All Chapters of รอยราคีมาร (รุ่นพ่อ-แม่ ซีรีส์ อ้อมกอด R&R): Chapter 41 - Chapter 50

“ผมผู้กำกับฯ คเชนทร์ ศิลากรณ์! ขออนุญาตแจ้งข้อกล่าวหาให้ทราบก่อนนะครับ! คุณเลโอนาดท์ถูกจับกุมในข้อหาขโมยสุนัขตัวนี้ครับ!”“เข้าใจผิดแล้วครับผู้กำกับฯ! ท่านจะขโมยสุนัขตัวนี้ได้ยังไง! ก็ในเมื่อ... มันเป็นสุนัขของท่าน” คงสิทธิ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงขบขัน“ผิดแล้วครับ! สุนัขตัวนี้เป็นของเธอต่างหาก!” คเชนทร์ตอบพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างขำๆ“งั้นผมขอดูหลักฐานหน่อยสิครับ!” คงสิทธิ์เอ่ยต่อ“เอ่อ...” มะลิฉัตรอึกอัก ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก!คงสิทธิ์หันมายิ้มบางๆ ให้หญิงสาวที่ยืนข้างๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ“สุนัขตัวนี้ชื่อเอล ซิมคาเนียร์ สายพันธุ์พอเมอเรเนียน เกิดเมื่อวันที่ 15 มกราคม 2xxx พ่อชื่อมาร์ค ซิมคาเนียร์ แม่ชื่อโมริ พานาเซีย ถูกโอนสิทธิ์การเป็นเจ้าของให้คุณเลโอนาดท์เมื่อสามวันก่อน นี่ใบรับรองแล้วก็รูปถ่ายทั้งหมดครับ!” ทนายส่งเอกสารพร้อมรูปให้ ผกก. และหญิงสาวดู‘แจ็กพอตแล้วไหมล่ะ!’ มะลิฉัตรขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อเห็นหลักฐาน“เอ่อ... คือว่าสุนัขตัวนี้เป็นของหัวหน้าแผนกน่ะค่ะ ขะ... เขาฝากให้มะลิช่วยดูแลค่ะ”“คุณธาริณีใช่ไหมครับ!” คเชนทร์ยิ้มให้สาวสวย ที่ใบหน้าถอด

สิบนาทีต่อมา... พราวดาราสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเดินออกไปหาอีกฝ่ายที่ด้านนอก โดมินิกที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หันมามองแวบหนึ่งก่อนจะหันไปคุยสายต่ออีกสองสามประโยคแล้วกดวาง“คุณอายุเท่าไหร่?” เขาถามพร้อมกับจ้องมอง“22 จะ 23 ค่ะ”“เรียนจบแล้วเหรอ”“ค่ะ”“คุณเรียนจบที่ไหนพราว?”“คุณถามทำไม?”“ตอบผมมา ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับ โอเค้!” โดมินิกบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ“ฉันเรียนจบที่อังกฤษ วันที่ 23 แล้วก็เพิ่งบินกลับมาถึงไทยเมื่อวันที่ 26 โอเค้!” พราวดาราเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมานิดๆ“คุณชอบทานอะไร เรียนเกี่ยวกับอะไร มีแพลนจะทำอะไรต่อหลังจากที่เรียนจบ” เขาถามต่อ“นี่คุณ! ตกลงจะให้ฉันกลับบ้านจริงๆ ใช่ไหม” เธอถามอย่างรู้สึกรำคาญกับความเรื่องมากของอีกฝ่าย“ตอบมา!” โดมินิกบอกเสียงเข้ม“ฉันชอบทานอาหารเหนือ ฉันเรียนจบการตลาด และกำลังจะเข้าสมัครงานที่บริษัท...”“ลืมมันซะ! คุณไม่มีวันได้ทำมันหรอกพราว” โดมินิกเอ่ยตัดบท“...” พราวดาราถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย“พร้อมแล้วใช่ไหม” โดมินิกถามขึ้น หลังจากที่เห็นสาวเจ้าเงียบไป“...” พราวดาราจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ“อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้พราว!

