All Chapters of ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา: Chapter 201 - Chapter 210

เช้าวันต่อมาจอห์นกับฟ้าใสก็ออกเดินทางไปขึ้นเครื่องที่สนามบินทั้งสองสองนั่งบนเครื่องอย่างเงียบๆ แทบไม่พูดคุยกันเลยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพูดหรือถามกันหลายชั่วโมงต่อมา เครื่องบินก็เคลื่อนมาถึงเขตน่านฟ้าไทย เข้าสู่เขตสนามบิน แล้วร่อนลงจอดตามจุดของเที่ยวบินตัวเองเมื่อเครื่องบินจอดสนิทจอห์นกับฟ้าใสก็เดินออกจากเครื่องบินไปยังทางออกของสนามบินแล้วขึ้นรถไปยังบ้านพักของจอห์นต่อ ฟ้าใสรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อถึงบ้านตัวเอง เธอเริ่มกลับมาเป็นฟ้าใสคนเดิมที่เย็นชา ไม่พูดมากและไม่สนโลก เธอนั่งคิดแผนการในหัวอย่างเงียบๆว่าจะทำยังไงให้จอห์นได้รับความอับอายขายหน้าถูกทิ้งกลางงานแต่งเหมือนกับเธอ[ งานนี้ต่อให้คุณอยากแต่งหรือไม่อยากแต่งคุณก็ต้องแต่งเพื่อถูกทิ้งเหมือนที่คุณทำกับฉันเฮ้อ...ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ป๊อบล่อลวงคุณณัชชาได้สำเร็จหรือยังนะ ขอแค่คุณณัชชาหลงพี่ป๊อบ แผนการทุกอย่างของเราก็จะง่ายขึ้นจะรอดูวันที่ไอ้ฝรั่งหน้าหล่อสุดแสนโอหังคนนี้ถูกทิ้ง ล้มเหลวในชีวิตแต่งงาน ฉันจะขอเป็นคนแรกที่จะไปเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าเขาอย่างสะใจ ]เธอพึมพำในใจพร้อมกับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยทำให้หน้านิ่งๆของเธอดูร้ายกาจขึ้นม

หญิงสาวเดินออกจากห้องของประธานบริษัทด้วยสีหน้าซึมๆเดิมที เธอคิดว่าประธานบริษัทจะถูกใจในความสวยของเธอ แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของประธานเตชินเมื่อกี้แล้วเธอก็เข้าใจเรื่องราวทันทีก่อนหน้านี้เธอได้เจอกับผู้ช่วยคังในผับ เธอเห็นว่าผู้ช่วยคังมาคนเดียวจึงเข้าไปทักทายและทำความรู้จักเพราะเธอก็มาเที่ยวผับคนเดียวเช่นกัน แล้วช่วนกันนั่งดื่มนั่งพูดคุยทั้งคืนจนเมาจบด้วยการขึ้นเตียงเป็นวันไนท์สแตนด์ของทั้งคู่หญิงสาวเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตนเองพร้อมกับคิดทบทวนและพึมพำในใจ[ คงเพราะคืนนั้นที่เราพูดเรื่องฝึกงาน คุณคังเลยมาขอท่านประธานให้สินะ ดูคุณคังจะสนิทสนมกับท่านประธานมาก ท่านประธานถึงขนาดยอมรับเราเข้าฝึกงานเพราะเขา พวกเขาคงจะผูกพันธ์กันมากเลยสินะ คุณคังช่างเป็นเพื่อนที่ดีและมีน้ำใจจริงๆเลย ]เลขาสาวเห็นว่าหญิงสาวนั่งเหม่อ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง" เฮ้...น้องริสา เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นนั่งเหม่อสักพักแล้ว หรือว่าถูกท่านประธานตำหนิมา "หญิงสาวหันมายิ้มให้พี่เลขาสาวแล้วเอ่ยตอบว่า" นิดหน่อยค่ะ ริสาผิดเอง ที่ทำตัวไม่ดี "พอหญิงสาวพูดแบบนั้น เลขาสาวก็พอเข้าใจเรื่องราวทันที เพราะเ

