All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 381 - Chapter 390

Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay

Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy

Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p

Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang

Ang salitang "Madam Beaufort" ay umalingawngaw na parang kulog sa buong hall. Ang lahat ay natigilan. Lalo na si Yngrid.Nagmamadali siyang tumingin mula kay Irina patungo kay Alec, ang isipan niya ay magulo. Sa likod niya, ang dating mayabang na grupo ng mga maharlikang babae ay nanginginig, ang mga binti nila'y malambot sa ilalim ng mga magagarbong gown. Ang iba'y tila gustong tumakbo—pero walang naglakas-loob. Walang kaluluwa ang gumalaw. Walang salitang binitiwan.Ang tanging nagawa nila ay manood nang nakatigil sa pagkabigla habang si Ruby ay nanatiling nakaluhod sa mga paa ni Irina, nagmamakaawa ng kanyang buhay, parang sirang manika.Ang mukha ni Irina ay malamig na malamig.“Pasensya na,” sabi niya nang walang damdamin. “Mali ang nilapitan mong tao.”Ang disgust na naramdaman ni Irina ay halata sa kanyang mukha. Ang pakiramdam na ang mga kamay ni Ruby ay nakabalot sa kanyang mga binti ay nagpagulo sa kanyang balat. Instinctively, nag-attempt siyang umatras, ngunit mahigpit na