ฉากที่ 13

“ถือได้ไหม ธาร?” บัวรัตนาถามขึ้นด้วยความห่วงใย

“ได้สิ แค่นี้เอง ไม่หนักสักหน่อย” ชลธารตอบด้วยรอยยิ้ม พยายามแสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแรงพอที่จะช่วยถือของได้

กว่าทั้งสองจะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำมากแล้ว เวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่จะรู้ตัว เดิมทีบัวรัตนากะว่าจะพาชลธารไปเปิดหูเปิดตาที่อื่นอีก แต่อีกฝ่ายยืนยันว่าอยากกลับบ้านเพราะอยู่ห่างจากเจ้าตัวเล็กมานานเกินไปแล้ว แม้จะมีพี่เลี้ยงคอยดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ชลธารก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

ทั้งสองปฏิเสธการช่วยถือของจากคนรับใช้หลังจากเดินเข้าบ้านมา จึงกลายเป็นว่าพวกเขาพากันถือถุงช็อปปิ้งต่าง ๆ เต็มสองมือ ทั้งเสื้อผ้าใหม่และของที่ซื้อมาในวันนี้ ซึ่งทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและสนิทสนมมากขึ้น

ขณะที่บัวรัตนากับชลธารเดินผ่านหน้าห้อง ๆ หนึ่ง บังเอิญว่าประตูห้องนั้นปิดไว้ไม่สนิทนัก ทำให้คนที่อยู่ในห้องนั้นเห็นภาพของทั้งคู่เต็มสองตา นรกานต์ที่นั่งอยู่ในห้องรีบลุกออกจากเก้าอี้ และมาชะเง้อเกาะประตูมองใบหน้ายิ้มแย้มของบัวรัตนาและชลธารด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

สายตาของอัลฟ่าหนุ่มเต็มไปด้วยความโหยหาโดยไม่รู้ตัว