ้องมองสบตากับดวงตาของเขาที่มีแต่ความปรารถนาอยู่ในแววตาคู่นั้น มือใหญ่ทั้งสองข้างดึงทึ้งชุดนอนของเธอออกและโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ยิ่งมองเห็นสิ่งสวยงามตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเขายิ่งไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ใบหน้าคมคายโน้มลงมาดูดดึงปทุมถันคู่งามที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้านั้นทันทีอย่างหิวกระหาย “อ๊า…นะ หนู…อื้อออ” เสียงครางหวานดังเล็ดลอดออดมาเบาๆอย่างห้ามไม่ได้ นิ้วร้า
ตอนที่50 สามเดือนต่อมา… งานแต่งงานได้ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตสมฐานะของตระกูล งานแต่งครั้งนี้จัดขึ้นที่โรงแรมหรูระดับห้าดาวที่สามารถรองรับแขกที่มาร่วมงานได้จำนวนมาก งานแต่งในครั้งนี้ต่างมีแขกมาร่วมงานทั้งแวดวงธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีเทาที่มาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม รวมทั้งเพื่อนสนิทที่จะพลาดงานสำคัญแบบนี้ไม่ได้ก็คืออาชา คีตภัทร กฐินและเพื่อนร่วมงานร้านคาเฟ่ นอกจากนั้นยังมีบิ๊กเอ็มผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อหน้าตี๋ที่มาร่วมแสดงความยินดีในครั้งนี้ด้วย ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยกินเส้นกับเจ้าบ่าวป้ายแดงสักเท่าไหร่ก็ตาม กว่างานในช่วงเย็นจะเสร็จก็ทำเอาเจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงเหนื่อยหอบกันเลยทีเดียว เนื่องจากคอยต้อนรับแขกเหรื่อในงานตั้งแต่เช้า และกว่าจะเสร็จพิธีแต่ละขั้นตอนจนถึงช่วงส่งตัวเข้าหอก็ทำเอาเจ้าบ่าวเจ้าสาวแทบจะหมดเรี่ยวแรง หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จสรรพแล้ว เจไดจ้องมองภรรยาสาวที่กำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกใบโตด้วยสายตาอ่อนโยน เขามีความสุขและมันยิ่งกว่าคำว่าความสุขด้วยซ้ำที่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าสำคัญสำหรับเขามากเพียงใด แต่เขารู้เพี
ตอนที่ 49 ~1 เดือนผ่านไป~ ตอนนี้ลูกหว้ามีอายุครรภ์เข้าเดือนที่แปดแล้ว ทุกคนในครอบครัวต่างนับวันรอที่จะได้เจอหน้าทายาทคนแรกของตระกูลกันอย่างตื่นเต้น “ในที่สุดวันนี้เราก็ได้จดทะเบียนสมรสกันแล้วนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นในขณะที่เจไดกับลูกหว้าถือทะเบียนสมรสเดินออกมาจากสำนักงานเขตใกล้ๆบ้านด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มสดใสอย่างมีความสุข โดยมีแม่ของลูกหว้ามาเซ็นยินยอมให้เพราะเธอยังอายุไม่ครบ20ปีบริบูรณ์ นอกจากนั้นยังมีอาชาและคีตภัทรเพื่อนสนิทมาเป็นพยานให้เช่นกัน “นาง นริศรา ศิริพงษ์ไพบูลย์ หนูเหมือนคนแก่จังเลยค่ะ” ลูกหว้าอ่านชื่อและนามสกุลของตัวเองที่ปรากฏอยู่ในทะเบียนสมรสขึ้นมาอย่างไม่คุ้นชินกับคำนำหน้าชื่อสักเท่าไหร่ “สักวันก็ต้องแก่เหมือนแม่อยู่แล้วลูก” แม่ของลูกหว้าพูดขึ้นพลางเอามือลูบศีรษะลูกสาวเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู “ไม่เห็นแก่ตรงไหนเลยครับ มีลูกมีผัวแล้วก็ต้องใช้คำนำหน้าว่านางแหละถูกต้องแล้ว จะให้ใช้นางสาวเหมือนเดิมได้ยังไงครับ ที่สำคัญจะแก่หรือไม่แก่พี่ก็รักเธอคนเดียวเหมือนเดิม และมีจะแต่รักเพิ่มมากขึ้นทุกวันทุกวัน” เสียงทุ้มเอ่ยคำหวานออกมาด้วยค
