All Chapters of พระชายาตำหนักเย็น: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นแล้ว หลานเสวี่ยก็ไม่อาจบ่ายเบี่ยงได้อีก นางต้องทำให้สำเร็จแม้จะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอันใด แต่รู้สึกว่าเขาจะรู้เรื่องพิษนี้เป็นอย่างดี แต่เหตุใดไม่หาทางรักษาแต่เนิ่น ๆ ทำไมถึงปล่อยไว้จนอาการทรุดหนัก หรือเขาจะไม่รู้ว่าพิษมาจากอะไร “ในเมื่อฝ่าบาทพูดเช่นนี้ข้าจะทำตาม แต่ถ้าหากเกิดผิดพลาดอันใดมา นางกำนัลผู้นี้ต้องถูกโบยจนตาย” ไทเฮาตรัสออกไป ทรงคิดว่าแม่นางผู้นี้แค่อยากหาเรื่องทำความดีความชอบ แต่คงไม่สามารถรักษานางได้“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันคิดว่านางควรให้คำอธิบายต่อหมอหลวงทั้งหมด นางจะพูดจาส่งเดชมิได้” “ใช่พ่ะย่ะค่ะ สนมหลี่ พวกเรารับใช้ราชสำนักมานานนับหลายชั่วอายุคน แต่นางกลับบอกว่าพวกกระหม่อมตรวจอาการของไทเฮาผิด โปรดให้ความเป็นธรรมต่อพวกกระหม่อมด้วย”หลานเสวี่ยหัวเราะในใจ คนพวกนี้จะไปรู้อย่างไรว่าพระนางไทเฮาโดนพิษ เพราะพิษชนิดนี้มีนะไม่สามารถตรวจได้ด้วยเข็มเงิน อาการของผู้ที่โดนพิษ จะเป็นเหมือนร่างกายอ่อนแอ หนาวเย็นตลอดปี แต่สำหรับหลานเสวี่ยที่มีระบบในมือ แค่นี้เรื่องหมู ๆ“ข้าจะให้ความเป็นธรรมต่อทุกคน เอาล่ะออกไปรอข้างนอกจนกว่าการรักษาจะเสร็จสิ้น” หลงเยี่ยนเดาไม่ผิด น

เช้าวันรุ่งขึ้น นางรีบกลับตำหนักเย็นแต่งตัวในชุด ธรรมดาเป็นคุณหนูหลานดังเดิม ที่ชุดดูใหม่เอี่ยมก็เพราะใช้ระบบเปลี่ยนใหม่ให้ จากนั้นก็จัดเก็บทุกอย่างที่เป็นของจากระบบ ไม่ให้เหลือร่องรอยอะไรอีก ทั้งสามคนนั่งรอพระราชโองการอย่างใจจดใจจ่อ แต่ละคนนั่งไม่ติดเก้าอี้เดินไปเดินมา ความรู้สึกที่จะได้เป็นอิสระมันรู้สึกแบบนี้เองหรือ ไม่นานประตูตำหนักก็เปิดกว้าง ก่อนที่ขันทีวัยหกสิบกว่าจะยืนรอหน้าประตู หลานเสวี่ยยังไม่แน่ใจ ว่าเป็นฉ่างกงกง หรือผู้อื่น ถ้าเป็นฉ่างกงกง เธอจะใช้หน้ากากแปลงโฉมจากระบบ แต่พอเห็นว่าเป็นคนอื่นเธอก็โล่งใจ มีขันที่กับทหารสี่ห้าคน ห้ามเกี้ยวมารอรับ แต่ดูแล้วเกี้ยวที่เอามา ทั้งเก่า และทรุดโทรมมาก ขึ้นไปนั่งคงไม่พังหรอกนะ พอเห็นใบหน้ากงกงที่วางตัวอยู่เหนือคนอื่น แถมสายตาที่มองนางอย่างกับผู้ต่ำต้อย ทำให้หลานเสวี่ยเข้าใจว่า กงกงผู้นี้คิดอะไร ”พระชายา หลานเสวี่ยรับราชโองการ” หลานเสวี่ยกับ สาวใช้สองคนยืนรอตรงหน้าตามธรรมเนียม “คุกเข่ารับราชโองการ” “ข้าในนามฮ่องเต้แห่งต้าเหยียน ขอปลด หลานเสวี่ยออกจากการเป็นพระชายาออก ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ หรือตำแหน่งอันใดในวังอีก และจะถูกส่งตั

