บททั้งหมดของ เด็กดื้อของมาเฟีย!!!(โรมXไอยู): บทที่ 1 - บทที่ 10

ชีวิตมาเฟียที่เรียนจบเป็นนักธุรกิจไฟเเรงที่ผู้หญิงใครๆต่างหมายปองเเต่!!!ชีวิตที่สงบสุขอย่างเมื่อก่อนก็ได้จบลงเมื่อเขาได้เเต่งงานกับไอยูอย่างไม่เต็มใจ เพราะเธอสร้างเรื่องสร้างปัญหาให้เขาทุกวี้ทุกวัน จากที่เขาเคยพูดน้อย ตอนนี้ดันพูดขึ้นเยอะมาก!!!เพราะเขาต้องดุด่าไอยูเกือบทุกวันไง เเถมเขาดุมากๆไอยูก็ชอบงอเเงร้องไห้อยู่เรื่อยยิ่งกว่าเด็กเสียอีก เอาตรงๆนะเขาไม่อยากเเต่งงานเลยด้วยซ้ำเป็นเพราะม๊ากับป๊าของเขาที่บังคับให้เเต่งงานกับไอยูหลังจากที่พ่อกับเเม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบินที่กำลังไปดูงานต่างประเทศ เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นคือเครื่องบินตกทำให้ท่านทั้งสองคนเสียชีวิตทันทีในตอนนั้น ไอยูกำลังจบมัธยมศึกษาปีที่6พอดี ตอนนั้นเขาเรียนที่ต่างประเทศกำลังจะจบเหมือนกันหลังจากที่เขาเรียนจบป๊าก็เริ่มคุยกับเขาเรื่องการเเต่งงานพร้อมอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างพ่อไอยูเป็นเพื่อนรักกับป๊าของโรมที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตั้งเเต่สมัยเรียนจึงให้สัญญากันว่าถ้าใครมีลูกสาวลูกชายจะต้องเเต่งงานกันเพราะพวกพ่อๆอยากให้ทั้งสองฝ่ายเป็นทองเเผ่นเดียวกันไง หึสมดั่งใจเเล้วสินะคนที่รับกรรมก็คือเขาทั้งหมด!!! ส่ว

ตกดึก..."ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกนะ"ฉันนอนพลิกตัวไปมา ก็ไม่มีวี่เเววของคนร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องสักที! หรือว่าเขาไปกกสาวอยู่ในผับกันเเน่นะ เห้อ!ฉันเป็นคนที่คิดมากด้วยสิฉันติดสินใจคว้าโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน ค้นหาเบอร์ของเขา เเล้วกดโทรไปหาเขาทันทีRrrrrrrrrสามตื้ดเเล้วนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์สักทีเนี้ย ใจฉันเริ่มร้อนรุ่มกังวนในใจตลอดเวลา เพราะเมื่อก่อนเขาผ่านผู้หญิงมาไม่น้อยเหมือนกัน ขนาดมีฉันอยู่ข้างๆนะผู้หญิงยังมองเขาตาเป็นมันเลยคิดดูดิ ก็อย่างว่าคนมันหล่อนิเนอะ"ฮัลโหล เเด๊ดดี๊ ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่กลับบ้านค่ะ หนู..รออยู่ รอนานเเล้วด้วยค่ะ''ทันทีที่เขากดรับโทรศัพท์ฉันดีใจมากอย่างน้อยต่อให้โกรธกันเเค่ไหนเเต่ก็ยังรับโทรศัพท์ทุกครั้ง ถือว่าเป็นข้อที่ดีอยู่เเหละ เเต่ตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มเอ่อล้นบริเวณขอบตาเเล้วอ่าหลังจากยิงคำถามไป"ทำไมไม่นอน พรุ่งนี้มีเรียน"น้ำเสียงเรียบๆพูดออกมาพร้อมมีเสียงที่เปิดในผับดังมาเบาๆ ที่เขานั่งอยู่นั้นคือห้องส่วนตัวเฉพาะ คนนอกห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต เพราะมีการ์ดเฝ้าอยู่ที่ประตูทางเข้าตลอดเวลา"ก็หนูนอนรอเเด๊ดดี๊อยู่ หนูนอนไม่หลับเลยค่ะ เเด๊ดดี๊ร