ตอนที่48 หลังจากรับประทานอาหารค่ำเสร็จแล้วทั้งสองจึงขึ้นไปนอนบนห้อง ลูกหว้ายอมให้พ่อของลูกย้ายขึ้นมานอนบนห้องของเธอได้ เพราะถึงยังไงเขาก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการกอด “เดี๋ยวคุณไปอาบน้ำก่อนเลยนะคะ หนูว่าจะพับเสื้อผ้าจัดเข้าตู้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปอาบค่ะ” “มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ แล้วเราค่อยไปอาบน้ำด้วยกัน” เขาพูดพลางยกยิ้มมุมปากเบาๆ แน่นอนว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาคงไม่ใช่แค่จะอาบน้ำกับเธออย่างเดียวแน่ๆ อีกทั้งสรรพนามที่เขาเปลี่ยนมาพูดแทนตัวเองว่าพี่เหมือนเดิมนั่นอีก มันทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอและเขาไม่ได้ดูห่างเหินเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว “หนูรู้นะว่าคุณกำลังคิดอะไรไม่ดีกับหนู” เธอพูดขึ้นอย่างรู้ทันในความเจ้าเล่ห์ของเขา เพราะคนอย่างเขาหื่นแค่ไหนเธอเคยเจอมาหมดแล้ว “สำหรับเธอพี่คิดแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นแหละ” เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างยียวนประกอบกับสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวที่ส่งมาหาเธออย่างยั่วยวน ก่อนจะหันมาช่วยคนตัวเล็กพับเสื้อผ้าจนเสร็จ ซ่าส์…. เสียงสายน้ำจากฝักบัวรินรดลงมาไม่ขาดสายชโลมสองร่างเปลือยเปล่าที่โอบกอดเคล้าเคลียกันอย่างชุ่ม
ตอนที่47 “เธอจะเกลียดฉันมากแค่ไหนก็ได้นะลูกหว้า แต่ฉันขออย่างเดียว…อย่าไล่ให้ฉันไปไหนเลยนะ ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ข้างๆเธอ ได้ดูแลเธอกับลูกของเรา เธออย่าผลักไสฉันให้ออกไปจากชีวิตเธอเลย เพราะฉันเองคงไปไหนไม่ได้ถ้าที่ที่ฉันจะไปมันไม่มีเธอไปกับฉันด้วย..” “……” “เธอจะให้ฉันก้มลงกราบเธอก็ได้ถ้ามันจะทำให้เธอให้อภัยและให้โอกาสคนเลวๆอย่างฉันได้มีโอกาสได้แก้ตัวอีกสักครั้ง...” พูดจบสองขาแกร่งก็ทรุดลงนั่งคุกเข่าลงไปกับพื้น ก่อนจะพนมมือหนาทั้งสองข้างขึ้นมาและโน้มตัวลงตั้งท่าจะก้มลงกราบเธอ สองมือเรียวสวยรีบคว้ามือหนาของเขาเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะก้มลงกราบเธอซะก่อน ลูกหว้าเองเมื่อเห็นคนตัวโตกระทำเช่นนั้นเธอก็รู้สึกตกใจมาก จนต้องรีบห้ามไว้ก่อนที่คนอย่างเขาจะทำอะไรแบบนี้กับเธอจริงๆ “คุณจะทำอะไรคะ คุณจะลดเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวคุณเองมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น น้ำตาหยดใสๆที่พยายามสะกัดกลั้นเอาไว้หลายครั้งต่างไหลลงมาอาบแก้ม ผู้ชายที่ตัวเธอเองนั้นคิดและบอกกับตัวเองมาตลอดว่าเกลียดเขาที่สุดกำลังจะยอมลดเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อเธอ ซึ
