บททั้งหมดของ เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ไท่จือ ชินอี้ ทนไม่ไหวแล้ว” ไท่จื่อยกมือขึ้นกอดรอบเอวบาง ร่างเล็กหลับตาพริ้ม ไท่จื่อก้มลงจูบที่ริมฝีปากสีแดงสด มือสองข้างยกขึ้นโอบรอบลำคอที่ก้มลงมา“ไท่จือ….. ต้องการ…. ชินอี้ก็อย่ารอช้า” ไท่จืออุ้มร่างเล็ก วางบนแท่นนอนหนา โถมตัวลงทาบทับ ร่างอุ่นที่อยู่ด้านล่าง“หยุดนะ นางจิ้งจอก” หลิ่งจือตะโกนก้อง ไท่จือสปริงตัวลุกขึ้น แต่ร่างเล็กใต้ร่างของเขากระโดดไปหลบอยู่หลังแท่นนอน หลวนคุน ชักกระบี่วิ่งเข้าใส่ แต่ร่างจิ้งจอกกลับวิ่งชนประตูหน้าต่างออกไปอย่างรวดเร็วหายวับไปกับตา“ไท่จือ” หลิ่งจือจับตัว ไท่จือเขย่า ซึ่งบัดนี้กลับล้มลงหมดสติอยู่ตรงนั้น“ดูแลไท่จือ ข้าจะตามไปดูที่ห้องของนาง” หลวนคุนสั่ง หลิ่งจือตัวเองถือกระบี่วิ่งเข้าไปในห้องของ วรากรไม่แม้แต่จะเคาะประตู ภาพที่เห็นตรงหน้าคือวรากรนอน หลับอยู่บนแท่นนอนเขย่าปลุกวรากร“ตื่นมาเดี๋ยวนี้นางจิ้งจอก” วรากรงัวเงีย“อ้าวคุณชายหลวนคุนท่านมาทำไมในห้องข้า” ดึงแขนวรากรให้ลุกขึ้นแต่ดึงแรงไปหน่อยร่างเล็กเซไปซบอกวรากร เบี่ยงตัวหลบ“อย่าเสแสร้งนางจิ้งจอก”“กลางค่ำกลางคืนเข้ามาในห้องคนอื่นแล้วยังมาหาว่าคนอื่นเป็นหมา” #_#“เห็นชัดๆ ว่าเป็นเจ้า” ดึงร่างบ

“เป็นเพราะเจ้ามือปราบสองคนนั่นเห็นไหมหากให้ฆ่ามันเสียตั้งแต่ทีแรกป่านนี้เจ้าสมหวังไปแล้ว” อิงหลิวก้มหน้า“ท่านแม่ แล้วจะทำอย่างไรต่อไป”“เป็นโอกาสอันดี ไท่จือนอนป่วยเจ้าอาศัยจังหวะนี้ เอาใจใส่ปรนนิบัติไท่จืออย่างดีน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนแล้วแม่จะหาทางกำจัดสองคนนั่นอีกที”“ท่านแม่อิงหลิวทำท่านยุ่งยาก”“ดีเสียอีก ต่อไปนางปีศาจนั่นก็ไม่ได้เข้าใกล้ ไท่จือแล้ว คงกลัวตายน่าดูถึงหนีไปต่อไปแค่เพียงตามนางเจอกัดกินหัวใจนางเจ้าก็จะเป็นที่รักของไท่จือตลอดไป” อิงหลิวกำลังคิดว่า จะดีใจหรือเสียใจดีในเมื่อวรากรเป็นพี่สาวที่ดี แต่จะว่าไปหากไม่มีวรากรทั้งหลวนคุนและไท่จือคงจะหันมามองอิงหลิวบ้างแน่นอน“ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือทำตัวให้สวยเข้าไว้อ่อนหวานให้พอ ไท่จือไม่รอดพ้นเงื้อมมือเจ้าแน่555”หลิ่งจือกลับมาถึงตระกูลจาง“ท่านพ่อนางมาถึงหรือยัง”“มาแล้ว ข้าให้นางซ่อนตัวในห้องลับ แล้วแขนเจ้าไปโดนอะไรมาหลิ่งเอ๋อ”“นิดหน่อยท่านพ่อ ตอนนี้นางตกอยู่ในอันตรายนางคือ หญิงที่ออกตามหาพี่ชายที่ลูกเคยเล่าให้ฟังว่านางแซ่จาง” ใต้เท้าจางพยักหน้า“จะแซ่จางหรือไม่ก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว”“ท่านพ่อคิดถูกแล้วฮองเฮาท่าทาง

