บททั้งหมดของ กลิ่นจันทร์ (นิยายชุด หอมรัญจวน): บทที่ 1 - บทที่ 5

เย็นย่ำ ณ เรือนชานเมืองซึ่งเป็นที่พำนักชั่วคราวของ ‘พระเกษตรานพคุณ’ หรือที่คนทั่วไปเรียกท่านว่า ‘คุณพระเกษตรนพ’ หรือ ‘คุณพระนพ’ ตามบรรดาศักดิ์ ‘พระเกษตรา’ และ ‘นพ’ ชื่อเดิมของท่านประสมกันเนื่องจากท่านมิได้เป็นข้าราชการบรรดาศักดิ์นี้แต่เพียงผู้เดียว หากแต่ยังมีอีกหลายท่านที่ดำรงตำแหน่งพระเกษตรา ทั้งในเขตพระนครและตามหัวเมืองต่างๆด้วยการเก็บภาษีที่นา รวมทั้งการควบคุมดูแลให้ความรู้เรื่องพันธุ์ข้าว การจัดหาสัตว์ทำนา การหาแหล่งน้ำ รวมไปถึงการตัดสินข้อพิพาทเกี่ยวกับการทำนา เพื่อลดความขัดแย้งและเพื่อให้ชาวนาเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ดีมากขึ้น ก็ล้วนแต่เป็นหน้าที่การกำกับดูและของพระเกษตราทุกท่านดังนั้นหากไม่มีชื่อต่อท้าย ผู้คนอาจจะงุนงงได้ว่า ‘พระเกษตรา’ ที่กำลังกล่าวถึงนั้นเป็นผู้ใดกันแต่สำหรับ ‘เข้ม’ บ่าวติดสอยห้อยตามคุณพระนพมาจากพระนครกลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะสำหรับมันแล้ว เมื่อเอ่ยถึง ‘พระเกษตรา’ ที่ออกเยี่ยมเยือนชาวบ้าน ตรวจตราดูความเป็นอยู่อัตคัดขัดสนของชาวบ้านอย่างแท้จริง ก็คงมีแต่ ‘คุณพระนพ’ นายของมันเท่านั้นด้วยเป็นอันสามัญของผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ที่ล้วนแล้วแต่ต้องการความสะดวกสบายในทุกด

นพมองหน้าปูเลี่ยนของบ่าวคนสนิทที่พยายามพูดเนิบนาบแบบจับกิริยาเขาไปด้วยว่าเขาจะตะเพิดมันตอนไหน แต่ก็เพราะข้อหาที่มันรู้ใจเขาไปเสียทั้งหมด เขาจึงโกรธมันไม่ค่อยลง“ข้าจะผ่อนคลายหรือไม่ผ่อนคลาย ข้ารู้ตัวของข้าดี เอ็งน่ะ แค่ทำตัวให้รู้หน้าที่ก็พอแล้ว ไม่ใช่นายสั่งอย่าง เอ็งก็รั้นจะทำอย่าง”“เข้ม...”“ข้ายังพูดไม่จบ ห้ามสอด”“ขอรับ”“อย่ามาทำเป็นสู่รู้ใจข้า เข้าใจไหมเจ้าเข้ม”เจ้าเข้มที่ก้มหน้าแบบสำนึกผิด เหลือบตาขึ้นมอง คล้ายจะถามว่ามันพูดได้หรือยัง นั่นก็ยิ่งทำให้ความโมโหเหมือนจะกลับมา แต่ก็ต้องข่มกลั้นไว้ให้มันพูดออกมาเสียให้หมด จะได้ไปให้พ้นๆ สักที“เอาละ จะว่าอย่างไรก็ว่ามาขอรับคุณเข้ม กระผมจะได้ทำการทำงานเสียที พูดจบแล้วคุณเข้มก็รีบไปให้พ้นๆ หน้ากระผมนะขอรับ”“โธ่! คุณพระขอรับ ล้อเข้มอีกแล้ว”“พูดมา” “เข้มกราบขออภัยขอรับคุณพระ เข้มก็เพียงแต่คิดว่าถ้าอีจันทร์มันอยู่ที่นี่ด้วยอีกสักคน คุณพระก็จะได้ผ่อนคลาย และอีจันทร์มันเองก็จะได้ช่วยเหลือพ่อแม่มันได้ด้วยขอรับ”นพหลับตาข่มกลั้นอารมณ์กรุ่นโกรธที่เริ่มจะผุดขึ้นทีละน้อยทีละน้อย เพราะนั่นคือสิ่งที่เจ้าเข้มเร้าหรือเขาตลอดในช่วง 1 เ

“บ่าวกราบเจ้าค่ะ” น้ำเสียงใสเป็นกังวานดังมาจากร่างสาวที่ก้มหน้างุดอยู่แทบพื้น เสียงนั้นแม้จะสุภาพแต่กลับไม่ได้บ่งบอกเลยว่านางจันทร์คนนี้จะสงบเสงี่ยมเจียมตัว เพราะสตรีที่มีน้ำเสียงเปี่ยมอกมั่นใจแบบนี้ บ่งบอกว่าเจ้าตัวออกจะกล้าเกินหญิงเสียด้วยซ้ำ เพราะดูจากที่บุกรุกมาที่เรือนเขาอยู่บ่อยครั้งก็ตรงกับน้ำเสียงมุ่งมั่นนั้นเสียจริง “ข้ายังไม่ได้รับเอ็งเป็นบ่าว ไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าบ่าว” “บ่าว... เอ่อ... อิฉันกราบเจ้าค่ะ” นางจันทร์ก้มกราบอีกครั้ง แต่ไม่ได้เงยหน้ามอง “ข้าบอกเจ้าเข้มไปแล้วว่าไม่รับบ่าว เอ็งฟังไม่รู้ความรึ ถึงได้เทียวไปเทียวมาไม่หยุด สร้างความรำคาญใจให้ข้าไม่เว้นแต่ละวัน”น้ำเสียงออกดุส่งไปด้วยหวังว่านางจันทร์จะไม่มาอีก ทว่าปลายน้ำเสียงกลับเป็นอิดหนาระอาใจ ไม่เด็ดขาดตามที่ควรจะเป็น นพรู้ตัวแบบนั้น แต่คนฟังอาจจะไม่ทันรู้ เพราะร่างอรชรที่สั่นสะอื้นแทบพื้นกลับทำให้ใจเขาอ่อนยวบไปอีกครั้นจะเอ่ยปากพูดก่อนก็กลัวว่าจะอดใจรับนางจันทร์เข้ามาไม่ได้ ทว่าเด็กสาวที่เงยหน้ามองเขา ดวงตาฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาก็ทำให้ใจเขาอ่อนยวบจริงๆ แต่คงไม่เท่า