Semua Bab เล่ห์เหลี่ยมรัก: Bab 11 - Bab 20

คุณณุนะคุณณุ.. กว่าเขาจะง้อได้นานเหลือเกิน.. ตั้งแต่วันนั้นที่เขาบอกให้คุณณุช่วยเงียบหน่อยตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วเป็นอาทิตย์คุณณุไม่ยอมคุยกับเขาเลยล่ะ ถามคำตอบคำและตอนกินข้าวคุณณุก็จะให้ลูกน้องของเขาตักไปให้ที่ห้อง เอาจริงๆพอไม่ได้ยินเสียงคุณณุมันก็เหงาเหมือนกันนะ มันแบบ… บ้านมันเงียบจนน่าเบื่อน่ะ จนในที่สุดเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวเพราะเขารู้สึกอึดอัดมากๆ และสุดท้าย.. เขาก็ทำสำเร็จ คุณณุก็คุยกับเขาจนได้ถามว่าทำยังไงน่ะเหรอ? เขาน่ะเล่นไปอ้อนคุณณุเหมือนลูกแมวที่ต้องการ ทาสนะสิ ตอนแรกคุณณุก็ยังนิ่งๆแต่พอเขาเข้าไปใกล้และเขาไปนั่งยองๆอยู่ข้างๆเก้าอี้ทำงานของคุณณุเท่านั้นแหละ..“เอ.. ตรงนี้มันไม่ผิดไม่ใช่เหรอครับคุณณุ..” ตอนนี้คุณณุให้เขาเข้ามาหาที่ห้องทำงานของคุณณุเขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่เพียงมาถึงเขาก็เห็นกองเอกสารสูงมาก.. และคุณณุก็ถามเขาสองสามคำและก็ยื่นเอกสารให้เขาทันที..“ใช่ มันผิด นายรู้ไหมว่ามันมีจุดไหนบ้างที่ผิด ช่วยดูให้ฉันที.. เดี๋ยวจ่ายค่าจ้างไม่ต้องห่วงว่าจะให้ทำงานให้ฟรี.. เรียกมาเลยตอนนี้ฉันต้องการผู้ช่วยนายเรียกเงินเดือนที่นายอยากได้มาได้เลย.. เอาที่ฉันสู้ไหวนะไม่ใช่เดือนละแสน

ให้ตายสิวะไอ้ณุ มึงเป็นบ้าอะไรวะเนี่ยทำไมทำตัวเหมือนกับกำลังหึงไปป์กับไอ้นพไอ้แนพอะไรนั่นวะ อาการแบบนี้อย่าบอกนะว่าชอบไปป์.. บ้านะ จะเป็นไปได้ยังไง เขาไม่ได้ชอบแนวนี้สักหน่อย เขาชอบผู้หญิงเว้ย ไม่ใช่ผู้ชาย.. แต่แม่ง.. ไม่ชอบวะ ไม่ชอบเลยที่ไอ้หมอนั่นมันมองและยิ้มแบบนั้นให้กับไปป์มันทำให้เขาไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก“คุณณุไม่ทานเหรอครับ? อร่อยนะครับ อันนี้ก็อร่อย เดี๋ยวผมจะลองหัดทำบ้าง คุณณุชอบไหมครับ? คุณณุอยากกินอะไรก็บอกนะครับผมจะลองทำให้ทาน..” ช่วงนี้เวลาพักเที่ยงคุณณุมักจะชวนเขามากินข้าวที่ห้องทำงานของคุณณุอยู่บ่อย แต่ก็ดีนะที่คุณณุไม่ได้หักค่ามื้อเที่ยงเพราะถ้าหักนะมีหวังเงินเดือนเขาที่ได้รับน่าจะหายไปเกือบครึ่งนึงเลยล่ะ“นาย..” เวรล่ะ นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย..“ครับ? เรียกผมทำไมเหรอครับ? คุณณุอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ ถ้าอันไหนที่พอทำได้ผมก็จะลองทำให้” เอาจริงๆเขาก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเขาจะทำได้รึเปล่า?“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนกินยาก นายทำอะไรฉันก็กินหมดแหละ..” เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้ณุมึง.. คิดอะไรอยู่วะเนี่ยทำไมถึงพูดอะไรบ้าบอออกมาแบบนี้เนี่ย..“ครับ.. ถ้าอย่างนั้นผมจะลองนึกดูนะครั

