บททั้งหมดของ เล่ห์พสุธา: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่สิบ...เจ็บปวดจากเหตุการณ์สะเทือนขวัญทีมงานผ่านไปหนึ่งเดือนโดยไม่มีเรื่องต้องให้ทะเลาะกัน จะมีก็แต่สามีหนุ่มขอทำการบ้านเสียทุกคืนจนดาริกาตื่นไปทำงานสาย บอกหลายรอบว่าไม่ให้ทำรอยที่คอแต่เวลาเผลอทีไรพสุธามักจะปากรอยสีกุหลาบไว้ให้เสมอจนเธอยื่นคำขาดว่าถ้าทำรอยอีกจะอดตามจำนวนรอยดังนั้นพสุธาจึงละจากลำคอไปที่หน้าอกแทน ลายพร้อยจนกลัวตนเองเป็นโรค “ดาวจ๋า อีกสามวันฉันต้องไปถ่ายรูปที่เชียงใหม่นะ” อาหารเช้าที่โต๊ะพร้อมแล้วตากล้องสุดหล่อเดินมาจากห้องพร้อมเสื้อหนังสุดเท่ห์นั่งลงที่ประจำของตนเอง “ไปกี่วัน” ดาริกายกข้าวต้มร้อนๆ มาเสิร์ฟกลิ่นหอมฉุยจนท้องร้อง “สามวันสองคืนครับผม” ตอบอารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนได้บรรเลงเพลงรักจนร่างกายกระปรี้กระเปร่าจะห่วงก็แต่ภรรยาที่ดูจะมีเวลานอนน้อยกว่าปกติ “ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์หรือ” นับไปอีกสามวันก็ตรงกับวันหยุดพอดี ร่างบางนั่งลงทานข้าวเช้ากับเขาแล้วจะออกไปทำงานพร้อมกัน เดี๋ยวนี้พสุธาเริ่มรับงานเป็นปกติไม่รับทุกอย่างเหมือนเดิมที่ผ่านมา “ใช่ ไปด้วยไหม” เอ่ยชวนแววตามีความหวัง อาจจะมีการฮันนีมูนรอบสองอีกก็เป็นได

บทที่สิบสอง...เมื่อเธอจะไปมีใจรักใครอีกคน ผ่านมากว่าหนึ่งสัปดาห์ทุกอย่างสงบเงียบไม่มีปัญหาหรือการทะเลาะของเขาและภรรยาแต่อย่างใดจนเบาใจว่าต่อจากนี้ทุกอย่างจะราบรื่นชีวิตแต่งงานของเขาคงเข้าที่เข้าทางแล้ว ร่างสูงผิวปากเดินลงจากรถพร้อมภรรยาหลังเลิกงานก็ไปรับเธอจากที่ทำงานมุ่งตรงมาบ้านของบิดามารดาเนื่องจากนัดทานข้าวด้วยกันในวันศุกร์ “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” เข้ามาภายในบ้านที่อยู่ตั้งแต่เด็กก่อนจะขอออกไปอยู่ที่คอนโดตอนเข้ามหาวิทยาลัยด้วยอยากใช้ชีวิตคนเดียว “มาเร็วอย่างนี้แสดงว่ารถไม่ติด” มองมารดาที่วางนิตติ้งบนตักลงโต๊ะกลางตัวเล็กพลางลุกขึ้นเดินมาหาลูกสะใภ้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มส่วนบิดาเขาเองก็โอบบ่าลูกชายอย่างสนิทสนมชวนไปห้องรับประทานอาหารเพราะเย็นมากแล้ว “ติดสิพ่อแต่ผมเลิกงานเร็วมาหาพ่อกับแม่โดยเฉพาะเลยนะครับ” ติดนิสัยอ้อนตั้งแต่เด็กจนโตแม้จะมีคนล้อแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเนื่องจากเห็นว่าคนในครอบครัวชอบทำไมจะต้องไปเอาความคิดคนอื่นมาเปลี่ยนการกระทำของตนเองด้วย “หิวกันรึยัง แม่เขาลงครัวเองเลยนะทำแต่ของชอบหนูดาว” เพราะลูกสะใภ้คนโปรดจะมาเลยแ