ผ่านไปไม่ถึงสองวันเถ้าแก่ไห่ก็รีบเร่งมาที่โรงน้ำชา ด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นชายผู้นั้นเดินเข้ามา หลานเสวี่ยก็ปรับท่าทีเป็นมิตรและนอบน้อมเช่นพ่อค้าผู้มีประสบการณ์ พร้อมพูดคุยด้วยรอยยิ้มสุภาพที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจก็ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่หากเป็นตั๋วเงินสุดพิเศษที่ถูกใช้จ่ายโดยพระหัตถ์ของฮ่องเต้ ถึงจะมีสัญลักษณ์แบบนั้น เมื่อเถ้าแก่ไห่รู้เรื่องก็ไม่รอช้าอีก“คารวะใต้เท้าจาง ข้าน้อยไห่ถงเองขอรับ” หลานเสวี่ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะสั่งให้สาวใช้รินชาให้เขา“เป็นเถ้าแก่ไห่นี่เอง เชิญนั่งก่อนเถิด”เขารีบนั่งอย่างเรียบร้อย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าพ่อค้าใหญ่อย่างเขาจะตัวสั่นเมื่อเจอใต้เท้าจางผู้ไร้ชื่อคนนี้ ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาทำให้เขารู้สึกได้ว่า ใต้เท้าผู้นี้ไม่ใช่คนสามัญเป็นแน่“เถ้าแก่ ได้ยินว่าท่านมีที่ดินทำเลดีที่อยากจะเสนอต่อข้าใช่หรือไม่?” หลานเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าเชื่อถือหลังจากเถ้าแก่เจ้าของที่มาถึงโรงน้ำชา หลานเสวี่ยก็มองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก พร้อมยิ้มบาง ๆ อย่างมาดมั่น"เถ้าแก่ ทราบว่าท่านมีจวนใหญ่และหอการค้าทำเลดีที่กำลังหาผู้ซื้อต่ออยู่ จริงหรือไม่?""ใช่แล้วขอรับ ใต้เท้าจาง หอการค้าแห

เมื่อเห็นว่าตรงหน้าไม่มีอันใดแล้วแม่ทัพผู้นั้นก็ควบม้าออกไป นั้นก็ทำให้หลานเสวี่ยหันมาสนใจหัวหน้าหมู่บ้านคนที่ยื่นอยู่หน้าสุดของเหล่าชาวบ้าน อันที่จริงแม้ไม่มีแม่ทัพผู้นั้นนางก็มีวิธีจัดการกับพวกเขาอยู่แล้ว แต่ได้คนช่วยก็ดีกว่าจริง ๆ “เอาล่ะ พวกเรามาเจรจากันเถอะ ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไร รับรู้ปัญหาของทุกท่านดี เพราะแบบนี้จึงต้องเจรจากันไม่ใช่หรือ” “ถูกแล้วขอรับ พวกเราทำผิดใหญ่หลวง ขอใต้เท้าจางอย่าถือสาเอาความ” เมื่อนางตั้งท่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก็ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังกลัวแม่ทัพหน้ากากเหล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งกลัวใต้เท้าจาง เดิมที่คิดว่าพ่อค้าผู้นี้ไม่มีภูมิหลัง แต่พวกเขาไม่คิดว่าจะรู้จักกับแม่ทัพใหญ่ปูนั้นได้“พวกเรายอมรับผิด แล้วจะชดใช้ทุกอย่างที่ขโมยมาขอรับ เรื่องนี้ข้าน้อยผิดเองที่ส่งเสริมคนให้ทำผิด” คุกเข่ารับความผิด“ยังถือว่าท่านมีความคิดอยู่บ้าง ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือสาเอาความ และยังจะช่วยแก้ไขปัญหาของพวกเจ้าอีก” “จะช่วยพวกเราหรือ” หลานเสวี่ยหยิบถุงเมล็ดพันธุ์พืชออกมาจากรถม้า ก่อนจะส่งให้หัวหน้าคุ้มกันไปมอบให้พวกเขา“นี้คือสิ่งใดขอรับ” หัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความสงสัย

ใบหน้าสวยทอดมองผู้คนเดินสวนกันไปมาตามถนน ผู้คนเหล่านี้คือผู้อพยพจากชายแดน เพื่อหนีสงคราม นางจึงสั่งให้ลูกน้องจัดเตรียมข้าวของแจกจ่ายให้กับคนเหล่านี้ แม้จะตั้งจุดแจกจ่ายตั้งสามที่ แต่ยังไม่พออยู่ดี ผู้อพยพมีมากเท่าไหร่กันนะ...นางเปิดหน้าต่างของระบบเพื่อดูคะแนนความดี ก็ยิ้มอย่างพอใจ ที่มันเพิ่มขึ้นแบบเรียลไทม์ ตอนนี้นางช่วยคนมาแล้ว เกือบหนึ่งหมื่นชีวิต ถ้าหากเสบียงที่กองทัพถูกใช้ คะแนนคงจะเพิ่มขึ้นเยอะแน่ ส่วนเงินก็เยอะมาก เกือบจะได้ถึง หกแสนตำลึงทอง กับคะแนนระบบอีก ห้าหมื่น เพราะใช้ไปเยอะ เมื่อหลายวันก่อนนางออกไปซื้อของตกแต่งจวนเลย ใช้คะแนนแลกข้าวของจำเป็นอย่างเช่นอ่างอาบน้ำ เตียงนอนแบรนด์ดัง และที่ขาดไม่ได้ชุดนอน กับ กกน ก็จำเป็นจริง ๆ ทว่าสายตาของนางหันไปสนใจคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังเข้ามารับของ พวกเขาดูแปลกไปมาก ดูราวกับว่ากำลังไม่สบายอยู่ นางจึงดูสถานการณ์ต่อไปก่อน“ช่วยด้วยมีคนหมดสติ” “ทางนี้ก็มี พวกเขาเป็นอะไร” หลานเสวี่ยตกใจกับภาพตรงหน้าที่คนกลุ่มใหญ่พากันล้มลงพื้นทีลัคนสองคน จนนางต้องลงไปดูด้วยตนเอง“ให้คนอื่นออกหางจากคนที่หมดสติก่อน แล้วพาพวกเขาไปหาที่พัก” หลานเสวี่ยสั่งการคนข