รอยแค้นแห่งรัก의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

ณ.บริเวณทางเดินในวัง ขบวนพระสนมเซี่ยว หรือ เซี่ยวหลาน! กำลังมาเสียงขันทีร้องเสียงดังมาแต่ไกล“ผู้ใดที่อยู่ด้านหน้าให้หลีกทาง พระสนมเซี่ยวกำลังเสด็จ”สาวใช้สามคนที่อยู่ด้านหน้า เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็นั่งชิดกำแพงหมอบลงกับพื้น เพื่อให้ขบวนพระสนมเซี่ยวผ่านไป ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเจียงหนิง! ที่แฝงตัวเข้ามาเป็นสาวใช้เพราะนางต้องการหาทางใกล้ชิดพระสนมเซี่ยว เพื่อต้องการแก้แค้นให้กับมารดาของนาง หลังจากนั้นสาวใช้สองคนต่างซุบซิบกันเบา ๆ“พระสนมเซี่ยวผู้โหดร้ายมาแล้ว”“หากผู้ใดทำอันใดไม่ถูกใจนาง พระนางจะสั่งฆ่าเสียให้หมด เพราะมีข่าวลือกันมาว่าสาวใช้เข้าไปรับใช้นางหกคนถูกนางสั่งฆ่าไปแล้วสามคน หากรู้เช่นนี้แล้วอย่างได้เข้าไปรับใช้นางเป็นอันขาด”ไม่ช้าทหารก็วางเกี้ยวพระสนมเซี่ยวลงกับพื้นอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นพระสนมเซี่ยวกำลังก้าวเท้าลงจากเกี้ยวเพื่อจะเข้าประตูวัง ทันใดนั้นเองเจียงหนิง ปรายตาเห็นคราบน้ำสกปรกที่ขังนองอยู่บนพื้นประตูทางเข้าวัง เจียงหนิงจึงรีบตัดสินใจลุกขึ้นแล้ววิ่งไปนอนทับน้ำสกปรกนั้นอย่างรวดเร็ว“พระสนมเซี่ยว! เหยียบบนหลังข้าน้อยได้เลยเพคะ เท้าพระนางจะได้ไม่เปื้อนน้ำสกปรกนี้” เจียงหนิงก

เมื่อสายฝนเริ่มซาและเหลือเพียงเสียงหยดน้ำที่ตกกระทบพื้นหินในศาลา ฮ่องเต้เหลือบไปเห็นบางสิ่งตกอยู่บนพื้นใกล้จุดที่เจียงหนิงเคยยืน มันคือถุงหอมขนาดเล็ก กลิ่นหอมละมุนของลูกแพค่อย ๆ ลอยขึ้นมาจาง ๆ เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาดู ถุงหอมนั้นทำจากผ้าเนื้อดี ปักลวดลายอย่างประณีต ฮ่องเต้จ้องมองมันอย่างครุ่นคิดก่อนจะนำขึ้นมาสูดดมเบา ๆ กลิ่นหอมของลูกแพชวนให้เขาหวนคิดถึงใบหน้าของเจียงหนิงในวินาทีที่นางวิ่งฝ่าสายฝนจากไป รอยยิ้มเย้าแหย่ของนางยังคงติดอยู่ในความคิดของเขาเขายืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จมอยู่ในความคิดถึงความลึกลับของหญิงสาวผู้นั้น ขณะที่มือยังคงกำถุงหอมไว้แน่นในขณะเดียวกันนั้นเอง เจียงหนิงที่ไม่ยอมไปไหนไกล กำลังแอบดูฮ่องเต้อยู่จากมุมหนึ่งของศาลา แววตาของนางเต็มไปด้วยความพอใจ แผนการของนางเริ่มสำเร็จ นางตั้งใจทิ้งถุงหอมนี้ไว้เพื่อให้เขาติดกับดัก ความตั้งใจของนางคือทำให้ฮ่องเต้จดจำนางและสิ่งของนี้ไปตลอดเมื่อฝนหยุดตก ฮ่องเต้ก็เสด็จกลับตำหนักของตนเอง ถุงหอมยังคงถูกถืออยู่ในมือของเขา เจียงหนิงมองตามหลังเขาไป รู้สึกอุ่นใจและพึงพอใจที่แผนของนางได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว รอยยิ้มมุมปากของนางเผยออกมาอย่างแผ่วเบา ข

