บททั้งหมดของ ไม่ควร(เสี่ยง)รัก มาเฟียเจ้าหนี้: บทที่ 31 - บทที่ 40

หลังจากผ่านช่วงเสาร์อาทิตย์ วันนี้เต้าหู้ก็มาเรียนที่มหาลัยตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือดันมีภาพหลุดเธอจูบกับภีมในผับคืนก่อนถูกแชร์ต่อๆ กันไปว่อนทั้งคณะ ทำเอาเป็นข่าวฮือฮา ถึงแม้เธอจะไม่ได้ทำอย่างที่เป็นข่าว แต่ภาพที่ถูกปล่อยออกมาทั้งมุมกล้อง ก็มองได้ว่าทั้งสองนั้นเหมือนจูบกันจริงๆ จนทำให้เธอมานั่งปรึกษาเพื่อนๆ คิดไม่ตกว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง "แกว่ารูปนี้มาจากใคร" เต้าหู้วางมือถือที่เปิดรูปเจ้าปัญหาลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย ก่อนที่จีจี้จะออกความคิดเห็น "ฉันเห็นไอ้พี่ต้า มันยกมือถือขึ้นมาตอนตอนที่แกกับพี่ภีมจูบกันนะ แล้วถ่ายจากมุมนี้ ก็น่าจะเป็นมันนั่นแหละ" จีจี้พูดย้ำอย่างมั่นใจ “แล้วพี่เขาทำไปทำไม” เต้าหู้ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนปล่อยภาพพวกนี้ต้องการอะไร ยังไงมันก็ไม่ได้เกิดผลดีต่อตัวเธอหรือตัวภีมแน่ “ไม่รู้สิ อาจจะแค่อยากแกล้งพี่ภีม แต่มันทำเอาแกโดนร่างแหไปด้วย แล้วไอ้รูปบ้าๆ นี่ถูกส่งไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้” ไม่นานเสียงเรียกเข้ามือถือของเต้าหู้ก็ดังขึ้น เธอถูกเรียกเข้าไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา คงหนีไม่พ้นเรื่องภาพหลุดนี้แน่น

ขณะที่เต้าหู้และฟีนิกซ์กำลังสนทนากันเรียกว่าฟีนิกซ์มากกว่าที่เป็นฝ่ายพูด เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนหันไปมองคนที่กำลังเข้ามา “เต้าหู้ เฮียบอกให้รออยู่ที่รถไม่ใช่เหรอทำไมมาอยู่นี่” เฉินที่มาจากการเอารถไปลองขับ กลับเข้ามาที่ออฟฟิศเพื่อบอกเพื่อนพร้อมกับจะเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายในการซ่อม แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นคนรักของตัวเองอยู่กับเพื่อนของเขา เห็นแบบนั้นตาขวาของชายหนุ่มก็กระตุกทันทีเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น “เข้ามาก่อนดิ มานั่งแดกเหล้ากับกูก่อน” ฟีนิกซ์ยังคงทำตัวตามปกติชวนดื่มเหล้าเหมือนอย่างเคย แต่เขาเองไม่อยากอยู่ต่อเพราะไม่รู้ว่าคนอย่างมันจะหลุดปากพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาบ้าง ยิ่งเวลาเมาไม่ต้องพูดถึงไอ้นี่เก็บความลับอะไรไม่เคยได้ “ไม่ กูจะกลับแล้ว” เจ้าของร่างสูงรีบเดินไปคว้าแขนคนตัวเล็กที่ตอนนี้เขาเดาไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไร และไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีแม่งพูดอะไรให้เธอฟังไปบ้าง ถ้าเล่าเรื่องเมื่อก่อนล่ะก็มีแต่เรื่องดีๆ ทั้งนั้น “แต่กูเรียกเด็กกูมาแล้วนะ มึงพาเด็กมึงมา ก็ต้องแข่งรถกันดิ เราไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้นานแล้วนะ ช่

“อธิบายมา ในรูปใช่เราจริงๆ ไหม” รูปที่เขาพึ่งได้มาจากคนรู้จักที่เป็นอาจารย์สอนในคณะของเต้าหู้เพราะเขาเองก็ข้องใจ ทำไมมหาลัยถึงได้ลงโทษแค่คนรักของเขาทั้งๆ ที่มีเพื่อนๆ เธอก็ไปด้วย และที่สำคัญมหาลัยส่งคนไปตามติดชีวิตนักศึกษาหรืออย่างไร ทำไมถึงรู้ได้ว่าเธอเข้าสถานบันเทิง และถ้ามันมีไอ้โรคจิตที่ไหนตามเธอจริงเขาก็จัดอัดให้น่วม แต่ว่าสิ่งที่เขาได้เห็นรูปถ่ายชายหญิงกำลังจูบกัน เพียงแค่เห็นเขาก็จำได้ว่าคนในรูปคือเต้าหู้แน่นอนและชุดที่เธอสวมใส่ในวันนั้นเขาเองเป็นคนฉีกมันทิ้งเองกับมือ เส้นสติของเขามันขาดผึงก่อนจะตามหาห้องเรียนของผู้ชายในรูปถ่ายนั้น “ใช่ในรูปนั้นคือหนูจริง แต่หนูกับพี่เขาไม่ได้จูบกันจริง เพื่อนพี่เขาแอบถ่ายแล้วส่งไปในแชทกลุ่มเพื่อน แต่มันดันหลุดออกมา” “เฮียต้องเชื่อใช่ไหม?” “มันเป็นแค่มุมกล้อง” “แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไมต้องให้เฮียรู้เอง ปิดบังเหรอ?” “ที่ไม่บอกเพราะหนูกลัวเฮียจะไปทำร้ายเขา แบบที่ทำวันนี้ไง” “เป็นห่วงมันเหลือเกินนะ ถ้าไม่ได้จูบจริงแล้วมีเหตุผลอะไรที่ต้องไปจูบเล่นๆ

