ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2의 모든 챕터: 챕터 141 - 챕터 150

มือหยาบกร้านของเมี่ยวจ้านจับที่ข้อมือบางของคนพูด ก่อนจะจับจูงกันเดินออกจากความมืดเพียงก้าวพ้นที่กำบังกาย เมี่ยวจ้านจึงได้ปล่อยมือจากหรู่อี้ ภายใต้แสงสลัวนั้น เมี่ยวจ้านมิต่างจากบุรุษผู้องอาจเลยก็ว่าได้ หากมิถอดผ้าคลุมออก ยากที่ใครจะคิดว่านางคือสตรี“เชิญคุณชายและคุณหนูมาร่วมดื่มชากับข้าสักถ้วย”ผู้ติดตามที่ยังคงหลบซ่อนอยู่ในเงามืดต่างพากันขำขันอยู่ภายในใจ พวกเขาเดาไว้ไม่ผิดเลยว่าสตรีด้านในจะมองว่าคุณหนูเมี่ยวจ้านคือบุรุษ ยิ่งใบหน้าถูกปิดบังไปกว่าครึ่ง ยากที่ใครจะมองออกว่านางคือสตรี“อะ…แฮ่ม ขอบคุณแม่นาง”เมี่ยวจ้านปรับเสียงให้เข้มขึ้น ก่อนจะก้าวเข้าไปในกับดักที่เจ้าบ้านวางเอาไว้ พร้อมเชื้อเชิญพวกนางก้าวไปสู่ความตาย“ไยถึงได้มาเยือนเรือนข้ายามดึกดื่นเช่นนี้ จุดประสงค์ของคุณชายคงมิใช่…”หญิงสาวเจ้าของบ้านช่างงดงามเย้ายวนกว่าที่คาดเอาไว้มากที่เดียว นางหยุดคำพูดเอาไว้ให้เป็นปริศนาพร้อมส่งสายตาเชิญชวนให้แก่บุรุษชุดดำที่เปิดเผยให้เห็นเพียงดวงตาอันดุดัน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นอย่างยั่วเย้า พร้อมชำเลืองมองไปยังหญิงสาวอีกคนในห้อง‘หรือว่านางมิใช่คนรักของชายผู้นี้’หรู่อี้ในชุดสีดำขับเน้นทรวดทรง ม

‘เจ้าจะต้องสิ้นใจด้วยความทรมานมากกว่าข้าหลายพันเท่า โม่ไป๋หลาน เป็นเจ้าที่ต้องเจ็บปวด’ “อึก!” เลือดสด ๆ พุ่งออกมาอย่างมิอาจห้ามได้ เลือดจากบาดแผลเริ่มไหลช้าลง เพราะผู้เป็นอาได้โรยผงห้ามเลือดให้นางก่อนหน้าที่เขาจะกลายเป็นจอมมารอย่างเต็มตัวบนหลังคามีใครบางคนหมอบอยู่อย่างเงียบเชียบ คอยเฝ้ามองดูการต่อสู้ของคนด้านล่างด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย เขาสมควรหรือไม่ที่จะยื่นมือเข้าแทรกการต่อสู้นี้ หรือเฝ้ามองการจากไปของคนที่เขารัก เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ร่างในชุดผ้าคลุมสีดำก็ได้หายไปเหลือไว้เพียงความว่างเปล่าสาวกพรรคมารล้อมโม่ฟางเล่อและผู้ติดตามเอาไว้อย่างแน่นหนา เป้าหมายคือหญิงสาวตรงกลาง หากบั่นคอของนางมาได้ พวกเขาจะได้รางวัลอันคุ้มค่าอย่างแน่นอน“อ๊ากกก!” หนึ่งในผู้ติดตามถูกอาวุธที่มองไม่เห็นพุ่งเข้าใส่ก่อนจะล้มลง โม่ฟางเล่อคว้าตัวคนของนางที่พยายามเอาตัวมากันนางไว้ให้พ้นจากอันตราย“ปกป้องตัวเอง อย่าสละลมหายใจเพื่อข้า นี่คือคำสั่ง”ดาบคู่ถูกใช้ดื่มเลือดจากศัตรูอย่างรวดเร็ว ความว่องไวของหญิงสาวทำให้คนที่แอบซ่อนอยู่ถึงกับตกตะลึง หากเขาจะเข้าให้ถึงตัวของจีกวานฮวาได้ก็ต้องกำจัดหญิงสาวผู้นั้นให้ได้เส

