Semua Bab พระชายาตำหนักเย็น: Bab 21 - Bab 30

เมื่อฝ่าบาทตรัสเช่นนั้นแล้ว หลานเสวี่ยก็ไม่อาจบ่ายเบี่ยงได้อีก นางต้องทำให้สำเร็จแม้จะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอันใด แต่รู้สึกว่าเขาจะรู้เรื่องพิษนี้เป็นอย่างดี แต่เหตุใดไม่หาทางรักษาแต่เนิ่น ๆ ทำไมถึงปล่อยไว้จนอาการทรุดหนัก หรือเขาจะไม่รู้ว่าพิษมาจากอะไร “ในเมื่อฝ่าบาทพูดเช่นนี้ข้าจะทำตาม แต่ถ้าหากเกิดผิดพลาดอันใดมา นางกำนัลผู้นี้ต้องถูกโบยจนตาย” ไทเฮาตรัสออกไป ทรงคิดว่าแม่นางผู้นี้แค่อยากหาเรื่องทำความดีความชอบ แต่คงไม่สามารถรักษานางได้“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันคิดว่านางควรให้คำอธิบายต่อหมอหลวงทั้งหมด นางจะพูดจาส่งเดชมิได้” “ใช่พ่ะย่ะค่ะ สนมหลี่ พวกเรารับใช้ราชสำนักมานานนับหลายชั่วอายุคน แต่นางกลับบอกว่าพวกกระหม่อมตรวจอาการของไทเฮาผิด โปรดให้ความเป็นธรรมต่อพวกกระหม่อมด้วย”หลานเสวี่ยหัวเราะในใจ คนพวกนี้จะไปรู้อย่างไรว่าพระนางไทเฮาโดนพิษ เพราะพิษชนิดนี้มีนะไม่สามารถตรวจได้ด้วยเข็มเงิน อาการของผู้ที่โดนพิษ จะเป็นเหมือนร่างกายอ่อนแอ หนาวเย็นตลอดปี แต่สำหรับหลานเสวี่ยที่มีระบบในมือ แค่นี้เรื่องหมู ๆ“ข้าจะให้ความเป็นธรรมต่อทุกคน เอาล่ะออกไปรอข้างนอกจนกว่าการรักษาจะเสร็จสิ้น” หลงเยี่ยนเดาไม่ผิด น

ผ่านมาหลายวันแล้วที่หลานเสวี่ยคอยตามติด รับใช้ฮ่องเต้อ นางหวังจะได้ยินพระองค์รับสั่งเรื่องอนุญาตให้พระชายาออกจากวัง แต่รอแล้วรออีกไม่มีท่าทีว่าเขาจะเอ่ยปากเลย ใบหน้าหล่อเข้มที่เธอมองทุกวัน แม้ความหล่อจะให้เต็มสิบไม่หัก แต่นางก็ไม่เห็นความหล่อบังตาหรอกนะ เพราะมีคนในใจไว้แล้ว คนนั้นคือพระเอกหนุ่มไฟแรงในซีรีส์ที่เธอชอบดู ถ้าเป็นตอนแรกนางคงแบ่งใจให้เขาไปหน่อย แต่เมื่ออัปเดตระบบ ก็มีเมนูอันหนึ่งผุดขึ้นมา นั้นคือกลับบ้าน กลับไปปัจจุบันได้ ทำเอาหลานเสวี่ยยิ้มไม่หุบทั้งวัน แต่พอเห็นราคาที่ต้องจ่ายก็คิดหนักเลย สิบล้านคะแนน ยังไม่หมดยังมี สิบล้านคะแนนความดีอีก คะแนนที่มาใหม่หลังจากอัปเดตเมื่อช่วยคนได้หนึ่งครั้งจะได้หนึ่งคะแนนความดี รวมถึงการขยายของก็นับด้วย เพราะต้องขายราคาต่ำกว่าตลาด ถ้าขายแพงก็ไม่ได้อีก “ปล่อยนะ!... เอ่อ” นางสะบัดมือสุดแรง แต่ลืมไปว่าคนนี้คือฮ่องเต้แห่งต้าเหยียน นางจึงรีบรักษากิริยาตัวเอง“ขอประทาน อภัยเพคะหม่อมฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จึงทำตัวเช่นนี้” “ข้าไม่ถือสาเจ้าหรอก ถ้าให้ถือสาเอาความที่ผ่านมาชีวิตเจ้าสิบชีวิตก็คงไม่พอกระมัง” นางกำนัลส่วนพระองค์ที่เขาเลือกก็กลายเป็นแ

