All Chapters of เล่ห์รักพรางสิเน่หา: Chapter 71 - Chapter 80

“หวงสิ ผมหวงคุณมาก ขอโทษที่เอาแต่ใจ” เหมันต์ผ่อนลมหายใจออกเบาๆ สะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในไว้สุดๆ การไม่ได้กอดร่างนุ่มนิ่มมาหลายคืนทำให้เขาแทบคลั่ง คิดถึงใบหน้าหวานๆนี้แทบขาดใจ เกือบทำอะไรตามใจตนเองโดยไม่คิด ถึงที่นี่จะเป็นบ้านของเขาก็จริง แต่เรื่องบังเอิญมันมีอยู่ทุกที่นั่นแหละ อย่างคืนนั้นที่มีชาวบ้านมาเคาะประตูตอนที่เขากำลังจะเขมือบเธอทั้งตัวนั่นไง ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มขำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพียงขวัญสามารถเอาตัวรอดจากตนเองได้อย่างหวุดหวิดท่ามกลางแสงพระจันทร์เต็มดวง เพียงขวัญเงยหน้ายิ้มหวานให้เขา เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเธอยกโทษให้และไม่โกรธสักนิด แค่คำว่าหวงและคำขอโทษ หัวใจเธอก็อ่อนยวบแล้ว รอยยิ้มและดวงหน้าหวานกระจ่างในสายตาของคนมอง และชัดเจนในหัวใจแกร่ง จนเหมันต์อยากจะครอบครองรอยยิ้มนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียวชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงต่ำ แนบประกบริมฝีปากแสนหวานที่เขาลุ่มหลง คนที่คอยเอาแต่ห้ามปรามก็ลืมตัวลืมตน เผยอริมฝีปากรับอย่างเต็มใจ สายตาคมดุคู่นั้นราวกับมีเวทย์มนตร์สะกดให้เธอยอมตามใจเขาทุกอย่าง จุมพิตหวานล้ำ ชักนำให้เพียงขวัญลอยละล่องไปกับความหวามไหว หญิ

“ช้าๆนะครับที่รัก เดี๋ยวจุก” เพียงขวัญใช้กำปั้นน้อยทุบที่บ่ากว้างแรงๆ ก่อนจะใช้สองแขนเรียวโอบรอบลำคอหนา ซุกหน้าลงกับซอกคอนั้น เลี่ยงการสบสายตากับพ่อครัวจอมหื่น“ขยับหน่อยนะขวัญ ผมกำลังจะขาดใจ”“คุณเหม” เพียงขวัญครางเรียกจมบงการแผ่วพร่า เธอเริ่มขยับช้าๆ มือใหญ่ลูบล้วงผ่านเสื้อยืดสีสวยเข้าไปกอบกุมเต้าทรวงอวบอิ่มทั้งสองข้าง เหมันต์ปล่อยให้เธอเป็นผู้ควบคุมจังหวะเอง ปลดปล่อยอารมณ์ร้อนแรงให้เธอเป็นผู้นำพาไป ไม่ว่าจะพาขึ้นสวรรค์ลงนรกก็เขาก็ยินดี“อา...ขวัญจ๋า ดีเหลือเกิน” เพียงขวัญขยับโยกช้า เสียดสีความอ่อนนุ่มกับความแข็งกร้าวรุ่มร้อน บดเบียดขยี้อย่างที่ตัวเองต้องการ สะโพกสวยกดลงแนบแน่นหมุนวนเนิบนาบ จนคนใจร้อนต้องเอ่ยปากเตือน“ขวัญครับ แรงๆสิครับ โอย...ผมกำลังจะขาดใจตายเพราะคุณ” เมื่อคำอ้อนวอนไม่ได้ทำให้หญิงสาวผู้กำลังละเลียดเอาความหวามซ่านจากจุดกึ่งกลางกายเร่งจังหวะขึ้นเลย เหมันต์จึงตะปบสะโพกมนหวังจะขยับยก ควบคุมจังหวะรักเอง“คุณเหม!” เพียงขวัญแหวเสียงดัง พร้อมกับตีมือใหญ่สุดแรง เหมันต์สะดุ้ง กะพริบตามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาน่าสงสาร เขาเหมือนเด็กท

