All Chapters of Malalin of love ร้อยรักมาลารินทร์ (เซดริก-มาลารินทร์): Chapter 11 - Chapter 20

วันนี้มาลารินทร์มีงานเปิดตัวสินค้าใหม่ที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมือง ร่างระหงอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีชมพูหวาน ตัวกระโปรงสั้นเหนือเข่าอวดเรียวขาสวย ผมหยักศกเป็นลอนใหญ่ถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ปากกระจับถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีเดียวกันกับชุด ไหล่มนและท่อนแขนเรียวถูกทาด้วยกลิตเตอร์เป็นประกายระยับเมื่อต้องกับแสงไฟผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ที่จะเปิดตัวในวันนี้เป็นน้ำหอมของสุภาพบุรุษยี่ห้อดังที่นำเข้าจากฝรั่งเศส และจัดโปรโมชั่นลดราคาสูงสุดถึงห้าสิบเปอร์เซนต์ ทำให้มีลูกค้าและผู้ที่สนใจแวะเข้ามาชมกันเป็นอย่างมาก ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าสุภาพสตรี จึงทำให้บริเวณบูธมีแต่ลูกค้าผู้ชายเนืองแน่น โดยไม่รู้ว่าหนุ่ม ๆ ทั้งหลายที่เข้ามาจะมาด้วยความสนใจในสินค้าหรือสนใจพริตตี้ที่เสนอผลิตภัณฑ์นี้ก็ไม่อาจทราบได้หลังจากมาลารินทร์ได้แนะนำความพิเศษของสินค้าและให้ลูกค้าได้ลองเทสกลิ่นน้ำหอม จนลูกค้าตัดสินใจเลือกซื้อกลิ่นที่ถูกใจแล้ว มาลารินทร์ก็เดินนำลูกค้าท่านนั้นไปที่เคาท์เตอร์บูธเพื่อชำระเงิน หลังจากบริการลูกค้าเรียบร้อยแล้ว จึงหันหลังกลับเพื่อเดินไปยังบูธอีกครั้งแต

มาลารินทร์เดินทอดน่องอยู่บริเวณสวนหย่อมหน้าบ้านได้สักพักก็มานั่งเล่นอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ซุ้มกระดังงาที่เลื้อยคลุมระแนงหลังคา ที่กำลังออกดอกสีเหลืองปลั่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย หญิงสาวรู้สึกว่ากลิ่นหอมของมันช่วยบำบัดความเครียดได้เป็นอย่างดีหญิงสาวนึกถึงคำพูดของสายป่านที่ชวนเธอให้ลองรับงานเอ็นเตอร์เทน หรือเป็นเด็กเอ็นฯ อย่างที่ใคร ๆ เขาเรียกกัน จริงอยู่ที่มันก็เป็นงานสุจริตแต่ด้วยอุปนิสัยของเธอดูจะไม่เหมาะกับงานนี้เหมือนกับสายป่านที่ทั้งคุยเก่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส เฮอา และเฟรนลี่ ที่สำคัญอีกอย่างคือเรื่องการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ ปกติเธอเป็นคนไม่ดื่มถึงแม้จะเคยลองมาบ้างแต่เมาง่ายมากเรียกว่าคออ่อนแบบสุด ๆ อย่าว่าแต่ดื่มเลยบางทีแค่ได้กลิ่นก็แทบจะเมาแล้ว และแบบนี้เธอจะรับงานเอ็นเตอร์เทนได้อย่างไรแต่ก็นะ...ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางให้เลือกมากนักหรอก โดยเฉพาะคนป่วยที่ต้องดูแลและนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ต้องรอค่าเทอม และนั่นก็เป็นเหตุผลให้มาลารินทร์ตัดสินใจลองทำงานนี้ Line รินทร์ : ป่าน..เรื่องงานที่คุยกันเมื่อวาน ฉันตกลงจะลองทำดูนะฝากแกช่วยแนะนำด้วย สายป่าน : ได้เลยแ