ผ่านไปไม่ถึงสองวันเถ้าแก่ไห่ก็รีบเร่งมาที่โรงน้ำชา ด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นชายผู้นั้นเดินเข้ามา หลานเสวี่ยก็ปรับท่าทีเป็นมิตรและนอบน้อมเช่นพ่อค้าผู้มีประสบการณ์ พร้อมพูดคุยด้วยรอยยิ้มสุภาพที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจก็ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่หากเป็นตั๋วเงินสุดพิเศษที่ถูกใช้จ่ายโดยพระหัตถ์ของฮ่องเต้ ถึงจะมีสัญลักษณ์แบบนั้น เมื่อเถ้าแก่ไห่รู้เรื่องก็ไม่รอช้าอีก“คารวะใต้เท้าจาง ข้าน้อยไห่ถงเองขอรับ” หลานเสวี่ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะสั่งให้สาวใช้รินชาให้เขา“เป็นเถ้าแก่ไห่นี่เอง เชิญนั่งก่อนเถิด”เขารีบนั่งอย่างเรียบร้อย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าพ่อค้าใหญ่อย่างเขาจะตัวสั่นเมื่อเจอใต้เท้าจางผู้ไร้ชื่อคนนี้ ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาทำให้เขารู้สึกได้ว่า ใต้เท้าผู้นี้ไม่ใช่คนสามัญเป็นแน่“เถ้าแก่ ได้ยินว่าท่านมีที่ดินทำเลดีที่อยากจะเสนอต่อข้าใช่หรือไม่?” หลานเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าเชื่อถือหลังจากเถ้าแก่เจ้าของที่มาถึงโรงน้ำชา หลานเสวี่ยก็มองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก พร้อมยิ้มบาง ๆ อย่างมาดมั่น"เถ้าแก่ ทราบว่าท่านมีจวนใหญ่และหอการค้าทำเลดีที่กำลังหาผู้ซื้อต่ออยู่ จริงหรือไม่?""ใช่แล้วขอรับ ใต้เท้าจาง หอการค้าแห

เมื่อเห็นว่าตรงหน้าไม่มีอันใดแล้วแม่ทัพผู้นั้นก็ควบม้าออกไป นั้นก็ทำให้หลานเสวี่ยหันมาสนใจหัวหน้าหมู่บ้านคนที่ยื่นอยู่หน้าสุดของเหล่าชาวบ้าน อันที่จริงแม้ไม่มีแม่ทัพผู้นั้นนางก็มีวิธีจัดการกับพวกเขาอยู่แล้ว แต่ได้คนช่วยก็ดีกว่าจริง ๆ “เอาล่ะ พวกเรามาเจรจากันเถอะ ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไร รับรู้ปัญหาของทุกท่านดี เพราะแบบนี้จึงต้องเจรจากันไม่ใช่หรือ” “ถูกแล้วขอรับ พวกเราทำผิดใหญ่หลวง ขอใต้เท้าจางอย่าถือสาเอาความ” เมื่อนางตั้งท่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก็ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังกลัวแม่ทัพหน้ากากเหล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งกลัวใต้เท้าจาง เดิมที่คิดว่าพ่อค้าผู้นี้ไม่มีภูมิหลัง แต่พวกเขาไม่คิดว่าจะรู้จักกับแม่ทัพใหญ่ปูนั้นได้“พวกเรายอมรับผิด แล้วจะชดใช้ทุกอย่างที่ขโมยมาขอรับ เรื่องนี้ข้าน้อยผิดเองที่ส่งเสริมคนให้ทำผิด” คุกเข่ารับความผิด“ยังถือว่าท่านมีความคิดอยู่บ้าง ครั้งนี้ข้าจะไม่ถือสาเอาความ และยังจะช่วยแก้ไขปัญหาของพวกเจ้าอีก” “จะช่วยพวกเราหรือ” หลานเสวี่ยหยิบถุงเมล็ดพันธุ์พืชออกมาจากรถม้า ก่อนจะส่งให้หัวหน้าคุ้มกันไปมอบให้พวกเขา“นี้คือสิ่งใดขอรับ” หัวหน้าหมู่บ้านถามด้วยความสงสัย

ใบหน้าสวยทอดมองผู้คนเดินสวนกันไปมาตามถนน ผู้คนเหล่านี้คือผู้อพยพจากชายแดน เพื่อหนีสงคราม นางจึงสั่งให้ลูกน้องจัดเตรียมข้าวของแจกจ่ายให้กับคนเหล่านี้ แม้จะตั้งจุดแจกจ่ายตั้งสามที่ แต่ยังไม่พออยู่ดี ผู้อพยพมีมากเท่าไหร่กันนะ...นางเปิดหน้าต่างของระบบเพื่อดูคะแนนความดี ก็ยิ้มอย่างพอใจ ที่มันเพิ่มขึ้นแบบเรียลไทม์ ตอนนี้นางช่วยคนมาแล้ว เกือบหนึ่งหมื่นชีวิต ถ้าหากเสบียงที่กองทัพถูกใช้ คะแนนคงจะเพิ่มขึ้นเยอะแน่ ส่วนเงินก็เยอะมาก เกือบจะได้ถึง หกแสนตำลึงทอง กับคะแนนระบบอีก ห้าหมื่น เพราะใช้ไปเยอะ เมื่อหลายวันก่อนนางออกไปซื้อของตกแต่งจวนเลย ใช้คะแนนแลกข้าวของจำเป็นอย่างเช่นอ่างอาบน้ำ เตียงนอนแบรนด์ดัง และที่ขาดไม่ได้ชุดนอน กับ กกน ก็จำเป็นจริง ๆ ทว่าสายตาของนางหันไปสนใจคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังเข้ามารับของ พวกเขาดูแปลกไปมาก ดูราวกับว่ากำลังไม่สบายอยู่ นางจึงดูสถานการณ์ต่อไปก่อน“ช่วยด้วยมีคนหมดสติ” “ทางนี้ก็มี พวกเขาเป็นอะไร” หลานเสวี่ยตกใจกับภาพตรงหน้าที่คนกลุ่มใหญ่พากันล้มลงพื้นทีลัคนสองคน จนนางต้องลงไปดูด้วยตนเอง“ให้คนอื่นออกหางจากคนที่หมดสติก่อน แล้วพาพวกเขาไปหาที่พัก” หลานเสวี่ยสั่งการคนข