All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 101 - Chapter 110

“องค์ชายอย่าได้หลอกตนเองเลยเพคะ สตรีที่อยู่ในใจพระองค์เสมอมาเป็นนางไม่ใช่หม่อมฉัน ขนมดอกกุ้ยที่พระองค์กล่าวว่าหม่อมฉันชอบ แท้จริงมันเป็นขนมที่นางชอบ ส่วนหม่อมฉันนั้นเกลียดกลิ่นของดอกกุ้ย แต่ที่ผ่านมาเพราะอยากช่วยกีดกันพระองค์ให้ออกห่างจากนางจึงแสร้งทำเป็นชอบ ขนมที่ทำจากลี่จึ[1] ก็เป็นขนมที่นางชอบกินมิใช่ข้า” “ไม่จริง เมื่อก่อนเจ้าชอบกินลี่เกา” “พระองค์คิดให้ดีเพคะ ว่าเพราะเหตุใดเมื่อก่อนหม่อมฉันถึงต้องกินลี่เกา องค์ชายรู้หรือไม่ทุกครั้งที่กินลี่เกา หม่อมฉันต้องทุกข์ทรมานกับอาการแพ้จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายครั้ง เพียงเพราะต้องช่วยชิมขนมที่พระองค์ตั้งใจทำให้นาง” “เรื่องนี้กระหม่อมยืนยันได้พ่ะย่ะค่ะ นางแพ้ลี่จึอย่างรุนแรง เพียงในอาหารใส่ลี่จึลงไปผัดด้วย แม้จะไม่ได้กินลี่จึโดยตรงแต่นางก็จะเกิดอาการแพ้อย่างหนักจนหายใจไม่ออก สามารถตายได้หากไม่ได้รับยาทันท่วงที” เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเซียวกล่าว “ข้า...” นี่เขาละเลยไม่ใส่ใจเรื่องของนางถึงเพียงนี้เลยหรือ ถึงได้จำผิดเช่นนี้ “ขอบคุณนะเพคะองค์ชาย ที่พระองค์รักหม่อมฉันมากถึงเพียง

(หากใครไม่ชอบ Bad End เลื่อนอ่านต่อได้เลยค่ะ) พรึ่บ จู่ๆ คนที่นอนนิ่งอยู่ก็ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เขาเหนื่อยหอบราวกับเพิ่งผ่านเรื่องราวอันยาวนาน “องค์ชายตื่นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” กงกงอาวุโสเอ่ยถาม “จูกงกง?” ขันทีผู้นี้ตายไปเมื่อสองปีก่อนแล้วมิใช่หรือ “องค์ชายอยากได้สิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” บัดนี้เขารู้สึกสับสนยิ่งนัก มือใหญ่ปัดป่ายทั่วหน้าอย่างสะเปะสะปะ ‘ไม่มี!” หนวดเคราที่เคยมีเต็มใบหน้าไม่มี เขาควรอยู่ที่เมืองซานโจวมิใช่หรือ ที่นั่นเป็นที่ที่เขาจะสามารถมองเห็นนางได้ตลอด สตรีผู้นั้นที่เขาเคยทำร้ายจิตใจนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่อาจได้รับการให้อภัย “ยามนี้เปิ่นหวางมีอายุเท่าใด” “ยี่สิบปีพ่ะย่ะค่ะ” อา...จำได้แล้ว เขาตายเพราะลองยาพิษกับตนเองมากเกินไป ก่อนที่เขาจะตายจาก บุตรสาวของอ้ายช่างเหมือนจะอายุเพิ่งครบห้าขวบ เขาได้รับโอกาสให้กลับมาแก้ไขใช่หรือไม่ หรือเรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้เป็นเพียงฝันตื่นหนึ่ง หรือเรื่องราวในตอนนี้อาจจะเป็นเพียงความฝัน โป๊ก ค

“พี่ต้องทำเช่นไร เจ้าจึงจะเชื่อว่าพี่รักเจ้า และพี่สำนึกผิดต่อเจ้าจริงๆ” “ทุกอย่างต้องใช้เวลาเจ้าค่ะ ท่านลุกขึ้นเถิดอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย” “ได้ๆ ขอเพียงเจ้าไม่ปิดกั้นโอกาส พี่ยินดีจะพิสูจน์ตนเองให้เจ้าได้เห็น “เช่นนั้นก็เริ่มจากตรวจดูบาดแผลให้ข้าดีหรือไม่เจ้าคะ” เขาแกะผ้าที่ท่านหมอพันเอาไว้ออกหมด ก็ควรต้องเป็นเขาที่ต้องจัดการรักษานางให้แล้วเสร็จ “ได้ๆ” เขารีบลุกขึ้นแล้วตรวจดูแผลให้นาง เพราะทราบดีว่านางบาดเจ็บเขาจึงเอาล่วมยามาด้วย หลังจากวันนั้นองค์ชายห้าก็มักจะมาเยือนจวนเซียวอยู่บ่อยครั้ง โดยบางครั้งยังขออยู่รับมื้อกลางวันกับคุณหนูเซียวเช่นวันนี้ “อ้ายช่างเจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ” “ข้าจะดูผ้าเพื่อเอามาตัดอาภรณ์เจ้าค่ะ” อีกไม่กี่วันจะถึงงานเลี้ยงที่จวนเสิ่นของเจ้ากรมคลังแล้วหากสั่งตัดเกรงว่าจะไม่ทัน “พี่อยากไปกับเจ้า ให้พี่ไปช่วยเลือกได้หรือไม่” จากที่นางเคยเดินตามเขา วนเวียนอยู่รอบตัวเพื่อชักชวนเขาสนทนา แต่วันนี้กลับกลายเป็นเขาที่ทำเช่นนั้น บุรุษผู้นี้เอาอกเอาใจนางทุกอย

