บททั้งหมดของ Bad Love|รักร้ายนายสารเลว : บทที่ 31 - บทที่ 40

ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นกองทัพ เพื่อนสนิทของฉันเอง“ทัพ!” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ"นี่ฟ้ามาทำอะไรแถวนี้เนี่ย?" กองทัพทักฉันอย่างแปลกใจเมื่อเราเจอกันโดยบังเอิญ"เรื่องมันยาวนะ ไว้เปิดเทอมจะเล่าให้ฟังนะ แล้วทัพล่ะ มาทำอะไรแถวนี้?""พอดีผ่านมาแถวนี้ เลยแวะมาหาเพื่อนหน่อยน่ะ" กองทัพตอบพร้อมรอยยิ้ม เขาดูเป็นมิตรและเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ แม้ว่าเขาจะเคยถูกมองว่าไม่น่าไว้ใจ แต่สำหรับฉัน กองทัพยังคงเป็นคนดีและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน"อ๋อ""แล้วนี่ฟ้าจะไปไหน ให้เราไปส่งมั้ย?" กองทัพเสนอความช่วยเหลืออย่างกระตือรือร้น"ไม่เป็นไรๆ เราไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ งั้นเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันตอนเปิดเทอม" ฉันบอกเขาพร้อมกับยิ้มอีกครั้ง"โอเคๆ ไว้เจอกันนะ" กองทัพตอบรับและเราก็แยกย้ายกันไปคนละทางตอนแรกฉันตั้งใจจะหางานแถวๆ หอพัก แต่ดันไม่มีที่ไหนรับพนักงานพาร์ทไทม์เลย เดินหางานมาตลอดทั้งวันก็ยังไม่ได้ รู้สึกว่าช่วงนี้หางานยากจังเลย"สวัสดีค่ะ พอดีว่าฉันเห็นป้ายประกาศรับสมัครพนักงานเสิร์ฟ ไม่ทราบว่ายังรับอยู่มั้ยคะ?" ฉันถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ของร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง"อ๋อค่ะ ถ้าสนใจเชิญกรอกใบสมัครได

เราต่างเงียบกันไปทั้งคู่ เขายังกอดฉันอยู่เหมือนเดิม ส่วนฉันก็นอนพิงอกเขา ฉันจับมือเขาขึ้นมาเล่น เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร“โอ๊ย!”“เจ็บเหรอ เอ่อ…ขอโทษนะ” แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ“เปล่า อ๊ะ ร้องเฉยๆ” ตอบได้กวนจริงๆ“ไอ้บ้า! ตกใจหมด” ฉันหันกลับไปพร้อมกับตีที่อกเขาแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้“แต่ครั้งนี้เจ็บจริงนะ มือเล็กๆ นี่ตีเจ็บเป็นบ้าเลย”“ใครบอกให้นายแกล้งฉันก่อนล่ะ” ฉันพูดพลางหันกลับไปสนใจมือเขาอีกครั้ง“ทำไมนายมือใหญ่จัง” ฉันถามพลางวางมือตัวเองทาบลงบนฝ่ามือของเขา มองด้วยความเหลือเชื่อ ขนาดของฝ่ามือเขาใหญ่เกือบสองเท่าของฉันเลย“ไม่ใช่แค่มือที่ใหญ่ อย่างอื่นก็ใหญ่ด้วย เธอก็เคยพิสูจน์มาแล้ว” เขากระซิบข้างหู ฉันรีบหดคอหนีเพราะรู้สึกสยิวขึ้นมา ก่อนจะดึงมือออกทันที“ทะลึ่ง!”“หึ ๆ”ฉันชอบจังเวลาที่ได้อยู่กับเขาแบบนี้ ฉันมีความสุขมาก แต่ความสุขที่เคยอบอวลอยู่รอบตัวฉันเหมือนถูกฉุดดึงหายไปในพริบตา เมื่อสายตาของฉันจ้องมองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา ซึ่งมีแหวนวงเล็กๆ สวมอยู่ ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขาที่เคยทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ตอนนี้กลับเย็นชาไปในทันทีหัวใจของฉันเห

“เสือก! นั่งเงียบๆ แล้วเรียกแอร์มาบริการนวดให้สิ” นั่นแหละ เรย์ก็ตอบเพื่อนเขาด้วยน้ำเสียงขบขันราวกับจะตีกันเหมือนเดิม ฉันได้แต่ยิ้มๆ ให้กับบทสนทนาของพวกเขา“อีกนานแค่ไหนเหรอ?” ฉันถามอย่างไม่รู้จะทำอะไร“ก็อีกหลายชั่วโมงอยู่นะ นอนพักเถอะ ถึงแล้วจะได้มีแรงเดินเที่ยว” เขาย้ำอีกครั้ง ย้ำจังทำเอาฉันเริ่มหงุดหงิด“ก็ฉันบอกว่ายังไม่อยากนอนไง ถ้าง่วงเดี๋ยวนอนเองแหละน่า” ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก อยากใช้เวลาตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้“ตามใจ งั้นฉันนอนละ” เขาตอบกลับอย่างง่ายๆ แล้วห่มผ้าคลุมโปงนอนทันที ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว งงๆ ว่าทำไมเขาถึงง่ายขนาดนี้“กูเริ่มจะลำไยอิสองคนนี่แล้วนะ บนรถก็ออกจะกว้าง ไม่จำเป็นต้องไปนั่งตักกันขนาดนั้นก็ได้” เสียงพี่วิวพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ก็อาจจะจริงอย่างที่เขาพูดล่ะนะ“มันหนาว พวกมึงต้องเข้าใจ” พี่บิลที่เงียบไปนานก็โผล่ขึ้นมาพูดบ้าง ฉันแอบยิ้มเพราะคิดว่าเขาคงลืมเอาปากมาด้วยแล้ว“มึงพูดถูก ไม่มีเมียมีผัวให้กอด พวกมึงก็กอดกันเองสิวะ จะมานั่งอิจฉากูทำไม” เรย์พูดเสียงเข้มพร้อมกับดึงฉันมากอดแน่นกว่าเดิมพวกเขาก็ถกเถียงกันเรื่องกอดไม่กอด หนาวไม่หนาวอยู่อย่างนั