“เหนื่อยมั้ยครับ” เด็กสาวส่ายหน้าเร็วๆ ยิ้มหวานให้คนเป็นห่วง“พี่ไม่ได้รำกับแก้วเลยเหมือนแม่ติ๋มจะคอยกันท่ายังไงก็ไม่รู้” ชายหนุ่มพูดเศร้าๆ“แต่พ่อกับแม่ยังไม่รู้เรื่องของเรานี่จ๊ะ แม่จะทำอย่างนั้นทำไม น่าจะเพราะว่าคนเยอะมากกว่า พี่ดินอย่าคิดมากสิ”“พี่เห็นเด็กหนุ่มๆแย่งกันมารำคู่แก้วตั้งเยอะ อยากจะชกหน้าพวกนั้นนัก อยากจะเอาป้ายมาแปะไว้หน้าผากตรงนี้ ว่าแก้วมีแฟนแล้ว” นิ้วเรียวยาวจิ้มเบาๆตรงหน้าผากมนเกลี้ยง เด็กสาวก้มหน้าเอียงอาย“บ้า! ใครเขาจะยอมให้เอาป้ายมาแปะหน้าผากกันเล่า” บดินทร์หัวเราะในลำคอกับท่าทางของเด็กสาว อยากจะกอดแน่น หอมแก้มเนียนใสแรงๆ แต่ฝ่ายธรรมะในจิตใจก็ส่งเสียงเตือนมาเป็นระยะว่าอย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ มันไม่งาม“คืนนี้พี่ขอไปหาแก้วได้มั้ย” ถึงจะรับปากกับเหมันต์ไปแล้วว่าจะไม่ทำให้เด็กสาวต้องเสื่อมเสีย แต่พอเอาเข้าจริงๆเขากลับห้ามใจตัวเองไม่ได้ อยากจะอยู่ใกล้ชิด อยากจะกอดไว้ไม่ให้ห่างกาย แต่ก็คอยเตือนตัวเองไว้เสมอว่าหากรักก็ต้องถนอม ไม่หักหาญน้ำใจอย่างเด็ดขาด“แต่แก้วกลัวพ่อจับได้ ช่วงนี้พี่ดินอย่าเพิ่งไปหาแก้วที่บ้านเลยนะ” บด

“นี่ถ้าแม่รอกินข้าวพร้อมกับเหมคงได้ไส้ขาดก่อนพอดี” ชายหนุ่มตัวโตยิ้มหวานประจบ แล้วขยับเข้าหามารดา กอดรัดเอาท่านเอาไว้แน่น“ผมขอโทษครับที่มาช้า คุณแม่อย่าโกรธนะครับ”“อยากโกรธอยู่เหมือนกัน”“อย่าโกรธเลยครับ ที่มาช้านี่ก็เพราะคุณแม่นั่นแหละครับ” คุณสายฝนขมวดคิ้วมุ่น จ้องหน้าลูกชายที่ส่งสายตาออดอ้อนอยู่ใกล้ๆ“เพราะแม่?!” มารดาทวนคำกล่าวหาด้วยใบหน้างงๆ เหมันต์ยิ้มแพรวพราว ชำเลืองตามองไปยังหญิงสาวที่นั่งมองเขาอ้อนมารดาอยู่ คุณสายฝนมองตามสายตาลูกชาย“ก็เพราะผมกำลังเร่งกำลังการผลิตหลานให้คุณแม่อยู่ไงครับ” คุณสายฝนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะร่วนด้วยความพึงพอใจ ผิดกับเพียงขวัญที่หน้าแดงก่ำด้วยความอาย หญิงสาวมองค้อนคนที่พูดทุกเรื่องได้แบบไม่อายปาก คนหน้ามึน“ดีจ้ะดี งั้นแม่ยกโทษให้” คุณสายฝนมองหน้าลูกสะใภ้ยิ้มๆ“แม่รอหลานอยู่นะจ๊ะหนูขวัญ ยังไงก็ให้ความร่วมมือกับลูกชายแม่หน่อยนะ” เพียงขวัญอ้าปากค้างแล้วยิ้มแหยๆ นี่แม่กับลูกเขาจะเหมือนกันเกินไปหรือเปล่านะเหมันต์พาเธอเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านสวนและบ้านใหญ่ ช่วงไหนงานเยอะเขาจะพาเธ

“จะขยับหนีทำไม มานอนใกล้ๆกันเลย” คนเอาแต่ใจพลิกร่างใหญ่ขึ้นคร่อมทับร่างบางทันทีที่พูดจบ“อ๊าย! คุณเหม พอแล้วนะคะ ขวัญง่วง นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก”“ขวัญง่วงก็นอนไปเลย เดี๋ยวผมทำเองทุกอย่าง” จมูกโด่งหอมแก้มเนียนใสฟอดแล้วฟอดเล่า คนถูกจู่โจมหัวเราะคิกคัก ดิ้นรนหลบเป็นพัลวัน และมันคงจะลงเอยแบบเดิมๆแน่หากไม่มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน“คุณเหมคะ ขวัญขอรับโทรศัพท์ก่อนค่ะ”“อืม...” เหมันต์ครางในลำคอ ขณะที่ซุกไซ้ลงไปตามลำคอระหง เพียงขวัญเริ่มดิ้นรนแรงขึ้น เพราะเสียงเรียกเข้าที่ได้ยินเป็นเสียงเฉพาะของครอบครัว ซึ่งหากไม่ใช่แม่บุญธรรมก็ต้องเป็นเพียงฟ้าแน่ๆ ยิ่งโทรมาดึกๆแบบนี้ น่าจะมีธุระสำคัญ“คุณเหมขา ขวัญขอรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ เสร็จแล้ว ขวัญจะตามใจคุณเหมทุกอย่างเลยนะคะ” ข้อเสนอที่น่าตะครุบไว้ทำให้เหมันต์ชะงัก แล้วลุกขึ้นนั่งทันที สีหน้าแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้เพียงขวัญมอบค้อนวงใหญ่ให้ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่โต๊ะกลมเล็กๆข้างเตียงมากดรับสาย“สวัสดีจ้ะฟ้า มีอะไรหรือเปล่าโ