ยามอยู่ในงานเลี้ยงองค์ชายห้าเกาะติดนางไม่ห่าง ทำให้นางรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก “เจ้ากินเซาปิ่งมากถึงเพียงนี้ ระวังจะกินอาหารเลิศรสจานอื่นไม่ได้” “เซาปิ่งของจวนเสิ่นอร่อยถูกปากข้ามากเลยเจ้าค่ะ” ท่าทางกินของนางทำให้มุมปากหยักของเขายกยิ้มอย่างเอ็นดู “พี่ไม่แย่งเจ้าหรอก ค่อยๆ กินประเดี๋ยวติดคอ” “ข้า...” เซาปิ่งที่เซียวอ้ายช่างจับอยู่ตกลงบนพื้น สองมือของนางกุมอกเอาไว้ ท่าทางคล้ายจะขาดใจตายของนางทำให้เขาร้อนรน “อ้ายช่าง อ้ายช่างเจ้าเป็นอันใด เซาปิ่งติดคอใช่หรือไม่” หวงหลี่จื้อช่วยตบหลังให้นาง “ลี่จึ...ในเซาปิ่งมี อึกๆ” ท่าทางทุรนทุรายของคุณหนูเซียวและสีหน้าตื่นตระหนกขององค์ชายห้า ทำให้ผู้นำตระกูลเสิ่นรีบเข้ามาดูนางพร้อมกับเสิ่นฮูหยิน “เจ้าพยายามกินยานี้เข้าไปเร็วเข้า” “อึกๆ อึก” เพราะหายใจไม่ออก นางจึงดิ้นทุรนทุราย หวงหลี่จื้อเห็นท่าไม่ดี จึงเอายาใส่ปากแล้วป้อนให้นางด้วยปาก เขาบังคับให้นางกลืนยาลงไป การกระทำขององค์ชายคล้ายจะทำให้เกิดเสียงฮือฮา แต่มีหรือเขาจะสนใจ การช่วยช

“ท่านพ่อ คราวนี้ท่านแม่ทำเกินไปขอรับ” เขารีบฟ้องบิดาในทันที มารดาพาฮูหยินของเขามาเที่ยวหอชายงามเช่นนี้ เกิดนางติดใจเข้าจะทำเช่นไร “อย่าได้ห่วง พ่อจะจัดการลงโทษนางตามกฎของพ่อ เข้าไปด้านในกันเถิด” เพียงแค่คิดถึงบทลงโทษที่จะได้ใช้กับฮูหยินตนแล้ว ท่านแม่ทัพใหญ่ก็คล้ายจะอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่พอจะก้าวเท้าเข้าหอชายงาม ผู้ติดตามที่ถูกสั่งให้กีดกันคุณชายก็โผล่ออกมาขัดขวางตามคำสั่งของหยางฮูหยิน “พวกเจ้ากล้าขัดขวางข้าหรือ” น้ำเสียงที่ไม่คล้ายจะพอใจทำให้ผู้ติดตามของหยางฮูหยินรีบคุกเข่า “มิได้ขอรับ แต่พวกข้าน้อยถูกสั่งให้ขัดขวางคุณชายไม่ให้เข้าไปในที่แห่งนี้ขอรับ” กลิ่นอายสังหารของท่านแม่ทัพใหญ่ทำให้บุรุษชุดดำทั้งหมดหวั่นเกรงยิ่งนัก “พวกเจ้ากล้าขัดขวางบุตรชายข้าหรือ นายที่แท้จริงของพวกเจ้าคือใครจำได้หรือไม่” “ท่านแม่ทัพขอรับ” บรรดาผู้ติดตามพร้อมใจกันตอบรับ หากเทียบกันแล้วหยางฮูหยินนั้นรับมือง่ายกว่าท่านแม่ทัพมากนัก ‘ต้องขออภัยฮูหยินแล้วขอรับที่พวกข้าต้องเลือกฝั่งท่านแม่ทัพใหญ่’ บรรดาผู้ติดตามได้แต่แสร้