Ray Partจริงๆ แล้ว ผมไม่ได้อยากทิ้งยัยตัวแสบของผมไว้ที่ห้องคนเดียวเลยนะ แต่ก็พาไปด้วยไม่ได้ เพราะผมต้องกลับไปทานข้าวกับแม่ที่บ้าน และว่าจะเข้าผับต่อ หวังว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวคงไม่เป็นไร“มาแล้วเหรอลูก? มาๆ เข้าบ้านก่อน” แม่รีบออกมาต้อนรับทันทีที่ผมลงจากรถ“ครับแม่ วันนี้พ่ออยู่บ้านด้วยใช่มั้ยครับ?”“ใช่จ้ะ”“พี่เรย์ สวัสดีค่ะ! มาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อนนะคะ” ...ยัยนี้อีกแล้ว! นี่แหละเหตุผลที่ผมไม่ค่อยอยากกลับมาบ้าน เพราะยัยต้นหญ้านี่ไง!“พ่อครับ สวัสดีครับ” ผมไม่สนใจยัยนั้น แต่หันไปหาพ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขกแทน“สบายดีนะ ไอ้เสือ?”“สบายดีครับ แล้วพ่อช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ” ผมกับพ่อไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรนัก ส่วนมากพ่อจะชอบออกไปกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ตีกอล์ฟกันบ้างตามประสา“ก็เรื่อยๆ นะ คนแก่แล้วก็เป็นแบบนี้แหละ” พ่อหัวเราะเบาๆ“ฟางข้าว หนูไปช่วยแม่จัดโต๊ะดีกว่า ให้สองหนุ่มเขาคุยกัน” แม่พูดพร้อมโอบไหล่ฟางข้าว ว่าที่ลูกสะใภ้ที่แม่รักนักหนา“ค่ะ คุณแม่” ฟางข้าวตอบอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะเดินตามแม่ไป“แล้วกับหนูฟ้าเป็นไงบ้าง?” พ่อถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงว่ารู้เรื่องผมทุกอย่าง“ก็ดีครับ แต่จ

Ray Partหงุดหงิด!! โกรธทั้งโมโห ผมอยากจะฆ่าไอ้บ้านั่นให้ตายตรงนั้นเลย กว่าผมจะรู้ที่อยู่ของมันก็เกือบจะสายเกินไป ผมต้องรู้ให้ได้ว่าใครร่วมมือกับมัน!ผมพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ หวังว่าจะดับไฟความโกรธในใจได้บ้าง ถามว่าผมโกรธมั้ยที่ฟ้าโกหก บอกเลยว่าโกรธมาก แต่ก็ห่วงมากฉิบหายเหมือนกัน ก็แค่บอกผมสักคำว่าจะไปกับมัน ไปงานวันเกิดบ้าๆ อะไรก็ช่าง! แค่บอกให้ผมรับรู้บ้าง ถ้าไม่ได้ไอ้เตอร์ช่วย เธอคงไม่รอดแน่ๆ ผมให้ไอ้เตอร์ไปเค้นถามที่อยู่ของไอ้กองทัพจากเพื่อนมันที่อยู่ในผับของไอ้เตอร์'ถ้ามันไม่บอกก็ฆ่ามันซะ!' นั่นคือสิ่งที่ผมพูดกับไอ้เตอร์ก่อนจะได้ที่อยู่ของกองทัพมา ผมนอนมองฟ้าที่เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา เดินก้มหน้าไปห้องน้ำ เอ่อ ดี! ไม่คิดจะเล่าอะไรหรือแก้ตัวเลยใช่ไหม?“พี่เรย์ หลับแล้วเหรอคะ” คนตัวเล็กที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถามขึ้นหลังจากคลานขึ้นมานอนข้างผม หึ! ตั้งแต่ตอนที่ทำผมโกรธก็พูดเพราะขึ้นมาเชียว พี่เรย์เหรอ..น่ารักชะมัด แต่ผมไม่ยอมหายโกรธเธอง่ายๆ แน่ หายโกรธไวเดี๋ยวก็ดื้ออีก อย่างน้อยต้องให้เธอสำนึกก่อน"พี่เรย์.." เพราะเสียงที่ดังคล้ายจะร้องทำให้ใจแข็งไม