"วันนี้มีนักศึกษาใหม่เข้ามาเรียนกับเราอีกสองคนนะคะ ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะคะ" อาจารย์ประจำวิชาบัญชีได้แนะนำนักเรียนใหม่ที่หน้าตาคุ้นๆ ให้กับนักศึกษาในชั้นเรียนให้รู้จัก “สวัสดีครับผมจ๊อดครับ อายุ 18 ปีครับ” “ส่วนผมแจ๊ดครับ อายุ 18 เหมือนกันครับ” หลังจากทุกคนเห็นนักศึกษาใหม่แนะนำตัวก็มีเสียงกระซิบกระซาบกันมากมาย เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงใกล้สอบปลายภาคแล้ว แต่กลับเข้ามาเรียนกลางคัน แถมดูท่าจะอายุไม่ใช่สิบแปดจริงๆ เพราะหน้าตาพวกพี่แกก็นำอายุไปพอสมควร ถึงอายุอ่อนกว่าเฉินหนึ่งถึงสองปี แต่คงเพราะทำงานหนักและไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง เลยทำให้คอลลาเจนในผิวเริ่มเสื่อมสภาพ สงสัยวันหลังต้องบอกเฮียให้พวกพี่ๆ เขาได้ทำสปาดูแลผิวกันบ้างแล้ว หลายๆ คนต่างลือกันไปว่า สองคนนี้น่าจะเป็นพวกเด็กเส้นมาเข้าเรียนเพื่อที่จะเอาวุฒิการศึกษาเฉยๆ ขณะที่ทุกคนสอบแย่งที่นั่งกันแทบตายกว่าจะได้เข้ามานั่งเรียน แต่พอเฉินไปคุยกับทางมหาลัยแป๊บเดียวสองคนนี้ก็มีรายชื่อเป็นนักศึกษาเลยทันที เต้าหู้นั้นรู้อยู่แล้วว่าทำไมจ๊อดกับแจ๊ดถึงได้มาเป็นนักศึกษาใหม่ในชั้นปีของเธอ คงต้องย้อน

“สอบเสร็จสักที!!!” ส้มลิ้มผู้เก็บกฎมาทั้งสัปดาห์ เพราะเอาแต่อ่านหนังสือทำความเข้าใจในบทเรียนมากกว่าใครเพื่อน แต่สุดท้ายการสอบก็ผ่านไปได้ด้วยดี กว่าผลสอบจะออกก็อีกสองสัปดาห์ ระหว่างนี้ก็ของพักกายพักใจให้หายเหนื่อยเสียหน่อย “ปิดเทอมนี้พวกแกกลับบ้านหรือเปล่า” “ไปสิ ฉันต้องช่วยพ่อขายหมูที่ตลาด" จีจี้ตอบ “ส่วนฉัน คงไปอยู่ที่ค่ายกับพ่อ เห็นว่ามีเด็กใหม่มาจะไปช่วยฝึก แล้วแกล่ะ” ส้มลิ้มย้อนถามเต้าหู้ แต่คำถามนั้นทำเอาเธอรู้สึกหวิวๆ ที่หน้าอก ที่เพื่อนๆ มีพ่อกับแม่ให้กลับไปหา แต่ตัวเธอเองตอนนี้ไม่รู้จะกลับบ้านไปหาใคร เพราะไม่มีใครรออยู่ตรงนั้นอีกแล้ว “คงจะอยู่ที่นี่ล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับไปหาใคร” ดวงตากลมสุกใสดูหมองลงไปครู่หนึ่ง ทำให้เพื่อนทั้งสองคนที่รับรู้ถึงความกังวลนั้นต้องรีบพูดให้เพื่อนรู้สึกสบายใจมากขึ้น “แกก็อยู่กับเฮียเฉินที่นี่ไง เดี๋ยวฉันจะเอาส้มลิ้มฝีมือแม่ฉันมาฝาก” “ใช่ๆ ฉันก็จะเอาแหนมหมูใส่หนังเยอะๆ ของที่ร้านมาให้แกด้วยเหมือนกัน” “ขอบใจพวกแกมากนะ” “ฉันไม่อยากให้แกเศร้านะ ถึงไ