All Chapters of Friend With Benefit เพื่อน ร่วม เตียง NC-20: Chapter 11 - Chapter 20

Napdao Part . ‘กลับถึงคอนโดแล้วโทรหาด้วยนะ’ . ฉันอ่านประโยคนั้นมากกว่าสิบครั้ง แม้จะเป็นประโยคที่เห็นได้ทุกวันจากคน ๆ เดิม แต่ฉันก็อยากอ่านมันซ้ำ ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... นับดาวคือชื่อของฉัน เป็นทั้งชื่อเล่นและชื่อจริง ไม่ใช่เพราะพ่อแม่ขี้เกียจตั้งชื่อเล่นหรือชื่อจริงเพิ่มนะคะ แต่เป็นเพราะก่อนที่แม่จะตั้งท้อง แม่ฝันว่าได้นั่งนับดาวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวของเด็กคนนั้นขาวเหมือนมีแสงเปล่งออกมาจากตัวตลอดเวลา และหลังจากนั้นเพียงสองเดือนแม่ก็รู้ข่าวดีว่ากำลังจะมีฉัน ท่านเลยตั้งมั่นว่าจะตั้งชื่อเด็กในท้องว่านับดาว และนับว่าโชคดีจริง ๆ ที่เด็กในท้องเกิดมาเป็นผู้หญิง ถ้าท้องนั้นแม่ท้องเด็กผู้ชาย ฉันนึกไม่ออกเลยว่าเด็กผู้ชายชื่อนับดาวมันจะแปลกแค่ไหน เพราะคนมุ่งมั่นแบบแม่คงตั้งชื่อลูกไม่ว่าหญิงหรือชายว่านับดาวตามที่ตั้งใจไว้แน่นอน ฉันเก็บมือถือลงเมื่อเห็นว่าเพื่อนที่จะทำงานด้วยกันมาถึง แค่เพื่อนร่วมงานน่ะนะ ไม่ใช่เพื่อนสนิท เพื่อนแท้เพื่อนสนิทคืออะไร? ฉันไม่มีของพรรค์นั้นหรอก แค่มีเพื่อนมาทำงานกลุ่มด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว “รอนานหรือเปล่านับดาว” “ก็นาน” เมื่อได้ยินฉันตอบแบบนั้นสามสาวก็หน้

Mafia Part . “ไหวหรือเปล่า” ผมเอ่ยถามเมื่อปรับเบาะรถลงให้เธอได้นอนสบาย ๆ ใบหน้าซีด ๆ ของนับดาวทำให้ผมไม่สบายใจ พอคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็รู้ว่านับดาวก็หายไป หลังจากนั้นก็มีเสียงโวยวายว่าผู้หญิงจะเป็นลม ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปดู และก็ได้เห็นร่างบอบบางของนับดาวยืนพิงต้นไม้แถวนั้นด้วยท่าทีหมดแรง เธอลืมตาขึ้นมองผม ก่อนจะพาร่างโรยแรงของตัวเองไปอาเจียนที่ถังขยะแถวนั้น ผมวิ่งเข้าไปลูบหลังและดูแลเธอไม่ห่างโดยไม่รังเกียจ นับดาวอาเจียนอยู่แบบนั้นจนไม่เหลืออะไรให้ออกมาแล้วผมจึงพาเธอไปล้างหน้าล้างตา และพาเธอกลับมานั่งตากแอร์ในรถ เผื่อจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้ “อืม” “ทำไมถึงอาเจียนแบบนั้น เธอแพ้อาหารอะไรหรือเปล่า” "ไม่ได้แพ้” ใบหน้าสวยส่ายไปมาเบา ๆ “แต่กินน้ำมะพร้าวเข้าไปแล้วก็ปล่อยออกมาหมดเลย” “น้ำมะพร้าว” “อือ” “เธอไม่ได้แพ้ไม่ใช่เหรอ” “ใช่ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” “หรือน้ำนั่นมันมีอะไร” ผมเริ่มคิดในแง่ร้าย เพราะมีแค่อย่างเดียวที่ผมไม่ได้กินเหมือนนับดาวคือน้ำมะพร้าวลูกนั้น และตอนนี้ผมสบายดี ถ้านับดาวไม่ได้แพ้อะไรก็ไม่น่าเกี่ยวกับอาหารทะเลเมื่อกลางวัน “ไปหาหมอเถอะ” “ไม่เป็นไร

