ฮองเฮา ขย่มบัลลังก์의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ทันทีที่เขาจ้องแทงลำหอกลง นางก็ครางออกมาอีกครั้ง ร่างกายที่อ่อนระทวยเมื่อครู่ก็ตอบรับลำหอกเขา นางแอ่นขึ้นสะโพกรับการตอกอัดลงอย่างว่องไวท่านี้ทำให้เขาจ้วงแทงลำหอกเข้าได้ลึกมากขึ้น ซ่านเสียวมากขึ้น จนหัวใจของทั้งคู่เต้นแรงเมื่อเขาขยับถอนลำหอกออกกลีบเนื้อนางก็รูดรัดติดตามอย่างซ่านกระสัน เขาจึงโหมกระหน่ำกระทั้นกระแทกจ้วงลำหอกใหญ่เข้าสู่กายนางอย่างหนักหน่วง“อ๊ะ ๆ เกอหลาง ๆ ขะ.. ข้าทรมานเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว อ๊า ๆ”เฟิ่งอี๋ส่งเสียงครวญครางกระเส่าราวคนจับไข้ จากนั้นร่างสวยก็เกร็งสะท้านขึ้นมาอีกหน“อ๊าซ์ !”นางส่งเสียงครางลั่น กล้ามเนื้อส่วนนั้นกระตุกบีบรัดลำหอกเขาอย่างรุนแรง นำพาเขาให้ขึ้นสวรรค์ตามนางไปติด ๆ“อ๊าก”เกอหลางคำรามลั่น สมองเขาพร่างพราวเต็มไปด้วยดวงดาวไปพร้อมกันนางอันเป็นที่รักเมื่อลมหายใจสงบลง เขาก็ถอนลำหอกออกจากร่างของนางช้า ๆ จากนั้นก็จุมพิตลงที่กลีบปากนาง แล้วกระซิบว่า“ฟางเหริน... เจ้าช่างแสนงาม... และแสนหวานเหลือเกิน”“ท่านก็ช่างแกร่งแข็งเหลือเกิน... ทำเอาข้าเจียนตาย”นางตอบเสียงกระเส่า ใบหน้าแดงซ่านอย่างสุขสม การร่วมรักกับบุรุษวัยยี่สิบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังช่างเติมเต็ม

เขาโน้มใบหน้าของนางลงมาแล้วจูบซับน้ำตาให้นาง จากนั้นก็เอ่ยเสียงเศร้าว่า“ข้าเข้าใจ.... เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”“เกอหลาง ได้โปรดทวงความเป็นธรรมให้แก่ข้าและลูกด้วย”นางโผเข้าซบอกของเขาอีกครั้ง“ข้าจะทวงความเป็นธรรมให้เจ้าแน่”เกอหลางกล่าวอย่างหนักแน่น“ท่านไม่ต้องลงมือฆ่านางด้วยตนเอง ปล่อยให้เป็นเรื่องของศาลยุติธรรม ท่านเพียงแค่ตัดลิ้นนางไม่ให้แพร่งพรายเรื่องของเรา และตัดมือนางเพื่อให้นางไม่ต้องใช้มือนั้นก่อกรรมทำชั่วได้อีก !”ณ ศาลยุติธรรมใต้เท้าจ้าน เจ้ากรมอาญานั่งอยู่บนบัลลังก์ผู้พิพากษา สองฝั่งของโถงศาลมีขุนนางใหญ่จากหลายฝ่ายมาเข้าร่วมฟังการตัดสินด้วย ส่วนฮ่องเต้ และพระสนมกุ้ยเฟยประทับอยู่ในส่วนกั้นด้านในม่านมุกหน้าผากของใต้เท้าจ้านมีหยาดเหงื่อผุดขึ้น การตัดสินคดีในวันนี้แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังเสด็จมารับฟังด้วยพระองค์เอง เพราะอี๋เหนียง ผู้ต้องสงสัยในคดีลอบวางยาพระสนมกุ้ยเฟยสารภาพออกมา การวางยาพระสนมในครั้งนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการใส่ร้ายเฟิ่งอี๋ฮองเฮา !คดีนี้เกี่ยวพันกับชนชั้นสูง เขาจึงต้องทำอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ ดังนั้น เมื่อสอบปากคำอี๋เหนียงในคุกหลวงจนได้หลักฐานที่น่าเชื่อถือแ

ด้วยท่าทีที่ไม่บ่งบอกว่าเป็นการปฏิเสธแต่อย่างใด ใต้เท้าจ้านจึงสรุปว่านางยอมรับผิดแต่โดยดี แต่ยังไม่กล้าตัดสินความผิด เพราะ ความผิดของนางมีโทษมหันต์ประหารเก้าชั่วโคตร เกรงว่าจะกระทบถึงสนมรักของฮองเต้ ดังนั้น เขาจึงหันหน้าไปยังม่านมุกเพื่อขอความเห็นจากฮ่องเต้เฉินเฉิงฮ่องเต้เห็นใบหน้าลำบากใจของใต้เท้าจ้านก็เข้าใจความหมาย เฟินหนิงก่อกรรมทำชั่วยากที่จะให้อภัย แต่นางก็เป็นพี่สาวของฟางเหริน หากตัดสินโทษตามความผิดนางจะเสียใจหรือไม่ พระองค์จึงหันไปมองสนมรักข้างกายเฟิ่งอี๋ที่กำลังบีบน้ำตาให้รื้นขึ้นมาที่ขอบตาคอยอยู่นานแล้ว จึงเงยขึ้นสบพระเนตรขององค์ฮ่องเต้เฉินเฉิงฮ่องเต้ถึงกับพระทัยสั่นไหวรีบจับมือนางเข้ามากุมไว้ แล้วตรัสว่า“เรื่องนี้... ข้าให้เจ้าตัดสินใจเอง ว่าจะให้นางรับโทษอย่างไร”เฟิ่งอี๋ได้ยินดังนั้นก็แค่นเสียงในใจ บุรุษหนอบุรุษหากได้ลุ่มหลงแล้ว แม้แต่น้ำตาเพียงน้อยนิดก็สะเทือนถึงโลกา“ขอบพระทัยเพคะ ฝ่าบาท”เฟิ่งอี๋ในร่างของฟางเหรินกุ้ยเฟยรีบลุกขึ้นยอบกายลง จากนั้นก็ย่างกายออกจากหลังม่านมุกมุ่งหน้าไปยังโถงพิจารณาคดีทันทีที่เห็นฟางเหรินก้าวออกมา เฟินหนิงก็กรีดร้องออกมาพร้อมกับวิ่งถลาเ

