บททั้งหมดของ Oops! สะดุดรัก...พ่อเลี้ยงขา: บทที่ 21 - บทที่ 28

เมื่อนรกไม่ใช่สถานที่…แต่คือสภาวะของจิตใจในสถานการณ์ที่เปรียบดั่งนรก การหายใจเป็นเรื่องยาก ราวกับว่ามีผ้าห่อศพพันรอบตัวคุณแน่นจนหน้าอกของคุณขยายไม่ได้ ทุกอย่างดูสิ้นหวัง จนไม่อยากลืมต่างขึ้นมาเพื่อเริ่มชีวิตใหม่อาหารที่ชอบก็กลับไม่มีรสชาติ ความอยากอาหารถูกกดทับด้วยความเจ็บปวดเหมือนตกอยู่ในเงาแห่งภวังค์ ที่มีเธอคอยนั่งคุยเล่นอยู่ที่เคาน์เตอร์ในครัว เสียงหัวเราะของเธอ การที่เธออยู่ข้างๆ เขา ดูทีวีและกินไอศกรีมด้วยกัน ภาพจากความทรงจำที่เรากอดกัน บอกรักกัน เธอยังคงอยู่ในทุกพื้นที่ในความทรงจำของเขามันช่างอ้างว้าง เขายังคงเจ็บปวด ชีวิตรอบตัวเขาดูแปลกแยก ความสุขหายไป...มีแต่จุดต่ำสุดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในนรก คุณคือคนพิการทางอารมณ์นรกคือสภาวะทางจิตใจ และไม่มีใครช่วยเขาได้ เขาถูกกักขังด้วยความทรงจำ สิ่งเดียวที่เขามีคือ หกเดือนกับนิชานาถเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขาไม่มีความทรงจำอื่นมาเบี่ยงเบนความสนใจนอกจากเขาและเธออีกแล้วในนรกแห่งนี้ เขาเรียนรู้ที่จะปรับตัว เรียนรู้ที่จะโกหก เรียนรู้ที่จะแสร้งทำเป็นมีทักษะทางสังคม แสร้งทำเป็นสนใจ เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด ไม่ใช่ใช้ชีวิต เขาออกกำลังกายทุกวันโดย

เมื่อประตูหน้าเปิดออก เธอก็ยิ้มให้เขา “คุณไม่ได้โทรมา”เขาดูดีมากในกางเกงยีนซีดเก่าๆ และไม่มีอะไรอย่างอื่น ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย เธอชอบเส้นขนที่นุ่มสลวยที่ทอดยาวจากสะดือลงมาถึงเอวของกางเกงยีนเป็นพิเศษ“ยังไม่ถึงแปดโมงด้วยซ้ำ!” เขาชี้ไปพร้อมกับเกาผมและเปิดประตูให้กว้างขึ้น “ฉันยังไม่ได้ดื่มกาแฟ”เขาหันหลังแล้วเดินออกไปโดยปล่อยให้ประตูหน้าเปิดอยู่ เธอเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นพร้อมที่จะกวนใจเขาเขารินกาแฟใส่แก้วสองใบ กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องเธอเดินไปที่เก้าอี้ที่เคาน์เตอร์กลางครัวโดยผ่านโต๊ะในครัว เขาเลื่อนแก้วมาให้เธอ เธอหยิบแก้วของตัวเอง เอนหลังพิงอ่างล้างจานและสูดกลิ่นก่อนจะจิบในที่สุด ดวงตาของเขาก็จับจ้องมาที่เธอ “วันนี้คุณดูสดชื่นมาก แม้เมื่อวานพวกเราไปเที่ยวกันจนถึงมืดค่ำ”เธอชอบเขามาก เธอจำไม่ได้ว่าเคยผ่อนคลายกับใครขนาดนี้มาก่อน เธอถามเล่นๆ ว่า “วันนี้คุณจะพาฉันไปไหน”“อีกแล้วเหรอ”เธอหัวเราะ “ใช่…อีกแล้ว เมื่อวานเป็นวันของฉัน วันนี้ถึงตาคุณแล้ว”เขาขมวดคิ้ว พลางนึกไปด้วย “ไปร้านขายอาหารไทยสุดฮอตที่ดาวทาวน์ ไปยิม และกลับบ้านเพื่อพักผ่อน”“ฟังดูสนุกดี หรือเราจะนอนเล

