Lahat ng Kabanata ng ฟู่หยุนชิงข้ามภพมารักเธอ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ฟู่หยุนชิงนั่งรอไม่นานนักรถเมล์ของเธอก็มาถึงตรงเวลา เธอเดินขึ้นไปรอรถจอดที่ป้ายก่อนจะก้าวเท้าขึ้นไปพร้อมทั้งจ่ายเงินลงกล่องแล้วไปหาที่นั่งใกล้ประตูเหมือนเช่นเคย โชคดีที่รถเมล์รอบแรกมักจะมีคนขึ้นไม่มากนัก ทำให้ฟู่หยุนชิงเลือกนั่งข้างหน้าต่างด้านหน้าซึ่งเป็นที่นั่งเดี่ยวได้อย่างสบายใจ ถึงจะบอกว่ามีคนขึ้นไม่มากนัก แต่รถเมล์ก็จอดแทบจะทุกป้ายเลยทีเดียว โชคดีที่เธอตัดสินใจออกมาก่อนล่วงหน้า ไม่เช่นนั้นกว่าที่เธอจะไปถึงสตูดิโอคงสายมากแล้ว ฟู่หยุนชิงไม่อยากให้คนอื่นตำหนิจึงได้ออกมาตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้ กว่าสองชั่วโมงที่ฟู่หยุนชิงจะถึงที่หมาย เธอไปยืนรอที่หน้าประตูเพื่อลงป้ายใกล้กับโรงแรมที่เคยพักอยู่ ไม่นานนักรถเมล์ก็จอดสนิท ฟู่หยุนชิงก้าวลงจากรถแล้วเดินไปที่หน้าสตูดิโอ ตอนนี้เธอยังไม่เห็นคนอื่นมาถึงเนื่องจากยังเช้าอยู่ ฟู่หยุนชิงหาที่นั่งรอแถวนั้นอย่างไม่คิดมาก เธอยังนั่งเดินลมปราณรอไปพลาง ๆ ดีกว่าที่เธอจะนั่งอย่างเสียเวลาไปเปล่า ๆ หลังจากนั่งรออยู่เกือบชั่วโมงครึ่ง ก็เริ่มมีทีมงานมาถึง ฟู่หยุนชิงที่รู้สึกได้ว่ามีคนมาจึงได้ลืมตาขึ้นและยิ้มทักทายทีมงาน ทีมงา

ฟู่หยุนชิงมองเครื่องบินค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นไปอย่างตื่นเต้น เธอพบว่าการเดินทางเช่นนี้ช่างสะดวกสบายเสียจริง ๆ ฟู่หยุนชิงนั่งมองหน้าต่างที่เบื้องล่างค่อย ๆ เล็กลง ๆ พร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ พอเครื่องบินไต่ระดับได้ที่แล้วเครื่องที่สั่นไปมาจากการไต่ระดับก็หยุดลง ตอนนี้มีเพียงเมฆสีขาวมากมายในสายตาของฟู่หยุนชิง เธอคิดว่าเมฆเหล่านี้ดูนุ่มสวยเสียจริง ตอนนี้เสียงของสองทีมงานที่คุยกันเงียบไปแล้ว ฟู่หยุนชิงหันไปมองก็พบว่าทั้งคู่หลับไปเสียแล้ว เธอยังคงนั่งมองก้อนเมฆมากมายอย่างมีความสุข แอร์โฮสเตสเริ่มเดินขายของตามหน้าที่ของพวกเขา พวกเขาเห็นว่ามีเพียงฟู่หยุนชิงที่ยังตื่นอยู่ก็สอบถามความต้องการของเธอ ฟู่หยุนชิงได้แต่ส่ายหน้าว่าเธอไม่ต้องการอะไร เมื่อแอร์โฮสเตสได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มบอกฟู่หยุนชิงว่าหากเธอต้องการสิ่งใดสามารถเรียกได้ตลอด ฟู่หยุนชิงพยักหน้าพร้อมยิ้มน้อย ๆ ขอบคุณแอร์โฮสเตสก่อนที่เธอจะเดินจากไปสอบถามคนอื่นที่ยังไม่นอนต่อไป ฟู่หยุนชิงได้แต่คิดว่า การบริการของสายการบินนี้ดีไม่น้อย พวกเขาดูเอาใจใส่ต่อผู้โดยสารเป็นอย่างดี หลังมองดูก้อนเมฆไปมาจนเริ่มเบื่อนิดหน่อย ฟู่หยุนชิงก็

