All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่ลูกอ่อนหย่าสามีพร้อมมิติซุปเปอร์มาร์เก็ต : Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ภารกิจล้มเหลวหลังจากที่ตู่หนานขับรถออกมาจากบ้านของฟู่เยี่ยนเสี่ยวฮั่วได้สั่งการให้เขาจอดรถอยู่ในละแวกนั้นเขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าจางจื่อจือกับฟู่เยี่ยนนั้นเป็นคนรัก เพราะสายตาของเธอที่เคยแสดงความรักต่อเขา เขาจำมันได้ดีมิใช่แววตาอย่างที่เธอจ้องมองจางจื่อจือนั้นแน่นอน“ท่านนายพลจะรออีกนานมั้ยครับ แล้ววันนี้เราจะไปนอนที่ไหนกัน” ตู่หนานถามขึ้นเพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยมานานมาไม่เห็นว่าชายที่ชื่อจางจื่อจือหรือนายอำเภอผู้นั้นจะออกมาเสียที หากเขาจะเป็นคนรักใหม่ของฟู่เยี่ยนก็ไม่แปลกเพราะตอนนี้คุณนายที่เขาเคยรู้จักเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ“รอดูอีกสักหน่อย ยังไงฉันก็เชื่อว่าชายคนนั้นถูกฟู่เยี่ยนอ้างว่าเป็นคนรักเพราะอยากขับไล่ฉันเท่านั้น ส่วนที่นอนฉันจะไปนอนบ้านญาติและจะคุยเรื่องการเช่าบ้านนี่ด้วยเหมือนกัน หากว่าฟู่เยี่ยนมาอยู่นี่นานแล้วเธอคงเช่าบ้านหลังนี้มาตลอดแต่ทำไมญาติของฉันถึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย เงินสักหยวนยังไม่เห็นแถมคุณแม่ยังส่งเงินให้ทุกเดือนอีกด้วย” “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เอ่อ..ท่านนายพลครับหากว่าเรารออีกหนึ่งชั่วโมงชายคนนั้นไม่ออกมาครั้งนี้ท่านนายพลจะยอมตัดใจจากคุณฟู่เยี่ย

บทที่ 13 น่ารังเกียจฟู่เยียนย่ำเท้าออกไปอย่างเร่งรีบเสี่ยวฮั่วเดินตามหลังเธอมาติด ๆ คว้ามือของเธอให้หยุดเดิน"จะรีบไปไหนนี่คิดจะหนีฉันอีกแล้วเหรอ? ทำไมหรือว่าจะรีบย้ายไปอยู่กับนายอำเภอหน้าอ่อนนั่น""ปล่อยฉัน ที่ฉันไม่อยากอยู่ที่นั้นเพราะบ้านหลังนั้นเป็นคนของคนที่ไร้หัวใจ และอีกอย่างฉันจะรีบไปอยู่ที่บ้านของคนรักไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรในอนาคตเราต้องแต่งงานกัน ไปอยู่ก่อนไม่เสียหายสักนิด" ฟู่เยี่ยนสะบัดมือให้เขาปล่อยพันธนาการออกมาจากเธอแต่ทว่าคำพูดของเธอกลับทำให้เขาไม่พอใจเมื่อนึกภาพที่เธอใกล้ชิดนายอำเภอหากให้เธอไปอยู่บ้านกับเขาจริง ๆ ไม่แน่ทั้งสองอาจจะนอนด้วยกัน ใจของเสี่ยวฮั่วร้อนรุ่มขึ้นมาราวกับมีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ด้านใน เขาจับข้อมือเธอแน่นกว่าเดิม ใช้มืออีกข้างคว้าเองบางของเธอมากอดแนบชิดก่อนจะก้มใบหน้าลงบดขยี้ลงบนริมฝีปากที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้ ฟู่เยี่ยนตกใจใบหน้าแตกตื่นดวงตาเบิกโพลงพยายามใช้มือดันอกของเขาให้หยุดกระทำย่ำยีเธอตอนนี้ แต่ทว่าเธอตัวเล็กกว่าเขามากเหมือนแรงของเธอแทบไม่ทำให้เขารู้สึกระคายเคืองแม้แต่น้อยลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดเมื่อถูกเขาดูดดื่มจนแถมหายใจไม่ทันร่างกายเริ่ม