เธอตื่นขึ้นเพราะปวดฉี่ เธอเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเงียบๆ เพราะไม่ต้องการให้เขาตื่น ขณะที่เธอฉี่ เธอก็คิดว่าเธอไม่เคยเจอผู้ชายแบบเขาเลย เขาไม่ได้พยายามทำให้เธอประทับใจ ไม่ได้พยายามครอบงำบนเตียงเพื่อพิสูจน์ความเป็นชายของเขา หรือแม้แต่ใช้คำพูดหยาบคายเหมือนที่คนรักคนหนึ่งของเธอทำ และพระเจ้า กลิ่นของเขา! มันช่างเย้ายวนตราตรึงใจแม้แต่เรื่องเซ็กก็ยังทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด เขาทำให้เธอตื่นตัวด้วยการจูบ! จูบ! และการแข็งตัวของเขา! ยาวและหนา ยืดออก เติมเต็มเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอหัวเราะเบาๆ เธอวางแผนล่อลวงเขาและคาดหวังถึงเซ็กที่เร่าร้อน เธอไม่ได้วางแผนถึงความสุขที่แสนสมบูรณ์หรือจุดสุดยอดที่น่าพอใจที่สุดที่เธอเคยมีมา เธอคิดว่าเธอรู้จักจุดสุดยอดของตัวเองดีแล้ว สั้นๆ และเข้มข้น หรือความสุขที่แผ่วเบา เมื่อคืนเป็นเรื่องใหม่สำหรับเธอ จุดสุดยอดของเธอเริ่มต้นด้วยคลื่นแห่งความสุขที่อ่อนโยนและไม่หยุด คลื่นแต่ละคลื่นค่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทีละคลื่น แต่ละครั้งนำพาความสุขที่แสนหวานมาสู่จุดสุดยอดที่ยาวนานและน่าพึงพอใจที่สุดที่เธอเคยมีมา ร่างกายของเธอทั้งหมดดื่มด่ำไปกับความสุข และเธอไม่คาดคิดมาก่อนว

แชนนอลทรุดตัวลงนั่งข้างหน้า หอบหายใจแรง เขาเดินตามเธอลงไป หัวใจเต้นแรง และทรุดตัวลงนอนหงาย ก้นเซ็กซี่ของเธอแนบชิดกับขาหนีบของเขา เหงื่อออกทั้งคู่ เขาจึงค่อยๆ กลิ้งตัวออกจากตัวเธอพร้อมเสียงครวญคราง"วันหนึ่งคุณจะฆ่าผม"เธอหัวเราะเบาๆ "เป็นไปไม่ได้"เธอหันศีรษะมามองเขา ดวงตาสีเขียวมรกตเข้มของเธอแอบมองผ่านผมสีมะฮอกกานียุ่งๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมากเมื่อสองเดือนก่อน เธอเริ่มเรียนที่มหาวิทยาลัยชิคาโก เธอมีงานแฟชั่นโชว์ประจำฤดูใบไม้ร่วงที่อิตาลีในช่วงปลายเดือนตุลาคม เธอค่อนข้างยุ่งเขาหวีผมเธอไปด้านหลัง เธอยิ้มสวยมาก "แต่งงานกับผมนะ" เขาถามอีกครั้ง เป็นครั้งที่ห้าแล้ว“ไม่” เธอยังยืนยันคำตอบเดิม พร้อมทำหน้ามุ่ย“งั้นบอกผมหน่อยว่าทำไมล่ะ เรามีความสุข เรารักกัน”“ฉันยังไม่พร้อม”เขาพูดอย่างหงุดหงิด “พอแล้วกับความไม่พร้อม ที่รัก บอกผมหน่อยว่าทำไม!”เธอยิ้มเบาๆ ยื่นมือมาลูบขากรรไกรของเขา “เมื่อคุณเข้าไปในห้องของนิดได้ เมื่อนั้นคุณก็จะพร้อม”แม้จะเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ความจริงกลับเจ็บปวดยิ่งกว่านั้น เธอพูดถูก เขาหลีกเลี่ยงห้องนอนของนิดมาโดยตลอด มันยังคงถูกปิดไว้ วิธีของเขาในการหลีกเลี