All Chapters of ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา: Chapter 221 - Chapter 230

พ่อคำกับแม่มะลินั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นข่าวป๊อบที่ออกมาแถลงข่าว แม่มะลิก็หันมาเอ่ยกับสามีว่า" พ่อ คุณป๊อบออกมาพูดออกสื่อพร้อมกับลูกเขยเราแบบนี้มันหมายความว่ายังไงพวกเขาต้องการให้ลูกพิมเข้าใจใช่มั้ย หรือว่าเราต้องไปพูดกับลูกพิมให้ ให้อภัยลูกเขย "พ่อคำยังไม่พูดและไม่ตอบอะไรแม่มะลิ แกนั่งเงียบจ้องจอทีวีอย่างกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่แม่มะลิเขย่าแขนพ่อคำที่ไม่ตอบแกแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจ" พ่อฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า ในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เราควรจะไปเกลี้ยกล่อมให้ลูกใจอ่อนมั้ย "พ่อคำหันมามองหน้าแม่มะลิแล้วเอ่ย" ฟังอยู่ เพียงแต่พ่อคิดว่าเรื่องนี้ เราไม่ต้องเข้าไปก้าวก่ายเยอะ แม่แค่โทรบอกให้ลูกพิมเปิดทีวีดู แล้วก็เอาที่อยู่ของลูกพิมให้คุณเตชิน ให้พวกเขาพูดคุยปรับความเข้าใจกันเองจะดีกว่า พวกเขาไม่ใช่เด็กกันแล้ว คงรู้ว่าควรจะทำยังไง "" เอางั้นเหรอ ก็ได้ๆ งั้นขอโทรไปหาลูกก่อนนะ "เอ่ยจบแม่มะลิก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหาพิมทันที แกรอสายสักพักพิมที่นั่งดูลูกชายเล่นหน้าบ้าน เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น จึงกดรับสายแล้วเอ่ยเสียงหวานด้วยรอยยิ้ม" คะแม่ "ทันทีที่ได้ยินเสีย

แล้ววางพิมนั่งลงบนเตียง จากนั้นก็สบตาภรรยาคนสวยแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม" เรามาทำลูกคนที่สองกัน "ดวงตาพิมเบิกกว้างจ้องเขม็งเขาแล้วเอ่ยเสียงแข็ง" คุณ พูดให้มันดีๆหน่อยนะ "เตชินยิ้มทะเล้นแล้วเอ่ย" ผมพูดไม่ดีตรงไหน เราเป็นสามีภรรยากันพูดเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติมั้ย ถ้าไม่พูดสิ ถึงจะผิดปกติ "" ถ้าคุณยังไม่หยุดพูดก็เชิญกลับไปเลยนะ "เตชินเห็นว่าภรรยาตัวเองเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง เขาจึงอุ้มภรรยาขึ้นมานั่งบนตักแล้วโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง จูบท้ายทอยเธอเบาๆ จากนั้นก็ซบหน้าลงกลางแผ่นหลังภรรยาแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนอย่างออดอ้อน" ที่รักคุณรู้มั้ยว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน ตั้งแต่คุณหนีออกจากบ้านผมไม่เคยได้หลับสนิทเลยสักคืนผมกลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายกับคุณ กลัวว่าคุณจะไม่ให้อภัยผมอีก และกลัวจะเสียคุณกับลูกไปตลอดต่อไป ถ้ามีอะไรไม่สบายใจคุณอย่าเงียบเหมือนครั้งนี้อีกนะ มีอะไรให้ถามผมตรงๆ ผมเองเวลามีอะไรก็จะรีบอธิบายให้คุณฟังจะไม่ทำเหมือนครั้งนี้อีกแล้วเหมือนกันเรามีลูกด้วยกันแล้วเป็นครอบครัวเล็กๆมีอะไรต้องหันหน้ามาคุยกัน ไม่เอาต่างคนต่างเงียบแล้วจบลงด้วยการหนีแบบนี้แล้วนะครับ ได

พอตกค่ำ งานวันเกิดของเคอร์ฟิวน้อยก็เริ่มขึ้นภายในงานมีเพียงพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ผู้ช่วยคังและเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านเท่านั้นงานวันเกิดไม่ได้จัดขึ้นอย่างใหญ่โตหรือเน้นความหรูหราแต่อย่างใดแต่เน้นในเรื่องของความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากกว่า้เพื่อให้เจ้าของวันเกิดและผู้มาร่วมงานทุกคนได้พบปะพูดคุยกันอย่างมีความสุข ทุกคนนำของขวัญมาให้เคอร์ฟิวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วนั่งทานบุฟเฟ่ต์พูดคุยร่วมกัน ณัชชาขับรถเข้ามาจอดแล้วเปิดประตูลงมาพร้อมกับถือกล่องของขวัญมาสองกล่องในมือพอเห็นเคอร์ฟิวนั่งเล่นคนเดียวบนรถแบตเตอร์รี่คันใหญ่อย่างสนุกสนานเธอจึงเอ่ยทักขึ้นด้วยรอยยิ้ม" ไฮสุดหล่อ รถเท่ห์จังเลย "เคอร์ฟิวหันไปมองเธอแล้วยิ้มหล่อชวนให้ณัชชาหลงจนใจละลายหมดแล้วตอนนี้เธอไปนั่งลงข้างๆเคอร์ฟิวที่เล่นหมุนพวงมาลัยไปมาคนเดียวแล้วเอ่ยเสียงมุ้งมิ้ง" เคอร์ฟิวสุดหล่อ อาคิดถึงสุดหล่อจังเลยง๊าบ ไหนให้อาหอมแก้มหน่อยซิ "เธอถือว่าเธอเป็นน้องของเตชิน ดังนั้นเลยมักจะแทนตัวเองว่าอาเมื่อคุยกับเคอร์ฟิวแต่บางครั้งเธอก็แทนตัวเองว่าป้าเพราะเธอก็คิดว่าตัวเองเป็นพี่ที่อายุมากกว่าพิม เพราะโดยสายเลือดแล้วเธอ