หนึ่งเดือนต่อมา วันแต่งงานของจอห์นกับณัชชาก็มาถึงในห้องแต่งตัวของเจ้าบ่าว ป๊อบกับเตชินที่ทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวก็มาแต่งตัวในห้องเดียวกันพอแต่งตัวเสร็จเตชินก็เดินเข้าไปหาจอห์นที่สีหน้าดูเคร่งขรึมเย็นชาราวกับถูกบังคับให้แต่งงาน แล้วเตชินก็เอ่ยถามขึ้น" คุณจอห์น คุณเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้เป็นวันสำคัญของคุณนะ ทำไมสีหน้าคุณดูเหมือนไม่มีความสุขเลยล่ะ "จอห์นที่นั่งอยู่ก็หันมามองเตชินแล้วเอ่ย" ทำไมผมจะไม่มีความสุขล่ะ "จากนั้นเขาก็ฝืนยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยอย่างปากแข็งด้วยความประชดประชันในใจ" ผมมีความสุขและดีใจมากที่จะได้แต่งงานกับคนที่ผมหลงรักมานานอย่างคุณณัชชา ผมมีความสุขมาก "เขาอารมณ์ไม่ดีมากที่เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอฟ้าใส พอโทรไปหาเธอ เธอก็ไม่รับ นั่นทำให้เขาหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ[ ฟ้าใสนะฟ้าใส รอให้งานแต่งผ่านไปก่อน แล้วผมจะกลับไปลงโทษคุณให้หนักเลย คอยดู ]ป๊อบได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเย้ยหยันด้วยความรู้สึกแสลงหูเขายื่นมือไปหยิบผ้าขาวที่เตรียมไว้แล้วเดินเข้าไปหาจอห์นจากนั้นก็เอ่ยว่า" คุณจอห์น วันนี้เป็นวันพิเศษของคุณ พวกเรามีอะไรจะเซอร์ไพรส์คุณด้วย แต่คุณจะต้อง

เช้าวันต่อมา ป๊อบรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมาค้าง ปวดหัวตุบๆ " ใครมาส่งเราที่นี่ กี่โมงแล้ว "เขาเอามือจับหัวด้วยสีหน้าที่ดูไม่สดใส จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างเตียงมาเปิดดูเวลาเมื่อเห็นข้อความแชทจากฟ้าใสแจ้งเตือนเข้ามาบนหน้าจอ เขาจึงกดเข้าไปเปิดอ่านทันที( ระหว่างนี้เราห่างกันก่อนนะ คุณจะได้อยู่กับตัวเองให้มากขึ้นทบทวนเรื่องราวต่างๆ ถามตัวเองให้แน่ใจ เมื่อไหร่ที่คุณลืมคนรักเก่าได้แล้ว เราค่อยมาคุยกัน คุณไม่ต้องกังวลเรื่องลูก คุณไม่ต้องคิดเรื่องที่จะรับผิดชอบฉัน ฉันสามารถดูแลตัวเองและเลี้ยงดูลูกเพียงลำพังได้ ลาก่อนค่ะ )พอได้อ่านข้อความของณัชชา ตาเขาก็สว่างขึ้นมาทันที อาการเมาค้างหายไปเป็นปลิดทิ้งแล้วรีบโทรไปหาณัชชาด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เบอร์ปลายทางรับสาย เขาก็รีบเอ่ยขึ้น" ณัชชา ผม ผมขอโทษ ที่ออกมาโดยไม่ได้บอกคุณ คือ ผมมีธุระด่วนต้องออกมาก่อนน่ะ "ป๊อบเอ่ยคำโกหกออกมาคำโต ทำให้ณัชชาที่อยู่ปลายสายถึงกับร้องให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆอย่างผิดหวังด้วยความปวดใจ" ตอนนี้คุณอยู่บ้านใช่มั้ย ผมจะกลับไปหาคุณเดี๋ยวนี้เลย "ณัชชากะพริบตาปริบๆให้น้ำตาหยุดไหลเพื่อดูดซับน้ำตาให

ป๊อบขับรถไปส่งพิมที่บ้าน ระหว่างทางพิมเอาแต่นั่งเงียบ แววตานิ่งสงบให้ความรู้สึกเยือกเย็นจนป๊อบรู้สึกแอบเสียใจขึ้นมานิดๆ จึงเอ่ยกับเธอด้วยความเป็นห่วงว่า" พิมขอให้คุณจำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือคุณคิดจะทำอะไร ขอให้นึกถึงผม โทรหาผมเป็นคนแรกนะ แล้วผมจะมาหาคุณทันที "พิมไม่ขยับเขยื้อนและไม่เอ่ยอะไรออกมา แววตาเธอเย็นชาราวกับถูกครอบด้วยน้ำแข็งมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวทำให้ป๊อบไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก เพราะเขารู้นิสัยของพิมดี จึงเงียบแล้วตั้งใจขับรถไปเมื่อป๊อบขับเข้าไปจอดรถที่หน้าบ้าน พิมหันมามองเขาด้วยสีหน้าแววตาเย็นชาเจือเศร้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบเฉย" ขอบคุณที่มาส่งค่ะ "จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับไปกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ ป๊อบก็จับแขนเธอไว้ เธอหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาเย็นชา เขาสบตากับเธอพร้อมกับเอ่ยอย่างเป็นห่วงอีกครั้งว่า" พิมคุณยังมีผมอยู่นะ ไม่ว่าคุณจะให้ผมอยู่ในสถานะไหน จะเพื่อนหรือพี่ก็ได้ ผมพร้อมที่จะช่วยเหลือคุณทุกเมื่อ เมื่อคุณต้องการ "" ขอบคุณค่ะ ขับรถกลับดีๆ "พิมเอ่ยเสียงเรียบ แล้วหันกลับไปเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าบ้านไปป๊อบนั่งในรถมองตามแผ่นหลังของคนที่เขารักอย่างลืมไม่ลงด้