ฮ่องเต้หยุดชั่วครู่ ก่อนจะตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ให้นางเข้ามาได้”ขันทีผู้นั้นรีบหันหลังกลับและเดินออกไปแจ้งข่าวให้พระสนมหลี่ทราบ ขณะกำลังยืนรออยู่หน้าตำหนัก ไม่นานนัก พระสนมหลี่ก็เดินเข้ามาภายในห้องโถงด้วยท่วงท่าที่สง่างาม นางหยุดยืนต่อหน้าฮ่องเต้ ซึ่งประทับอยู่ข้างเจียงหนิง ผู้ที่เขากำลังหลงใหลอย่างมากในเวลานี้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปในทันที เมื่อพระสนมหลี่ปรากฏตัว รัศมีของความเป็นคู่แข่งชัดเจนในทุกอิริยาบถของนาง นางก้มลงคำนับต่อหน้าฮ่องเต้ พร้อมกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลแฝงความเย็นชา “ฝ่าบาท หม่อมฉันมาเยี่ยมเพคะ หวังว่าฝ่าบาทจะทรงสำราญดี”ฮ่องเต้ประทับนิ่ง มองไปที่พระสนมหลี่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ในขณะที่เจียงหนิงเงียบ แต่ในดวงตานางมีประกายความมั่นใจและอ่อนโยน ขณะที่ยังคงนั่งอยู่ข้างพระสวามีอย่างไม่แยแสภายในห้องโถงที่บรรยากาศเริ่มจะอึดอัดขึ้น หลี่เจิ่งก้าวไปข้างหน้า สีหน้าของนางแฝงไปด้วยความเย็นชาและความไม่พอใจ “ข้ามีเรื่องจะมาปรึกษาท่านเพคะ ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องโปรดออกไปก่อนเถิด” นางกล่าวเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจเจียงหนิงได้ยินเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้น นางย่อตัวพร้อมกล่าวต่อหน้าฮ่องเ

ในห้องหนังสือที่ประดับด้วยชั้นวางหนังสือเล่มหนาเรียงราย ฮ่องเต้ประทับบนโต๊ะทำงาน สีหน้าดุดันพร้อมด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน หลังจากเพิ่งอ่านจดหมายจากบิดาของหลี่เจิ่งที่เต็มไปด้วยการบีบบังคับและคำขู่ เขาไม่สามารถสงบใจได้ ในขณะนั้น เจียงหนิงก้าวเข้ามาอย่างนอบน้อม เพื่อเข้าเฝ้าตามที่ได้รับเรียก นางเงยหน้ามองเห็นสีพระพักตร์ของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว“ฮ่องเต้! โปรดระงับโทสะลงเถิดเพคะ” เจียงหนิงกล่าวเบา ๆ พยายามคลายอารมณ์ที่ตึงเครียดในห้อง“นี่มิใช่จดหมายขอโทษข้า แต่เป็นการบีบบังคับข้าให้ปล่อยตัวพระสนมหลี่!” ฮ่องเต้ตรัสพร้อมขว้างจดหมายลงกับโต๊ะเจียงหนิงหลบสายตาอย่างนอบน้อม “พระสนมหลี่มิได้ทำอันใดผิดเพคะ”ฮ่องเต้หันหน้ามองเจียงหนิง “เจ้าต้องอดทนกับสภาพเช่นนี้ เพราะข้าต้องพึ่งบิดาของพระสนมหลี่ ข้าไม่อยากทำให้เรื่องมันยากขึ้น”“ข้าเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อย ได้รับโอกาสมาถึงขั้นนี้ก็ดีมากแล้วเพคะ ข้าขอบพระทัยที่ท่านไม่เคยสงสัยในตัวข้า แต่ข้าไม่อยากให้ท่านต้องผิดใจกับพระสนมหลี่เพคะ”ฮ่องเต้ถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไยเจ้าเป็นคนดีเช่นนี้ จะไม่ทำให้คนอื่นอิจฉาได้เช่นไร”เขาก้าวเข้ามาใกล้

งานเลี้ยงถูกยุติลงอย่างรวดเร็ว ข้าราชบริพารรีบพาหลี่เจิ่งกลับไปยังตำหนักของนาง เมื่อกลับมาถึงตำหนัก สาวใช้ของหลี่เจิ่งรีบเตรียมยามารักษาบาดแผลให้นางด้วยความร้อนรน ทว่าสาวใช้คนนั้นกลับถูกปัดถ้วยยาทิ้งลงพื้นอย่างแรงด้วยความโกรธเกรี้ยวของหลี่เจิ่ง นางมองดูสาวใช้ด้วยสายตาที่แสดงถึงความเกลียดชังและอารมณ์ที่ขุ่นมัว“ข้าไม่ต้องการยานี้!” นางตวาดลั่นด้วยความโมโห ไม่เพียงแต่เพราะบาดแผลที่ได้รับ แต่ยังเป็นความโทสะที่แผนการของนางกลับพังทลายลงพร้อมกับบาดแผลที่ไม่อาจลบเลือนได้ สายตาของนางที่เคยเป็นประกายกลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเจียงหนิงก้าวเข้ามายังตำหนักของหลี่เจิ่งอย่างเงียบ ๆ ทว่าแววตาของนางเต็มไปด้วยความแน่วแน่ หลี่เจิ่งเมื่อเห็นหน้าของเจียงหนิง ก็แสดงความไม่พอใจทันที ดวงตาของนางวาวโรจน์ด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีกหรือ?” นางเอ่ยด้วยเสียงเย้ยหยันเจียงหนิงไม่แสดงอาการหวาดหวั่น นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “นี่เป็นผลกรรมของเจ้าเอง สมควรแล้ว เจ้าเป็นคนวางแผนทั้งหมด และกลับโทษคนอื่น เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือ?”คำพูดของเจียงหนิงทำให้หลี่เจิ่งตกตะลึง นางจ้องมองเจียงหนิงด้วยความหว