All Chapters of GOT TO BELIEVE IN LOVE: Chapter 141 - Chapter 150

Sa loob ng malamig at makipot na selda, nakaupo si Ruby sa isang sulok, yakap-yakap ang sarili. Ang dating matapang at matikas na babaeng hinahangaan sa mundo ng mayayaman ay ngayon ay isang anino na lamang ng kanyang dating sarili. Ang matinding katahimikan sa paligid ay tila bumabasag sa kanyang diwa, pilit ipinapaalala sa kanya ang lahat ng kanyang nagawa. Minsan, ang katahimikang ito ay nakakapasok sa kanyang utak, at bawat segundo ay tila isang taon ng kanyang paghihirap.Pulang-pula pa rin ang kanyang mga mata sa kaiiyak. Hindi na niya alam kung ilang beses na siyang umiyak mula nang ipasok siya rito. Ilang araw na rin siyang hindi makatulog nang maayos—sa bawat pagpikit ng kanyang mga mata, bumabalik ang imahe ni Drake at Dianne, ang mga taong kanyang sinaktan. Sa kabila ng galit at inggit na bumalot noon sa kanyang puso, ngayon ay wala nang natira kundi matinding pagsisisi.Isang gabi, sa mga oras ng matinding kalungkutan, may narinig siyang kaluskos mula sa mga selda sa palig

Hinawakan ng matandang babae ang mga bakal na rehas ng selda at nagsimulang magtanong sa mga nakapaligid na mga bilanggo. “Sino ang nakakita kay Ruby? Nakita ba siya kanina?”“Wala kaming nakitang kakaiba, ate,” sagot ng isang binatilyo sa kabilang bahagi ng selda, ngunit hindi ito sigurado. “Siguro umalis lang siya papuntang CR.”Isa pang preso, isang batang babae, ang nagsalita. “Oo, nakita ko siya kanina. Pumunta siya sa CR, dala ang kumot niya. Parang may tinatago siyang kakaiba.”Dahil sa mga sagot na iyon, nagsimulang magduda ang matandang babae. Naramdaman niyang may kakaibang nangyayari. Nagmadali siyang naglakad palabas ng selda at tumungo sa CR. Ang kanyang puso ay tumitibok nang mabilis, ang pakiramdam ay isang masamang kutob. Sa bawat hakbang na ginawa niya, tila ang hangin sa loob ng kulungan ay nagiging mas mabigat. Nang makarating siya sa CR, natigilan siya sa pintuan. Sa loob, hindi pa rin niya nakikita si Ruby. Ngunit ang pader ng CR ay may matinding katahimikan, hind

Si Dianne ay hindi nakapagtago ng kalungkutan sa kanyang mga mata. May mga pagkakataon na iniisip niya kung anong klaseng buhay ang tinahak ni Ruby. Isa sa mga bagay na patuloy niyang iniisip ay ang mga palatandaan na sana ay nakita niya, ngunit hindi niya kayang magpasya para sa ibang tao. Sa kabila ng lahat ng nangyari, ramdam niya ang masakit na katarungan ng buhay, at paano ito nauugnay kay Ruby.“Kung natutunan lang niyang magpatawad sa sarili at tanggapin ang mga kabiguan, baka magbago ang lahat,” patuloy ni Dianne, ang boses ay puno ng kalungkutan. "Minsan kasi, hindi lang ang pagmamahal ang kailangan. Kailangan din ng lakas upang makita ang maganda sa mga pagsubok."Hindi na sumagot si Drake. Ang mga salita ni Dianne ay parang mga pako na dumadagundong sa kanyang puso. Pinilit niyang itago ang sakit, ngunit hindi niya magawang magpigil ng luha. Si Ruby—isang batang babae na sa mga mata ng mundo ay may lahat ng yaman at kapangyarihan—ngunit sa loob ng kanyang puso, naglalaban a

Pagkarating nina Dianne at Drake sa burol ni Ruby, agad nilang naramdaman ang bigat ng paligid. Ang malamig na simoy ng hangin ay tila may dalang hinanakit, habang ang bawat halakhak at sigla na minsan nilang nadama sa presensya ni Ruby ay napalitan ng matinding lungkot. Ang bawat hakbang nila papasok sa loob ng malaking silid ay puno ng alinlangan—dahil alam nilang hindi lahat ng naroon ay handang tanggapin ang kanilang pagdating.Sa harapan ng kabaong, naroon si Lady Guo, nakaupo sa isang sulok, nakayuko, at walang tigil ang pag-agos ng luha. Si Herbert naman ay tahimik lang na nakatingin sa kabaong, walang imik, tila iniisip kung paano umabot sa ganitong wakas ang kanilang anak. Ang ibang mga kamag-anak ay pawang malungkot ngunit halata sa mga mata ng ilan ang hindi mapigilang hinanakit.Nang makita ni Lady Guo sina Dianne at Drake, bumagsak ang kanyang mga balikat sa mas matinding lungkot. Alam niyang nararapat lang na naroon sila, lalo na si Drake—ang lalaking minahal ng kanyang

Sa tahimik na gabi, habang ang liwanag ng buwan ay marahang sumisilip sa bintana, pumasok sina Drake at Dianne sa kanilang silid. Matapos ang lahat ng pinagdaanan nila, sa wakas ay natagpuan nila ang pagkakataong makapagpahinga—malaya mula sa bigat ng nakaraan.Naupo si Drake sa gilid ng kama, ramdam pa rin ang init ng yakap ng kanilang anak kanina. Kasabay nito, marahang lumapit si Dianne at umupo sa tabi niya, nakasandal ang kanyang ulo sa balikat ng asawa. Tahimik silang nagpakawala ng malalim na buntong-hininga, para bang sa gabing ito, nais lang nilang ipagpasalamat ang katahimikan.Maya-maya, humuhuni si Dianne nang mahina—isang tunog na puno ng lambing at kapanatagan. Napangiti si Drake, iniangat ang kanyang kamay at hinaplos ang buhok ng asawa. Nilingon niya ito at walang sabi-sabing hinalikan sa noo. Sa kanyang simpleng kilos, ramdam ni Dianne ang init ng pagmamahal, ang seguridad na sa kabila ng lahat, magkasama pa rin sila.“Alam mo ba,” bulong ni Drake habang hinahaplos an