All Chapters of Friend With Benefit เพื่อน ร่วม เตียง NC-20: Chapter 21 - Chapter 30

Mafia Part . ปัง! ฮึก! ผมพิงประตูห้องก่อนจะนั่งลงอย่างช้า ๆ และปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดให้ไหลออกมา ผมไม่คิดจะกลั้นเสียงสะอื้น เพราะวันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะร้องไห้ให้กับครอบครัวนี้ เรื่องราวทั้งหมดมันไม่ได้จบแค่การที่ผมรู้ความจริง ว่าพ่อกับแม่ที่ผมเข้าใจมาตลอดว่าท่านรักกันมาก มีผมด้วยความรัก เสียสละเวลาทั้งหมดเพื่อทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูผม แท้จริงแล้วท่านไม่เคยรักกัน ไม่เคยตั้งใจที่จะมีผม และที่ทุกคนพร่ำบอกว่าพ่อแม่ไม่ว่างเพราะทำงานหาเงินมาให้ผมมีชีวิตที่ดีเป็นแค่เรื่องโกหก เพราะเหมือนว่าพระเจ้ายังเห็นว่าผมเจ็บไม่มากพอ ถึงได้ทำให้ผมได้รู้ความจริงอะไรบางอย่าง ความจริงที่ทำให้ผมเจ็บเหมือนโดนพรากลมหายใจ ความจริงทั้งหมดอยู่ในเอกสารที่ถูกซ่อนไว้อย่างดี แต่ผมก็ยังไปเจอมันโดยบังเอิญ มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับการทำ IVF\*\* ของพ่อและแม่ ใช่ครับ ผมไม่ได้เกิดมาตามธรรมชาติ แต่ผมเกิดมาได้เพราะการทำเด็กหลอดแก้ว เอกสารนั้นระบุชัดเจนว่าทางครอบครัวผมแจ้งไว้ว่าอยากได้เด็กผู้ชายเท่านั้น แค่นั้นยังไม่พอ เพราะผมได้รู้เพิ่มเติมจากลุงแย้มว่าที่พ่อกับแม่ผมตัดสินใจทำ IVF ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาร่างกายไม

Mafia Part . ผมมองคนที่เมาจนหลับและเอนมาซบไหลอย่างเอ็นดู นับดาวไม่ได้คอแข็งมาก แต่เป็นคนที่เมาแล้วหลับ เลยค่อนข้างดูแลได้ง่าย “กลับก่อนก็ได้นะ” เนตั้นว่าพลางพยักพเยิดมาที่นับดาวที่หลับไม่รู้เรื่อง ตอนนี้เป็นเวลาแค่เที่ยงคืนกว่าเท่านั้น ปกติถ้าพวกเรานัดออกมาเจอกันยังไงก็ไม่ต่ำกว่าร้านปิด และถ้ายังติดลมก็อาจจะมีไปต่อร้านอื่นหรือที่คอนโดใครซักคน น้อยครั้งที่จะมีคนลุกออกไปก่อน ผมเลยไม่กล้าขอตัวกลับก่อนเพราะเกรงใจเพื่อน ๆ ที่ยังนั่งกันอยู่ครบ “แต่ว่า...” “นับดาวคงอยากนอนสบาย ๆ นะเฟีย กลับก่อนเถอะ” “ไม่ต้องคิดมาก ไว้นัดกันใหม่” ผมมองหน้าเพื่อนทุกคนที่ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร ซ้ำยังยุยงให้กลับคอนโดก่อนเสียด้วยซ้ำอย่างขอบคุณ เหมือนเคยได้ยินมาว่า ในเรื่องที่ย่ำแย่หมื่นเรื่อง มักจะมีเรื่องดี ๆ ซ่อนไว้เสมอ ซึ่งเพื่อนผมคือเรื่องดี ๆ อีกเรื่องที่เกิดในชีวิตเฮงซวยของผม แม้จะทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่สุดท้ายความสัมพันธ์ของเราก็ยังยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้ “อืม ไว้ชดเชยให้วันหลังนะ” “ขับรถดี ๆ” “ขอบใจ” ผมยิ้มให้ทุกคน ก่อนจะหันมาปลุกนับดาว “นับดาว ตื่นก่อนนะ เดี๋ยวไปนอนต่อบนรถ” “อืม” นับดาวงัวเงีย แ

