ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2의 모든 챕터: 챕터 131 - 챕터 140

อี้กงกงที่มองเจ้าของตำหนักอยู่ก่อนแล้วลอบกระหยิ่มอยู่ภายในใจ หากสิ้นฮองเฮาไปจริง ตำแหน่งสูงสุดจะต้องตกเป็นของเจ้านายคนใหม่ของเขาอย่างแน่นอน“กระหม่อมเต็มใจอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะที่จะรับใช้พระนางจนชีวิตจะหาไม่ ทูลพระนาง แต่ครั้งนี้ มิใช่กระหม่อมที่เป็นผู้เสาะหาสมุนไพรล้ำค่า มาในวันนี้พ่ะย่ะค่ะ”“หือ! มิใช่ท่าน แล้วเป็นผู้ใดกันเล่า”“ทูลเชิญองค์หญิงแห่งแคว้นตง เข้าเฝ้าฮองเฮาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อกล่าวจบ อี้กงกงยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะหันไปยังหน้าประตู เพียงครู่เดียวก็ปรากฏร่างระหงของหญิงสาววัยแรกแย้มในชุดหรูหรา แต่ทว่า เสื้อผ้าบนกายของผู้มาใหม่กลับเปิดเผยเสียจนน่ากลัวว่า อาภรณ์เหล่านั้นจะหลุดร่วงออกมากองอยู่บนพื้นเสียให้ได้เสียงกำไลข้อมือและข้อเท้าของหญิงสาวเมื่อกระทบกันเป็นระยะฟังแล้วช่างเสนาะหูยิ่งนัก หญิงสาวก้าวเข้ามาด้านในอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางประดุจนางหงส์ ดวงตากลมโตสดใสปานลูกแก้วล้ำค่า กลิ่นกายหอมฟุ้งกระจายเมื่อร่างบางก้าวขยับเข้ามาใกล้ เรียวปากอวบอิ่มได้รูป เหยียดออกแต่พองาม หญิงสาวผู้นี้มีความงดงามสมวัยยิ่งนักผู้เป็นเจ้าของตำหนักจำต้องขยับกายขึ้นนั่งตัวตรงเพื่อเป็นการให้เกียรติแก่แขกผู้ม

‘เจ้ายังเด็กเกินไปองหญิงกั๋วเชียง ข้าเสียดายความงามและสมองอันชาญฉลาดของเจ้ายิ่งนัก หากใช้ในทางที่ถูก เจ้าคงอยู่เหนือผู้คนมากมาย แต่น่าเสียดายที่เจ้าก้าวเท้าผิดข้าง’“ดื่ม สุ่ยเหลียน แม้ตอนนี้ มันมิแสดงอาการก็อย่าได้วางใจ ขอบใจเจ้ามากที่ยอมเสี่ยงทดลองพิษ”จิ่วอิงยื่นถ้วยชาอีกถ้วยให้แก่หญิงสาว นับตั้งแต่อดีตเมื่อวัยเด็ก เขามิเคยจะไว้วางใจสิ่งใดนอกจากมือของเขาเองเท่านั้น“กงกง…ท่านก็ทำเสมือนข้าอ่อนต่อโลกไปได้ ขอบคุณท่านมากที่เป็นห่วงตัวข้าถึงเพียงนี้”มือบางของสุ่ยเหลียนยื่นไปรับถ้วยชาโดยที่สองมือบาง โอบมือหนาของขันทีหนุ่มเอาไว้ ความร้อนส่งผ่านมือบางทำให้จิ่งอิงรีบดึงมือกลับเมื่อมั่นใจว่าถ้วยชาในมือจะมิหลุดล่วงแล้วใบหน้าติดจะหวานล้ำรีบเสมองไปทางผู้เป็นนาย ปล่อยให้นางกำนัลน้อยยิ้มกว้าง เมื่อได้ทำในสิ่งที่นางพึงใจต่อชายหนุ่ม ความลับนั้นมิอาจมีในโลก นางมิใช่สุ่ยเหลียนตัวจริง และเขาก็มิใช่คนที่ทั่วทั้งวังหลวงคิด แม้แต่ฮองเฮาที่กำลังต่อสู้อยู่กับพิษร้ายก็เป็นเพียงเงาที่ถูกสร้างขึ้นมาหากนางอยากจะไขว่คว้าสิ่งใดมาไว้ในมือ นางต้องทำให้สำเร็จดั่งใจหมาย‘ข้ายอมลงทุนเสี่ยงตายในภารกิจนี้ก็เพื่อเจ้า