ตอนที่46 สองอาทิตย์ผ่านไป… อึก โอ้กก อ้ากก!! แค่ก แค่ก!! “เมื่อไหร่จะหายสักทีวะไอ้อาการแฮงค์เหล้าเนี่ย เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มสักหน่อยตอนเช้าก็ยังต้องตื่นมาอ้วกอีก” เขาสบถออกมาเบาๆคนเดียว นอกจากเขาจะต้องตื่นมาอาเจียนในกลางดึกเพราะอาการพะอืดพะอมและเวียนหัว ตอนนี้อาการของเขากลับเริ่มหนักขึ้นจนต้องตื่นมาอาเจียนในทุกๆเช้าอีกด้วย อาจจะเป็นเพราะหลายเดือนที่ผ่านมาเขาดื่มหนักเกินไปก็เลยเกิดผลข้างเคียงตามมาทีหลัง “คุณเจจะรับกาแฟไหมคะ” สมปองถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่ดูซีดเซียวเหมือนคนนอนไม่อิ่ม “ไม่ล่ะ ฉันไม่ถูกกับกาแฟมาสักพักแล้ว ได้กลิ่นแล้วจะอ้วก! ขอเป็นชามะนาวแล้วกัน” “ได้ค่ะ” สมปองได้แต่ตอบรับอย่างงุนงงเพราะปกติเมื่อตอนอยู่ที่บ้านก็เห็นเจ้านายหนุ่มทานกาแฟในทุกเช้า มาคราวนี้บอกจะอ้วกทำอย่างกะคนกำลังแพ้ท้องแทนเมียซะอย่างนั้น สมปองได้แต่พูดคนเดียวในใจ หลังจากที่เขาได้จิบชามะนาวแล้วจึงค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย ก่อนคนตัวสูงจะลุกขึ้นเดินไปทำหน้าที่รดน้ำต้นไม้ดอกไม้แทนลูกหว้า เพราะถ้าปล่อยให้เธอมาทำเอง
ตอนที่45 หนูหว้าดูแลตัวเองและตาหนูของย่าด้วยนะลูก เดี๋ยวเดือนหน้าแม่กับคุณพ่อจะมาเยี่ยมใหม่” “ค่ะคุณแม่ เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ” คุณหญิงสุดารัตน์โอบกอดว่าที่ลูกสะใภ้อย่างรักใคร่ก่อนจะหันไปกำชับลูกชายหัวดื้อ “ดูแลหนูหว้ากับหลานแม่ให้ดีๆละตาเจ” “ครับคุณแม่” “ส่วนเรื่องงานบ้านพวกแกห้ามช่วยลูกชายฉันนะสมปอง ประหยัด!” “ค่ะ/ครับ คุณผู้หญิง” “เฮ้อ! ทีเรื่องนี้ล่ะไม่ลืม” เจไดได้แต่บ่นเบาๆให้กับผู้เป็นแม่ ก่อนท่านมานพ คุณหญิงสุดารัตน์และจินตะลูกชายคนเล็กจะเดินทางกลับกรุงเทพ ตอนนี้จะเหลือก็แค่เจได ลูกหว้า และสมปองกับตาประหยัดที่คอยดูแลลูกหว้าอยู่ที่บ้านหลังนี้ “ฉันก็คงจะช่วยแกได้เท่านี้ล่ะนะตาเจ ที่เหลือแกก็ต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ” คุณหญิงได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆเมื่อขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว ถึงแม้เจไดจะทำผิดอย่างเกินที่จะให้อภัยได้ แต่คุณหญิงเองยังอยากจะให้หลานเกิดมามีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก หวังว่าลูกชายหัวดื้อของเธอจะไม่ทำให้คำว่าครอบครัวพังเป็นครั้งที่สองอีก “เย็นนี้คุณหว้าอยากจะทานอะไรคะเดี๋ยวสมปองจะทำให้ทานค่ะ” “อืม อยากกินอาหาร
ตอนที่44 เช้าของวันใหม่… แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องกระทบใบไม้ในยามเช้าเป็นประกายระยิบระยับ ประกอบกับเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วขับกล่อมเบาๆสายลมพัดโชยเย็นสบายพาเอาความสดชื่นมาให้ ท้องฟ้าสีครามสดใสที่มีเมฆลอยฟ่องเป็นบางกลุ่ม ดอกไม้หลากสีสันต่างก็บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่งทั้งบริเวณบ้าน อากาศบริสุทธิ์แบบนี้ทำให้รู้สึกสดชื่นและพร้อมเริ่มต้นวันใหม่ เช้านี้ลูกหว้าตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำต้นไม้ดอกไม้อย่างเช่นทุกๆวัน เธอหยิบตะกร้าใบเล็กๆติดมือมาด้วยเพื่อจะเก็บดอกมะลิไปร้อยพวงมาลัยไว้สำหรับไหว้พระ เจ้าของร่างอวบอิ่มเดินเก็บดอกไม้อย่างเพลิดเพลินโดยไม่ได้สังเกตเห็นบุคคลผู้มาใหม่ที่ยืนมองเธอด้วยสายตาวูบไหว ก่อนเขาจะค่อยๆก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงด้านหลังของเธอ ดวงตาคมยืนจ้องมองคนที่เขาตามหามาตลอดเวลาหลายเดือนด้วยความคิดถึง และตอนนี้เธอดูอวบอัดมีน้ำมีนวลขึ้นตามประสาคนท้อง แววตาท่าท่างของเธอดูมีความสุขมาก และอาจจะมากกว่าตอนที่เธอนั้นอยู่กับเขาซะอีก และนั่นกลับทำให้เขามีสีหน้าที่เศร้าหมองลงทันที พรืด!! “ว๊ายยยย!!” เธอร้องขึ้นมาเสียงดังเมื่อจู่ๆเธอก็เกือบจะล
