All Chapters of To Serve And To Protect Your Heart: Chapter 21 - Chapter 30

“Sweetheart, are you okay?” Nag-aalala na tanong ni Vincent sa panganay niyang anak na si Princess. Subalit, wala siyang natanggap na sagot mula dito. Bagkus, isang blankong tingin ang naging tugon ng kanyang anak bago ibinaling ang tingin sa labas ng bintana ng sasakyan. Gumuhit ang kirot sa dibdib ni Vincent. Nasaktan siya sa inasal ng kanyang anak. Gusto niya itong pagsabihan upang kahit papaano ay magkaroon ng takot sa kanya ang bata. Ngunit hindi niya ito ginawa, naisip niya na mas lalo lang lalayo sa kanya ang loob ni Princess. “Babe, Princess is fine. Nagtatampo lang siya sa akin dahil napagalitan ko siya kagabi. Ang tigas kasi ng ulo, I told her na she needs to stop using her phone at nine evening, but she hid under her blanket.” Malumanay na paliwanag ni Alona sabay haplos sa ulo ni Princess. Wala man lang naging reaksyon ang bata sa sinabi ni Alona nanatili lang itong tahimik. Kung titingnan mo ang dalawa ay para silang tunay na mag-ina. Sa paningin ni Vincent si Alon

“Huh!” Isang mabigat na buntong hininga ang aking pinakawalan dahil sa ganda ng tanawin na nakalatag sa aking harapan. Hindi lang ako ang namangha sa magandang tanawin kundi maging ang aking mga kasamahan. Hindi naman bago sa amin ang makakita ng magandang tanawin, dahil kung saan-saang bansa kami idinideploy. At ngayon ay mahigit apat na buwan na kami dito sa bansang Vietnam. Ang team ko ang ipinadala ng bansa upang makipag-alyansa sa gobyerno ng Vietnam dahil sa nagaganap na giyera laban sa mga terrorismo. Nagkataon na ang subject ng aking grupo sa misyon ay isa sa mga namumuno sa grupo ng mga terrorista na naghahasik ng gulo sa bansang Vietnam. “Ang ganda pala sa bansang ito, nakakawala ng pagod.” Ani ni Jonard na nakatayo sa tabi ko. Tulad ko ay may hawak din itong mabigat at mahabang armas.May katotohanan ang mga sinabi nito. Sadyang napakaganda ng kalikasan sa bansang Vietnam. Subalit sa kabila ng kagandahan ng bansang ito ay nagkukubli ang kahirapan ng mga mamamayan dahil

“Day by day, everything is so difficult for me. Hindi ko alam kung paano haharapin ang bukas. Katulad na lang ngayon, gigising ako sa umaga na hindi alam kung ano ang gagawin. Habang nakapikit ay nagpakawala ako ng isang mabigat na buntong hininga. Tinatamad na kasi akong bumangon, parang mas gusto kong pigilin na lang ang aking paghinga hanggang sa tuluyan akong malagutan ng hininga. Pinigil ko ang paghinga, ginawa ko kung ano ang tumatakbo sa utak ko. Ilang minuto ang lumipas, na halos inabot na ng kwareta’y minuto, hanggang sa maabot ko ang aking limitasyon. Sa huli, pinakawalan ko rin ang hangin sa aking baga, kasabay nito ang pagmulat ng aking mga mata. Malungkot na tumingin ako sa nakabukas na bintana, tinanaw ang malawak na kalangitan. Maaliwalas ang panahon at sariwa ang hangin na pumapasok sa loob ng aking silid. Ilang araw na ang lumipas simula ng malaman ko ang kamatayan ng aking ama. Wala na akong ginawa kundi ang magkulong dito sa loob ng silid. Nakaleave ako n

“Ouch…” Hindi na maipinta ang mukha ko habang idinadaing ang sugat sa aking tagiliran. Hindi na kasi ako nagpadala sa hospital, at sa presinto na mismo ginamot ang sugat ko, since ma mababaw lang naman ang tama ko. Pagdating sa gilid ng kalsada ay kaagad kong pinara ang paparating na taxi. Huminto ito sa tapat ko. Mabagal ang mga hakbang na lumapit ako sa taxi, binuksan ko ang pinto sa bandang passenger seat. Pumasok at dahan-dahan na umupo. “Carmona, kuya.” Ani ko sa driver habang nakasandal sa sandalan at nakapikit ang aking mga mata. “Ano bang klaseng ina ito?” narinig kong sabi ng driver sa galit na tinig, dahilan kung bakit napilitan ako na imulat ang aking mga mata. Lumalim ang gatla sa noo ko ng mamulatan ko na masama ang tingin sa akin ng driver. “Ano bang problema ng driver na ‘to at kung makatingin ay parang akala moy napakasama kong tao?” Naguguluhan kong tanong sa sarili ko. “Kuya, may problema ba?” Nagtataka kong tanong sa driver. Subalit parang mas ikinasam

Mula sa dining room ay maririnig ang kalampag ng mga kubyertos. Tahimik na kumakain ng almusal ang mag-ama. Sa kanang bahagi ni Vincent ay nakaupo ang kanyang mga anak, habang sa kaliwang bahagi ay si Alona. Hindi nawawala ang magandang ngiti sa kanyang mga labi habang ginagampanan ang kanyang tungkulin bilang isang ulirang may bahay. Since that they are engaged, iniisip niya na asawa na siya ni Vincent kahit hindi pa man sila kasal. Pasasaan ba’t dun din naman hahantong ang lahat? Kaya naman todo effort siya sa pagpapakitang gilas sa pagsisilbi sa mag-ama.“Princess, inumin mo ang gatas mo, kaya hindi ka tumataba kasi ang hina mong kumain. I’m sure magugustuhan ninyo ang sandwich na inihanda ko para sa inyo.” Si Alona sa tono na kay lambing habang nakangiti sa mga bata.Ibinaba ng batang si Princess ang kanyang hawak na kutsara at tahimik na sinunod ang utos ng kanyang tita Alona. Lumitaw ang magandang ngiti sa mga labi ni Vincent habang pinagmamasdan ang kanyang anak. Alona is a