บททั้งหมดของ เล่ห์รักพรางสิเน่หา: บทที่ 81 - บทที่ 90

“แม่...แม่อย่าทิ้งฟ้าไป ฮือๆๆ อย่าทิ้งฟ้าไป” หญิงสาวละเมอ ส่ายหน้าไปมา เสียงร้องไห้และน้ำตาทำให้คนที่ยืนมองอยู่สงสารจับใจ มือหนาเอื้อมไปแตะแกมเนียน เช็ดน้ำตาให้เบาๆด้วยความรู้สึกห่วงใย เพียงฟ้าจับมือที่แตะแก้มของตนเองไว้แน่น ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวานทั้งที่ยังหลับตาอยู่“แม่กลับมาหาฟ้าแล้ว แม่อยู่กับฟ้านะคะ แม่อย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งฟ้าไป อย่าทิ้งฟ้า...” หญิงสาวละเมอจนเงียบและหลับไปอีกครั้ง นิธิมองมือบางที่กุมมือเขาไว้แน่นแล้วถอนหายใจแรง เขายืนนิ่งปล่อยให้หญิงสาวกุมมือไว้อย่างนั้น แล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยราวกับต้องการปลอบโยน“ผมจะดูแลคุณ จะอยู่กับคุณเองเพียงฟ้า” หัวใจที่แกร่งกล้าหนักแน่นมานานปี สั่นสะเทือนหวั่นไหวเพราะผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เขารังแกเธอด้วยอารมณ์อยากเอาชนะ เมื่อสองเดือนที่แล้ว ในวันที่เขาขับรถไปส่งเธอที่บ้านนั้น ระหว่างทางหญิงสาวไม่ยอมพูดจาใดๆกับเขาเลย การจากลาในวันนั้นที่บ้านของหญิงสาว ไม่มีคำพูดใดๆ ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ เธอไม่เชิญเขาเข้าบ้าน ไม่หันกลับมามอง เขาอยากจะขอรับผิดชอบ แต่เธอไม่เปิดโอกาสให้เลยจากวันนั้นจนกระทั่งวันนี้ ไ

“หากไม่มีบุญต่อกันแล้ว เขาจะไม่ได้มาอยู่กับฟ้าแน่นอน ถ้าฟ้าไม่อยากเล่า แม่ก็จะไม่ถาม แต่ฟ้าต้องสัญญากับแม่ว่าจะดูแลตัวเองให้ดี เขาไม่ได้ผิดอะไร เขาบริสุทธิ์เกินกว่าที่เราจะทำร้ายเขานะลูก” เพียงฟ้าเงยหน้ามองมารดาด้วยสายตาไม่แน่ใจ หญิงสาวกำลังขลาดกลัว และหวาดหวั่นกับเรื่องที่เกิดขึ้น“เราจะเลี้ยงดูหนูน้อยคนนี้ช่วยกัน เราจะอยู่กันสามคน แม่จะได้เป็นยายแล้ว ฟ้าก็จะกลายเป็นแม่ แล้วก็เจ้าตัวน้อยนี้จะเป็นลูกของฟ้า และเขาก็คือหลานของแม่”“ฟ้าอายคนอื่น” หญิงสาวบอกเสียงสะอื้น“ไม่มีอะไรน่าอายสักนิด เรามีแต่เรื่องที่น่ายินดีต่างหาก สิ่งที่เราควรต้องอายคือบาป หากฟ้าตัดสินใจอะไรผิดพลาดไป บาปนั้นจะติดตัวไปตลอดนะลูก” เพียงฟ้าโผเข้ากอดมารดาแน่น ท่านรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร มันเป็นสิ่งที่บาปอย่างมหันต์“สัญญากับแม่นะว่าฟ้าจะดูแลตัวเองและเจ้าตัวน้อยดีๆ” หญิงสาวพยักหน้ารับกับอกมารดา ในเมื่อมีมารดาคอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจ เธอก็จะไม่หวาดกลัวอะไร ไม่ว่าในวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอมั่นใจเหลือเกินว่ามารดาจ

“คุณนิธิไม่แก่หรอกน่า ว่าแต่ขวัญคิดว่าผมแก่ไหม”“มะ...ไม่แก่นี่คะ” เพียงขวัญเบี่ยงใบหน้าออกห่างเล็กน้อย มองเขาอย่างแปลกใจ เขาวกมาเข้าเรื่องตนเองได้อย่างไรนะ กำลังพูดถึงเรื่องคนอื่นอยู่แท้ๆ“พูดจริงหรือหลอกให้ดีใจฮึ”“พูดจริงสิคะ”“เอาอะไรมาอ้างอิงล่ะว่าผมไม่แก่ จะได้ดูน่าเชื่อถือ” คิ้วเรียวขมวดมุ่นกำลังคิดว่าจะบอกเขาว่าอย่างไรดีว่าเขาหน้าตาอ่อนกว่าอายุมากและก็แข็งแรงมาก ไอ้หน้าตาเนี่ย...เธอสามารถให้คนอื่นยืนยันช่วยได้ แต่การที่จะบอกว่าเขาแข็งแรงโดยเอาสิ่งที่เขาทำกับเธอมาอ้างอิงก็ดูจะกระดากปากที่จะบอกออกไปเหลือเกิน เหมันต์หัวเราะเบาๆกับใบหน้าเคร่งเครียดของหญิงสาว ชายหนุ่มคลึงหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเบาๆ“มันตอบยากขนาดนั้นเลยหรือ”“เอ่อ...” เพียงขวัญจ้องหน้าเขานิ่ง ใบหน้างามแดงเรื่อและรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา หญิงสาวก็ถึงบางอ้อ เขากำลังล่อหลอกทำให้เธอเขินจนจนมุม“ไม่ต้องตอบก็ได้ เรามาพิสูจน์กันดีกว่า ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย”“อุ๊ย!” เพียงขวัญไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เมื่อคนขี้เอา..แต่ใจอย

