Lahat ng Kabanata ng เมื่อหิมะโปรยปราย: Kabanata 21 - Kabanata 30

" ซีหว่าน หวังเหลียน ไปกันเถอะ ส่วนเจ้าข้าให้เวลาแค่วันนี้เก็บของแล้วออกไปซะ พรุ่งนี้หวังว่าจะไม่เห็นเจ้าอยู่ที่จวนนี้อีก"อันชิงเหมยเดินออกไป หว่านลู่ซือรีบพูดขึ้นมา" ท่านอ๋องกับข้าผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็ก ยังไงเขาก็ให้ความสำคัญกับข้า ถ้าข้าไม่ไปท่านก็ไม่มีสิทธิ์ไล่ข้า"อันชิงเหมยหันกลับมามองหน้านางแล้วแสยะยิ้ม" งั้นก็ลองดูว่าข้าจะมีสิทธิ์ไหม "หว่านลู่ซือวิ่งเข้ามาจะผลักอันชิงเหมยแต่นางเบี่ยงตัวหลบทัน จนทำให้หว่านลู่ซือเสียหลักพลัดตกน้ำ ตู้มมมมหว่านลู่ซือตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ เฝิงชุ่ยร้องตะโกนเรียกให้คนช่วย สักพักบ่าวรับใช้ชายก็วิ่งมากระโดดลงไปช่วยหว่านลู่ซือขึ้นมา หว่านลู่ซือมองเห็นสวี่หานเดินตรงมาทางนี้พอดีก็แกล้งหมดสติ" เกิดอะไรขึ้น "" ท่านอ๋อง ท่านโปรดให้ความยุติธรรมกับลู่ซือด้วย นางถูกพระชายาผลักตกน้ำ "" เจ้าโกหก ก็เห็นๆอยู่ว่านางตกลงไปเองไม่เกี่ยวกับพระชายา "" เจ้าเป็นสาวใช้ของพระชายาย่อมเข้าข้างนาง"" เจ้าก็เป็นสหายของนางก็เข้าข้างนางเหมือนกัน"" ใครถูกใครผิดค่อยว่ากัน พานางกลับไปที่เรือนแล้วตามหมอมาดู"สวี่หานเดินไปจับตัวอันชิงเหมยสำรวจทั่วทั้งตัว" เหมยเหมยเป็นอะไร

อันชิงเหมยชำระล้างน้ำกามออกจากตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ หันมาเห็นสวี่หานยืนถือโคมไฟรออยู่" แต่งตัวเสร็จแล้วเราไปปล่อยโคมกัน"เขาเดินจูงมือนางออกไปข้างนอก ส่งโคมไฟให้นางอธิษฐาน อันชิงเหมยมองดูโคมไฟรูปปลาในมือก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาไปหามาจากที่ใดกัน เมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย นางผละจากเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแค่แป๊บเดียวเอง สวี่หานรู้ว่านางคิดอะไรอยู่จึงพูดขึ้นมา" ข้าให้คนไปซื้อโคมไฟมาให้ ตั้งแต่ตอนที่เหมยเหมยบอกว่าไม่ไปเที่ยวงานแล้ว "ก่อนที่เขาจะตามนางเข้าห้องก็สั่งให้คนไปหาซื้อโคมไฟรูปปลามาให้ ตั้งใจจะพานางปล่อยโคมไฟที่นี่แทน" สวยไหม ชอบหรือเปล่า"" อือ"" งั้นเรามาอธิษฐานด้วยกัน ข้าขอให้ข้าได้อยู่กับเหมยเหมยจนสิ้นลมหายใจ อยู่ด้วยกันรักกันตลอดไป "" ข้าขอให้ท่านรักข้าคนเดียว แม้วันนึงต้องจากกันก็ขอให้ท่านจดจำข้าไว้"" เหมยเหมยเหตุใดจึงอธิษฐานแบบนั้น ข้ารักเหมยเหมยคนเดียวอยู่แล้ว ในชีวิตนี้ข้าจะรักเหมยเหมยใส่ใจเหมยเหมยแค่คนเดียว หากข้าเปลี่ยนไปหรือสนใจสตรีอื่นขอให้ฟ้าลงโทษข้า ให้ข้าต้องทุกข์ทรมานอยู่เหมือนตายทั้งเป็นไม่มีความสุขตลอดชีวิต"" ดี ท่านสัญญากับข้าแล้ว "สวี่หานดึงอันชิงเห