หลังจากพูดคุยเรื่องการรักษาแม่กับคุณหมอแล้ว มาลารินทร์กับน้องชายก็ขอตัวกลับบ้านเพาะห้องไอซียูไม่อนุญาตให้อยู่เฝ้า แต่สามารถมาเยี่ยมได้ตามเวลาที่กำหนดเท่านั้น ระหว่างทางกลับบ้านมาลารินทร์นั่งเงียบมาตลอดทาง หล่อนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของแม่ เงินมากถึงหนึ่งล้านบาท ที่สำคัญคือเธอจะหามันได้จากที่ไหนภายในระยะเวลาเร่งด่วนแบบนี้ปริณได้แต่ขับรถเงียบ ๆ ส่วนสายป่านก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีกจนกระทั่งถึงบ้าน มาลารินทร์ออกมานั่งที่ซุ้มกระดังงาหน้าบ้าน ใบหน้าสวยซีดเซียว เรียวปากสีชมพูอ่อนขบเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตสีดำขลับมีแววหม่นหมองและสุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มจนเธอต้องยกมือขึ้นปาดมันลวก ๆ ก่อนที่สายป่านจะหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ แล้วกุมมือของมาลารินทร์มาบีบเบา ๆ“รินทร์ แกกำลังกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดแม่อยู่ใช่ไหม ตอนนี้ฉันมีเงินเก็บอยู่ห้าหมื่น แกเอาไปรักษาแม่ก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยช่วยกันหาส่วนที่เหลือ” มาลารินทร์ส่ายหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนด้วยความซาบซึ้งใจ“ขอบใจแกมากนะป่าน แต่ฉันรับเงินแกไว้ไม่ได้หรอก เงินนี่แกต้องใช้กินอยู่ ไหนจะค่าเทอมท

หลังจากมาลารินทร์นั่งอยู่ในห้องหรูเพียงลำพังได้ครู่ใหญ่ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับชายวัยกลางคนที่กำลังเดินเข้ามา เขาแต่งกายสุภาพและภูมิฐาน รูปร่างหน้าตายังดูดีและไม่แก่ มาลารินทร์คิดคาดว่าน่าจะเป็นเสี่ยสาธร เขามาพร้อมกับผู้ติดตามเป็นชายฉกรรจ์สองคน ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วผายมือเชิญให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้“สวัสดีค่ะท่าน”มาลารินทร์กล่าวสวัสดีแล้วยกมือไหว้ น้ำเสียงสั่นด้วยความประหม่า แววตาคู่สวยฉายความกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด“สวัสดีหนู ฉันชื่อเสี่ยสาธรนะ เรียกเสี่ยเฉย ๆ ก็ได้ไม่ต้องเรียกท่านหรอก ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร” เสี่ยสาธรกล่าวแล้วโบกมือไล่ผู้ติดตามทั้งสองคนให้ออกไปข้างนอก“เรามาทานอาหารกันก่อนนะหนู ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไร อยากดื่มไวน์ไปคุยกันไป ส่วนหนูก็ตามสบายเถอะไม่ต้องเกร็ง เสี่ยใจดีจะตายไป ฮ่าๆๆ”เสี่ยพูดกลั้วหัวเราะ แต่สายตาที่มองมาเหมือนอยากจะกลืนกินทำให้เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาวๆ พิกล เสี่ยสาธรลอบมองหญิงสาวด้วยความพึงพอใจ ตอนเห็นในรูปที่เจ้าของโมเดลลิ่งส่งให้ดูก็ว่าสวยแล้วแต่พอมาเห็นตัวจริงกลับสวยยิ่งกว่า เธอมีรูปร่างสูงเพรียวบางสมส่วน อกเอวส

หลังจากได้ยินสิ่งที่เซดริกพูดออกมา มาลารินทร์ก็ไม่สนใจเขาอีก เธอไม่ได้ขัดขืนแต่ก็ไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเขาเหมือนกับครั้งแรก เพราะตอนอยู่ในห้องอาหารเซดริกสัมผัสเธออย่างอ่อนโยนทะนุถนอม ต่างจากตอนนี้ที่เขาทำกับเธออย่างรุนแรงปนเอาแต่ใจเซดริกประกบริมฝีปากจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจูบเธอเร่าร้อนรุนแรงและเร่งเร้าให้เธอจูบตอบ แต่หญิงสาวปล่อยให้เขาทำอยู่ฝ่ายเดียวโดยไร้การตอบสนองจนเขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังประชดอยู่ ชายหนุ่มถอนจูบออก ดวงตาสีฟ้าหม่นจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตของเธอจนพบกับว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ“จะเล่นแง่อะไรกับผมอีก” เขาถามเสียดุ แต่อีกฝ่ายเลือกหลับตาลงโดยไม่ยอมตอบคำถาม“ต้องการแบบนี้ใช่ไหม?”เซดริกยันกายลุกขึ้นแล้วกระชากแพนตี้ตัวบางของเธอจนขาดติดมือ มาลารินทร์สะดุ้งตกใจจนเผลอลืมตาขึ้นมอง เซดริกถอดกางเกงชั้นออกจากร่างเผยให้เห็นความเป็นชายขนาดใหญ่ไซส์ยุโรปมาลารินทร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอวัยวะเพศของผู้ชาย และความใหญ่โตมโหฬารของอาวุธประจำกายนั่น ทำให้หวาดกลัวและเกรงว่าจะรับความเป็นชายของเขาไม่ไหวมาลารินทร์ลุกขึ้นนั่งชันเขาแล้วกระถดตัวถอยห