All Chapters of THE BILLIONAIRE'S PROMDI WIFE: Chapter 71 - Chapter 80

SUMMER POV: Magkasunod kaming naglakad sa damuhan. Tahimik naming binagtas ang daan. Halos 500 metro mula sa bahay namin, nakita ko ang isang kubo na ginagawa pa lang. May isang maliit na silid na walang dibisyon pero kalan o lutuan ang kalahati. Tipikal na kubo talaga. Nang lumapit kami at buksan ko ang pinto na walang pang sara, nakita ko ang manipis na banig at duffel bag ang nagsisilbing unan.Sanay kami sa ganitong buhay pero ewan kung bakit nalungkot ako para sa tatay ko. Pangarap ko ang makita itong nasa maayos na kalagayan higit dito.“Diyan na siya natulog kagabi,” ani Jojo, maingat na ibinaba ang bag sa mahabang bangkong kawayan. “Magdamag naming binubungan kasi hindi raw siya komportable sa bahay mo. Pagkatapos ng sa kanya, magpapatulong ako na magbayanihan para sa aming kubo ni Charlotte.”“A-Alis din kayo sa bahay?”“Yon naman ang tama," pinunasan niya ng puting towel na nakasampay sa balikat ang pawis niya. Hindi uso ang panyo sa bayan namin. Tipikal na probinsyano

SUMMER POV:Kailangan ko pa ng mga pruweba na hindi siya simpleng sidekick lang ng kasambahay.At panahon lang ang makakapagsabi no’n.“Maganda yong idea ni Eli. Pak na pak yon. May mamahalin akong camera,” si Helga. “Puede kaya akong mag apply na photograper mo?”Nag iisip pa lang ako nang mapatayo si Eli:“Oh, wow!” Pumalatak siya mula sa harap ng laptop. “May orders na ang isa sa yong designs! Sabi sa comment, mag usap daw kayo sa messenger!”“Talaga?” Dumukwang ako sa screen ng laptop niya. “Ang galing naman!”“Paki-check ang messenger mo, Ma’am!”“Ay, masaya yan!” Si Helga. Nakisilip sa phone ko habang binubuksan ko ang app ko.Nagmamadali ang aking mga daliri, hindi makasabay sa mabilis na tibok ng puso ko.Matagal ko nang pangarap na magkaroon ng sariling negosyo.Baka ito na ang tamang panahon.Camila Olivares ang pangalan ng buyer sa messenger. Dumeretso muna ako sa fb profile, sa timeline, nag scroll ako kung legit o dummy account lang.Binuklat ko rin ang mga albums sa fb

LYNDON POV: “Huwag mong hangarin na maramdaman ang sakit na pinagdadaanan ko, hijo. I swear to God, gagawin ko ring impyerno ang bawat araw mo. Lahat ng taong malapit sa yo, isa-isa silang mawawala. Mabubuhay ka at mamatay ka nang nag iisa at ganon din ang lolo mo. I won’t make it easy for you.” Sabay niyang ibinayo ang mga kamao sa kamay ng upuan. “It’s war.”Natigilan ako. Naiintindihan ko na ngayon kung bakit ayaw makipagkita sa akin ng lolo ko. Posibleng siya rin ang dahilan. Baka nasa panganib rin ang lolo ko at hindi lang sinasabi sa akin dahil sa kapareho ng aking dahilan: nag aalala ito sa kaligtasan ko.Baliw ang matandang ito.Wala akong atraso kay Tatiana.Ano pa ang kinalaman ko sa buhay nila?Sila ang nanghihimasok sa buhay namin!“Ano po ang gusto ninyong gawin ko?”“Simulan natin sa ganito: Bibigyan kita ng 24 oras para sisantehin ang guards mo at mga kasama sa bahay. Mananatili sa poder mo ang mga tauhan ko hangga’t hindi nabibigyan ng hustisya ang pagkamatay ng

SUMMER POV:Hindi magpapatalo si Jojo. “Ay, nasalubong lang namin kasi ang nagtitinda niyan sa kalye. May alam akong espesyal niyan pero hindi itinadhana na magkrus ang aming landas!” Bawi ng kapatid ko. “Hayaan ninyo, sa susunod na luwas ko, hahanapin ko yong buko pie na may konting harina!”Tawanan uli.Bumulong si Lyndon. “Sagutin mo nga ako, Mrs. Santiago, uso ba ang appreciation sa mga tagarito?”“Hindi sa paraang alam mo, pero yan ang paraan nila ng pasasalamat. Biro lang sa amin ang pagsasabi ng totoo. Kaya walang nagtatanim ng sama ng loob. Kung may gusto kang sabihin—daanin mo sa biro para walang gulo.” Kinabig ko siya padikit sa aking tabi. “Alam mo, marami ka pang hindi alam sa bayan namin. Pero sa lugar na ito, ligtas ka, kaysa sa Manila. Ang mga tao dito, buhay ang kapalit ng pagsisinungaling. At buhay din ang gantimpala sa nag iingat sa pamilya at mahusay makisama.”“Hindi ko dati maintindihan pero nage-gets ko na kahit paano.”“Sa mga araw na darating, kung makikihalo-

SUMMER POV:Hinila ako ni Lyndon papasok sa kubo. Kinabahan ako dahil akala ko nanakawan ako ng halik pakabila sa dingding, yon pala iuupo ako sa kawayang bangko at luluhod sa isang tuhod, iniangat agad ang pants ko. Sa bilis niyang kumilos, inatake ako ng kaba at naging regular na mabilis ang tibok ng puso ko.Ang pagiging sumpungin niya at pabigla-bigla, nagugulat pa rin ako.Ang sarap ng pakiramdam nang ganito, espesyal.Siguro, kung wala siyang malalim na iniisip, mas lalo na. Nararamdaman kong may pader sa aming dalawa at may bagahe siya na duda ako kung kaya niyang aminin sa akin.Katunayan, wala pa ni isang taga San Luis ang nagbiro sa kanya mula nang siya ay dumating kaninang umaga hanggang ngayong malapit nang magtanghali.At dahil sa malalim niyang iniisip, kahit unang araw ng trabaho sana sa tahian, isinugal ko na.Nagbakasali ako na mapapasaya siya isa man sa mga taong makakasalamuha niya dahil bago kami ikasal, madalas siya napapatawa ng mga mapagbiro. Lalo na yong kala