บทที่ 15 ขอโอกาสแต่ทว่าการกระทำของเขาตอนนี้ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า เสี่ยวฮั่วคุกเข่าลงต่อหน้าเธอโดยไม่สนใจสายตาของตู่หนานและเกียรติยศศักดิ์ศรีของเขาแม้แต่น้อย การที่เขาได้มาพบเจอกับเธอกับผิงผิงทำให้เขาอยากกลับมาใช้ชีวิตกับเธออีกครั้ง หากครั้งนี้เธอให้โอกาสเขาไม่ว่าเธอจะมีร่างกายอวบอ้วนยังไง เขาจะไม่สนใจคนอื่นอีกต่อไปไม่ว่าใครจะมองเธอเป็นอย่างไรก็ตาม"นี่ทำอะไรลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ คิดว่าทำอย่างนี้แล้วฉันจะใจอ่อนหรือไงกัน ฉันมีคนรักอยู่แล้วและฉันจะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจอย่างที่คุณเคยทำกับฉัน กลับไปเดี๋ยวนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณอีก""ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะนะ ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอมากแค่ไหน แต่ถ้าเธอให้โอกาสฉันครั้งนี้ฉันสัญญาจะเป็นสามีที่ดีและพ่อที่ดีให้กับผิงผิง""หยุดพูดคำนั้นออกมาเถอะเพราะคุณมันเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ตอนนั้นที่ฉันเฝ้าทำดีถวายความรักให้แต่คุณตอบกลับด้วยความเย็นชา รู้มั้ยว่าสายตาและคำพูดของคนอื่นไม่สามารถทำร้ายจิตใจได้เท่ากับคนในครอบครัว จำวันที่คุณไล่ฉันลงจากรถและให้เดินกลับบ้านด้วยตนเองได้มั้ย? นั่นคือโอกาสสุดท้ายที่ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะมอบให้คุณ แต่คุณไม่เคยสนใจใยดีฉันที่

บทที่ 17 ที่ฉันทำมันถูกใช่มั้ยหลังจากนั้นทั้งสองได้พูดคุยเรื่องจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของจางจื่อจือในวันพรุ่งนี้ส่วนการเคลื่อนย้ายเขาจะลางานมาช่วยเธอเต็มที่ ฟู่เยี่ยนสบายใจในหลาย ๆ อย่าง เธอจึงบอกให้จางจื่อจือไม่ต้องรีบร้อนมาแต่เช้านักเพราะช่วงเช้าเธอจะเข้าไปที่ร้านค้าของเธอเสียก่อน เมื่อพูดคุยกับเสร็จทั้งสองได้แยกย้ายไปพักผ่อน วันนี้จางจื่อจือกลับบ้านด้วยหัวใตที่พองโต คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เขาตัดสินใจบอกความรู้สึกกับเธอในครั้งนี้ส่วนฟู่เยี่ยนเธอเข้าไปในบ้านปิดประตูแน่นหนาเห็นเจียวเจียนกำลังหาอะไรกิน เธอจึงแจ้งเรื่องที่จะย้ายออกจากที่นี่ในวันรุ่งขึ้น“หาข้าวกินสินะฉันแบ่งกับข้าวเอาไว้ให้เธอในห้องครัวแต่ก่อนจะไปกินฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วยสักหน่อย ” เจียวเจียนเอียงศีรษะเล็กน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย“เรื่องอะไรคะ”“ฉันจะย้ายออกจากที่นี่”“แล้วพี่ฟู่เยี่ยนจะย้ายเมื่อไหร่หาบ้านเช่าได้แล้วหรือคะ”“ย้ายพรุ่งนี้ เราจะย้ายไปอยู่ที่บ้านของนายอำเภอจางจื่อจือก่อน ระหว่างที่รอรถของฉันซ่อมเสร็จเมื่อไหร่จะออกหาบ้านเช่าอีกที”“ได้ค่ะ ไม่ว่าพี่ฟู่เยี่ยนอยู่ที่ไหนฉันพร้อมจะตามไปทุกที่เลยค่ะ ”“

บทที่ 19 เอ็นดูเสี่ยวฮั่วไม่อาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไปเขารู้สึกโมโหตัวเองที่ทำให้คลาดเคลื่อนกับฟู่เยี่ยน เขากำมือแน่นต่อยเข้าที่เบาะรถครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความโกรธเกรี้ยวตุ้บ ตุ้บ…”“โธ่เว่ย !! นี่ฉันทำพลาดอีกแล้วเหรอ ทำไมกันทำไมเธอต้องพาลูกหนีฉันด้วย ”“ท่านนายพลครับต่อให้ท่านทำร้ายตัวเองยังไงหรือใส่อารมณ์แค่ไหนตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วครับอย่างนี้จะทำยังไงต่อไปดี”“เฮอะ ! นี่มันไม่ใช่เรื่องของนายไม่ต้องมาสะเออะหุบปากเสีย ๆ ไปซ่ะ ” ตู่หนานมองผ่านกระจกหลังเขารู้ดีว่าตอนนี้เสี่ยวฮั่วโมโหแค่ไหน จึงทำได้เพียงนั่งเงียบ ๆ ในรถรอให้เขาสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้เสียก่อนภายในรถตอนนี้มีเงียบความเงียบงันจะมีเพียงแต่เสียงลมหายใจเท่านั้นที่ยังดังอยู่ เสี่ยวฮั่วพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองเพราะเขาโมโหมากไปจึงทำให้ขาดสติ เป็นอย่างที่ตู่หนานบอกโมโหตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาจะทำตอนนี้คือไปดูฟู่เยี่ยนที่ร้านของเธอ หากไม่พบเขาจะกลับไปหาคุณป้าให้สืบเรื่องนี้ให้แก่เขา เขาไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ“เฮ้อ ! ตู่หนานเมื่อครู่ฉันต้องขอโทษด้วยฉันมันอารมณ์ร้อนเลยหยุดคำพูดต่อว่านาย ตอนนี้ฉันตั้งสติได้