“บ้าจริง! มะลิเห็นข่าวนี่ไหม?” เลโอนาดท์จ้องมองรูปของตนกับนางเอกดังเมื่อคืนอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะหันไปถามธาริณีที่ยืนอยู่ใกล้ๆ“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”“เพราะนี่ใช่ไหมที่ทำให้มะลิลาออก” เลโอนาดท์ถามอีกครั้งเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้เรื่องนี้ดี“ท่านน่าจะถามตัวเองมากกว่านะคะ ว่าทำไม?” ธาริณีย้อนพร้อมกับยิ้มให้ผู้เป็นนายอย่างท้าทาย“อย่ามากวนผม! ไปตามมะลิมาเดี๋ยวนี้!” เลโอนาดท์ตวาดเสียงดังลั่นอย่างหัวเสีย เมื่อถูกแม่บ้านที่ดูแลตนเป็นประจำใช้สายตาและน้ำเสียงที่แปลกไปจากเดิม“ดิฉันเสียใจค่ะท่าน ดิฉันไม่รู้ว่าเธอไปที่ไหน” ธาริณีบอกอย่างไม่ทุกข์ร้อน“อย่ามาโกหก! คุณรู้ว่ามะลิอยู่ที่ไหน บอกมา! ไม่งั้นผมจะไล่คุณออก”“ท่านไม่ต้องไล่ค่ะ ดิฉันขอลาออกเอง” ธาริณีบอกพร้อมกับดึงป้ายชื่อหัวหน้าแผนกทำความสะอาดวางลงบนโต๊ะอย่างไม่แยแส“คุณณี!” ธีรติเรียกอย่างตกใจ มองสถานการณ์อย่างมึนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมธาริณีถึงแสดงท่าทีไม่พอใจผู้เป็นนายอย่างเห็นได้ชัด“นี่เธอ...” เลโอนาดท์กำลังจะพูดแต่กลับถูกอีกฝ่ายขัดขึ้น“ดิฉันหลงคิดว่าท่านรักมะลิจริงๆ ซะอีก ที่ไหนได้! ที่แท้ท่านมัน ก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว

เช้าวันต่อมา... (ไร่สิรันยากรณ์)ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูห้องนอนรัวๆ ปลุกให้คนที่นอนหลับอยู่ลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปยังประตูด้วยท่าทางที่งัวเงีย“คุณเป็นคนให้ข่าวนี่ใช่ไหม?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ ‘ไอ้บ้านี่ไปขุดรูปของเธอเมื่อสามปีก่อนมาจากไหนนะ!’“ข่าวอะไรเหรอพราว!” โดมินิกถามก่อนจะสะบัดหัวไปมาอย่างมึนๆ“ก็ข่าวนี่ไงล่ะไอ้คนบ้า!” พราวดาราบอกพร้อมกับส่งหนังสือพิมพ์ให้กับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตึงๆ“โอ้พระเจ้า!” โดมินิกตกใจนิดๆ ที่เห็นรูปของตนกับรูปของสาวเจ้าขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ ‘ข่าวรั่วไปได้ยังไงวะ’“อย่ามาทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องนะ” หญิงสาวต่อว่าคนที่ทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวายไปหมดตั้งแต่ที่ได้เจอกับอีกฝ่าย“ผม...”“คุณควรจะส่งฉันลงที่ไหนก็ได้สักที่ แต่คุณกลับพาฉันมาส่งที่บ้าน แล้วก็สร้างเรื่องขึ้นมากมายจนพ่อและแม่ของฉันเชื่อซะสนิทใจ ฮึก! แล้วคุณยังทำลายชีวิตฉันด้วยการลงข่าวบ้าๆ นี่อีก ฮึก! คุณมันเลวสุดๆ เลยรู้ตัวไหม!” พราวดาราต่อว่าไปยกมือขึ้นปาดน้ำตาไปอย่างรู้สึกเจ็บปวด“เฮ้! พราว ข่าวนี้มันเรื่องเล็กมากเลยนะคนดี”“คุณบอกว่าเรื่องเล็กอย่างนั้นเหรอ ไอ้คนบ้า ฮือๆๆ” พราวดาราต่อว่าพลางร

ชั้นบนสุด... โรงแรมโรคาซานเดอร์ แกรนด์“บอสครับ! บอส!” เจซีเอ่ยเรียกคนที่นั่งเหม่อให้รู้สึกตัว“มีอะไร?” เลโอนาดท์หันมามองคนสนิทแวบหนึ่ง แล้วหันกลับไปมองทางเดิม“ผมสั่งอาหารเอาไว้! บอสลุกมาทานก่อนเถอะครับ”“ฉันยังไม่หิว!”“แต่บอสต้องทานอะไรบ้างนะครับ”“ฉันบอกว่าไม่...” เลโอนาดท์กำลังจะหันไปต่อว่า แต่ก็ตกใจที่เห็นบิดากับมารดาเดินเข้ามาด้านหลังของคนสนิท “แด๊ด! มัม”“เกิดอะไรขึ้น? เธอคนนี้ใช่ไหมที่ทำให้ลูกเปลี่ยนไป”เมลิซ่าถามพร้อมกับส่งหนังสือพิมพ์ให้บุตรชาย ที่มีสภาพเหมือนสิงโตที่ตายซากมานับเดือน“ไม่ใช่ครับ” เลโอนาดท์รับหนังสือพิมพ์มาดูก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะใกล้ๆ ด้วยท่าทางหงุดหงิด“งั้นคนไหน?” เมลิซ่าถามอย่างสงสัย“เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ”“หมายความว่า...” เอเดนถามพลางจ้องมองบุตรชายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอีกฝ่ายจะโทรมไปได้ถนัดตา ในระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน“เธอหนีไปหลังจากที่เห็นข่าวนั่นครับ” เลโอนาดท์บอก“ก็สมควรนะ” เมลิซ่าบอกลูกชายตัวดี ด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน“โธ่! มัมครับ!”