" ท่านอ๋อง ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้าอย่าไปไหนได้หรือไม่ นึกถึงตอนที่เข่อเล่อจับข้าไป ข้ายังกลัวอยู่เลย"สวี่หานไม่ตอบแต่กลับถามหมอแทน" อาการนางเป็นยังไงบ้าง พิษถูกขับออกหมดหรือยัง "หมอดึงเข็มที่ฝังออกมาขึ้นมาดู อีกคนก็จับชีพจร อีกคนสังเกตุอาการอยู่ข้างๆ" ท่านอ๋องวางใจได้ เวลานี้ถึงพิษจะถูกขับออกมาไม่หมด แต่หลงเหลือส่วนน้อยเท่านั้น กินยาไปเรื่อยๆจนครบ10วันก็จะขับพิษที่เหลือออกจนหมด"" ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดีที่ขับพิษออกได้เร็ว ที่เหลือก็มีอาการอ่อนเพลียเท่านั้น"" ข้าจะเขียนเทียบยาให้ แล้วก็จะจัดยาบำรุงช่วยเร่งฟื้นฟูร่างกายให้ด้วย"หมอทั้งสามออกไปหมดแล้ว สวี่หานก็ทำท่าจะตามออกไป หว่านลู่ซือแกล้งเจ็บหน้าอกขึ้นมา" โอ้ย"" เจ้าเป็นอะไรไป"" ข้า ข้าเจ็บหน้าอกหายใจไม่สะดวก"" เจ้าจะลุกทำไมหล่ะค่อยๆนอนลง ไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะให้เฝิงชุ่ยเข้ามาดูแลเจ้า"" ไม่ ท่านอ๋อง ข้าขอร้องท่านอย่าพึ่งไป อยู่เป็นเพื่อนข้าก่อน นะ ข้าขอร้อง "เห็นสวี่หานมีสีหน้าลำบากใจก็พูดขึ้นมาอีก" แค่ข้าหลับ พอข้าหลับแล้วท่านค่อยไปได้หรือไม่"สวี่หานเห็นนางทำหน้าอ้อนวอนน่าสงสารก็ใจอ่อน พยักหน้าแล้วลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆอ

สวี่หานรีบเดินตรงไปที่เรือนใหญ่ผลักประตูเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า " เหมยเหมย เหมยเหมยอยู่ที่ใดข้ากลับมาแล้ว "เขากวาดสายตามองไปทั่วห้อง สะดุดเข้ากับม้วนกระดาษสีทอง เมื่อเปิดคลี่ดูใจของเขาก็ชาวาบ " ท่านอ๋อง ข้ายอมรับว่าข้าเป็นสตรีใจแคบไม่อาจใช้สามีร่วมกับผู้ใดได้ ในเมื่อท่านกับหว่านลู่ซือมีใจตรงกัน ท่านเองก็ใคร่อยากดูแลนาง ข้าจึงขอหลีกทางให้พวกท่านได้สมหวัง ข้าอันชิงเหมยขอตัดขาดวาสนากับท่าน ตั้งแต่บัดนี้เราทั้งสอง สิ้นสุดสถานะสามีภรรยา "สวี่หานมองดูชื่อของนางที่อยู่ข้างตราประทับของฮ่องเต้ มือไม้อ่อนแรงราชโองการในมือร่วงหล่น หัวใจบีบรัดอย่างแรง เจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออก เพียงแค่เขาไปเฝ้าดูอาการของหว่านลู่ซือ นางเลยหย่ากับเขาทิ้งเขาไป นางเข้าใจเขาผิดเขาไม่ได้คิดอะไรกับหว่านลู่ซือเลย ใจของเขามีแต่นางคนเดียวเท่านั้น นึกถึงคำพูดของจื่อโม่ ที่บอกว่าหากเขาไม่กลับไปหานางก็จะต้องเสียใจไปตลอด ที่แท้จื่อโม่รู้อยู่แล้วว่านางจะไปถึงได้พูดแบบนั้น ทำไมนะทำไมเขาถึงไม่รีบไปหานางตั้งแต่เมื่อคืน จื่อโม่ต้องรู้แน่ว่านางไปที่ใดสวี่หานควบม้าตรงไปหาจื่อโม่ เห็นจื่อโม่นั่งอยู่หน้าหลุมศพก็แปลกใจ เดินไปฉุดจื

หลายเดือนผ่านไป ไม่ว่าจะค้นหาเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววของอันชิงเหมย สวี่หานจำต้องกลับแดนใต้ แม่ทัพที่ท่าทางองอาจน่าเกรงขาม บัดนี้กลับผอมโซ หน้าตอบผิวดำคล้ำแววตาเศร้าหมอง เขาลงจากหลังม้าอย่างร่างไร้วิญญาณ เดินโซเซเข้าไปในจวน หลายเดือนที่ผ่านมาเขาออกตามหาอันชิงเหมยไปทั่วแต่ก็ไม่พบ เขาทรุดตัวนั่งลงบนเตียงของเขากับนาง กอดหมอนที่นางหนุนนอน กลิ่นหอมอ่อนๆของนางยังคงติดอยู่บนหมอน ด้วยความเหนื่อยล้าสะสม บวกกับที่ไม่ได้กินไม่ได้นอนมาหลายวันหลายคืนติดกันจึงเผลอหลับไป อันชิงเหมยยืนร้องไห้อยู่ริมหน้าผา สวี่หานรีบเข้าไปหา นางหันมามองด้วยแววตาตัดพ้อน้ำตาอาบสองแก้ม" ท่านไม่รักข้าแล้ว "" ไม่จริง เหมยเหมยข้ารักเจ้า รักเจ้าแค่คนเดียว"" รักข้า รักข้าแล้วทำไมไม่อยู่กับข้า ทำไมถึงไปดูแลหญิงอื่น"" ข้าขอโทษ เหมยเหมยอย่า ออกมาจากตรงนั้นมันอันตราย มาหาข้า เหมยเหมยมานี่"" เพราะท่าน ท่านทำให้ลูกของข้าต้องตาย เพราะท่าน"" ข้าขอโทษ ข้าผิดต่อเจ้า ผิดต่อลูกของเรา ข้าขอโทษ "" ข้าเกลียดท่าน ถึงต่อให้ข้าตายท่านก็ไม่มีวันได้เจอศพข้า"อันชิงเหมยหันหลังกลับกระโดดหน้าผาลงไป" ไม่ เหมยเหมย ไม่"สวี่หานสะดุ้งตื่นขึ้น น้ำต