All Chapters of ทะลุมิติคือวิธีแก้ปัญหาครอบจักรวาล: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อรถจอดนิ่งสนิท คนรับใช้ก็รีบกรูกันออกมาต้อนรับพร้อมกับเปิดประตูให้ ชลธารรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับการปฏิบัติที่หรูหราและสุภาพเช่นนี้ เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการต้อนรับแบบนี้ ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ลืมกล่าวขอบคุณแม่บ้านที่เปิดประตูให้เหล่าคนรับใช้พากันสงบปากสงบคำ แม้จะมีคำถามมากมายอยู่ในใจ แต่พวกเขารู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน พวกเขารู้เรื่องที่คุณหนูอัลฟ่าของพวกเขาทำโอเมก้าข้างนอกท้อง และวันนี้ก็เป็นวันที่บัวรัตนาออกไปรับโอเมก้าคนนั้นเข้ามาในบ้าน แม้จะมีความรู้สึกไม่อยากยอมรับ แต่เมื่อเป็นคำสั่งจากเจ้านาย พวกเขาก็ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดโดยไม่มีข้อโต้แย้งชลธารเองรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แฝงความระแวงอยู่บ้าง แต่ก็พยายามคงท่าทีสุภาพและเป็นมิตรไว้ เขารู้ว่าการเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตใหม่ของเขากับลูกน้อยเป็นไปอย่างราบรื่น“รีบพาลูกเข้าบ้านกันเถอะ แดดมันแรง” บัวรัตนาเดินเข้ามาเคียงข้างผู้มาใหม่ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใยก่อนพาเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ชลธารมองรอบ ๆ ด้วยความตะลึง ใจของเขาแทบไม่เชื่อสายตา

“งั้นตอนบ่ายนี้เราไปเดินช็อปปิ้งกันดีไหม? ยืดเส้นยืดสายจะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” บัวรัตนาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของชลธารที่ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเต็มใจกับการกินอาหารทั้งหมด เธอคิดว่าต้องใช้อะไรบางอย่างมาล่อลวงเขาบ้าง น่ารักดีจริง ๆ“จริงเหรอครับ! ไปๆ” สีหน้าที่แสนเหนื่อยหน่ายก่อนหน้านี้ถูกสลัดทิ้งไปอย่างหมดสิ้น ชลธารเด้งตัวขึ้นจากท่านั่งหลังติดเบาะ นั่งตรงและเริ่มกินอาหารตรงหน้าหลังจากที่ตั้งครรภ์ เขาก็ต้องสวมแต่ชุดคลุมท้องตลอดเวลา เสื้อผ้าตัวเก่าที่เคยชอบใส่ก็ถูกทิ้งไว้ที่บ้านเดิมของเขา และชลธารก็ไม่ได้กลับไปเอามันอีกเลย ความเปลี่ยนแปลงของร่างกายหลังคลอดทำให้เขารู้สึกว่าเสื้อผ้าเดิม ๆ คงไม่พอดีอีกแล้ว ความคิดที่ว่าเขาควรมีเสื้อผ้าแบบใหม่สักหลายชุดเริ่มเข้ามาในหัวของชลธารสักพักแล้ว และคำชักชวนของคุณบัวก็ตรงใจพอดีบัวรัตนาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะชวนชลธารคุยไปเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้าน เรื่องลูกน้อย และเรื่องต่าง ๆ ที่ทำให้พวกเขาสนิทสนมกันมากขึ้นเมื่อช่วงบ่ายมาถึง บัวรัตนาก็พาชลธารไปเดินห้างตามที่ได้สัญญาไว้ ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันท่ามกลางบรรยากาศที่ค

นรกานต์เงียบไป คำถามของบัวรัตนาทำให้เขายิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก เขารู้สึกเหมือนถูกดึงลงสู่ห้วงความคิดที่ไม่รู้ว่าจะออกจากมันอย่างไร ความรู้สึกซับซ้อนที่ก่อตัวขึ้นในใจทำให้เขาอ่อนแอ และแม้ว่าเขาจะเคยเป็นอัลฟ่าที่เด็ดเดี่ยวแข็งแกร่ง แต่ในเวลานี้เขากลับรู้สึกเหมือนคนที่สูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปโดยไม่รู้ว่าจะตามหามันกลับมาได้อย่างไรความเงียบงันระหว่างพวกเขาทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้น กลายเป็นช่องว่างที่ยากจะเติมเต็มระหว่างทั้งสองคน ทั้งความรัก ความโกรธ ความอิจฉา และความเจ็บปวด ทั้งหมดนั้นต่างวนเวียนอยู่ในความคิดของนรกานต์และบัวรัตนา ทว่าไม่มีใครกล้าเดินก้าวข้ามเส้นบาง ๆ ที่กั้นขวางพวกเขาไว้บัวรัตนารู้สึกได้ถึงความหวั่นไหวในแววตาของนรกานต์ เธอรู้ว่าคำถามนี้มันไม่ง่ายที่จะตอบ แต่เธอก็เลือกที่จะเฝ้ามองและรอคอยคำตอบจากเขา ทว่าเนิ่นนานคำตอบที่ได้กลับมามีเพียงความเงียบงันเช่นเดิม“ถ้าจะมัวยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืน สู้เอาเวลาไปนอนดีกว่ามั้งคะ ฉันเองก็ต้องเข้านอนแล้ว พรุ่งนี้หากโชคดีเราคงได้เจอกันที่บริษัท”บัวรัตนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ก่อนจะออกแรงสะบัดมือหนาของนรกานต์ทิ้งไปอย่างไม่สนใจ เธอหัน