ทีมงานที่ทำหน้าที่ประสานงานไปติดต่อกับเจ้าของโรงแรมว่าพวกเขามาถึงแล้ว เจ้าของโรงแรมจึงให้พนักงานพาทุกคนไปห้องพักที่จองเอาไว้ทั้งหมดเกือบสี่สิบห้องที่อาคารอีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนเรือนนอนหลังใหญ่สองชั้นเท่านั้น ทุกคนได้รับกุญแจห้องจากพนักงานโรงแรมคนละดอกสำหรับล็อคห้องของตัวเองเวลาออกไปข้างนอก พนักงานยังเตือนด้วยว่าอย่าทำหายเพราะที่นี่ไม่มีสำรองให้ จากนั้นพนักงานพาพวกเขาไปดูหมายเลขห้องและบอกว่าห้องหมายเลขไหนอยู่ชั้นหนึ่ง หมายเลขไหนอยู่ชั้นสองบ้าง ฟู่หยุนชิงที่ได้พักห้องชั้นสองก็เดินขึ้นบันไดไม้ไปอย่างไม่เร่งรีบ เธอเห็นบรรยากาศเงียบสงบเช่นนี้ก็พอใจกับที่พักไม่น้อย รอยยิ้มน้อยประดับอยู่ที่มุมปากของฟู่หยุนชิงจนเป็นที่ชินตาของทุกคนแล้ว พวกเขาได้แต่คิดว่าขนาดมาอยู่ในที่แบบนี้เธอยังคงยิ้มได้อีก พวกเขาเห็นเช่นนี้ก็ไม่อยากเรื่องมากอีกต่อไป มีเพียงหวงเหมยหงที่ได้แต่พูดว่าฟู่หยุนชิงน่าจะเป็นคนบ้านนอกที่มาทำงานที่เมืองหลวงถึงได้พอใจสถานที่เส็งเคร็งแบบนี้ คนอื่น ๆ ต่างมองหวงเหมยหงอย่างเอือมระอา พวกเขาไม่พูดอะไรกับหวงเหมยหงแม้แต่คนเดียว ต่างคนต่างไปยังห้องพักตนเองเพื่อพ

หลังฟังผู้กำกับสั่งให้เลิกกองได้ ทีมงานต่างเก็บอุปกรณ์พร้อมกับให้ตัวประกอบทั้งสามร้อยคนไปเปลี่ยนชุดคืนพวกเขา ส่วนฟู่หยุนชิงเองก็ไปเปลี่ยนชุดและรอไปล้างหน้าล้างตาที่โรงแรมก่อนจะนั่งทานข้าวเย็น ไม่นานนักทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองตามที่ทีมงานบอก ส่วนฟู่หยุนชิงที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วขอตัวไปล้างหน้าที่โรงแรมก่อนใครเพื่อน เธอเดินตามหลังผู้กำกับกับนักเขียนบทไม่ไกลนัก ฟู่หยุนชิงไม่ชอบประจบประแจง เธอจึงเดินตามไปห่าง ๆ เท่านั้น กระทั่งไปถึงโรงแรม ฟู่หยุนชิงก็ไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างเครื่องสำอางออกให้หมดก่อนจะออกมาทานอาหารที่ทางโรงแรมเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ฟู่หยุนชิงนั่งทานข้าวไม่นานนักก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้องทันที วันนี้เธอหมดแรงไม่น้อย ฟู่หยุนชิงจึงอยากเดินลมปราณเพื่อให้ร่างกายกลับมากระปรี้กระเป่าเหมือนเดิมเสียก่อน อย่างไรฉากในวันนี้เธอคิดว่าทำได้ดีแล้วจึงไม่น่าจะมีสิ่งใดต้องแก้ไข โชคดีที่ตัวประกอบทั้งหมดเองก็แสดงได้ดีทำให้ไม่ต้องเทคเลยสักเทคเดียว เมื่อกลับถึงห้องแล้ว ฟู่หยุนชิงก็ไปอาบน้ำล้างหน้าอีกรอบก่อนที่จะไปนั่งที่เตียงเพื่อเดิมลมปราณและสะสมพลังปราณเพิ่มอ

ฟู่หยุนชิงนั่งในที่นั่งตนเองพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอยังไม่รู้สึกเลยว่ามีใครมานั่งด้านข้างตนเอง นับว่าเป็นการดีกับการที่เธอจะสะสมพลังปราณอย่างสงบ กระทั่งเสียงแอร์โฮสเตสเริ่มประกาศให้รัดเข็มขัดก็ไม่พบว่ามีใครจะมานั่งข้างเธอ ฟู่หยุนชิงรู้สึกดีใจไม่น้อย เธอสงสัยว่าน่าจะเป็นช่วงโลว์ซีซั่นซึ่งคนเดินทางน้อยเป็นแน่ เครื่องบินเที่ยวนี้จึงมีผู้โดยสารไม่เต็มเครื่อง ไม่นานนักเครื่องก็เริ่มการเทคออฟ ฟู่หยุนชิงรอจนกว่าเครื่องบินจะขึ้นไปจนถึงเพดานบินจึงจะเริ่มสะสมพลังลมปราณ เธอไม่อยากเริ่มต้นตอนที่เครื่องบินยังสั่นอยู่ ฟู่หยุนชิงนั่งทำสมาธิก่อนจะเริ่มการสะสมลมปราณอย่างช้า ๆ เธอไม่รับรู้รอบข้างเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเธอยังหลับตาเหมือนคนกำลังหลับอยู่ จึงทำให้แอร์โฮสเตสไม่สอบถามความต้องการของเธอเหมือนกับขามาเมืองฟู่ไห่ เกือบสองชั่วโมงต่อมา มีเสียงประกาศดังจากนักบินว่าเครื่องกำลังจะลงแล้ว ฟู่หยุนชิงที่สะสมพลังปราณจนถึงอีกก้าวเดียวเธอก็จะผ่านปราณขั้นสามแล้ว จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งภาพด้านล่างกำลังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเพลินตา กระ