Lahat ng Kabanata ng Ang Asawa Kong Artista: Kabanata 1 - Kabanata 10

Third Person POV3 years ago…“What? Are you freaking serious? That nerd?” Kalmado ang boses ni Luigi, ngunit mahihimagan ang pagtutol sa kanyang tinig. “Sa dami ng babae sa mundo, bakit siya? Bakit hindi na lang ‘yung mga model o kahit sino sa mga kaibigan ko? Bakit si Nami Ashantelle Santiago?”“Luigi, this isn’t about what you want. It’s about what’s best for this family.”“Best for the family?” Luigi scoffed, pinipilit pa ring intindihin kung paano niya napasok ang ganitong sitwasyon. “You’re making me marry someone na hindi ko man lang kilala nang maayos. At worse, isang nerd na parang—”“Luigi!” putol ni Atissa, ang ina niyang nasa gilid lamang, nanonood sa dalawa. She gave him a sharp glare, warning him to watch his words.Pumasok sa isip niya ang imahe ni Nami Ashantelle Santiago—ang babaeng pinipilit ipakasal sa kanya. Luigi had met her before, once at a formal family dinner years ago. She was awkward, painfully awkward. Lagi niyang naaalala ang sobrang laki ng salamin nito

Nami Ashantelle Santiago’s POVAng aga-aga, pero heto ako sa kusina. Kagaya ng nakasanayan, nagluluto ng almusal para sa asawa kong si Luigi—ang lalaking hindi yata naimbento ang salitang “salamat” sa bokabularyo niya. For three years, consistent ako sa routine na ‘to. Ang sabi kasi nila, “The way to a man’s heart is through his stomach.” Eh si Luigi yata, walang puso, kaya hindi tumatalab. Pinirito ko ang bacon, nag-scramble ng eggs, at ginisa ang fried rice. Para akong nasa sariling cooking show, kulang na lang ay background music. Nilagay ko lahat sa plato, tapos inayos ang table. Nilagyan ko rin ng fresh orange juice para magmukhang sosyal. Kahit mukha akong nerd, Luigi can’t say I’m a useless wife. Maalaga kaya ako.“Kailangan perfect ‘to, Nami. Third anniversary niyo ngayon. Kailangan kahit papaano, matuwa ang asawa mo!” sabi ko sa sarili habang inaayos ang platito. Pero after ilang segundo, natawa na lang ako. “Third anniversary, pero parang ako lang naman ang excited at masa

Third Person POVPagkapasok ni Nami sa loob ng bahay, dumiretso siya sa kwarto nila. Halos hindi niya maramdaman ang paa niya sa paglalakad dahil sa bigat ng kanyang dibdib. Nagmadali siyang sumalampak sa kama at niyakap ang sarili, pinipilit pigilan ang mga luhang kanina pa gustong tumulo. Hindi niya alam kung dapat ba siyang magalit o masaktan, pero mas nangingibabaw ang lungkot.“Hoy, Nami!” Sigaw ni Luigi mula sa pintuan, halatang naiinis. Sumunod ito sa kanya, mabilis ang mga hakbang.“Pwede bang magpaliwanag ka?” malamig na sabi ni Luigi. “Ano nanaman bang inaamok mo?”Napabuntong-hininga si Nami bago siya sumagot. “Problema ko? Gusto mo talagang malaman?” Tumayo siya at humarap kay Luigi. “Ikaw! Ikaw ang problema ko, Luigi!”Napataas ang kilay ni Luigi. “Anong ginawa ko? Kasalanan ko ba na nasigawan ka ni Direk? Sinabi ko naman sa’yo, i-silent mode mo ang phone mo, ‘di ba?”Napalunok si Nami sa narinig. “Alam kong kasalanan ko! Pero hindi mo man lang ba kayang awatin ang direkt

Nami Ashantelle Santiago’s POV“W-wag mong kainin, nahihiya ako…ohh!”Napakapit ako sa kanyang buhok. Masuyo niyang nilalamutak ang pagkababae ko at hindi ko mapigilan ang paglakas ng ungol. Sinubukan kong kagatin ang aking labi upang hinaan, dahil baka marinig ng mga katulong sa ibaba. Kapag gabi pa naman ay kahit kaluskos lang mabilis mong maririnig. “Ang tamis mo, Ashantelle,” iniwan niya ang ibaba ko at umangat papunta sa akin. Hinalikan niya ako at natikman ko pa ang lasa ng katas ko sa mga labi niya. Hindi ako marunong humalik, sinusundan ko lamang kung paano maglaro ang kanyang dila sa akin. Hanggang sa makuha ko ang tamang ritmo. Parang espadang naglalaban ang aming mga dila at bahagya pang nagbubuhol. Habang naka-ibabaw siya sa akin at hinahalikan ako, naramdaman ko ang isang kamay niyang naglalakbay patungo sa mga s*so ko, pinisil-pisil niyo ito at nilaro ang mga utong. Napapa-awang tuloy ang labi ko at sa tuwing nangyayari iyon ay papasukin agad ng dila niya, halos galug

Kasalukuyan akong nanonood ng telebisyon. Umeere ngayon ang eksena kung saan magkasama ang aking asawa at ang katambal niyang si Sasha. Binalik kong muli ang aking salamin at nagpusod dahil pakiramdam ko, ibang tao ako kapag wala ito. “Ma’am, ang galing talaga umarte ni sir, ano? Tiyak akong hahakot na naman siya ng mga awards pagkatapos ng taon,” sabi ni Manang Beth habang kumakain ng niluto naming popcorn. Kumuha rin si Manang Eda sa hawak ni Manang Beth. “Oo nga, ma’am, sobrang bagay ni sir ang trabaho niya. Kahit sinong itapat mong artista ay hindi mangangalahati sa kanya.” Ganito ang eksena namin sa bahay sa tuwing wala si Luigi. Kapag natapos maglinis sila Manang Beth at Manang Eda, sasamahan nila akong mag-marathon. Wala naman kasi akong magawa. Wala naman kaming anak ni Luigi na maaari sanang alagaan habang wala siya. Uminit ang pisngi ko habang iniisip na paano kung may maliit kaming supling? Tatratuhin niya kaya ako nang mas maayos? Mababawasan kaya ang oras na lagi