ป๊อบเดินเข้าไปหาลูกสาวในห้องเด็กอ่อน ในวินาทีแรกที่เจอป้ายชื่อลูกที่เขียนว่า ณชา เขาตื่นเต้นมาก ยืนจ้องป้ายชื่อลูกที่ห้อยไว้ท้ายเตียงอยู่นานที่เขาตั้งชื่อลูกสาวว่า ณชา ให้คล้ายกับชื่อผู้เป็นแม่ เพราะเขาอยากให้ลูกสาวรจดจำแม่ผู้ให้กำเนิดตลอดไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน กี่ปี และทุกครั้งที่มีคนเรียกชื่อ ลูกสาวจะได้จำได้อย่างไม่เคยลืมเลยสักครั้งว่าแม่ของเขาชื่อ ณัชชาเขาค่อยๆก้าวเข้าไปหาลูกสาวอย่างช้าๆ วินาทีแรกที่ได้เจอหน้าลูกสาวหัวใจของเขาท่วมท้นไปด้วยความสุขเขายื่นนิ้วลงไปสัมผัสมือลูกเบาๆอย่างทะนุถนอมแล้วยิ้มให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กทารกแบเบาะจับนิ้วพ่อไว้แล้วหลับตาพริ้ม ยิ้มออกมาอย่างสนิทใจ ราวกับรู้ว่าคนที่มาเยี่ยมเขานั้นคือพ่อของเขา ในหัวใจของป๊อบถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น คล้ายกับว่าความอบอุ่นนี้เข้ามาชำระล้างความทุกข์ใจ ความเศร้าโศกเสียใจก่อนหน้านี้ออกไปจนหมดเขายืนจ้องมองลูกสาวที่หลับปุ๋ยพร้อมกับจับนิ้วเขาไว้แน่นด้วยแววตาอบอุ่นอ่อนโยนแล้วพึมพำในใจว่า[ ณัชชา ลูกสาวเราสวยเหมือนคุณเลยนะ ผมสัญญา ว่าผมจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด ผมจะทำให้เขามีความสุขที่สุด เติบ

.....หนึ่งเดือนต่อมา.....หลังจากที่ส่งณัชชากลับสวรรค์แล้ว พิมก็เริ่มมาหาป๊อบบ่อยขึ้น บางครั้งก็กลับไปถึงบ้านมืดค่ำ จนเตชินเริ่มไม่ชอบใจกับการกระทำของเธอวันนี้เป็นอีกวันที่เตชินทำงานมาเหนื่อยๆกลับมาจากบริษัทเข้าบ้านแล้วไม่เห็นหน้าภรรยาเขารู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดีอย่างมากแล้วถามหาภรรยากับป้าใจเหมือนเช่นทุกวันว่า" คุณพิมไปไหน "" มะ ไม่ ไม่ทราบค่ะ "ป้าใจอ้ำอึ้งที่จะตอบสุดท้ายก็เลี่ยงที่จะพูดความจริงเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก เพราะกลัวสองสามีภรรยาจะทะเลาะกันเตชินเห็นท่าทางของป้าใจ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพิมไปไหน เพราะมีที่เดียวที่ภรรยาเขาจะไป นั่นคือบ้านของแฟนเก่า ที่เพิ่งเสียภรรยาไป" โธ่เว้ย! "เขาสบถออกมาอย่างฉุนเฉียว ถอดเสื้อสูททิ้งลงพื้นอย่างโมโหแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยอารมณ์คุกรุ่นรอเวลาปะทุและระเบิดออกมาเคอร์ฟิวอาบน้ำเสร็จพี่เลี้ยงก็จูงมือเขาเดินลงบันไดมา พอเขาเห็นพ่อในห้องนั่งเล่นกำลังจะวิ่งเข้าไปหาพ่อ ป้าใจก็มาจับเขาไว้แล้วเอ่ย" คุณชายน้อยคะ ป้าทำของอร่อยๆให้ทานด้วยนะ เราไปที่ห้องครัวกันดีกว่าค่ะ คุณพ่อเพิ่งจะทำงานมาเหนื่อยๆยังไม่ได้อาบน้ำเลยรอให้คุณพ่อ