ต่างคนต่างหลับใหลทหารยาม ยืน ยามอยู่ที่กำแพงวังหลวง เพียงลำพังถัดออกไปอีก ระยะหนึ่งถึงจะมีทหารอีกคน ช่วงเวลาก่อนที่เวรยามจะเดินมา นั่นเองคนผู้หนึ่งสวมชุดดำทะยานออกจากเงามืด เอื้อมมือ บีบเข้าไปที่ลำคอของทหารยามมืออีกข้าง แหวกหัวใจล้วงเอาหัวใจสดๆ ออกมาแทบไม่ต้องออกแรงแต่อย่างใด ร่างใหญ่ทรุดลงไปกองกับพื้นเลือดไหลทะลักสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้น เสียงตีเหล็ก แจ้งเตือนการตายของทหารยามดังสนั่น หลวนคุนสะดุ้งตื่นวิ่งออกจากห้องไท่จือไป ไม่วายหันมาสั่งหลิ่งจือ“อารักขาไท่จือด้วย” หลิ่งจือที่ทำท่าจะวิ่งตามกับหยุดชะงักฮ่องเต้สะดุ้งสุดตัว เมื่อมีเสียงเตือน ฮองเฮายืนอยู่ที่ข้างแท่นนอน ยกมือลูบใบหน้าที่เหี่ยวย่นให้ค่อยๆ กลับมาเต่งตึงตามเดิม“ฮองเฮาเกิดอะไรขึ้น” ใบหน้าที่สวยใสค่อยๆ หันมาช้า ๆ“ฝ่าบาท คาดว่าจะมีการตายเกิดขึ้น หม่อมฉันกลัวเหลือเกิน” ฮ่องเต้กอดปลอบลูบหลังลูบไหล่“เด็กๆ สั่งการให้องครักษ์นำกำลังมาเพิ่มที่นี่ให้มากกว่าเดิม ฮองเฮาจะได้ ไม่ต้องกลัว” สั่งการจากในห้องฮองเฮาเอียงศีรษะซบไหล่ฮ่องเต้“นางหลุดรอดออกไป เป็นเพราะพวกเจ้าสะเพร่าต่อไปข้าขอสั่งเจ้าหลวนคุน ตามจับนางมารจิ้งจอกมาให้ได้ บัดนี้วั

“ยังก่อน หรือว่ากลัวต้องอยู่กับข้าลำพัง ขยับตัวเข้าใกล้มองสบตานิ่งนางแปลงกลับหลบตา หลวนคุนเชยคางมนขึ้นมาสบตาก้มลงจุมพิตปากบางเบาๆ“ใจข้าจะขาดเมื่อเจ้าหายไป” นางแปลงนิ่ง เผยอริมฝีปากออกรับรสจูบหลวนคุน เผลอตัวกอดนางแปลง ด้วยความคนึงหา ผลักร่างบางให้เอนตัวลงกับแท่นนอนมือใหญ่ลูบไล้ทั่วร่าง ร่างบางกอดรัดหลวนคุนไว้แน่น หลวนคุนขมวดคิ้ว“คุณชายหลวน” หลวนคุนผงะผุดลุกขึ้นนั่ง“ขอโทษ เจ้าพักผ่อนเถอะชินอี้” ก้าวออกจากห้องไปทันทีหลวนคุนยืนพิงประตูห้อง สีหน้างงงันรสจูบไม่หวานเหมือนกับที่เคยจูบวรากร หรือเป็นเขาที่คิดมากไปกลิ่นกายที่เคยหอม บัดนี้กลับไร้ซึ่งกลิ่นหอม รสจูบจืดชืดเหมือนคนละคน แลบลิ้นเลียริมฝีปากเป็นเขาที่คิดมากไปแน่นอน สาวเท้าเดินออกจากตรงนั้นไป นางแปลงอมยิ้มพอใจกับบทจูบของหลวนคุนยิ่งนัก แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกริษยา แสดงว่าหลวนคุนคงจะเคยทำอะไรแบบนี้กับ ร่างนี้บ่อยๆยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก อีกนิดเดียวหลวนคุนก็จะยอมสยบให้แล้ว คงจะเป็นเพราะความเป็นบุรุษโดยแท้จึงไม่อาจ หักหาญน้ำใจหญิง แต่จะรู้ไหมว่าคราใดที่อยู่กับวรากรหลวนคุน สุดจะห้ามใจตัวเองได้จริงๆ สักที ยิ้มมุมปากพยายามอีกนิดก็จะสมหวังแล้ว

“ไม่น่าเชื่อ ทำไมมีนางจิ้งจอกสองคน”หลวนคุนถลาเข้าหาวรากร พลิกตัวไปมาซ้ายขวา“ชินอี้ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”T_Tน้ำเสียงอ่อนโยนห่วงใย วรากรยิ้มส่ายหน้าไปมา หลวนคุนคว้ามือที่ไท่จือพันผ้าขึ้นมาดู สวมกอดวรากรไม่อายสายตาใคร“เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้วข้าดีใจเสียจริง”อิงหลิวมองการกระทำนั้นด้วยดวงตาเศร้าสร้อย“ในเมื่อมีนางจิ้งจอกสองตัวแบบนี้แสดงว่าต้องมีการแอบอ้าง ข้าคงต้องหาความกระจ่าง”ฮ่องเต้ประกาศเสียงกร้าว“ฝ่าบาท นางจิ้งจอกที่ข้าหลวนคุนจับมา เป็นตัวปลอม ไม่ใช่แม่นางชินอี้แต่พยายามกลายร่างเป็นแม่นางชินอี้”หลวนคุน พูดขึ้น“ฝ่าบาท ต้องทรงสอบสวน ท่านมือปราบหลวนคุนรู้ได้อย่างไร ว่าใครเป็นใคร”ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะแย้ง สายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้ออิงหลิว“ต้องสอบสวนอย่างแน่นอน ตอนนี้ก็เบาใจได้ว่านางจิ้งจอกไม่ได้อยู่ใกล้ไท่จือแล้ว จัดเวรยามเฝ้าสองนางไว้ให้ดี””ฝ่าบาทก็เห็นๆแล้วว่า แม่นางชินอี้ คือแม่นางคนนี้”“เจ้าเอาอะไรมาตัดสิน”หลวนคุนอึกอักจะบอกอย่างไรว่าใช้เพียงความรู้สึกและรสจูบ“”ฝ่าบาท”หลิ่งจือ และ ใต้เท้าจาง คุกเข่าประสานมือคาราวะตรงหน้าฮ่องเต้ “วันนี้ใต้เท้าจางมาถึงนี่”ฮองเฮาหน้าถอดสีเมื่อใต้เท