เกอหลางครางหือในลำคอคราหนึ่งประกายตาเขาเข้มขึ้นจนยากจะควบคุม ลำหอกที่อยู่ตรงส่วนกึ่งกลางกายก็พลันแข็งขึงขึ้นจนเจ็บร้าว แล้วริมฝีปากร้อนระอุก็จู่โจมเข้าที่ลําคอขาวผ่องของนางอย่างฉับไว และทรงพลังบุรุษหนุ่มที่เต็มไปด้วยความพลุ่งพล่านดันร่างสวยไปชิดผนังถังอาบน้ำอีกด้าน แล้วใช้ฝ่ามือกอบกุมเต้าอวบ ๆ ของนางเอาไว้ จากนั้นเขาก็จูบพรมเลื่อนมาจนถึงเนินเนื้อภูเขาสองลูก แล้วตวัดปลายลิ้นร้อนปาดเลียที่ป้านปทุมถันข้างหนึ่ง“อ่า...”เฟิ่งอี๋แหงนหน้าครางผะแผ่วอย่างซ่านกระสัน แอ่นทรวงอกหยัดดันเต้าของตนเข้าปากเขาให้แนบชิดมากขึ้น“อึก”เกอหลางดูดดึงภูเขาหนั่นเนื้อราวกับเด็กทารก มืออีกข้างก็บีบเฟ้นฟอนจนยอดปทุมถันครัดเคร่งดีดดิ้นสู้มือส่วนฝ่ามืออีกข้างก็เลื่อนลงสู่หว่างขานาง เขาขยับนิ้วทั้งห้าเคล้าคลึงกลีบเนื้อนาง แล้วใช้หัวแม่มือแกร่งบดบี้ที่เม็ดทับทิม“อ๊า...”เฟิ่งอี๋แหงนหงายครางหนักขึ้นรู้สึกว่าบริเวณหวงห้ามที่เขากำลังรุกล้ำนั้นมีน้ำชุ่มฉ่ำออกมา มือหนึ่งของเขาสาละวนอยู่กับเต้านาง อีกมือก็ถูไถติ่งเนื้อเสียวย้ำ ๆ ส่วนปากเขาก็ไล้เลีย ดูดดึงยอดถันของนาง ทำเอาเรือนร่างของนางบิดเร่าอย่างสุดแสนจะทรมาน“เกอหล

เฉินเฉิงแววตาสั่นระริกในนั้นปรากฏรอยหวาดกลัวและสับสน อยากจะวิ่งหนีแต่ร่างกายขยับไม่ได้ตามคำสั่งแม้แต่น้อย อยากตะโกนให้คนช่วยแต่ขากรรไกรเขากลับค้างไม่สามารถเปล่งวาจาออกมาเป็นคำได้เลย“อ่า.... พระองค์ทรงลืมไปแล้วหรือ.... มีสตรีนางหนึ่งที่ยอมละทิ้งอาชีพทางการแพทย์ ทิ้งความฝันของตนเพียงเพื่อถวายตัวและหัวใจรับใช้ฝ่าบาทอย่างโง่งม”เฟิ่งอี๋หยัดกายขึ้น เอ่ยถึงความหลังขณะที่ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามพระพักตร์ขาวซีดของฮ่องเต้“ในครั้งนั้น ฝ่าบาททรงโปรดหม่อมฉันที่สุด จนได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา และยังตรัสกับหม่อมฉันว่า - สตรีงามไม่นานก็โรยรา แต่สตรีมีปัญญาเลิศล้ำ ควรค่าต่อการเป็นแม่ของแผ่นดิน - เหอะ !”นางแค่นเสียงออกมาคำหนึ่ง ดวงตารื้นขึ้นด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บซ้ำ จากนั้นก็เอ่ยต่อไปด้วยเสียงสั่นพร่าว่า“ถ้อยคำเหล่านั้นล้วนจอมปลอมทั้งสิ้น มีปัญญาสูงค่าแล้วอย่างไร สุดท้ายพระองค์ก็เลือกสตรีเลอโฉมขึ้นมาแทนที่หม่อมฉัน หนำซ้ำยังควักเอาหัวใจของหม่อมฉันออกมาเฉือนเป็นชิ้น ๆ โดยการสั่งให้หม่อมฉันดื่มยาขับเลือด ! ลูกของหม่อมฉัน พระองค์ทรงฆ่าลูกของเราด้วยมือของพระองค์เอง !”น้ำตาของนางไหลอาบทั้งสองแก้ม น้ำอุ่น ๆ ไ