Mafia Part . อึดอัด . “หนูพรีมสวยขึ้นมากเลยนะลูก เป็นสาวแล้วนะ” “ขอบคุณค่ะคุณย่า คุณย่าเองก็ยังสาวเหมือนเดิมเลย อายุเจ็ดสิบแล้วจริง ๆ หรือคะ ไม่อยากจะเชื่อเลย” น่าเบื่อ “ดูสิ ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาตั้งหลายปีแต่ไม่เคยลืมวัฒนธรรมไทย หน้าก็สวย ไหว้ก็สวย” “พรีมไม่มีทางลืมหรอกค่ะคุณย่า วัฒนธรรมไทยเราสวยงามที่สุดแล้วค่ะ” "น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้ ย่ารอวันที่จะได้หนูมาเป็นสะใภ้ไม่ไหวแล้วรู้ไหมลูก" "คุณย่าขา พรีมอาย..." "โถ...คนดี" พึ่บ! “คุณย่าคงคิดถึงและอยากคุยกับพรีมอีกนาน งั้นผมขอตัวขึ้นไปพักนะครับ เมื่อเช้าตื่นแต่เช้ามืดเลยยังง่วง ๆ อยู่” เสียงของผมทำให้ผู้หญิงสองคนต่างวัยหันมามอง พริมาตามองมาด้วยสายตาที่หลากหลายความหมาย แต่ผมไม่สนใจที่จะค้นหาความหมายมัน ส่วนคุณย่าท่านมองมาด้วยสายตาไม่พอใจ หึ! ก็ไม่ต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่ “มาเฟีย อย่าเสียมารยาท หนูพรีมนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมงยังอุตส่าห์แวะมาหาย่าก่อนกลับไปพัก เราเป็นเจ้าบ้านแท้ ๆ ทำไมไม่ต้อนรับขับสู้น้องเอาเสียเลย” ท่านว่าด้วยน้ำเสียงตำหนิอย่างไม่ปิดบัง พริมาตาเห็นแบบนั้นจึงหันไปบอกท่านด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ไม่เป็น

Mafia Part . พึ่บ!! “เฟีย!!...” ผมไม่สนเสียงหวีดร้องเล็ก ๆ นั่น เพราะเมื่อตั้งสติได้ ผมก็จัดการอุ้มร่างบอบบางของนับดาวเข้ามาวางบนเตียงนอนทันที ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินประโยคนั้นจากปากของนับดาวเอง เพราะเมื่อครั้งที่เรามีความสัมพันธ์ลับ ๆ กัน ไม่ว่ากี่ครั้งเธอก็ไม่เคยพูดว่าต้องการผมออกมาเลย เธอไม่เคยเรียกร้อง นัดของเราทุกครั้งมีแค่ผมที่เอ่ยชวน นับดาวจะทำแค่ตอบรับหรือปฏิเสธเท่านั้น เมื่อกี้เธอถามผมด้วยท่าทีเขินอายว่าต้องการเธอหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่ไม่ต้องตอบเลยซักนิด เพราะร่างกายของผมแสดงออกได้ซื่อตรงกับหัวใจขนาดนี้ “เฟีย...” ผมมองคนที่นอนหน้าแดงก่ำอยู่ใต้ร่างด้วยความเอ็นดู นับดาวมักจะแสดงออกว่าเขินอายเวลาอยู่บนเตียงหรือพูดเรื่องที่ต่ำกว่าสะดือเสมอ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกว่าวันนี้เธอดูเขินมากกว่าปกติที่ผ่านมา “ครับ...” “อย่าพูดเพราะสิ” “ทำไม...” “....” นับดาวไม่ตอบ แต่ท่าทีหลบตานั้นทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเขินมากกว่าเดิม ผมยิ้มอย่างเอ็นดูอีกฝ่าย หลัง ๆ มานี้นับดาวแสดงความรู้สึกเก่ง ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ พอใจหรือโกรธ หรือแม้แต่อาการขวยเขินเธอก็แสดงออ

Napdao Part . ฉันขยับกายออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายช้า ๆ มาเฟียยังคงหลับใหลไม่รู้สึกตัว แม้ตอนนี้จะปาไปเที่ยงตรงแล้วก็ตาม เมื่อคืน... ไม่สิ เมื่อเช้ากว่าเราจะได้นอนก็เกือบเช้า มาเฟียรังแกฉันหลายต่อหลายครั้ง ตอนนั้นยอมรับว่ามันก็มีความสุขดี แต่ตอนตื่นนอนนี่แหละที่ทำให้ฉันเรียนรู้สัจธรรมว่าความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน… “โอ้ย” ฉันร้องออกมาเบา ๆ เมื่อรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนนั้นที่รับแรงเสียดสีมาหลายชั่ว อดจะส่งค้อนให้คนที่นอนหลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรไม่ได้ ไม่รู้ไปอดอยากปากแห้งมาจากที่ไหนถึงได้รังแกคนอื่นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พอเป็นแฟนกันปุ๊ปก็เอาแต่ใจปั๊ปเลย อ่า ฉันยังไม่ได้บอกสินะคะ ว่าเราคบกันแล้ว คำสารภาพของมาเฟียทำให้ฉันร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขาเป็นครั้งแรก ฉันไม่คิดว่าคนแบบฉันมีผู้ชายคนหนึ่งมามอบความรักให้มากมายขนาดนี้ มาเฟียพูดทุกอย่างอย่างจริงใจจนฉันไม่มีข้อสงสัยอะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ และคำพูดที่ฉันรู้ดีว่าคนแบบเขาไม่มีทางพูดออกมาง่าย ๆ ทำให้ฉันอยากลองคบกับเขา อยากลองให้โอกาสทั้งมาเฟียแล้วก็ตัวเอง อยากเริ่มต้นที่จะรักเขา “ไปไหน” เสียงแหบพร่าของมาเฟียทำให้ฉันหั