"บางทีเราควรจะคุยกัน...ให้มากกว่านี้"ชลธารรู้สึกถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที เขารู้ว่าเขาต้องหาทางหลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้ก่อนที่มันจะเลวร้ายลงไปอีก แต่จะทำยังไงดี? เขาอยู่คนเดียว ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ และนรกานต์ก็เป็นอัลฟ่า ตามนิสัยแล้วไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ได้ง่าย ๆนรกานต์เอื้อมมือจะดันประตูเข้าไป หากคราวนี้ชลธารนั้นไหวตัวทัน โอเมก้าร่างบางรีบดันประตูปิดและล็อกมันไว้อย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ชลธารถอยหลังหนีจากประตูสองสามก้าวอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาบัวรัตนาอย่างรวดเร็ว“คุณบัว...รับสายที!” ชลธารภาวนาในใจในขณะที่เสียงสัญญาณเรียกเข้าดังขึ้นต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย ความหวาดกลัวทำให้มือของเขาสั่นเทาเย็นเยียบ รู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุมโดยสิ้นเชิงนรกานต์ที่อยู่ด้านนอกประตูเค้นเสียง“หึ! จะเล่นแผนนี้ใช่ไหม!”อัลฟ่าร่างสูงตัดสินใจไม่ยอมแพ้ เขาเดินลงไปยังชั้นล่างด้วยความโกรธและหงุดหงิด เรียกหาหัวหน้าแม่บ้านด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “เอากุญแจสำรองห้องเลี้ยงเด็กมา!”หัวหน้าแม่บ้านหญิงมีอายุยืนรออยู่ เธอมองนรกานต์อย่างสงบด้วยสายตาใจเย็น

นรกานต์ยังคงจ้องมองเธออยู่เช่นนั้น ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูของเธอ “ถ้าคุณยอมให้ผมได้ลองดูบ้าง...”หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นยั่วยวนอีกฝ่าย สีหน้าและแววตาของเธอปลุกอารมณ์ด้านมืดของเขาให้ตื่นขึ้น และเหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างสองคนเข้าหากัน ชายหนุ่มก้มหน้าเข้าประชั้นชิดริมฝีปากของบัวรัตนา เขาค่อย ๆ แนบริมฝีปากบางลงบดขยี้กลีบปากของเธอไม่เว้นแม้แต่จังหวะให้หายใจ แม้ร่างกายของเขาจะร้อนขึ้นจากเลือดที่สูบฉีด บางสิ่งในตัวเขามันกำลังแข็งได้ที่อยู่ในเป้ากางเกงนั้นก็ออกอาการ“ผมพร้อมจะเป็นเด็กดีของคุณแล้ว...คุณบัว เพียงแค่คุณบอกว่าต้องการผม” นรกานต์กระซิบชิดอยู่กับริมฝีปากของบัวรัตนา ขณะที่ยังนัวเนียกลีบปากของเธอ“ได้สิ ฉันต้องการคุณ” ความคิดอยากเอาชนะพลุ่งพล่านขึ้นในใจ วินาทีนี้หญิงสาวกลับนึกอยากเห็นว่าคนตรงหน้าจะเป็น ‘เด็กดี’ ได้แค่ไหนเพียงแค่บัวรัตนาตอบรับกลับไป นรกานต์ก็แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้ลิ้นร้อนเข้าไปตักตวงความหวานอย่างไม่รู้จักอิ่ม บัวรัตนาไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนรุกล้ำอยู่ฝ่ายเดียว เธอใช้มือเรียวเข้าไปสัมผัสตรงเป้ากางเกงของนรกานต์ ในตอนนี้มันแข็งได้ที่แทบจะทะลุกางเกงออกมาอยู่แล้วส