All Chapters of พรหมจรรย์ดอกหญ้า: Chapter 11 - Chapter 20

ขวัญชีวาหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอรีบกดรับสายโดยไม่มองหน้าจอให้ชัดว่าใครโทรมาเพราะคิดว่าเป็นสายจากโรงพบาบาล “ผมอยู่หน้าบ้านคุณ ช่วยลงมาเปิดประตูให้หน่อยได้ไหม”“ฉันนอนแล้วค่ะ คงไม่สะดวกให้คุณเข้ามา”“นอนแล้วทำไมในบ้านยังเปิดไฟ”“ฉันคงลืมปิด”“งั้นช่วยลงมารับของหน่อย ผมซื้อข้าวมาฝาก”“ฉันไม่…”“แค่รับของ เร็วๆ คุณ ยุงจะหามผมไปอยู่แล้ว” รอยส์โอดโอยเพราะตอนนี้เขาถูกกองทัพยุงที่หิวโหยรุมดูดเลือดอยู่นั่นเอง แม้จะอยากปล่อยเบลอทำเป็นไม่สนใจทว่าสุดท้ายขวัญชีวาก็จำต้องออกไปหาเขา ซึ่งทันทีที่เธอเปิดประตูรั้วรอยส์ที่รออยู่ก่อนแล้วก็แทรกตัวเข้าไปในบ้านเธออย่างรวดเร็วจนเจ้าบ้านห้ามไม่ทัน “คุณยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม”“กินแล้วค่ะ”“กินแล้วก็กินอีกได้ไม่อ้วนหรอก คุณออกจะผอมไปด้วยซ้ำ”“ไหนคุณบอกว่าแค่ฉันรับของแล้วจะกลับ”“ผมบอกตอนไหนว่าจะ

“เป็นงั้นไป” ปิยะดาส่ายหน้าให้เพื่อนสนิทก่อนจะขอตัวกลับไปทำงาน“คุณไม่มีงานหรือคะ” “ผมบอกแล้วว่าช่วงนี้ว่าง” รอยส์จงใจทำตัวให้ว่างมากกว่าแต่ถ้ามีงานด่วนเขาก็จะรีบเข้าไปบริษัทเพื่อจัดการทันที “ผมแจ้งฝ่ายบุคคลไปคร่าวๆ แล้วว่าคุณขอลาพักร้อน”“ทำแบบนั้นฉันก็ถูกเพ่งเล็งกันพอดี” นั่นเพราะเรื่องแจ้งลาพักร้อนเธอควรเป็นคนทำเองไม่ใช่ให้เจ้าของบริษัทอย่างรอยส์จัดการให้ ต่อให้เขาจะเป็นหัวหน้างานเธอโดยตรงก็เถอะ “จะได้ชิน อ้อ…วันนี้ผมไม่ได้มารับนะครับ พอดีนัดกินข้าวกับที่บ้านไว้”“ไม่ต้องบอกฉันก็ได้มั้งคะ”“บอกไว้เผื่อคุณรอ” เอ่ยบอกก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ขวัญชีวาซึ่งเธอไม่ได้ยิ้มตอบแต่อย่างใด เมื่อได้เวลาต้องกลับซีอีโอหนุ่มดูอิดออดเล็กๆ แต่ก็ไม่อาจยกเลิกนัดกับครอบครัวได้หลังจากรอยส์กลับไปได้ไม่นานขวัญชีวาก็ได้รับข่าวดีว่ากวินท์สามารถย้ายออกจากห้องไอซียูแล้วขึ้นไปพักฟื้นที่ห้องวีไอพีได้แล้ว นั่นทำให้ขวัญชีวายิ้มทั้งน้ำตาอีกครั้ง คืนนั้นเธ

“แม่ไม่ได้คิดถึง” ขวัญชีวาแย้งลูกชายทันที เธอตกใจที่ได้ยินกวินท์พูดแบบนั้นออกไป “แต่กวินท์ได้ยินแม่เกี๊ยวพึมพำชื่อลุงรอยส์บ่อยๆ แบบนั้นเรียกว่าคิดถึงไหมครับ”“แม่แค่…” ยังไม่ทันที่ขวัญชีวาจะแก้ต่างให้ตัวเองขาวสะอาดรอยส์ก็ชิงพูดแทรกขึ้นเสียแล้ว “แม่เกี๊ยวปากแข็งว่าไหมครับกวินท์ คิดถึงก็ไม่กล้าบอกเหมือนกวินท์แบบนั้นลุงจะรู้ได้ยังไงว่าคิดถึง” รอยส์ยิ้มกว้างออกมา และเพราะไม่อยากถูกพาดพิงแล้วรู้สึกจนมุมขวัญชีวาจึงเดินไปนั่งที่โซนรับรองญาติที่อยู้ด้านหน้าของห้องพักฟื้น ปล่อยให้รอยส์และกวินท์อยู่กันตามลำพังเพราะเมื่อไหร่ที่ทั้งคู่คุยกันเธอเหมือนส่วนเกินอย่างบอกไม่ถูกแต่ถึงอย่างนั้นขวัญชีวาก็ยังแอบมองเป็นระยะๆ ตอนนี้เห็นว่ารอยส์กำลังสอนให้กวินท์เล่นเกมออนไลน์ผ่านมือถือ เธอเคยห้ามเพราะคิดว่าลูกยังเล็กเกินไปที่จะเล่นเกมอะไรทำนองนี้ แต่ตอนนี้เธอพร้อมจะให้ลูกได้เล่นได้สนุกอย่างเต็มที่ ขอแค่อยู่ในกฎเกณฑ์ที่ถูกต้องก็พอ นั่นเพราะชีวิตคนเรามันสั้นความเหนื่อยล้าที่ลากยาวมาหลายวันส่งผลให้ขวัญชีวาหลับแบบไม่รู