เมื่อคิดได้เพียงเท่านั้น ฟางเล่อที่มีรูปร่างสูงโปร่งกว่าสตรีทั่วไปได้พยุงให้อาจารย์ลุกขึ้น หมิงจงเป่าไร้แรงทัดทานจึงยอมทำตามฟางเล่อ ก่อนที่นางจะขยับตัวหันหลังให้หมิงจงเป่า ดึงเอาแขนพาดบ่าตนทั้งสองข้าง“เล่อเล่อ เจ้าจะทำอันใด ไหล่เจ้าบาดเจ็บ เลือดข้ามีพิษ มะ…”“ช่างพิษนั่นปะไร หากจะตาย มิว่าจะมีหมอเทวดาอยู่ยืนตรงหน้าเพื่อช่วยเหลือ ข้าก็ต้องจบชีวิตลงอยู่ดี แต่เวลานี้ ข้าและท่านยังหายใจ ท่านอย่าได้คิดถึงเรื่องอันตรายเกี่ยวกับตัวข้าอีกเลย เวลานี้ หน้าที่ของท่านคือห้ามขี้เกียจหายใจ เข้าใจหรือไม่ ตาเฒ่า ฮึก…”หมิงจงเป่าพยายามขัดขืน โม่ฟางเล่อจึงใช้เท้าเหวี่ยงไปยังข้อพับของผู้เป็นอาจารย์ทำให้หมิงจงเป่าหมดแรงต้านทานในทันที ในที่สุด ร่างสูงก็ถูกแบกไว้บนหลังบอบบาง น้ำหนักที่มากกว่าของหมิงจงเป่า มิใช่ปัญหาสำหรับความมุ่งมั่นของหญิงสาว หมิงจงเป่ามิใช่คนอ้วน แต่รูปร่างแน่นหนั่นไร้ไขมัน สูงกว่านางก็มิได้มากมาย“ลูกแบกพ่อย่อมสมควรทำเสมอ ศิษย์ดูแลอาจารย์มิมีคำว่าไม่เหมาะสม เล่อเล่อจะต้องพาท่านไปส่งเข้าห้องหอให้จงได้ ไว้ใจข้าและมิต้องกังวลว่าคนผู้นั้นจะรอดไปได้ เชื่อใจข้าหรือไม่ ท่านอาจารย์”สองขาเรียว

สำหรับโม่ฟางเล่อ การที่ต้องต่อสู้เพื่อรักษาชีวิตตนเองว่ายากแล้ว ทว่าการทำเพื่อผู้อื่นยากยิ่งกว่า ในความรู้สึกของหญิงสาวเวลานี้ การต่อสู้เป็นไปอย่างเอาเป็นเอาตายเลยก็ว่าได้ ฟางเล่อเล่อคำรามก้อง นางรู้ว่าตอนนี้ ตนกำลังวิตกกังวลเหลือเกิน ทางออกที่ดีคือการระบายสิ่งที่อยู่ภายในออกมาให้หมดสิ้น มิเช่นนั้นจะเป็นนางเองที่เจ็บสาหัสเอาได้ หากธาตุไฟแตกซ่านจากความกดดันอันมหาศาลภายในใจโม่ฟางเล่อเหลือบมองพี่ชายทางหางตา นางเห็นเขากำลังนั่งซ้อนหลังอาจารย์ของนางคล้ายการเดินพลังหรืออะไรสักอย่าง เพราะมิได้มองให้ชัดเจน จิตใจที่พะวงบวกความกรุ่นโกรธทำให้ตอนนี้ร่างกายของคนมากมาย มิว่าจะเป็นแขนขาหรือแม้แต่ศีรษะ ขาดกระเด็นกระจายอยู่บนพื้นจนคนของพรรคมารบางคนคิดที่จะหนี แต่ก็มิอาจรอดพ้นมือหญิงสาวไปได้“หากข้าปล่อยพวกเจ้าไปก็เท่ากับข้าเป็นคนวางยาฆ่าตัวข้าเองและครอบครัว เพราะสักวัน พวกเจ้าก็กลับมาแก้แค้นข้าอยู่ดี หากเป็นข้าสลับที่ยืนกับพวกเจ้าจะกล้าปล่อยข้าไปหรือไม่เล่า”คำพูดของโม่ฟางเล่อเสมือนนางกำลังนั่งอยู่ในใจของศัตรูก็มิปาน ใช่แล้ว หากสลับตำแหน่งกันในเวลานี้ พวกเขาไม่มีวันปล่อยนางไปเช่นกัน ฉะนั้น สิ่งที่พวก

“เหมือนท่านจะรู้จักที่แห่งนี้ดีเหลือเกินนะ นายท่านจี”หลิวเจินเจินเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากอย่างชัดเจนแล้วดวงตาของอีกฝ่ายปรือขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะมองเจ้าของเสียงเย็นชานั้น จีหมิงเยว่ยิ้มอ่อน ๆ เขากำลังจะตายอยู่แล้ว หลังจากล้มลงในคราแรก เพียงได้ยินเสียงมีคนกำลังข้ามกำแพงมา เขาจึงพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง ลากตนเองมาจนถึงกำแพง แต่ก็ไม่อาจข้ามออกไปได้หากเขามีคนรู้ความลับซึ่งปกปิดมาเนิ่นนาน ภรรยาและคนที่เหลือในบ้านอาจตกอยู่ในอันตรายได้ ทว่า เวลานี้ เขาก็มิต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิด กลายเป็นกบฏเช่นบุตรสาวไปเสียแล้ว“ข้าเพียงผ่านมาเท่านั้น หยางฮูหยิน”คำแก้ตัวที่ระโหยโรยแรงเต็มที ทว่า มันอาจเป็นทางออกสุดท้ายที่เขาจะทำได้ เพื่อภรรยาและคนในครอบครัวที่มิรู้เห็นสิ่งใดด้วยเลย“ข้าสมควรเชื่อท่านดีหรือไม่ ข้ามิใช่เจ้าหน้าที่ศาล ไม่จำเป็นที่ข้าต้องมาเค้นหาความกับท่านให้เสียเวลา เพราะข้าว่าท่านรู้คำตอบได้ด้วยตนเองอยู่แล้ว ว่าข้าจะทำสิ่งใดกับตัวท่านในตอนนี้ อีกเรื่องที่ข้าเตือนความจำของท่านด้วย ข้ามีนามว่าหลิวเจินเจิน มิใช่ภรรยาคนแซ่หยางมานานนับปีแล้ว ลาก่อนนายท่านจี เรื่องของท่าน ข้าจะ