All Chapters of ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2: Chapter 151 - Chapter 160

โม่หยวนฟางขยับเข้าขวางน้องสาว โดยกันให้โม่ฟางเล่อขยับไปอยู่ด้านหลังของโม่คัง ชายหนุ่มปลดปล่อยพลังภายในเพื่อสร้างเกราะป้องกันคนด้านหลังให้ปลอดภัย“อ๊ากกก!” เสียงของสาวกพรรคมาร เริ่มร้องโหยหวนขึ้นทีละคน เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ส่วนคนที่ยังมีพลังระดับสูงต่างเร่งเดินพลังเพื่อต้านทานให้ได้มากที่สุด พร้อมทั้งพากันขยับถอยร่นเพื่อหาที่กำบังที่ปลอดภัยให้เร็วที่สุด ยิ่งกายของสาวกที่มิอาจต้านทานได้ล้มลงกองจมกองเลือด หัวใจของพวกเขายิ่งหวาดหวั่นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เพราะมิใช่แต่เพียงจมกองเลือดเท่านั้น ทว่า ร่างของพวกเขาค่อย ๆ ซูบผอมลงจนเหลือแต่เพียงหนังหุ้มกระดูก‘มันคืออะไรกัน ไยถึงเป็นเช่นนี้ วิชามารเช่นนั้นหรือ’ ทุกคนต่างพากันหวาดผวากับสิ่งที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มผู้นั้นยืนอยู่ห่างออกไป ซ้ำยังมิไหวติงแม้แต่น้อย ทว่ากลับทำให้ทุกสิ่งรอบด้านที่สัมผัสถึงพลังของชายหนุ่ม กลายเป็นเพียงซากศพที่เสมือนตายมาแล้วนับปีเลยทีเดียว“มันเป็นความลับของสกุลถง มันมิใช่วิชามาร ทว่า มันมีไว้เพื่อปราบมาร สักวันพี่เจี๋ยจะบอกแก่เจ้าเอง เพราะพวกเจ้าคือคนเดียวกัน”โม่คังเอ่ยเนิบช้า เขามิอาจเรียนวิชานี้ได้ เพราะเขาเคยผ

ก่อนหน้านั้น หรู่อี้ได้วาดกระบี่เข้าใส่หญิงสาวด้วยความเร็วจนอีกฝ่ายมองแทบมิทัน ทั้งยังแปลกใจกับการจู่โจมของผู้บุกรุกที่กวัดแกว่งกระบี่เพียงเฉียดกายเท่านั้น ทว่าเวลานี้ ทุกอย่างชัดเจนเหลือเกิน อกอวบเปิดเผยให้เห็นแม้กระทั่งยอดประทุมถันดั่งดอกเหลียนฮวาสีชมพู ร่างกายทุกสัดส่วนถูกเปิดเผยจนมิเหลือชิ้นดี“กรี๊ดดด”เสียงกรีดร้องของหญิงงามทำให้หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้นจนเรียกความสนใจของทุกสายตาให้หันมอง‘เสมือนคู่ยวนยางอะไรเช่นนี้’แขนเรียวของเมี่ยวจ้านยังคงประคองเอวคอดกิ่วของหรู่อี้เอาไว้ ทำให้เหล่าทหารที่จ้องมองต่างคิดไปไกลเกินจริงยิ่งนัก ด้วยท่าทางเฉกเช่นบุรุษของท่านเมี่ยวจ้านยามยืนใกล้สตรีร่างกายบอบบางกว่าทำให้ผู้คนมองเห็นเป็นอื่นไป“พวกเจ้าจะยืนชมอีกนานหรือไม่ ไยมิไปช่วยผู้อื่นจัดการให้เสร็จสิ้น”“ขอรับนายหญิง”ทั้งหมดจึงตรงไปยังส่วนด้านข้างของตัวเรือนซึ่งเป็นลานน้ำตก ส่วนหลิวเจินเจินยังคงยืนมองหญิงสาวทั้งสอง ด้วยนางอยากรู้ว่าทั้งคู่จะทำเช่นไรกับศัตรูที่กำลังกรีดร้องด้วยความคลั่งแค้นจากความอับอายที่หญิงงามผู้นั้นได้รับจากหรู่อี้“ท่านแม่ ลูกควรทำเช

“จิ้นอ๋องไยทรงกล่าวเช่นนี้ สิ่งที่ท่านอ๋องต้องการสื่อออกมาคือเรื่องใดกันแน่”หนึ่งในขุนนางผู้ภักดีเอ่ยถามจิ้นอ๋องซึ่งยืนอยู่อีกฟากตามตำแหน่งและลำดับในการยืน ในราชสำนักก็คงมีเพียงกูว์เต๋อจงเท่านั้นที่กล้าพูดเช่นนี้กับจิ้นอ๋องผู้นี้ เรื่องวาจาดั่งคมดาบหาใครเกินหน้าอำมาตย์กูว์เล่า“ท่านอำมาตย์ เหตุใดมิรอฟังข้าให้จบเสียก่อนเล่า”“อะฮึ่ม! เชิญท่านอาพูดมาเถอะ ข้ามั่นใจว่าสิ่งที่ท่านอาจะกล่าวมาต้องสำคัญมากอย่างแน่นอน”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เรื่องของพระสนมคนใหม่ กั๋วเต๋อเฟยพ่ะย่ะค่ะ”“จิ้นอ๋อง บ้านเมืองไร้ความสงบ ไยท่านจึงนำเรื่องของอิสตรีเข้ามาเสนอแนะในท้องพระโรงเช่นนี้ อายุก็ปูนนี้แล้วน่าจะรู้ว่าสิ่งใดควรมาก่อนหลัง”ฮ่องเต้โม่เหยียนเฉาทำได้เพียงข่มกลั้นความขบขันเอาไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบ เขาเห็นใจจิ้นอ๋องอยู่ไม่น้อยที่นานครั้งจะเข้าร่วมประชุมในท้องพระโรง ทว่าต้องมาพบกับคนที่ไม่เคยเก็บสิ่งใดเอาไว้ในใจอย่างอำมาตย์กูว์เหน็บแนมต่อหน้าผู้คน แต่ในอีกแง่หนึ่ง เขาก็เห็นด้วยกับอำมาตย์ผู้เถรตรง เรื่องหยุมหยิมเช่นนี้ ไม่น่าจะถึงขั้นเข้าสู่ที่ประชุม แต่ทว่า เขาก็ไม่ต้องการที่จะหักหน้าของผู้เป็นอาต

