บททั้งหมดของ บ่วงรักผีเสื้อ: บทที่ 71 - บทที่ 80

รวิชานั่งใจเต้นโครมครามระหว่างที่มองคู่หมั้นหนุ่มกำลังจดปลายปากกาเซ็นชื่อของเขาลงไป ดูเขาไม่มีทีท่าลังเลเลยสักนิดตอนเจ้าหน้าที่จากเขตยื่นเอกสารมาให้ตรงหน้า สายตาของเขามองแต่ตำแหน่งที่ตัวเองจะต้องเซ็นชื่อเท่านั้น ส่วนรายละเอียดอื่นเขาเพียงแค่กวาดตามองผ่าน ๆ เสร็จแล้วก็เลื่อนกระดาษแผ่นนั้นส่งมาตรงหน้าเธอพร้อมกับวางปากกาไว้ให้พร้อมสรรพหญิงสาวเผลอตัวเอามือบีบหัวเข่าของตัวเองไปมาเพื่อบรรเทาอาการตื่นเต้น หันไปหา “ว่าที่สามีตามกฎหมาย” แล้วก็อดสะเทิ้นอายไม่ได้ แม้เขาจะแค่ส่งยิ้มให้กำลังใจ แต่เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นช่างดูวิบวับในหัวใจชอบกลรวิชาหยิบปากกาด้ามสีดำขอบทองของเขาขึ้นมาอย่างช้า ๆ รู้ว่าตัวเองกำลังมือสั่น เมื่อคืนก่อนนอนเธอฝึกเซ็นชื่อลงกระดาษเปล่าตั้งสามสี่แผ่นกว่าจะได้ลายเซ็นที่สวยถูกใจ เพราะปกติแล้วเธอไม่เคยมีลายเซ็นสวย ๆ แบบคนอื่นสักที เวลาเซ็นชื่อจึงแค่เขียนบรรจงธรรมดาเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่เพราะการเซ็นเอกสารครั้งนี้มันมีความพิเศษ เธอจึงอยากเซ็น “แบบผู้ใหญ่” เป็นครั้งแรกคู่กันกับลายเซ็นของเขารวิชาตวัดลายเซ็นที่ฝึกเข

“ไอ้วิชร เมื่อไรแกจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที อีกเทอมเดียวก็จะจบอยู่แล้ว แกจะทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือยังไง พ่อมีแกคนเดียวนะ แต่แกกลับไม่เป็นโล้เป็นพาย แล้วพ่อจะฝากผีฝากไข้อะไรกับแกได้ เฮ้อ...”“คุณพ่อครับ จะบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมา ถ้าเรียกผมมาเพื่อจะบ่นแค่นี้ ผมจะได้กลับ ก็ไหนว่ามีเรื่องบ้านนู้นจะปรึกษาไง” ชายหนุ่มหันข้างแล้วเอนตัวลงนอนราบกับโซฟาตัวยาว ขาทั้งสองข้างยกขึ้นมาพาดไว้กับพนักโซฟาอีกฝั่ง“พ่ออยากให้แกจัดการรวบหัวรวบหางยายหนูอายเสีย ตอนนี้เด็กนั่นมันเหลือตัวคนเดียวแล้วยังไงก็ทางสะดวก บริษัทของเรากำลังย่ำแย่ ถ้าไม่ได้เงินมาโปะมีหวังคงเจ๊งไม่เป็นท่า”“คุณพ่อพูดเหมือนง่ายเลยนะ อยู่มหาวิทยาลัยยายอายก็มีเพื่อนคอยประกบตลอดเวลา กลับบ้านก็มีไอ้เจ้าพ่อซุสมาคอยรับกลับ เข้าถึงยากจะตาย แล้วไม่ต้องบอกให้ผมบุกไปหาที่บ้านเลยนะ ผมไม่อยากถูกซ้อมปางตายเหมือนตอนนั้นอีก”กลวิชรมองไม่เห็นทางไหนที่จะเข้าถึงตัวรวิชาได้เลย ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเต็มที่เขาก็ได้แค่นั่งคุยยืนคุยตอนบังเอิญเดินเจอกันเท่านั้นเอง แต่ถ้าหมายถึงเ