“ขวัญเป็นพี่ที่แย่ที่สุด แค่น้องสาวคนเดียวก็ดูแลไม่ได้ คุณแม่ต้องผิดหวังในตัวขวัญแน่ๆเลย หากท่านรู้ ท่านจะต้องเสียใจที่ขวัญไม่ดูแลน้อง ขวัญเห็นแก่ตัว หนีมาอยู่กับคุณเหมในขณะที่น้องมีปัญหามากมายรุมเร้า ขวัญเป็นพี่ที่แย่ที่สุด” เพียงขวัญสะอื้นไห้ออกมากับอกกว้าง เหมันต์ลูบแผ่นหลังปลอบโยนเบาๆ“เชื่อเถอะน่า ยังไงคุณนิธิก็ต้องพาฟ้ากลับมาอยู่ใกล้ๆเราจนได้แหละ อย่าโทษตัวเองแบบนี้สิคนดีของผม” จมูกโด่งกดลงบนเรือนผมหอมกรุ่น เพียงขวัญขยับตัวนั่งตัวตรงจ้องมองใบหน้าหล่อเข้มอย่างชั่งใจ เธอเป็นคนผิดมานานแล้ว จะไม่ให้โทษตัวเองได้อย่างไร หากเธอยอมถอยห่างไปจากเหมันต์ตั้งแต่ตอนที่เพียงฟ้ามาที่นี่ บางทีนะบางที...มารดาอาจจะไม่เสียชีวิต เพราะเธอไม่เคยกลับบ้านดึก ในตอนที่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้บ้าน หากเธออยู่ด้วย เธออาจจะช่วยมารดาได้ทัน หรือหากเธอบอกความจริงเขาไปเร็วกว่านี้ เพียงฟ้าอาจจะได้อยู่กับเหมันต์ที่นี่ มารดาก็จะต้องตามมาดูแลลูกสาวของท่าน ท่านก็อาจจะไม่ต้องเสียชีวิต เพียงฟ้าก็ไม่ต้องถูกคุณนิธิรังแก แต่เพราะเหมันต์ไม่รู้ความจริง เขาไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่สมควรจะมาอยู่ที่นี่กับเขา เขาจึงคิดว่าเธอไม

“ขวัญจ๋า ผมรักคุณ ที่รักของผม อื้มมม” เหมันต์ส่งแรงรักฝากฝังกายสุดทาง ถอดถอนและเติมเต็มขยับโยกในจังหวะเร้าใจ เพียงขวัญรับเอาทุกอย่างของเขาไว้ เต็มตื้นทั้งกายและหัวใจ หญิงสาวแอ่นสะโพกเข้าหาอย่างบ้าคลั่งไม่แพ้กัน จนกระทั่งปลายทางความสุขสมใกล้จะถึงเต็มที หญิงสาวจึงกรีดร้องเสียงดัง ส่ายหน้าเร็ว จิกเล็บลงบนต้นแขนกำยำสุดแรง ยกสะโพกเกร็งค้าง ให้เขาโจนจ้วงเข้าหาในจังหวะเร็วแรงอย่างรู้ใจ“คุณเหม คุณเหม กรี๊ดดด!”“ขวัญ ขวัญจ๋า อ๊ากกก!” เมื่อส่งหญิงสาวขึ้นไปลอยคว้างบนเวิ้งฟ้าแล้ว ชายหนุ่มก็ปลดปล่อยนำพาตัวเองไปยังความรู้สึกเดียวกันกับเธอ เหมันต์ฟุบหน้าลงกับซอกคอนุ่ม ทิ้งกายลงทาบทับ กดลำกายแช่นิ่งล้ำลึกในช่องทางรักคับแคบอุ่นร้อน“อื้อ! คุณเหมคะ ขวัญหนักค่ะ” เพียงขวัญบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับกาย หรือยกมือขึ้นผลักไสเขา เหมันต์เงยหน้าขึ้นหอมแก้มเนียนแดงปลั่งสองข้าง ถอดถอนกายออกมาจากความอบอุ่นที่โอบรัดอยู่ จับร่างบางให้นอนหงายไปบนโซฟา หากแต่ไม่ยอมวางเรียวขาเสลาจากบ่าทั้งสอง ชายหนุ่มผันกายไปนั่งคุกเข่าบนโซฟา ดวงตาคมที่ฉาบไปด้วยไฟเสน่หายังไม่มอดดับลง