บททั้งหมดของ พระชายาตำหนักเย็น: บทที่ 31 - บทที่ 40

คนรับใช้เดินออกมาพร้อมสีหน้าไม่ดีนัก ก่อนจะพูดสิ่งที่แม่ทัพหลงบอกเอาไว้ ทำเอาหลานเสวี่ยกัดฟันแน่น คนจะตายห่าอยู่แล้วจะยุ่งอะไรนักหนา“บอกไปว่า จางจิงอวี้มาขอพบเรื่องสำคัญ ข้าจะรออยู่ที่นี่ อาฟู่ให้ของ” ฟู่ปิง ทหารคุ้มกันคนที่ไว้ใจได้ พอได้ยินก็เข้าใจ จึงหยิบก้อนสีเงินออกมาให้บ่าวรับใช้ที่เฝ้าประตู ได้แบบนี้เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในจวนอย่างกับติดจรวดไม่ถึงหนึ่งถ้วยชาก็เห็นบ่าวคนเดิมเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า เพราะได้ก้อนสีเงินจากท่านแม่ทัพมาอย่างงงๆ ทำให้เขารู้แล้วว่า จางจิงอวี้คือแขกพิเศษ“ต้องขออภัยด้วยที่เสียมารยาท เมื่อตะกี้ท่านแม่ทัพคิดว่าเป็นคนจากที่ว่าการจึงบอกปัดไป ตอนนี้เชิญใต้เท้าจางขอรับ” “ขอบใจมาก" หลานเสวี่ยเดินเข้าไปตามคนรับใช้อีกคนที่มารอรับ นางถูกพามาที่ห้องรับรองที่ดีกว่าครั้งก่อนมาก ในห้องให้ความรู้สึกสบาย อย่างกับห้องหนังสือของฮ่องเต้เสียอย่างนั้น“คารวะท่านแม่ทัพ ขออภัยด้วยที่ข้าน้อยมารบกวน้เวลาพักผ่อนของท่าน” หลานเสวี่ยก้มคำนับ“เชิญนั่งเถิด ไม่ต้องมากพิธี” เมื่อนั่งลงนางรู้สึกเหมือนจะถูกมองทุกการเคลื่อนไหว จนทำเอาความรู้สึกขนหัวลุกคราวนั้นผุดขึ้นมาจนตัวสั่น ท่

หลายอาทิตย์ผ่านไป หอการค้าร้านสะดวกซื้อก็ได้รับความนิยมอย่างมากมาย ในเมืองหลวง และต่างเมือง แม้แต่ต่างแคว้นยังได้ยินชื่อหอการค้านี้ ทำให้มีพ่อค้าต่างเมืองต่างแคว้นมาแวะเวียนไม่ขาดสาย จนกลายเป็นที่จับตามองของหลายอำนาจในเมืองหลวงหลานเสวี่ยได้นับเงินวันละพันตำลึงทุก ๆ วัน คะแนนความดีกับ คะแนนระบบก็เพิ่มขึ้นมามากมาย แต่ยังน้อยมากสำหรับเป้าหมายสิบล้านคะแนน ยิ่งสงครามยังไม่เกิดเสบียงที่ขายไปก็ยังไม่ได้ใช้อย่างรวดเร็ว ทำให้นางคิดในใจว่า อยากให้สงครามเกิดจะได้มีโอกาสรับคะแนนเพิ่ม แต่ความเป็นจริงนางหรือจะทนเห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นและตอนนี้โฉมสะคราญยังคงนอนอ่านนิยายรักที่ซื้อมาจากระบบไม่ยอมลุกไปไหน ส่งเสียงหัวเราะบ้าง เขินอายบ้างตามบทที่อ่าน บรรยากาศหนาวหน่อย ๆ เช่นนี้ นางอยากนอนอ่านนิยายต่อเหลือเกิน ปกติก็เป็นคนขี้เซาอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งได้ใจ ตอนนี้นางไม่ต้องกังวลเรื่องคะแนนจากระบบมากเท่าไหร่ เพราะสามารถเก็บเกี่ยวได้วันละหนึ่งหมื่นคะแนน แต่คะแนนความดียังคงต่ำมากได้ไม่ถึงวันละห้าพัน “อยากทำความดีให้เยอะ ๆ ในครั้งเดียวจังเลย”“คุณหนู วันนี้ไม่ไปเดินเล่นอีกหรือเจ้าคะ” “ข้าอยากนอน ง่วงมากเลย”