จูซือเหนียงนิ่งเงียบไปเช่นกัน นางจำที่บิดาเคยเล่าถึงพิษชนิดนี้ได้ขึ้นใจ แต่มิคิดว่าวันหนึ่งนางจะต้องพบกับมัน และไม่แน่ใจด้วยว่าจะรับมือกับมันได้มากน้อยเพียงไร ยิ่งไม่มีหมิงจงเป่าคอยช่วย นางเหมือนจะมองเห็นทางรอดของคนที่นอนอยู่รำไรนัก“ข้าจะไปค้นหาต้นตอดีรึไม่ขอรับ”“พวกเจ้าห้ามกลับเข้าไปในตำหนัก เสี่ยวเตี๋ย นำความข้าไปแจ้งแก่ฝ่าบาท นำยานี่ไปให้ด้วย กำชับว่าอย่าฝืนทำ”“ทราบแล้ว”ร่างอ้อนแอ้นหมุนกายจากไปในทันที โดยมีชายหนุ่มในชุดขันทีตามไปลงดาลประตูก่อนจะรีบกลับมารอฟังคำสั่ง พวกเขามีคนมิได้มากมายนัก ทุกคนต้องทำตามหน้าที่ให้สมบทบาท“ส่วนเจ้าทั้งสองอย่าได้คลางแคลงใจกันเอง จงเร่งออกนอกวัง ไปยังบ้านข้า เพื่อนำสมุนไพรบางอย่างมาให้ข้าโดยเร็ว จำไว้ว่าไม่ใช่เพียงเพื่อช่วยเขา แต่เป็นเราทุกคน”“ข้ามิอยากที่จะเคลือบแคลงใจเลยขอรับท่านหมอ แต่ไยตอนเกิดเรื่อง เขากลับไม่อยู่กับสงเป่า”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งจ้องไปยังอีกคนด้วยความไม่ไว้วางใจเช่นเดิม ทว่า อีกฝ่ายกลับไม่แม้แต่จะหลบเลี่ยงสายตา“เขาได้รับคำสั่งให้มาตามข้าเอง เจ้าไม่ผิดที่มิไว้ใจเขา เป็นข้าก็คิด แต่จงไตร่ตรองด้วย อย่าได้โผงผางไป การที่เขาป

ตอนที่62.“เหมือนเจ้าจะมิจดจำเอาเสียเลย คุณชายน้อย ผู้ไม่รู้ว่าตนเองคือใคร หึ ๆ กลับไปซะ อย่าให้ข้าต้องลงมืออีก อ้อ…ข้ารออยู่ที่จวนเจ้าเมือง รีบมาล่ะ! อย่าช้า”ผู้มาเยือนเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะย่อกายลงนั่งยอง ๆ ส่งยิ้มให้แก่คนที่เขาช่วยเอาไว้ แล้วจับเข้าที่ต้นแขนของเด็กชายเพื่อพยุงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นจิ่วอิงขืนตัวเองไว้ เมื่อถูกดึงให้เดินตามผู้มีพระคุณของเขา เด็กชายมองไปยังของที่ตกอยู่มิไกล ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกยื้อแย่งมาจากเขาโดยฝีมือของญาติผู้พี่ที่ตอนนี้ได้พากันวิ่งหนีจากไปไกลแล้วเด็กชายพยักหน้าให้จิ่วอิงไปเก็บสิ่งนั้นมาได้ ก่อนที่เด็กชายผู้นั้นจะเดินไปหาเด็กน้อยอีกคนซึ่งยืนรออยู่ห่างออกไป จิ่วอิงรีบวิ่งไปเก็บของรักขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งตามผู้มีพระคุณไปสิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้คือ ผู้มาเยือนจากต่างเมืองกำลังย่อกายให้เด็กชายอีกคนขึ้นขี่หลัง จิ่วอิงเดินตามทั้งสองคนนั้นไปติด ๆ แม้จะมิรู้เลยว่าสองคนพี่น้องคือใคร มาจากเมืองใด แต่เด็กชายผู้นั้นคือคนที่เขาต้องตอบแทนจวนเจ้าเมืองเห่อหนาน“ข้าน้อยจิ่วอิง ต้องขอบคุณนายน้อยมากขอรับที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”หลังจากเงียบกันมาตลอดทางกลับสู่จวนเจ้าเมือง ก็ถึงเว