Mafia Part . ผมเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง หลังจากสอบถามจากพยาบาลจนรู้แน่ชัดแล้วว่าคุณย่าท่านถูกส่งตัวไปที่ไหน “พี่เฟีย!” “พรีม ย่าพี่เป็นยังไงบ้าง” “หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ” พริมาตาตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผมมองไปรอบกายที่ไร้เงาของพ่อแม่ด้วยความสงสัย “มันเกิดอะไรขึ้น แล้วพ่อกับแม่ไปไหน” “คุณพ่อกับคุณแม่พี่เฟียท่านหย่ากันแล้วค่ะ คุณแม่พี่ไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัว ส่วนคุณพ่อพรีมโทรตามแล้ว ท่านอยู่ต่างจังหวัด กำลังรีบเดินทางกลับมา” ผมอึ้งไปเมื่อได้ยินคำตอบนั้น แม้จะรู้อยู่แล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง แต่พอเอาเข้าจริงก็อดใจหายไม่ได้ “นี่พี่เฟียไม่รู้เรื่องนี้หรอคะ” “ไม่...แล้วมันเกิดอะไรขึ้น” “เมื่อเช้าพรีมไปเยี่ยมคุณย่าท่านที่บ้าน ท่านดูซูบผอมปล่อยตัวโทรมไม่ดูแลตัวเองเหมือนเคย นั่งคุยกันซักพักแล้วจู่ ๆ ท่านก็ล้มลง พรีมเลยรีบส่งตัวมาโรงพยาบาลค่ะ” “ขอบใจนะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” ผมเลิกสนใจพริมาตา และจ้องมองประตูห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนใจ คุณย่าท่านร่างกายแข็งแรงมาตลอด จู่ ๆ ล้มกะทันหันแบบนี้เลยทำให้กังวลไม่ได้ ผัวะ! ประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกเปิดออกพร้อมหมอและพยาบาลที

Napdao Part . “คิดอะไรอยู่” “แม่...มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเลยค่ะ หนูตกใจ” “หนูตกใจเพราะมัวแต่เหม่อมากกว่าม้าง เพราะว่าแม่เดินมาเสียงออกดังนะ” หญิงวัยกลางคนว่าพร้อมรอยยิ้มใจดี ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนชิงช้าตัวเดียวกับฉัน มือที่อบอุ่นเสมอลูบผมฉันเบา ๆ “เป็นอะไร กลับมาบ้านหลายวันแล้ว แม่เห็นเราออกมานั่งดูดาวอยู่แบบนี้ทุกวันเลย” “แค่อยากลองมานั่งตรงที่ ๆ อยู่ในฝันของแม่ก่อนตั้งท้องหนูค่ะ” ฉันตอบแม่ แต่ยังไม่ยอมละสายตาจากดวงดาวบนท้องฟ้า ชิงช้าตัวนี้เป็นตัวที่แม่เล่าให้ฟังว่าท่านฝันเห็นเด็กผู้หญิงผิวกายขาวกระจ่างคนหนึ่งมานั่งนับดาวกับท่านตรงนี้ หลังจากฝันนั้นไม่นานแม่ก็ตั้งท้อง ซึ่งเป็นที่มาของชื่อนับดาวที่แม่ตั้งให้ฉัน อันที่จริงชิงช้าตัวนี้ไม่ได้มีมาก่อนหน้าที่แม่ฝัน แต่พอแม่ตั้งท้องพ่อก็จัดการทำชิงช้านี้ขึ้นมา เพื่อเป็นของขวัญให้เด็กในฝันที่แม่มั่นใจว่าต้องมาเกิดเป็นลูกตัวเอง พ่อกับแม่แต่งงานกันหลายปีแต่ไม่มีลูกและรอคอยมาตลอด เพราะฉะนั้นท่านจึงดีใจมากที่รู้ว่าตั้งท้อง “เมื่อก่อนหนูตกชิงช้าตัวนี้ด้วยนะ” “จริงหรือคะ ไม่เห็นจำได้เลย” “จริงสิ แต่ก่อนนับดาวของแม่ซนมาก อยู่นิ่งไม่ได้เลย ต

Mafia Part . “นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว” ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่เท้าก้าวที่เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างมั่นคงน่าจะเป็นคำตอบที่ดังและชัดเจนที่สุดแล้ว นับดาวยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสวยมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอจนใจผมปวดไปหมด ไม่อยากเห็นน้ำตานั้น ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้อีกต่อไปแล้ว “ฮึก” นับดาวปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเมื่อผมแตะลงบนแก้มนวล น้ำตาหนึ่งหยดไหลลงมาทันที ก่อนที่หยดสอง สาม สี่ ห้า จะไหลตามกันลงมาเหมือนถูกเก็บไว้เนิ่นนาน และถูกระบายออกมาในวันนี้ “ไม่ร้อง” “ฮึก”เมื่อได้ยินแบบนั้นนับดาวก็เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น แต่น้ำตาสีใสก็ยังไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมดึงร่างบางเข้ามากอดเพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นน้ำตาของเธออีกต่อไป นับดาวรีบกอดผมกลับจนแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป เราทั้งสองคนยืนกอดกันอยู่แบบนั้นท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน และเหมือนว่าสายลมนั้นกำลังหอบเอาทิฐิในใจผมไปด้วย เพราะตอนนี้หัวใจของผมมันเต้นแรงและพร้อมจะกลับไปหาเจ้าของตัวจริงเต็มทน “ไหน” ผมดันร่างบางออก ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกุมแก้มเธอไว้ และส่งยิ้มให้เธอบาง ๆ “แต่งหน้ามาซะสวย แต่ดันร้องไห้เป็นเด็ก ๆ” “ฉันคิดถึงนาย” “ฉันก็คิดถึงเธอ” ไม่ม