“ทำไมอุ้ยถึงคิดว่าจะมีเรื่องไม่ดีล่ะ เมื่อก่อนเนยก็เคยเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันไม่ใช่หรือ” เตชินทร์ออกปากถามอย่างสนใจใคร่รู้ อารดาหันมองเขาอย่างชั่งใจว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังดีหรือไม่ แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เขาฟังอย่างหมดเปลือก ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องที่ภีมพลจ้างเธอให้คอยตามประกบรวิชา“เฮ้ย!” เตชินทร์เผลออุทานเมื่อเห็นรถคันที่กำลังขับตามกันอยู่เลี้ยวเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง“มีอะไรคะพี่ชินทร์” ได้ยินเขาอุทานอารดาก็พลอยตื่นเต้นตามไปด้วย เธอ เห็นชายหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะเร่งเครื่องเข้าไปใกล้รถคันนั้นให้มากที่สุด“รถคันนั้นกำลังพาน้องอายเข้าม่านรูด” เตชินทร์พูดเสียงเรียบ สีหน้ามีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด“อุ้ยรีบโทร. หาลูกน้องคุณภีมอีกทีหนึ่งเร็วเข้า บอกว่าตอนนี้เราอยู่ที่โรงแรมม่านรูดเจซีอินน์โมเต็ล ให้รีบมาให้เร็วที่สุดเพราะพี่ไม่รู้ว่าข้างในห้องนั้นจะมีคนอยู่กี่คน” ชายหนุ่มพูดเสียงเครียด กิตติศัพท์ของสุนิตานั้นเขาก็รับรู้มาบ้างว่าหล่อนมีเบื้องหลังอย่างไ

ภีมพลคำรามเสียงต่ำ นึกอยากย้อนกลับไปกระทืบไอ้เลวนั้นซ้ำให้ตายคาเท้า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโกรธใครจนถึงขนาดอยากฆ่าให้ตายมาก่อนเลย จนวันนี้ที่ทำให้เขาได้เข้าใจความหมายของคำว่าบันดาลโทสะว่ามันเป็นอย่างไรหลังจากหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างเกือบเปลือยให้รวิชาแล้ว ชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร. หาลูกน้องอีกคนหนึ่งเพื่อให้จัดการบางอย่างทันที ในเมื่อเขาใจดีแล้วทำให้พวกนั้นเหลิงจนได้ใจ คราวนี้พวกมันจะได้รู้จักเขาในคราบของซาตานร้ายดูบ้าง“ชุม นายเตรียมเอกสารทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนายบุญทรงเอาไว้ ให้ทางฝ่ายกฎหมายเขาดูด้วยว่าหนี้สินรวมทั้งดอกเบี้ยทั้งหมดเป็นเท่าไร และในสัญญาระบุว่าเราสามารถยึดอะไรของมันมาได้บ้าง ห้ามมีการลดหย่อนผ่อนผันใด ๆ ทั้งสิ้น อะไรที่ยึดมาได้ให้ยึดมาทั้งหมด ทำเดี๋ยวนี้เลย”วางหูเสร็จเขาก็เดินมานั่งริมเตียง เอื้อมมือไปลูบหน้ารวิชาแผ่วเบาพร้อมกับเรียกชื่อเธอไปด้วย แต่ก็ไร้วี่แววว่าคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงจะได้สติขึ้นมาภีมพลเดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำมาจนชุ่ม เขาใช้ผ้าขนหนูซับเบา ๆ ทั่วใบหน้าของหญิงสาว หวังใ

ชายหนุ่มนั่งเท้าแขนอยู่บนโต๊ะพลางมองใบหน้าเนียนใสที่เริ่มมีสีระเรื่ออย่างเอ็นดูแกมมันเขี้ยว เพราะประโยคนั้นของเธอ ทำเอาเขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งสิ้นทั้งที่ใกล้สอบเต็มทีอารดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาวิบวับของชายหนุ่ม ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะเมื่อครู่เขาคงได้ยินทุกอย่างจากปากเธอไปหมดแล้ว“อุ้ย...อุ้ยครับ เงยหน้าขึ้นมองพี่หน่อยสิ”เตชินทร์ก้มหน้าเอียงคอลงเพื่อที่จะได้มองหน้าสาวน้อยให้เต็มตา ครั้นพอเธอเงยหน้าขึ้นมา เรียวปากของชายหนุ่มก็คลี่ยิ้มกว้างจนตายิบหยี“พี่อยากจะบอกอุ้ยว่าครอบครัวของพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อุ้ยกังวลหรอกนะ อากงอาม่าของพี่สมัยที่มาอยู่เมืองไทยใหม่ ๆ ก็เป็นลูกจ้างเข็นของอยู่ในตลาด กว่าจะมีอย่างทุกวันนี้ได้ก็เพราะน้ำพักน้ำแรงล้วน ๆ ครอบครัวของพี่ก็เลยไม่เคยดูถูกใครในเรื่องของฐานะ ท่านทั้งสองให้ความสำคัญกับค่าของคนมากกว่าค่าของเงิน”ชายหนุ่มหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาวที่เขาเทใจให้ เมื่อเห็นเธอนั่งนิ่งและตั้งใจฟัง เขาจึงตัดสินใจพูดต่อ“ท่านไม่เคยห้ามหรือกีดกันพี่