ตอนที่43 ~4เดือนผ่านไป~ ลูกหว้าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อรดน้ำต้นไม้ในยามเช้าอย่างเช่นทุกวัน เธอให้สมปองและตาประหยัดซื้อต้นไม้และดอกไม้นาๆชนิดหลากหลายสายพันธุ์มาปลูกไว้รอบๆบ้าน ยิ่งในยามเช้าๆแบบนี้กลิ่นหอมของมวลหมู่ดอกไม้ต่างก็ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน ตอนนี้เธอดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้นเนื่องจากท้องกำลังจะเข้าเดือนที่เจ็ดแล้ว และเธอกำลังจะเป็นคุณแม่มือใหม่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว คุณหญิงสุดารัตน์และท่านมานพต่างตื่นเต้นดีใจที่ลูกสะใภ้มีหลานชายคนแรกให้กับตระกูล ทั้งคุณปู่และคุณย่าต่างช่วยกันเดินหาซื้อของใช้จำเป็นสำหรับเด็กอ่อนและของเล่นเด็กด้วยตัวเอง ซื้อจนแทบไม่มีที่จะเก็บอยู่แล้ว ท่านทั้งสองมีความสุขทุกครั้งที่ได้เลือกของทุกชิ้นด้วยตัวเองเพื่อหลานชายคนแรกที่ใกล้จะถึงกำหนดออกมาลืมตาดูโลกแล้ว เป็นเวลากว่าหลายเดือนแล้วที่เธอเองไม่ได้เจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีกเลยนับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่ เธอพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าไปนึกถึงผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนนั้น แต่ในบางครั้งเธอก็ยังเผลอนึกไปถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา พอเผลอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงช่วงเวลา
ตอนที่42 เจไดสั่งให้ลูกน้องบางส่วนของเขาไปหาข้อมูลที่น่าจะเป็นไปได้ว่าลูกหว้าหายไปอยู่ที่ไหน ส่วนเขาได้แต่เทียวขับรถไปดูที่หอพักที่เธอเคยพักอยู่กับเพื่อนแม้แต่กฐินเพื่อนสนิทของเธอเองก็เพิ่งจะทราบข่าวว่าเพื่อนหาย กฐินต่อว่าเขาไปเยอะมากแต่คนขี้โมโหอย่างเขากลับได้แต่ฟังและนิ่งเงียบ ซึ่งสร้างความน่าแปลกใจให้กับกฐินเป็นอย่างมากเพราะปกติคนขี้โมโหอย่างเขาคงจะโวยวายไปแล้ว เจไดขับรถแวะมาดูที่ร้านคาเฟ่ที่ลูกหว้าเคยทำงาน และตามไปสืบดูถึงบ้านผู้จัดการหนุ่มที่เขาไม่ชอบขี้หน้า แม้กระทั่งบ้านเกิดของเธอที่ร้อยเอ็ดก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเธอเลย “เธอหายไปไหนของเธอนะยัยเด็กบ้าเอ้ยย!!” สองมือหนาทุบลงไปบนพวงมาลัยรถอย่างคนหัวเสียด้วยความโมโหที่ไม่สามารถตามหาตัวเธอเจอ เธอหายไปโดยไม่มีแม้แต่ร่องรอยให้ตามสืบได้เลย ซึ่งมันเป็นไปได้ยากที่จู่ๆเธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ “ต้องมีใครสักคนที่พาเธอหนีฉัน” เขาสบถออกมาเบาๆด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเคร่งเครียด สองอาทิตย์ต่อมา…. เจไดตามหาลูกหว้ามาสองอาทิตย์แล้ว เขาไปทุกๆที่ที่คิดว่าเธอจะไป จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอแม้แต่