“เจ้าชอบการเล่นไล่จับสินะ…”“นายท่านหมายถึง…อ่า! ข้ายังมิเคยผ่านบุรุษใดมาก่อน คงมิเหมาะกระมังเจ้าค่ะ”หรู่อี้เริ่มเล่นตามน้ำแล้วเช่นกัน รอยยิ้มเย้ายวนพร้อมดวงตาหวานหยาดเยิ้มเริ่มปรากฏให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้เห็น ใบหน้าที่คราแรกดูดุดัน บัดนี้มิต่างจากบุรุษผู้หลงมัวเมาทั่ว ๆ ไปนั่นเองต่างจากคนบนหลังคา เขาอยากจะควักลูกตาของคนในห้อง ออกมาบดขยี้ด้วยฝ่าเท้าให้สาสมกับที่บังอาจใช้มองหญิงสาว ผู้เป็นดวงใจของเขา‘หากเจ้ามิตายด้วยมือข้าก็อย่าเรียกข้าว่าโม่คังเลย’ทว่า ทุกอย่างก็ทำได้เพียงคิดเท่านั้น เพราะถ้าหากเขาลงมือโดยไม่ยั้งคิด แผนการทั้งหมดที่ทำมาก็จะเปล่าประโยชน์ในทันทีโม่คังเริ่มคิดหาวิธีจัดการทุกอย่างให้รอบคอบเพื่อจะมิให้หรู่อี้เดือดร้อน และแผนการทั้งหมดพังลง ก่อนริมฝีปากหนาจะคลี่ออก พร้อมดวงตาที่เป็นประกายจ้องมองไปยังบุคคลทั้งสองภายในห้อง“หากเจ้าตามใจข้า มิว่าสิ่งใด ข้าก็ให้เจ้าได้อย่างที่ใจเจ้าปรารถนา สาวน้อยของข้า”คำหวานที่พรั่งพรูออกจากปากของบุรุษที่คาดหวังเพียงเสพสุขอันหาความจริงใจมิได้นั้น ไม่ได้สร้างความปีติยินดีในใจของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย“จริงหรือเจ้าคะ”ก๊อก ๆทุกอย่างกลับต้องห

ห้องประชุมลับเพียงเวลามิถึงครึ่งก้านธูป ทุกคนก็ได้มารวมตัวกันเพื่อหารือเรื่องสำคัญทุกสายตามองไปยังโม่คัง ซึ่งตอนนี้ ชายหนุ่มคว้ามือของผู้ติดตามน้องสาวไปยืนอยู่ข้างกายของตนเอง ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงขึ้นทันทีเมื่อสังเกตเห็นเนินอกอวบอิ่มของหญิงสาวอีกครั้ง ผ้าคลุมที่เขาสวมให้แก่นาง บัดนี้ มันเลื่อนไปอยู่ด้านหลังของหญิงสาวจนหมด มิได้ปกปิดส่วนที่เขาหวงแหนต่อสายตาผู้อื่นจนหมดสิ้นแล้วในตอนนี้โม่คังจับร่างบางให้หันใบหน้า เผชิญกับเขา ก่อนมือหนาจะกระตุกเชือกผ้าคลุมออก แล้วชายหนุ่มได้จัดการผูกมันใหม่อีกครั้ง แต่ทว่า มันยังไม่ได้ดั่งใจเขาอยู่ดี โม่คังหันมองหาสิ่งที่จะช่วยเขาได้ในตอนนี้ ก่อนจะใช้มือหนาลูบไปยังใบหูงามของหญิงสาว และสิ่งที่ติดมือของชายหนุ่มออกมาคือต่างหู หรู่อี้มองตามมือของชายหนุ่มที่กำลังใช้ส่วนโค้งงอของขาต่างหูกลัดผ้าทั้งสองฝั่งให้ติดกัน“ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว หรู่อี้ ว่าอย่าแม้แต่จะคิดที่จะให้ใครมองมัน”นิ้วของชายหนุ่มจิ้มลงเหนือเนินอกของหญิงสาว เป็นการตอกย้ำคำพูดของเขาว่าหมายถึงสิ่งใดที่เขาเคยตักเตือนหญิงสาวหรู่อี้ทำได้เพียงก้มหน้านิ่ง เวลานี้ นางแทบจะมุดลงไปแอบอยู่ใต้โต๊ะเสียให้

โม่ฟางเล่อได้ล้วงเอาแท่งไฟอันใหม่ออกมาเป่า ก่อนจะคาบเอาไว้เช่นเดิม ซึ่งครั้งนี้ นางตามหลังผู้เป็นพี่ชายไปติด ๆ มิได้นำหน้าเหมือนในคราแรก สองพี่น้องจำต้องระวังให้มากขึ้น เพราะพวกเขาเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้นทุกขณะถงเหยียนเจี๋ยถลาเข้าหาหน้าผาเมื่อเห็นแสงเล็ก ๆ ร่วงลงมายังด้านล่าง เขามิรู้ว่ามันเป็นของผู้ใด แต่ก็อยากให้มั่นใจว่ามิใช่ของภรรยา ชายหนุ่มตรวจสอบอาวุธและอุปกรณ์ทั้งหมดเพื่อเตรียมพร้อมที่จะปีนขึ้นไปด้านบน“เจี๋ย…อย่าคิดมากไป น้องเขยข้า พี่ใหญ่ของเราอยู่กับนาง”“ข้ารู้ หยวนฟาง แต่นางยังอ่อนประสบการณ์อยู่มาก ข้า…”“ข้าเข้าใจเจ้า สหาย”โม่หยวนฟางลอบมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนเยี่ยงบุรุษอยู่ตีนผาห่างออกไปไม่มาก ทุกท่วงท่าของนางช่างแตกต่างจากน้องสาวของเขายิ่งนัก ขนาดองครักษ์ข้างกายของน้องสาวอย่างหรู่อี้ก็ดูบอบบางกว่าเมี่ยวจ้านมากนัก หากเป็นนางอยู่บนนั้น และเขายังยืนอยู่ตรงนี้เหมือนกับถงเหยียนเจี๋ย สภาพจิตใจเขาก็คงมีอาการมิต่างกันเท่าใดนักบนผาสูงเมื่อใกล้ถึงที่หมาย แท่งไฟถูกดับในทันที โดยมีโม่คังเป็นผู้นำขึ้นไปด้านบนก่อน ชายหนุ่มดึงผ้าปิดพันใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ โผล่ศีรษะพ้นขอบ