“น้องกวินท์อยู่คนเดียวได้ แต่ถ้าคุณกับผมยังปล่อยให้อารมณ์ค้างคาเราจะอยู่กันไม่ได้ที่รัก” เสียงทุ้มที่ยังคงแหบพร่ากระซิบบอกก่อนจะอ้าปากร้อนๆ งับติ่งหูของขวัญชีวาเบาๆ แล้วใช้ปลายลิ้นตวัดหยอกเล้าสลับเลียไปมา นั่นทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะต้องการเธอเหลือเกินสุดท้ายรอยส์ก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อีก บทรักของเขาจึงเริ่มเร่าร้อนมากขึ้นโดยเฉพาะจูบที่แสนหวานก็เปลี่ยนเป็นรุนแรงเรียกร้อง มือหนาที่อุ่นจัดกอบกุมหน้าอกอวบอูมทั้งสองข้างของ     ขวัญชีวาบีบคลึงสลับกันไปมาอย่างเป็นเจ้าของ บางจังหวะก็ปัดป่ายสลับบีบบี้เม็ดยอดสีชมพูสวยที่เวลานี้กำลังชูชันอย่างช่ำชองจนหญิงสาวถึงกับร้องครางอู้อี้ในลำคอด้วยความเสียวซ่านหวั่นไหวที่ยากจะต้านทาน“ขะ…คุณรอยส์ หยุดนะ” น้ำเสียงของขวัญชีวานั้นกระท่อนกระแท่น เรี่ยวแรงที่มีก็เหมือนจะถูกเขาจับได้แล้วโยนทิ้ง แม้ขวัญชีวาจะผลักไสแต่รอยส์กลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเพราะยังคงกลืนกินร่างกายเธออย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะเรียวลิ้นร้อนชื้นที่กำลังตะหวัดรัดเกี่ยวดูดกลืนกับลิ้

หลังการผ่าตัด อาการของกวินท์ก็หายวันหายคืนอาจเพราะใจสู้และได้กำลังใจดีจากแม่คนเก่งอย่างขวัญชีวารวมไปถึงลุงอย่างรอยส์ที่รายหลังนั้นหมั่นแวะเวียนมาเยี่ยมเสมอๆ การปรากฎตัวที่โรงพยาบาลของรอยส์บ่อยๆ ทำให้พี่ชายอย่างเรย์สนใจ ชายหนุ่มคอยสังเกตุอยู่ห่างๆ กระทั่งรู้ว่าคนไข้ที่เวลานี้ยังพักฟื้นอยู่ในห้องวีไอพีสำคัญกับน้องชายมากจึงขอประวัติการรักษาของกวินท์มาดูเป็นกรณีพิเศษพร้อมกับออกมาดักพบน้องชายที่หน้าลิฟต์ทางเข้าโซนวีไอพี “พอจะมีเวลาคุยกันสักสิบห้านาทีไหม” “ครับ” รอยส์เอ่ยรับแล้วเดินตามพี่ชายไป จุดหมายคือชั้นบนสุดของโรงพยาบาลซึ่งชั้นนั้นมีห้องทำงานของพี่ชายอยู่ด้วย “ได้ข่าวว่าระยะนี้นายเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาล เป็นอะไรหรือเปล่า” แม้จะรู้สาเหตุที่ทำให้รอยส์มาโรงพยาบาลบ่อยๆ แต่เรย์ก็ตั้งใจถามแบบนั้นออกไป  เขากับน้องชายอายุห่างกันสี่ปี ตอนนี้เป็นผู้บริหารด้วยกันทั้งคู่ เขาสานต่อธุรกิจโรงพยาบาลที่ครอบครัวสร้างขึ้นส่วนรอยส์ขอเดินบนเส้นทางตัวเอง น้องคนนี้ชอบเรื่องรถเรื่องเทคโนโลยีจึงมุ่งเน้นไปทางนั้น ธุรกิจก็เติบโตมีชื่อเสียงไม่น้อย  “ผมสบายดีครับ แต่พอดีญาติข