บทที่สิบสี่...รักอยู่รอบตัว“พี่ดาว!” เสียงเรียกของลักษณ์นาราทำให้เธอตื่นจากภวังค์มองแก้วน้ำที่ยังวางอยู่ที่เดิมและน้ำเต็มแก้วก็รู้สึกโล่งอกที่เหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดเอง “ขอโทษทีช่วงนี้พี่เหม่อบ่อย” “ไม่เป็นไรค่ะ” หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบก่อนที่น้องสาวข้างบ้านจะค่อยๆ พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น “เล็กรู้มาว่าพี่ดาวกับพี่ดินทะเลาะกัน” ดาริกาสะดุ้งเมื่อคำขึ้นต้นเหมือนกับเมื่อครู่ที่เธอคิดมือเล็กกำเข้าหากันแน่นขึ้นกลัวว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง “จริงๆ แล้วเรื่องทั้งหมดเล็กผิดเองค่ะ” ลักษณ์นาราก้มหน้าก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาพี่สาวหน้าหวานที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก “คืนนั้นเล็กไปงานเลี้ยงปิดกล้องกับคุณลาภินที่ผับแถวทองหล่อ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเครียดทำให้บรรยากาศโดยรอบอึมครึมไปด้วย “ก่อนหน้านั้นเล็กโทรไปคอนเฟิร์มงานวันต่อมาของคุณลาภินกับพี่ดิน” ดาริกาคิดไปถึงวันนั้นที่เธอได้ยินว่าเขาคุยโทรศัพท์กับลักษณ์นาราก็เข้าใจในวินาทีนี้เองว่าตนเองคิดมากเกินไป “แล้วพอกลับเข้าไปในงานก็มีพี่ผู้หญิงเอาน้ำมาให้เล็กดื่ม หลังจากนั้นเล

บทที่สิบหก...ขึ้นบ้านใหม่ ผ่านมาแล้วหกเดือนโดยที่พสุธาวิ่งรอกทำงานจนแทบไม่ได้หยุดพักส่วนภรรยาเองท้องก็โตขึ้นทุกวันจนเขาต้องขอร้องแกมบังคับให้เธอใส่ชุดคลุมแม้จะไม่ชอบแต่ก็สบายตัวมากกว่าใส่เสื้อตัวโคร่งกับกางเกงผ้ายืด จากที่เคยคิดจะให้ดาริกาหยุดอยู่บ้านก็ต้องเปลี่ยนแผนเมื่อเธอยืนยันว่าจะไปทำงานเหมือนเดิมโดยมีข้อแม้ว่าให้เขาไปรับส่งตามเดิม “ค่อยๆ เดินนะ” วันนี้ฤกษ์ดีพวกเขากำลังจะย้ายเข้าบ้านใหม่ที่เพิ่งทำเสร็จหลังใช้เวลานานกว่าสิบเดือนจึงได้ตามใจเจ้าของบ้าน พสุธาค่อยๆ ประคองภรรยาเข้าบ้านและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้เห็นเรือนหอทำให้รู้สึกตื่นเต้น รั้วเป็นไม้ระแนงสีน้ำตาลใช้รีโมตเปิดประตูก็ค่อยๆ เลื่อนออกเผยให้เห็นบ้านสไตล์โมเดิร์นรีสอร์ตตั้งอยู่ตรงกลางโดยมีสนามหญ้าล้อมรอบ ทุกอย่างดูสวยงามและลงตัวจนเธอยืนตกตะลึง “ชอบไหม” กระซิบถามเสียงเบาขณะที่มองหน้าภรรยา เธอหันมาหาเขาพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข “ชอบ สวยมากเลย” “ข้างในสวยกว่านี้อีก หลังบ้านมีสระน้ำด้วยนะ” หลังจากที่บอกเธอก็ตื่นเต้นย้อนนึกไปถึงครั้งอยู่ชั้นมัธยมปลายเรียนวิชาศิ

บทที่สิบแปด...ครอบครัวสุขสันต์ หลังคลอดลูกได้หนึ่งสัปดาห์คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ก็มีผู้ช่วยเต็มบ้านทั้งคุณเนติธร คุณพสุ คุณนิทราที่ขยันมาหาหลานจนแทบไม่กลับบ้าน ดาริกาได้รับคำแนะนำจากแม่สามีเยอะแยะเรื่องการดูแลลูกจนไม่ต้องจ้างพี่เลี้ยง ตอนดึกลูกมักร้องไห้เธอกับสามีก็จะพลัดกันมาอุ้มเด็กน้อยจนแทบไม่มีเวลานอน “ไหวไหมดิน” เวลาตีสองที่ควรได้นอนสองพ่อแม่มือใหม่ก็ช่วยกันดูลูกที่ร้องไห้ยามค่ำคืน เธอลุกขึ้นจากเตียงเห็นคุณพ่ออุ้มลูกแล้วนั่งหลับบนโซฟาเล็กก็เดินมาหาแล้วถามเสียงเบาด้วยกลัวลูกตื่น “อือ ไหว” ตอบกลับแล้วค่อยๆ ลุกเอาลูกลงนอนเปลสำหรับเด็กที่ตั้งไว้ข้างเตียงนอน ใครจะรู้ว่าเป็นพ่อแม่จะเหนื่อยขนาดนี้ ยิ่งเลี้ยงเด็กเล็กด้วยแล้วแทบไม่มีเวลาให้ตนเอง “ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือ” ถามสามีด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้เขาโหมงานหนักเพราะต้องการเก็บเงินให้ลูกอย่างจริงจังแม้เธอจะปรามก็ไม่อาจทานเขาได้ “อยากกอดเมีย” โอบเอวบางแล้วพาเธอมานอนบนเตียง การได้กอดร่างนุ่มของภรรยายิ่งหลังคลอดเธอยังมีพุงน้อยๆ ให้บีบตอนนอนยิ่งมีความสุขแม้จะโดน