All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 81 - Chapter 90

21เรื่องราวของคนตระกูลหลิน บรรดาฮูหยิน คุณชายและคุณหนูที่ได้ยินเสียงร้องต่างพากันเดินไปทางต้นเสียงจนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องแห่งหนึ่ง เพราะประตูที่เปิดกว้างทุกคนจึงได้เห็นสิ่งที่อยู่ในห้อง หนึ่งสตรีสองบุรุษที่โรมรันพันตูกันในสภาพเปลือยเปล่าทำให้บรรดาคุณหนูยกมือปิดหน้าด้วยความอาย “อี้เฟย หยุดนะ เจ้ากำลังทำอันใด” ฮูหยินรองที่ได้สติรีบคว้าผ้าห่มที่ตกอยู่บนพื้นจะเข้าไปคลุมกายให้บุตรสาว แต่กลับถูกนางผลักออกก่อนจะโผเข้าหาบุรุษทั้งสองอย่างไร้ยางอาย “ท่านแม่อย่ามายุ่งกับข้า” “พ่อบ้าน พาทุกคนกลับไปที่งานเลี้ยง” สิ้นเสียงที่เปี่ยมด้วยโทสะของนายท่านหลิน บรรดาฮูหยิน คุณหนูและคุณชายที่ได้รับรู้เรื่องราวคาวโลกีย์แล้วต่างพากันล่าถอย มิคาดคิดจริงๆ ว่าการตอบรับเทียบเชิญมาร่วมงานเลี้ยงที่ชาวบ้านร่ำลือกันว่าครั้งนี้นายท่านหลินหักหน้าฮูหยินเอก มอบหมายให้ฮูหยินรองจัดการ จะเกิดเรื่องสนุกเช่นนี้ คิดว่าคหบดีหลินจะเฉลียวฉลาดเก่งกาจ แต่ที่ใดได้ก็แค่บุรุษหน้าโง่ที่หลงใหลมารยาของสตรีโดยไม่สนกฎเกณฑ์ กว่าคุณหนูรองหลินจะได้สติก็ผ่านไป

เหตุใดวันนี้ข้าถึงรู้สึกว่าหากข้ายังอยู่ใกล้เขา ข้าคงถูกล่อลวงจนกลับจวนไม่ถูก หลักฐานทั้งหมดถูกปาลงตรงหน้าฮูหยินรองและบุตรสาวคนโปรด ไม่ว่าจะเรื่องที่คุณหนูซูถูกกล่าวหา หรือเรื่องที่หลินอี้เฟยใส่ร้ายว่าที่ตนเองทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นไปเป็นเพราะถูกคุณชายเล็กหยางวางยา ทั้งหมดล้วนชี้มาที่บุตรสาวของสตรีที่เขารัก สิ่งที่เกิดขึ้นคล้ายกับเป็นกรรมตามสนองที่หลินอี้เฟยและสหายควรได้รับ เพราะแท้จริงคนที่ต้องถูกวางยาปลุกกำหนัดต้องเป็นคุณชายหยางและคุณหนูซู ไม่รู้ว่าเอาความกล้าเทียมฟ้ามาจากที่ใด จึงกระทำการไร้หัวคิดเช่นนั้น “หลักฐานมีครบเช่นนี้เจ้าจะกล่าวว่าบุตรสาวเจ้าถูกใส่ร้ายอีกหรือไม่ฮูหยินรอง” นายท่านหลินมองสตรีที่ตนเคยรู้สึกว่าน่าเอ็นดูอย่างเย็นชา โชคดีเพียงใดที่แผนการของหลินอี้เฟยและสหายไม่สำเร็จ มิเช่นนั้นตระกูลหลินคงต้องรับโทสะจากคนตระกูลหยางเป็นแน่ ไหนจะหยางฮูหยินที่คล้ายว่าจะโปรดปรานสะใภ้คนเล็กมากยิ่งนักอีก “ท่านพี่ ลูกของเราไร้เดียงสานัก ต้องเป็นสหายผู้นั้นแน่ที่กล่าววาจาชักจูงให้อี้เฟยของพวกเราคล้อยตามจนไม่ทันคิดหน้าคิ