ได้ดิในเมื่อเขาเรียกก็แล้วแต่เจ้าตัวยังไม่เปิดประตูออกมา.. งั้นเขาก็ทำตามประโยคถัดไปก็แล้วกัน…“ไปป์… ออกมานะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง.. ไปป์.. ไปป์..”ตึกตึกตึก…ไปไหนวะ ทำไมห้องเงียบๆ.. หรือว่าจะลงไปหาของกินข้างล่าง..เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของเจ้าของบ้านดังลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างเร่งรีบ.. ฝีเท้าของเจ้าของบ้านปรี่มายังห้องครัวของบ้านทันทีเพราะเขาต้องการพูดคุยกับคนที่ทำให้เขาโมโหร้ายมาเป็นอาทิตย์…“ไปป์.. ไปป์..” ไม่อยู่.. ไม่อยู่ในครัว.. แล้วไปไหน..ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินไปเดินมาทั่วบ้านเพื่อหาใครบางคน.. ขายาวๆของเขาก้าวไปทั่วทิศทางของตัวบ้าน.. ทุกห้องที่เขามี ทุกที่ที่เขาอยู่เขาก็ไล่ตามหาคนที่เขาต้องการคุยมากที่สุด.. คนที่เขาอยากได้ยินคำว่าขอโทษ“ไปป์.. ไปป์!!! ฉันไม่ตลก ออกมานะ ออกมาเดี๋ยวนี้!!” ให้ตายสิวะ เขาเดินรอบบ้านแล้วนะ ทุกห้องทุกบริเวณของตัวบ้านเขาก็เดินจนครบแล้วนะทำไมไม่เจอตัวต้นเรื่องนะ..ตึกตึกตึก….“พวกแก.. เห็นไปป์ไหม?” ไม่ได้การเขาต้องถามคนเฝ้ายามประตูสักหน่อย..“อ๋อ.. ออกไปแล้วครับ ออกไปไหนไม่รู้ครับเห็นหอบกระเป๋าไปด้วย..”“อะ.. อะไรนะ? ออกไปแล้ว แล้วให้ออกไปได้ยังไ

หมับ…“หยุดนะไปป์ นายหนีฉันไม่ได้อีกแล้ว.. นายหนีฉันไม่พ้นแล้ว..” บ้านก็หลังแค่นี้จะวิ่งหนีไปไหนได้อีก..แฮ่กๆๆ“คุณณุ.. คุณณุปล่อยผม ปล่อยผมก่อน..” เหนื่อยมาก เหนื่อยสุดๆไปเลย แล้วแรงคุณณุก็มีมากมายมหาศาลแบบนี้.. เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบไปเลยน่ะสิ“ นายจะหนีฉันอีกไหมไปป์ นายยังคิดหนีฉันอีกรึเปล่า?” เอาสิ ถ้าหนีเขาก็จะตาม ตามไปจนกว่าจะตายกันไปข้างนึงเลย..“ไม่ครับ.. ไม่แล้ว.. เหนื่อยแล้ว.. คุยกันดีๆนะครับคุณณุ.. ” เขาจะหนีไปไหนได้ล่ะตอนนี้เพราะมันไม่มีที่ให้หนีแล้วยังไงเล่า.. และที่สำคัญมันดันมาอยู่ในห้องนอนของเขาอีกนี่สิ…“ดี.. ดีมาก..”ในที่สุดยอด.. ในที่สุดเขาก็เจอสักที ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกกระชากหัวใจออกไป ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นกระวนกระวายหัวใจ..ไปป์ที่เสียเปรียบคุณณุอย่างจังเขาทำได้แค่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงนอนของเขา.. การที่คุณณุนั่งคล่อมเขาอยู่จากข้างบนมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา.. ไม่รู้สิและการที่คุณณุจ้องมาที่เขา.. มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน…มือหนาของเขาค่อยๆเอื้อมไปยังใบหน้าของไปป์อย่างเชื่องช้า.. เขาไม่รู

สิ่งที่เขาทำกับไปป์มันคือความรู้สึกจริงๆของเขา… เขาไม่เคยรักใครมาก่อนแต่เขากลับมาแพ้ทางให้กับผู้ชายตัวเล็กคนนี้.. ผู้ชายหน้าสวย ทำกับข้าวเก่ง น่ารัก ใสซื่อ.. รักครอบครัวคนนี้… เขารักหัวปรักหัวปรำ ไปป์ไม่ต้องเล่นคุณไสยมนต์ดำอะไรใส่เขาเลย แค่รอยยิ้ม แค่ความโก๊ะ ความเปิ่นของไปป์มันก็ทำให้เขาหลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว.. วันนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง… เขาไม่อยากเสียไปป์ไปแล้ว เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไปป์ไปจากเขามันก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีแรงใช้ชีวิตแล้ว.. และถ้าเขาปล่อยให้ไปป์หลุดมือไปอีก.. เขาคงจะต้องขาดใจตายแน่ๆ..“ จะไปไหนครับ?” อยู่ๆคุณณุก็พาเขาขึ้นรถโดยไม่ยอมบอกอะไรเลยสักนิด.. และดูเหมือนคุณณุจะดูรีบร้อนยังไงบอกไม่ถูก“มาเถอะนา.. ไม่ต้องถามมากถึงแล้วก็จะรู้เองนั่นแหละ.. ” ขยันสงสัย.. เรื่องขี้สงสัยนี่ยืนหนึ่ง.. แต่ถามว่าเข้าใจไหมก็ไม่ แต่ขอแค่สงสัยไว้ก่อนเฮ้อ.. เขาก็เลยไม่รู้อะไรเลยสินะ.. แต่ช่างเถอะแค่ไม่พาเขาไปทิ้งทะเลก็พอแล้ว…….“เอ๊ะ.. นี่มัน.. มาทำไมครับคุณณุ…” ทำไมคุณณุถึงพามาบ้านปาล์มล่ะ… หรือว่า.. ดีใจจังคุณณุจำได้ด้วยว่าเขาอยากเจอหลานๆ..“ลงมาเถอะ.. เข้าไปในบ้านกันได้แล้ว..” สงสัยเก่ง ข