All Chapters of THE BILLIONAIRE SWEET NANNY: Chapter 11 - Chapter 20

Cassandra, pabayaan mo na si Miguel... Ibibigay ko sayo ang gusto mo, ibibigay ko hangga't gusto mo. - sabi ko nung nakita kong lalapitan talaga siya. Lumingon ang mapanlokong asong iyon nang marinig niya akong magsalita, ngumiti siya ng malapad at humakbang pasulong, papalapit sa akin. Ano ang gusto ko? - Tanong niya sa akin. Sabihin mo lang ang gusto mo at lumayas ka sa harapan ko. - Nagsalita ako sa pagitan ng mga ngipin. - Hindi ko dapat gawin ito, ngunit inaamin ko na naaawa ako sa iyong maliit na mukha, kaya't ako ay magiging mabuti at bibigyan kita ng diskwento sa pagkakataong ito... Isang milyon, Enrique. Isang milyon ang pera. - Nagsalita ang mersenaryong iyon na may malamig na ngiti sa kanyang mukha. Kita mo? I always said that her goal is money... It was never Miguel, she never wanted to see him, pera lang ang habol niya. Ang babaeng ito ay hindi nagbabago, at hinding-hindi magbabago... Hindi ako nagsisisi na naging anak ko si Miguel, ngunit lubos kong pinagsisiha

Aya Mabilis na lumipas ang mga araw tulad ng hangin nitong mga nakaraang linggo at sa wakas ay nasanay na rin ako sa lahat ng sobrang abalang buhay na ito sa São Paulo at sa aking kasalukuyang trabaho. Aaminin ko nasanay na ako, nasanay na ako at nabuo ang pagmamahal ko kay Miguel, kaya hindi ko na nararamdaman na nasa trabaho ako kapag kasama ko siya, sa totoo lang. Feeling ko nasa bahay ako... Yung pagiging simple niya, feel at home ako... pamilya... Ang tatay mo naman, sobrang layo ng bahay. Enrique has actually been a big unknown in my life... Since the last episode of disagreement we had, I have simply kept minimal contact with him... I only talk to him when it comes to Miguel and when he try get closer, Hindi na lang ako nag-open up... Napagod ako sa pagiging mabait at pakikitungo sa kanya ng maayos habang sinasampal lang, at pakiramdam ko naging maganda ang biglaang pagbabago ng mood ko, dahil simula noon, parang nag-iisip muna siya ng mabuti bago siya magsalita. sa akin.

ENRIQUE Alam mo ba ang sandaling iyon sa buhay na parang tumitigil ka? Na walang gumagalaw para sa iyo at tila natigil ka sa isang walang katapusang loop? Ganyan talaga ang nararamdaman ko nitong mga nakaraang araw... Kahit saang lugar ako naroroon, oras o sinong kasama ko, hindi mawala sa isip ko ang imahe at mga salita ni Aya... Sinusubukan ko, pero hindi ko magawa. kalimutan na ang pagsasabi niya sa akin ay hindi. Nakakaramdam ako ng kakila-kilabot na naipit sa buong sitwasyong ito. I've always been a free, detached guy and I've always have whoever I want to side my side, feeling rejected makes me feel in a way na hindi ko pa naramdaman sa buhay ko at parang sa tuwing binabalewala niya ako, may something dito sa loob ko mas gusto ko pa. Gamot! - Nagmura ako nang hindi ko ma-concentrate ang isip ko sa trabaho. Hanggang ngayon ang babaeng ito ay nagawang salakayin ang aking mga iniisip... Hindi ko man lang maalis sa aking isipan ang kanyang imahe... Naiimagine ko siya na may

ENRIQUE Napatitig ako sa madilim na kisame ng kwarto ko habang umaalingawngaw sa isip ko ang mga iniisip ko... Ang gulo ng ulo ko nitong mga nakaraang araw at kahit nandito ako sa bukid na isang tahimik at payapang lugar, naninirahan ako. Hindi ko napigilan ang pag-iisip tungkol sa darating. Hindi ako natatakot na harapin si Cassandra sa korte, hindi naman ako natatakot dahil alam kong hindi niya kukunin sa akin ang anak ko, hindi ako papayag na kunin niya ito, ang takot ko ay maiwan ang ulo ni Miguel. sa lahat ng gulo na ito at kung paano niya haharapin ang lahat ng ito... Ayokong mas matrauma ang anak ko kaysa sa kanya, ayoko siyang magdusa ng higit pa sa naranasan niya... Sa panahon ngayon, napagtanto ko na ang anak ko ay pinahirapan ko nang husto sa nakalipas na limang taon, ngunit ayaw ko nang mangyari iyon at hindi ako papayag na mangyari iyon. Lumingon ako sa kama habang nakatingin sa bintana at sa pagitan ng kulay abong mga kurtina ay nakita ko na ang araw ay nagpapa

Aya Pov Sa pagtayo ko sa balkonahe ng mansyon ay naramdaman ko ang simoy ng hangin na tumama sa aking mukha, isang bahagyang lamig ang bumalot sa aking buong katawan at ang masarap na amoy ng kagubatan ay nagpapaalala sa akin ng tahanan. Gustung-gusto ko ang mga araw na ginugugol ko dito sa bukid, ang mga araw ay kitang-kitang mabuti para kay Miguel at para sa akin din... Ang pagiging malapit sa kalikasan, ang mga hayop at ang dalisay na hangin na ito ay nagpaparamdam sa akin at mayroong walang pakiramdam sa mundong ito na mas mahusay kaysa dito. Nakatayo pa rin ako doon habang malayo ang iniisip ko, nang may lumitaw, o sa halip, isang tao, na biglang nagpagulo sa isip ko... Enrique is coming towards the mansion at this exact moment, naka-black shorts lang siya at manipis na puting t-shirt at basang-basa ang buong katawan. Tuluyan na akong naparalisa habang pinagmamasdan siyang naglalakad patungo sa mansyon at sa pagkakataon ding iyon ay nanumbalik sa aking isipan ang lahat