22บุรุษผู้คลั่งไคล้ฮูหยิน ในพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกวางเหลียงอี้มีสีหน้าราบเรียบยิ่งนัก มิคล้ายกับคนที่ยินดีกับการแต่งงานเลยแม้แต่น้อยทั้งยังไม่ประคองจนสตรีในชุดเจ้าสาวเกือบจะก้าวเท้าสะดุดล้ม ทำให้หม่าลี่อินไม่พอใจยิ่งนัก แม้จะได้ตบแต่งกับสตรีที่ตนเคยชื่นชอบแต่เขาก็ไม่รู้สึกยินดีนัก ยิ่งได้ยินข่าวลือจากอดีตสาวใช้จวนหลินที่นำเรื่องราวบัดสีที่เกิดขึ้นในจวนหลินมาขายให้นักเล่านิทานนำไปเล่า จนเรื่องราวมันแพร่กระจายไปทั่ว เขากลายเป็นบุรุษหน้าโง่ที่ถูกมารยาของสตรีเล่นงาน แผนการที่บอกว่าจะวางยาปลุกกำหนัดคุณหนูซู แล้วให้เขาที่คล้ายจะตามไปภายหลังเพื่อรับคู่หมั้นไปพบเจอสุดท้ายก็เกิดเรื่องเลยเถิดขึ้น กลับกลายเป็นแผนรวบหัวรวบหางเขาเพื่อตบแต่งด้วยตั้งแต่แรก คงเพราะผิดหวังที่คุณชายหยางไม่สนใจ สตรีชาติกำเนิดต่ำต้อย ทั้งนิสัยย่ำแย่ บุรุษใดจะชายตามอง เขามันโง่เองที่พลาดพลั้ง ภายในห้องหอที่ประดับด้วยสีแดงอันเป็นสีมงคลมีสตรีผู้หนึ่งนั่งนิ่งเพื่อรอเจ้าบ่าวของตนมาเปิดผ้าคลุมหน้า “เจ้ารังเกียจที่ข้าต่ำต้อยแล้วเหตุใดเรื่องราวถึงลงเอยเช่นนี้”

“พะ พอแล้วเจ้าค่ะ เก็บไว้ใช้ในวันเข้าหอบ้างเถิด” นางที่นอนหอบไร้เรี่ยวแรงเมื่อครู่รีบหุบเรียวขาพลางดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ด้วยสีหน้าเขินอาย “เจ้าจะกล่าวว่าหากเป็นวันเข้าหอ พี่จะกลืนกินเจ้าเท่าใดก็ได้” “เจ้าค่ะ” “เช่นนั้นพี่จะเฝ้ารอให้ถึงยามเข้าหอของเราเร็วๆ” แววตาที่จับจ้องนางหวานซึ้งแฝงเจ้าเล่ห์ ซูหนิงเซียนไม่ทราบเลยว่าการตอบรับเพื่อเอาตัวรอดในวันนี้จะสร้างความเหน็ดเหนื่อยให้นางในวันหน้าอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น เพราะคนมากเล่ห์เจ้ามารยายึดถือวาจาของนางในวันนี้เป็นสำคัญ พิธีกราบไหว้ฟ้าดินของบุตรชายคนเล็กแห่งตระกูลหยางถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ผู้ที่มาร่วมงานนอกจากจะเป็นเชื้อพระวงศ์และขุนนางแล้ว ยังมีคหบดีที่ทำการค้าร่วมกับคุณชายหยาง และสหายชาวยุทธ์ที่เฟยเจียวหงหรือหยางฮูหยิน ตั้งใจเชิญมาร่วมงานคล้ายกับจะโอ้อวดว่าอีกไม่นานตนจะได้อุ้มเจ้าก้อนแป้งตัวน้อยเช่นสหายแล้วทั้งยังเป็นท่านย่าที่ยังสาวและสวยที่สุดในยุทธภพอีกด้วย “ดูจากแววตาที่หลานชายมองฮูหยินของตนแล้วข้าว่าไม่ถึงหนึ่งปีพี่สาวเฟยต้องได้อุ้มหลานเป็นแน่”

บทสรุป นางต้องทุ่มเทแรงขย่มเอ่อ...แรงกายมากมายกว่าหยางซีซวนบุรุษมากเล่ห์จะยอมปล่อยนางให้พักแล้วเขาก็ออกไปตรวจกิจการ “อ้ายช่าง ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก” นางโดนสามีรังแกจนไม่ได้พบเจอสหาย “ข้าก็คิดถึงเจ้า ชีวิตหลังมีสามีเป็นอย่างไรบ้าง” “อย่าเอ่ยถึงเขาได้หรือไม่ วันนี้ข้ามาพบเจ้าเพราะได้ยินว่าเจ้ากำลังคบหาอยู่กับท่านหมอลู่จื้อหรือ เรื่องราวเป็นมาอย่างไร ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจะถอนหมั้นมิใช่หรือ” “แม่นางซู ไม่สิต้องเรียกว่าฮูหยินน้อย ท่านมาได้อย่างไร” หากไม่เกรงใจว่านางเป็นฮูหยินของสหายเขาคงไม่ยอมให้นางได้เข้าใกล้คู่หมั้นของเขา สตรีผู้นี้เขาเคยได้ยินมาว่าเป็นนางที่กล่าววาจาทำให้อ้ายช่างคิดถอนหมั้นเขา ทั้งยังคิดส่งเสริมให้คู่หมั้นของเขาได้ครองคู่กับผู้ติดตามรูปงามนั่น ที่เขามองทีไรก็ขัดตา “ข้าก็นั่งรถม้ามาสิเจ้าคะ ท่านหมอเล่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” “ที่นี่เป็นจวนของคู่หมั้นข้าเหตุใดข้าจะมาไม่ได้” กล่าวจบลู่จื้อหรือองค์ชายห้าหวงหลี่จื้อหันไปส่งสายตาหวานซึ้งให้กับบุตรสาวเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่เขาพยายามหลีกเ