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นทหารของแคว้นกุ้ยโจวรีบควบม้าเข้ามาในจุดที่พวกเขาตั้งที่พักรอคนออกจากกระดอง ม้าที่วิ่งมาส่งเสียงดังลั่นจนคนที่นั่งล้อมกองไฟตกใจ ทหารนายหนึ่งเห็นดังนั้นจึงรีบตรงไปยังทิศทางที่ม้ากำลังวิ่งมา ก่อนจะส่งสัญญาณให้คนอื่นลดการป้องกันออก ม้าจึงวิ่งเข้ามาอย่างง่ายดาย ทหารที่ควบม้ามาเป็นหน่วยสอดแนมของกุ้ยโจว เพราะที่พวกเขาอยู่เป็นดินแดนของต้าเหยียน จึงต้องมีคนที่สอดแนม “แย่แล้ว ๆ รีบแจ้งให้องค์ชายรู้เร็ว ตอนนี้แม่ทัพเฉินกำลังจัดทัพ แล้วเคลื่อนพลมาที่นี่ อีกไม่ถึงสองชั่วยามก็คงจะมาถึง” ทหารหนุ่มพูดพลางหายใจหอบก่อนจะนอนราบกับพื้น แล้วเพื่อนทหารก็เอาน้ำให้เขาดื่มจึงกลับมาปกติ“แล้วพวกเขาส่งทหารมาเท่าใด”“พันคนได้ขอรับ” ทหารยามที่เป็นหัวหน้าได้รับรู้ก็หวั่นใจ ทหารพันนายเดินทางไม่นานก็มาถึงที่นี่เป็นแน่ เขาจึงเข้าไปหาผู้บัญชา นั้นคือองค์ชายกวน และ ราชครูถาน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งดื่มชาท่ากลางอากาศหนาวเช่นนี้ เมื่อเห็นหัวหน้าเฝ้ายามมาถึงก็ตกใจเกรงว่าเรื่องจะเกิด“ขอรายงาน ตอนนี้แม่ทัพเฉินนำทหารพันนายมุ่งหน้ามาทางนี้แล้วขอรับ” กวนเหยาหมิงได้ยินก็นั่งไม่ติด เขายังจำตอนที่ต่

แม่ทัพหนุ่มเดินไปเดินมาในจวนรับรองของแม่ทัพ หลังจากที่เจอจางเสี่ยวหลง หรือหลานเสวี่ย ก็ทำให้เขาคิดไม่ตกสักที จนผู้ติดตามสองคนมองหน้ากันอย่างงุนงง เพราะตั้งแต่ติดตามแม่ทัพมา ก็เห็นครั้งนี้ที่ท่านแม่ทัพคิดหนัก แม้สีหน้าจะถูกปิดบังด้วยหน้ากากเหล็ก แต่ท่าทางตอนนี้แสดงออกว่ากำลังสับสนอยู่ จะไม่ให้คิดหนักได้อย่างไร ในเมื่อสตรีที่เป็นรักแรก และ เป็นรักครั้งใหม่ที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว กลับกลายเป็นคนเดียวกัน อีกทั้งนางยังเคยปลอมเป็นคนรับใช้ใกล้ตัว สิ่งต่าง ๆ ที่พบเจอล้วนแต่เกิดกว่าที่เขาจะคาดคิด นางเกลียดเขามากเช่นนั้น ทำไมถึงปลอมตัวมาอยู่ข้างกายของเขาตั้งนาน แถมยังหาทางทำให้ตัวเองถูกปลด และถูกขับออกจากวัง ในเมื่อทุกอย่างเป็นนางที่ขอเขาเอง ถ้าอยากออกไปนางแค่ขอคำเดียวเขาก็ไม่สามารถห้ามนางไว้ได้แล้วอีกอย่าง เป็นนางไม่ใช่หรือที่อยากเข้าไปอยู่ตำหนักเย็นเพียงเพราะไม่อยากเห็นหน้าของเขา คิดแล้วก็ปวดศีรษะจนต้องหยุดเดินในที่สุดเขาก็นั่งลงได้ แม่ทัพหลง หรือหลงเยี่ยนที่แปลงกายด้วยการสวมหน้ากากเหล็ก และ เปลี่ยนเสียงพูดของตน ตอนนี้มีแค่ทางเดียวที่จะล่วงรู้ความคิดของนาง คือการใกล้ชิดนางอีกครั้งเพรา

หลานเสวี่ยพูดเสียงอ่อน จ้องมองพระพักตร์ของฮ่องเต้เพื่อขอความกรุณา ใบหน้าของทั้งสองใกล้จนสามารถสัมผัสเสียงลมหายใจร้อนที่ถูกปล่อยออกมา สองกายแนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นตามจังหวะปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมกรุ่นของนางอย่างลืมตัว ก่อนที่ซอกคอขาวผ่องเรียวระหงจะดึงดูดสายตาจนทำให้ร่างสูงแอบกลืนน้ำลาย อดกลั้นไม่ให้ตนเองเผลอขบเม้มต้นคอขาวให้เกิดรอยแดงสักครั้ง“ความผิดของเจ้ามากมายเหลือเกิน ข้าจะปล่อยไปได้อย่างไร คนทำผิดต้องรับโทษไม่ใช่หรือ" น้ำเสียงเย็นเยียบ กล่าวย้ำความผิดของนางให้ชัดเจนขึ้น จนร่างเล็กตัวสั่นไปหมดอยากจะหนีเข้าไปในระบบแต่ทำไม่ได้“หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ ที่ทำไปก็เพราะเอาตัวรอด ปล่อยหมอมฉันไปเถิด” พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหลานเสวี่ยขอแค่ให้เขาปล่อย แค่นิดเดียวนางจะได้หายเข้าไปในระบบ ถึงตอนนั้นเขาก็ไม่สามารถทำอะไรนางได้แล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่อ้อนวอน เพราะทุกอย่างเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว “ข้ารู้ว่าเจ้ามีสมบัติวิเศษ จะปล่อยเจ้าหนีหายไปได้อย่างไร ต้องคุยกันให้กระจ่างจึงจะปล่อยเจ้าไปได้"“หม่อมฉันจะมีของแบบนั้นได้อย่างไร”“ปากน้อย ๆ ของเจ้าชอบพูดปดจนติดเป็นนิสัยแล้วกระมัง ห