ผมมองดูคนตัวเล็กที่เป็นภรรยาของผมอย่างถูกกฎหมาย ตอนนี้ผมอายุใกล้24ปี เเล้ว เป็นนักธุรกิจส่งออกรถหรูเเละเป็นเจ้าของผับ คอนโด อพาร์ทเม้นท์ต่างๆอีกมากมายพ่วงไปด้วยตำเเหน่งหัวหน้ามาเฟียที่คนอื่นๆไม่เคยรู้ยกเว้นคนสนิท ใครจะรู้หรือไม่รู้อันนั้นผมไม่สนใจเเต่อย่าท้าทายอำนาจของผมก็พอ...ลืมไปว่าคนที่ท้าทายผมมีเเค่คนเดียวก็คือ...ไอยูตั้งเเต่มีเธอเข้ามาในชีวิต ผมก็ไม่เคยสัมผัสคำว่าสงบสุขอีกเลย ทุกๆอย่างเปลี่ยนไปหมด สิ่งต่างๆในห้องก็ถูกรื้อถอนเป็นสีชมพูพาสเทลทั้งหมดด้วยฝีมือเมียตัวน้อยของผมเอง เธอเป็นคนเอาเเต่ใจ ดื้อดึง ไม่ค่อยจะฟังคำสั่งผมเท่าไร บางครั้งผมก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ จึงให้ลูกน้องสะกดรอยตามเธออยู่ห่างๆ ไม่ใช่ผมระเเวงว่าเธอจะนัดกับผู้ชายหรอกนะ เเต่เป็นเพราะผมเป็นมาเฟียเลยมีคู่เเข่งเยอะพอสมควรไง กันไว้ดีกว่าเเก้ดีที่สุด อ่อถ้าเธอนัดผู้ชายหรือเเอบมีผู้ชายใหม่ล่ะก็ความตายเท่านั้น!!! ไม่ได้หึงนะเเต่ไม่รู้สิเเค่ไม่ชอบ..."ฉันจะฟังเหตุผลของเธอก็ได้ อธิบายมาสิ"ผมตัดสินใจพูดกับเธออันที่จริงก็อยากรู้อยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ร้ายเเรงจริงๆเธอคงไม่ลงมือเเน่ๆ เพราะผมเคยเตือนเธอไว้เเล้ว"จริงนะคะ!!!''เธอ

ชีวิตมาเฟียที่เรียนจบเป็นนักธุรกิจไฟเเรงที่ผู้หญิงใครๆต่างหมายปองเเต่!!!ชีวิตที่สงบสุขอย่างเมื่อก่อนก็ได้จบลงเมื่อเขาได้เเต่งงานกับไอยูอย่างไม่เต็มใจ เพราะเธอสร้างเรื่องสร้างปัญหาให้เขาทุกวี้ทุกวัน จากที่เขาเคยพูดน้อย ตอนนี้ดันพูดขึ้นเยอะมาก!!!เพราะเขาต้องดุด่าไอยูเกือบทุกวันไง เเถมเขาดุมากๆไอยูก็ชอบงอเเงร้องไห้อยู่เรื่อยยิ่งกว่าเด็กเสียอีก เอาตรงๆนะเขาไม่อยากเเต่งงานเลยด้วยซ้ำเป็นเพราะม๊ากับป๊าของเขาที่บังคับให้เเต่งงานกับไอยูหลังจากที่พ่อกับเเม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบินที่กำลังไปดูงานต่างประเทศ          เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นคือเครื่องบินตกทำให้ท่านทั้งสองคนเสียชีวิตทันทีในตอนนั้น ไอยูกำลังจบมัธยมศึกษาปีที่6พอดี ตอนนั้นเขาเรียนที่ต่างประเทศกำลังจะจบเหมือนกันหลังจากที่เขาเรียนจบป๊าก็เริ่มคุยกับเขาเรื่องการเเต่งงานพร้อมอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างพ่อไอยูเป็นเพื่อนรักกับป๊าของโรมที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตั้งเเต่สมัยเรียนจึงให้สัญญากันว่าถ้าใครมีลูกสาวลูกชายจะต้องเเต่งงานกันเพราะพวกพ่อๆอยากให้ทั้งสองฝ่ายเป็นทองเเผ่นเดียวกันไง หึสมดั่งใจเเล้วสินะคนที่รับกรรมก็ค

รุ่งเช้า... "ทำไร เธอจะเเต่งตัวไปไหน?" ทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องเเต่งตัวสวมชุดสีชมพูนู้ดเลยเข่ามานิดหน่อย ก็เห็นคนร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทยืนอยู่พร้อมเอามือกอดอกส่งสายตาคมเฉียบมาที่ฉัน "หนูจะไปกับเเด๊ดดี๊ด้วย" "เธอจะตามฉันไปทำไม อยู่บ้านเนี่ยเเหละ" "ไม่! หนูจะไปด้วย เพื่อวันหนึ่งหนูเรียนจบจะได้มาช่วยเเด๊ดดี๊ทำงานไงค่ะ" "เมียคนเดียว ฉันเลี้ยงได้เข้าใจ?" เขาพูดปลายตามองมาที่ฉัน น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นบ่งบอกถึงความชัดเจน ว่าเเต่ว่า.. เอ่อ ขะ..เขาเรียกฉันว่าเมียเหรอ!!! งื้อ~โคตรเขินเลยอ่า~ ฉันจะบอกว่าตั้งเเต่เเต่งงานกันมาอ่ะเขาไม่เคยพูดคำว่าเมียเลยนะจะบอกให้ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันต้องเเดงเป็นลูกตำลึงเเน่ๆเลย ก็คนมันเขินนี่น่า... "ตะ..เเต่หนูก็อยากทำงานช่วยเเด๊ดดี๊บ้าง หนูไม่อยากให้ใครมาดูถูกหนูว่าเกาะผู้ชายกิน" ฉันพูดไปพร้อมทำหน้าเศร้าจริงๆ เพราะบางคนก็เซะฉันว่าเกาะผู้ชายกิน ขายตัวบ้างล่ะ ยิ่งที่มหาวิทยาลัยนั้นอีกด้วย เด็กที่ว่าคนหนูๆอ่ะนิสัยโคตรเเย่เลยเถอะ เพราะส่วนมากพ่อเเม่จะเ